[]

II
Geçtiğimiz yirmi yıl boyunca, aralarında Casimir Stryienski, François de Nion, L. Bélugon, Arthur Chuquet, Henry Cordier, Pierre Brun, Ricciotto Canudo, Octave Uzanne, Hugues Rebell ve birkaç adanmış Stendhalians'ın isimlerini alıntılamak için işçiler var. Stendhal'in sorunlu hayatını deşifre etmemizi sağladı. M. Stryienski, Grenoble'da bir kitap, dergi, masal, yarı final romanı bir kitle ortaya çıkardı ve yayınlandı. Stryienski'nin iki ilginç kitabı olan Soirées du Stendhal Club'ın ortaya çıkmasından sonra Stendhal Club'ın varlığından şüphe duymak için herhangi bir sebep var mıydı? Dizideki kompakt küçük çalışma, Les Grands Ecrivains Français, Edouard Rod ve Kolombiya'nın Armans'ın başındaki biyografik bildirimi ve Stryienski'nin Etude Biyografisi, Stendhal öğrencileri için başlıca referanslardır. Ve bu da, M. Rod örneğinde görülen belirgin sempati eksikliğine rağmen. Çok adil eleştiri içeren bir dakika, özenli étude; Ateşli Stendhalians'ın ustalarının kusurlarını ve kendi kendini tekrar etme tehlikesini hatırlatması gerekir. Eğer Stendhal yaşıyor olsaydı, öğrencilerinin hevesine şayan ilk kişi olurdu. (Resimsel ustaların ya da Viganò balelerinin varlığında kendininkini gizlemedi.) Rod, Stendhal'ın kendisini takip eden nesillere geniş çaplı nüfuzunu kabul ettikten sonra, mütemadiyen bir alıntıyla sona erer: "Les petits livres ont leurs destinées." Le Rouge et le Noir ve La Chartreuse de Parme "küçük kitaplar" ise, o zaman, harika diyor?

Marie-Henry Beyle 23 Ocak 1783'te Dauphiny, Grenoble'da doğdu. 23 Mart 1842'de Paris'te, Rue Neuve des Capucines'te apopleksi ile öldü. Kolombiya, ölmekte olan

arkadaşının evine taşındı. Montmartre Mezarlığı'na gömüldü, orada Mérimée, Kolombiya ve diğeri tarafından takip edildi. Anıtı üzerinde öldükten kısa bir süre sonra oluşan bir anıdır. İtalyanca ve okur: Arrigo Beyle, Milanese. Scrisse, Amò, Visse. Ann. 59. M.2. Mori 2. 23 Marzo. MDCCCXLII. (Harry Beyle, Milanese. Yazdı, Sevdi, Yaşandı. 59 yıl ve 2 ay. 23 Mart 1842'de 2 A.M.'de öldü.) Bu mistifikasyon Beyle'nin kariyeri ile oldukça uyumluydu. İngiliz Henry'yi vaftiz ettiği için, ölümü Milano'lu Harry olarak tanımayı tercih etti. Pierre Brun, Scrisse, Amò, Visse sırasına göre bir transpozisyon olduğunu söylüyor; tersini okumalı. Heykeltraş David d'Angers 1825 yılında yazarın madalyonunu yaptı. Rod monografisinde yeniden üretildi ve oğlu mezar için bir tane daha tasarladı. Tekil bir adamın bu tekil anı, düşmanlarının gözlerinden kaçmadı. Charles Monselet, ailesine ve ülkesine bir dönek adı verdi; Bu kritik olmayan bir koparmadır. Stendhal, dünyanın vatandaşıydı ve sonuncusu bir Fransız idi. Ve onun çığır açan çağdaşlarından biri de, Napolyon kampanyalarında aynı Beyle'nin yaptığı gibi hayatını bu kadar ilgisiz bir biçimde riske atmadı. Mérimée, bize en eski arkadaşı olan Stendhal'ın en iyi portresini çizdi, en dedikoducu hayatı yazdı. Ancak Stryienski, Kolombiya'nın Stendhal’ın pek çok ifadesini daha da zayıflattığını ve hatta kahramanını daha adil renklerle göstermeye çalıştığını gösterdi. Fakat derin boyalı Stendhalians'ın ustaları, Paris'teki salonların bir evcil kedi haline dönüşmeyecek. Onun kötülük onun baş cazibesi, düşünüyorlar. Stendhal'ın şu sözleri, Stryienski'nin şu sözlerle kurcalanmış olduğunu söyledi: “Sekiz ya da on uygun kişiden oluşan bir parti,” diyen Stendhal, “konuşmanın eşcinsel ve anekdotik olduğu ve zayıf yumruğun iki buçuk on ikide elime geçtiği yer. Kendimden en çok keyif aldığım yer burasıdır. Örneğin, kendi kendime konuşmayı diğerlerinden duymayı tercih etmeyi tercih ederim. Mutluluğun sessizliğine geri dönüyorum ve eğer konuşursam sadece biletimi ödeyeceğim diyorum ve Kabul ediliyor." Stendhal'in yazdığı şey şuydu: " Sekiz veya on kişilik bir salon, kadın 'a değil, lezbiyen kadınlara," vb. Anlaşılmaz bir şekilde.

Henry, Grenoble'ın Ecole Centrale'sinde eğitim gördü. On yaşındayken, Louis XVI idam edildi ve babasını kızdırmak için, ilkel çocuk, haberlerde göz kamaştırıcı bir glee gösterdi. Propagation Manastırı'nda bir sunak-çocuk kitlesine hizmet etti ve karakterin hoş olmayan özelliklerini ortaya çıkardı. Babası şok edici bir isimle aradı, ama annesinin ölümü yedi yaşındayken asla unutmadı. Onu gerçek Stendhalian tarzında sevdi. Onun kızlık teyzesi Séraphie yaşlı Beyle'nin evine ve Henry'nin iki kızkardeşi Pauline'e en çok kardeşi olan Zenaïde'nin gözdesi oldu. Genç varoluşları, onlarla yüz yüze değin onaylanmış bir değere sahip olan, değerli dedesi

Doktor Gagnon hariç, büyükleri ile acımasız bir savaştı. Kitap raflarında Henry, Voltaire, Rousseau, d'Holbach'ı buldu ve hevesle emdi. Büyük bir teyze ona İspanyolların gururu bir erkeğin en iyi niteliği olduğunu öğretti. Teyzesinin ölümünü duyunca, dizlerinin üzerine attı ve hiç inanmadığı Tanrı'ya teşekkür etti. Babası Chérubin-Joseph Beyle, Onur Lejyonu ve asil ailesi olmasa da soylu ailesinin şaibeliydi. Sempatileri aristokratik, kraliyetci, Henry ise siyasette radikal bir tavır olmasa da, onun Jacobin düşünceleriyle babasını kızdırmayı severdi. Kendisi de kendisini Stendhal olarak adlandırdığında Dauphinois tarafından alay konusu oldu. Sevilen bir çocuk değil elbette, ve, söylenemez, neredeyse ahlaki bir şey. Okulda, kalın set figürü nedeniyle ona "la Tour ambulante" adını verdiler. L'Ecole Polytechnique'e girmeyi düşündüğü için matematiği diğer tüm çalışmalara tercih etti. 10 Kasım 1799, Paris'te onu kuzenleri Daru için mektuplarla buldu. Arkadaşça olduklarını kanıtladılar. Daha sonraları, savaş bakanı Pierre Daru'nun etkisiyle, Danıştay'ın süvarileri, komiserleri ve denetçilerinin yardımcılığını yaptı. İki gün sonra Napolyon'un ardından Saint Bernard geçidinden sonra İtalyan kampanyasında görev aldı. General Michaud'un yardım kampı, sang-froid'i ateş altında gösterdi. Jena ve Wagram'da mevcuttu ve şiddetli bir kavga gününde “Hepsi bu kadar mı?” Diye sordu. Savaş ve sevgi sadece bu ilgisiz kişiden aynı soruyu kışkırttı. Her zaman gerçek tarafından hayal kırıklığına uğramıştı; ve Rod ekledikçe, "Hepsi bu kadar mı?" hayatının motivasyonu olabilir. Hastalık nedeniyle Viyana'ya çekilmek zorunda kaldı, 1810-1812 yılları arasında Paris ve Milano'da hayatının en üst düzeyindeydi. Rusya’da İmparator’a yeniden katılmak için parlak bir pozisyon bıraktı. 1830’da Trieste’de konsolosluğa aday gösterildi; ama Metternich, Stendhal'in on yıl önce Milano'da siyasi bir inisiyatif olarak ün yapmasından dolayı itiraz etti - asla haketmediği bir ün. Cività Vecchia'ya gönderildi, burada sıkıcı bir varoluş yolluyordu, Roma'ya gezilerle ve uzun aralıklarla Paris'e uçtu. 1814'ten 1820'ye kadar Milano'da yaşadı ve aşık oldu, bir arkadaşı Manzoni, Silvio Pellico, Monti. Polis onu Paris'e geri götürdü ve onun mutluluğunun en ölümcül darbesi olduğunu söyledi. On yıl boyunca burada kaldı, şehir çevresindeki bir adamın hayatına, yüceltilmiş dedikodulara, diletelere, yüzey avcısına; zekâlı, çok çalışkan. Yetersiz bir gelir üzerinde bir sybarite, o hiç bir eylem adamıydı. Kadınsı entrikalar, sanguine, tuhaflık ve bir duygusalcıya bürünmüş, nadiren evliliği düşünmüştü. Bir zamanlar, Cività Vecchia'da, burjuva çıkarımı yapan genç bir kadın onu büyük bir noktadan etkiledi; Ancak Grenoble'da yapılan araştırmalar şansını öldürdü. Gerçekten de, ideal kocanın kalıplandığı şey değildi. Yüksek bir evlilik görüşüne sahip olmadı. Almanların evlilik için bir erkeklik, erkeklere hizmet eden bir kurum olduğunu söyledi. Rhône'de bir yolculuğa çıktıktan sonra, 1833'te George
Sand ve Alfred de Musset ile İtalya'ya gitti ve şatonun Waterloo ve Pagello'nun zaferi olan Venedik'e. Stendhal o kadar çılgınca davrandı ki, o kadar çirkin davrandı ve bu paradoksları, onun parlaklığını hayran bırakmasına rağmen ona karşı olan hoşnutsuzluğunu açıkça dile getiren Madam Dudevant-Sand'ı kızdırdı. De Musset, bir hizmetçiden önce handa Stendhal dansı çizme ve çizme konusunda oldukça yetenekliydi. Bu oyuk dolu. Ayrıca Cività Vecchia'da Fransız konsolosluğu hakkında bir ayet yazdı:

""Stendhal, bu büyüleyici ruh, bu yüzden onun dindarlığını dürüstçe doldurdu."

Sinekure, ennui karar verseydi; ama anılarını vardı ve Roma uzak değildi. 1832'de, Montorio'daki San Pietro'dayken, yaşadığı yerin kendisinden bahsetmişti. Elli yıl sonra gelirdi. Anılarını yazmaya karar verdi. Ve biz de Vie de Henri Brulard, Hediyelik Eşya d'Egotisme ve Journal (1801 1814) var. Sayısız sayfalarında, o, yorulmak bilmeyen bir graphomaniac olduğu için, hayatını oluşturan sevgi, savaş, diplomaside bin ve bir deneyime sahip olabilir. Flaubert'inki gibi övünemez bir esnekliği, bu mektupların ve samimi itirafların testinden sağ çıkmaz. Mérimée de alışılagelmiş maskesi olmadan Jenny Dacquin'e yazdı. Stendhal, yazarların en kişisel kişisidir; Her roman çeşitli durumlarda Henry Beyle, çeşitli ve tanıdık jestler yapıyor.

Onun varlığı Paris'in bir düzine salonda kabul edildi. Ancak, la Scala'da bir kutu tercih etti, Rossini'yi dinledi ya da sevgili Angela'sının yanında bir Viganò bale izledi. Ama yedi yıl sonra Milan ona kapatıldı ve Paris'te bir güç, özgünlük ve müzik ve resim üzerine bir otorite olarak kısıtlı bir çevrede bilindiği için, o, 1821'de oraya geri döndü. İdeolojisi ve felsefî yazılarıyla hayranlık duyduğu de Tracy. Orada General Lafayette'i gördü ve bu kahramandan, yetmiş beşe rağmen, on dokuz yaşındaki bir Portekizli kıza aşık olan, kötü niyetli bir şekilde yazdı. Baudelaire'in ateşli bir şekilde aynı ateşi, Beyle'yi sıcak suda tuttu. Madam Cabanis, Madam Ancelot, Baron Gérard ve Castellane'den M. Cuvier'nin evinde ve Pazar günleri, Débats sanat eleştirmeni Etienne Délacluze'nin salonunda ve Madame'de günlük bir ziyaretçi olarak misafir edildi. Makarna en. Empatik tarzı, Victor Cousin, Thiers ve ev sahibi Délacluze ile sevmiyordu. Beyle'nin bir erkekten hoşlanmaması, gerçeği cennetin dört rüzgârına duyurmaktı ve bunu genellikle tüm Paris'i güldüren bir korsanlar örgüsü ile yaptı. Doğal olarak, düşmanları misilleme yaptı. Bazı hoş olmayan şeyler söylendi, ancak belli bir Madam Céline tarafından yapılan açıklamada hiç bu kadar keskin

bir şey yok: "Ah! M. Beyle'nin yeni bir palto giydiğini görüyorum. Madam Makarna'nın bir faydası olmalıydı." Bu vahşet, İtalyan kantatrice ve genç Fransız arasındaki uzun dostluk nedeniyle inandı. Aynı binada küçük bir apartman işgal etti, ancak ekin ispalatonik olduğu söyleniyor.I

Stryienski, 1860'ta İtalya'dan döndüklerinde, Napoleon III ve Empress Eugénie'nin Grenoble'ı ziyaret ettiklerini ve belediye kütüphanesinde Stendhal'in bir portresini gördüklerini anlatıyor. “Ama bu M. Beyle, değil mi?” İmparatoriçe ağladı. "Portresi buraya nasıl geliyor?" Kütüphaneci Gariel, "Grenoble'da doğdu" dedi. Onu hatırladı, kız arkadaşının bu eğlenceli olgun arkadaşı. Madame de Montijo, Eugénie ve Paca’nın kızları, anneleriyle yakın olan Mélené’de Beyle’le tanıştı. İki kız onu beğendi; En iyi iplikleri için eğrildi, onları yeni oyunlara başladı; tek kelimeyle, hanede hoş bir misafir oldu ve Auguste Cordier'in sahip olduğu iki mektup var. Bunlardan biri, 1839 Aralık'ında, Fransa'nın gelecekteki İmparatoriçesi'nin on üç yaşındayken, E. Guzman y Palafox tarafından Beyle'ye hitap etti; diğeri kız kardeşi Paca'dan hem sevgi hem de çekicilikten. Bölüm Beyle'nin hayatında hoş biriydi.

Mérimée, 1829 ya da 1830'da Victor Hugo ve Beyle arasında bir toplantı düzenlemiştir. Sainte-Beuve, ve 1874'de Vie littéraire'da yayınlanan Albert Collignon'a bir mektupta, çiftin iki vahşi kedisi olarak saçlarını kıldığını yazar. Her ikisi de savunmada. Hugo, Beyle'nin “ideal” kelimesinin şiirinin, lirikinin düşmanı olduğunu biliyordu. Akşam boyunca buz kırılmadı. Beyle Hugo için bir antipati vardı, Hugo Beyle'den tamamen hoşlanmıyordu. Ve eğer Hugo ya da Beyle ile konuşmak arasında seçim yapsak, seçim konusunda herhangi bir şüphe var mı?
Günün hikayecisini dinle. Edebî halkla ilgili herhangi bir yanılsamayı barındırmak için çok açık görüşlüydi. Birinin meslektaşlarından övgü bir benzerliktir, yazmıştır. Bu kulağa eski gibi gelmiyor Dr. Johnson "Yazarların karşılıklı kibarlığı hayatın en derin sahnelerinden biridir"?
III
Mérimée, başarılı olma sebebinin arkadaşının ve ustası Henry Stendhal Beyle'nin eski moda teorisine bağlı olduğunu söyledi: Bir erkek, bir kadının şirketini beş dakikadan uzun bir süredir sevişmeden yapmamalı; Tabii ki, kadının güzel ve hoş olduğunu kabul etmek. Bu fikir Stendhal Napolyon kampanyasında bir asker olduğunda emindi. İlk İmparatorluğun hussar taktikleriydi. "Saldırı, saldırı, saldırı" diye bağırıyor. Onun kitabı De l'Amour pratikte teoriyi ortaya koymaktadır; ama çoğu teorisyen gibi, Stendhal harekete geçiyordu. O bir duygusalcıydı, dünyanın iddialı sinik ve serseri adamıydı. Mérimée, kendi ve Stendhal'in esnekliğinin çoğunun saf poz verdiğini kabul eder. Bununla birlikte, Goethe ve Byron'un istisnaları ile, geçen yüzyılda saygınlık yazarı Stendhal gibi duygusal bir eğitimden zevk almamışlardır. Weimar'da tutkulu hacı Goethe'nin sevdiği kadınların portrelerini içeren küçük bir plak görüyor. Teutonic duygusallığın pusulasına sadık kala, Goethe'nin annesi listeye başkanlık ediyor. Daha sonra Cornelia, Kätchen Schönkopf, Lotte Buff, Lili Schönemann, Corona Schröter, Frau von Stein, Christiane Vulpius, daha sonra Frau von Goethe, Bettina von Arnim, Minna Herzlieb ve Marianne ve Willemer adlarını takip edin; kendi doğum ve ölüm tarihleri ​​ile. Özellikle Marienbad'da karşılaşılan Polonyalı piyanist Goethe'nin diğer isimleri de eklenmiş olabilir. Koleksiyon, Goethe kadar uzun süredir yaşayan bir şairin ve Balzac'ı, her bir romanı bir kadının kalbinden kazıp götüren bir şairin bile büyüklüğünde. Hem Goethe hem de Stendhal'e George Meredith'in epigramı uygulanabilir: "Erkekler Seraglio Noktasını yuvarlatmış olabilirler. Onlar henüz Cape Türk'ü ikiye katlamadılar."

Şaşılacak bir şey şu ana kadar, hiçbir sadık Stendhaliyanın efendilerinin isimleri ve resimleriyle benzer bir karton hazırlamış olması - cesaret ediyoruz? Stendhal pek çok kadını sevdi ve Goethe gibi ilk aşkı annesiydi. Onun için herkesin en değerli imgesiydi ve babasını kıskanıyordu. Bu yedi yaşındaydı; fakat çocuğun ve onun abartılı duyarlılığının önkoşulu, daha sonra ona mutsuzluk ve çok az neşe getirdi. Karşılıklı

veya karşılıksız olan sevgililerinin listesinin sıradan bir incelemesi, Weimar'ınkiyle bir arkadaşlık kuracaktır. İsimleri Mélanie Guilbert-Louason, Angela Pietragrua, Mlle. Beretter, Kontes Palffy, Menta, Elisa, Livia B., Madam Azur, Mina de Grisheim, Mme. Jules ve la petite P. Teselli olmadan sevdiği sayı hala daha büyüktü. Hussar manevralarına rağmen Stendhal kolayca reddedildi. Goethe'nin ve Stendhal'in şiirlerini ve romanlarını döktükleri adil olanların ölmedikleri, yani hemen terk edildiğini söylemek gariptir. Goethe bir şiir ya da oyun yazıp yeni yüzler aramak suretiyle birçok partinin acısını dindirdi. Stendhal aynısını yaptı - şiirler ve oyunlar için bir romanın ya da çalışmanın ya da sayısız mektubun değiştirilmesi. Bir çivi diğerini sürdüğüne inanıyordu; erkeksi makyaj için çok yatıştırıcı olan. Ama herhangi bir kadın onun kalbini yıprattığı için kırdı mı? Goethe'nin sevdiği kadınlardan Frau von Stein, büyük ihtimalle defasını ciddiye aldı. Ancak kendini öldürmedi. Birçok kalbi yaraladı, ancak aşklarının çoğu evlendi ve görünüşe göre mutlu oldu. Stendhal, çirkin olduğu gibi, yüzlerce kez de onu yendi; yeni fetihlere geçtikten sonra iyileştiler; alışık olduğu samimiyetiyle, not etmekte başarısız olmadı. Yine de aynı cesur, on dokuzuncu yüzyılın ilk yıllarında kadına, bedensel ve ruhsal olana karşı duyulan azınlık arasındaydı. O bir féministe idi. Ancak, gerçekte, onun aşk teorisi, "basit ve kısa, sempatik kişiler arasındaki elin baskısı gibi, ya da hoş olmayan bir hafızanın kaldığı iki arkadaş arasındaki eşcinsel bir öğle yemeği gibi" diyen yazarınkine benziyordu. aynı zamanda arkadaşına karşı nazik bir şükran. " Ben hafızadan alıntı yapıyorum.

Roma'da hayatının öyküsünü anlatmak için ilk kararını vermişti. Tozda sevgililerin baş harflerini izledi. Kitabında ayrıntıya yer vermedi. Onun sloganı: la vérité toute nue. Eğer kendini bağışlamamışsa, başkalarını da bağışlamamıştır. Kısa bir süre önce George Moore'u anılarında yaptığı sade konuşmalarıyla suçlayan eleştirmenler, Stendhal'ın dergilerine ve La Vie de Henri Brulard'a ne diyebilir? Adların çoğu ilk başta baş harfleri veya yıldız işaretleri ile verildi; Mérimée,

Stendhal'in gönderdiği mektupları yaktı ve eylemden pişman oldu. Ancak Stendhal Kulübünün genç meraklıları olan Stendhalians, kayıp isimleri - yarım yüzyılı ve daha fazla ölü olan kadın ve erkeklerin- tedarik ettiler. De l'Amour, Stendhal'in aşk tutkusu üzerine yaptığı kayda değer bir çalışma, bir matematik formülünün parmaklıklarının ardındaki bir düşünceyi hapsetme çabasıyla gölgelenmiştir. Geometrik gösteri için Condillac, Helvétius, Tracy, Chamfort'un katı bir şematoloji isteğini öğrenmesinden miras almıştı. "Mantık" kelimesi her zaman dilinin ucundaydı ve Muhtemelen Profesör Jowett ile konuşmasının kapanışında dile getirdiği gibi, "Mantık ne
bir sanat ne de bir bilimdir, ne de bir atlattır." ." Stendhal için aşk bir ötede değildi. Tamamen duyular meselesiydi. Ruh az sayılır, çok fazla görgü gerektirir. Bir duygusal destan, hem gelenek hem de mizaç tarafından Benjamin Constant'ın Adolphe'sinin artistik soyundan geliyor. Stendhal, öznesini kırmak için çok sayıda kategorik tuzak kurarken metafizyolojinin yanlışlığına düştü. Yapaydırlar ve bazı Schopenhauer kuramlarına benzerlik gösterirler. Her iki adam da vaaz vermediklerini uyguladı. “Güzellik bir mutluluk vaadidir,” diye yazdı Stendhal, ve Baudelaire'ın onu küçük bir çeşitlemeyle yeniden yazması çok etkili oldu. Stendhal'in "kristallendirme" formülü, Salzburg yakınlarındaki bir tuz madeninde iken ona ulaştı. Köpüklü tuz kristalleri ile kaplı bir elm dalını gördü ve sevgili bir bütün mükemmelliyetindeki endişelerin sevgisini ifade etmek için onu bir görüntü olarak kullandı. "Gerçek aşk" sırasında birkaç kristalleşme var. Kitabı bilimsel açıdan daha otobiyografik; yazarın gerçekleri kendi kalpten deneyimlerinden ayırması işin değerine ve doğruluğuna katkıda bulunur. Aşıklar için bir kateşizm olarak, eşsizdir; ve 1822'den 1833'e kadar satılan tam on yedi kopya olduğu çok iyi karşılandı. Ancak başka yazarlar tarafından onaylanmamıştır. Stendhal ve Schopenhauer, popülaritelerinin puanlarını ve ani yeniden girişimlerinde 1880'i ellerinde tutabilirdi.

Dünyevi bilgelik sergisi Stendhal, hayatında üç kez gerçekten sevdi; Bu ifade, onun içinde birkaç Casanova gören öğrencilerinin bazılarını şok edebilir, ancak hayatının bir çalışması bunu kanıtlayacaktır. Paris'e, Don Juan olması gerektiği kanaatine varmıştı. Bu, tahmin edilebileceği kadar komik ya da şok edici bir projeydi. Deneyim yakında ona başka yönlerini gösterdi. Adolesan insanlığın geleneksel yayılımlarına şımartmak için çok titiz, çok yürekli biriydi. Duyguların ay ışını beynindeydi; Bir kadını idealize edemezse, onu terk ederdi. Onun talihsizliğiydi, hanımefendinin serveti - kim olursa olsun - ve dünyanın hiçbir zaman evlenmediği için iyi şanslar. Bir koca olarak o muhteşem bir başarısızlık olurdu. Mélanie Guilbert-Louason, Paris'teki bir aktris idi ve onu kıskançlık takma kancaları üzerinde tuttuktan sonra adreslerini kabul etti. Onunla evlenemiyordu, çünkü babasının yaptığı yardım kendi için yeterli değildi; Ayrıca, eski bir evliliği olan bir kızı vardı. O, parasızlığın kadınlarla ilgili zamansallığının temel nedeni olduğunu itiraf eder; Bir milyoner, bir fetih ve iddialı bir kahraman olabilirdi. L'Education Sentimentale'deki Frédéric Moreau gibi, Stendhal her zaman daha güçlü bir talipten kesintiden korkuyordu ve korkuları genellikle doğrulandı. Ama o hareket ettiği

Marsilya'ya Guilbert ile gitti ve kendini desteklemek için ticari bir evde bir pozisyon aldı. Bu onun için büyük bir tutku anlamına geliyordu; İşe bayıldı. Adında bir Rus Baskow ile evlendi. Stendhal haftalarca inko edilemezdi. Jules Laforgue'in Hamlet'inin ironik ağlamasının nasıl alkışlandığını şöyle dile getirdi: "İstikrar! İstikrar! Senin adın kadındır." Her ne kadar günlerini laik cinsiyetin Ebedi Eril portreleriyle bezenmeye devam etmesine rağmen, Stendhal ilk önce, belli bir Fransız kralını inkar etmenin kadınların asla değişmediğini söyledi. Milan'da Angela Pietragrua ile derin bir aşk derinliğine düştü. O, kibar bir askerdi ve eğer Angela onu aldattıysa, şoku kaldıracak kadar gençti. On bir yıl sonra Milan'ı tekrar ziyaret etti ve Angela'yı tekrar gördüğünde ağladı.

Çoğunlukla, 18. yüzyılın duyarlılıklarına sahip bir kalıntıydı. Angela ağlamadı. Ancak, sadık bir Fransız'la yeni bir ilişki kurmak için yeterince dokundu. O her zaman pürüzsüz yelkencilikten zevk almadı. Onu ya şereflendiren ya da başkalarının duygularının bilinçsiz kaldığı bir düzine kadın vardı. Bir anı onunla kalmadı - Cività Vecchia'da bir Fransız konsolu olarak çaresizken Romain Colomb'a yalnızlık çığlığını hatırlayın: "Ben aşk istemekten vazgeçiyorum!" 1818-1824 yılları arasında General Dembowsky'nin karısı olan Métilde'den şüphesiz düşünmüştü (bu tarihler başka aşk olaylarıyla örtüşüyor ya da örtüşüyorsa kendimizi endişelendirmemeliyiz; Stendhal çok yönlüydi) ne Milano'yu ateşli sürgünden cesaretlendirdi ne de cesaret kırdı. Bu yüzden o, o, Viganò ve aktris, Kontes Kassera ile şansını ihmal etti. Daha sonra, komplocu Ugo Foscolo'ya karşı bu kadar acımasız davranmayan Madame Dembowsky, Stendhal'e elini öpmenin ayrıcalıklı ayrıcalığına izin verdi. Bir okul çocuğu gibi iç çekti ve Milano'dan Floransa'ya, Floransa'dan Roma'ya kadar yüreksiz olanı takip etti. Şarkıcı Makarna'nın Paris'teki sevgilisi olan dedikodu, Dembowsky'nin umudunu inkar etmesine neden oldu. Ona içten bağlıydı. "Kendini öldür" demiş olsaydı, bunu yapardı. Evet, çok romantikti. Viscontini doğdu ve bir kocanın acımasız bir askerinden ayrıldı. Kuzeni Madame Traversi, Stendhal'ın bu mutsuz tutkusunda bir engeldi. Ondan nefret ediyordu. Métilde, 1825'te otuz sekiz yaşında öldü. Onun yüzünden Mile'a cevap verdi. Viganò - ona sorduğu zaman: "Beyle, bana aşık olduğunu söylediler!" "Seni kandırıyorlar." Bunun için asla affedilmiyordu. Bu, Stendhalih dürüstlüğünün (Stendhal), kimseyi asla kendi kendisinden aldatmayan karakteristik bir nottur. İşte kadın hakkındaki şaibeli sözlerin bir cesurudur: -

" Evlilikte kadınların sadakati, aşk yok, en büyük olasılıkla yine doğayı seçti."
"Alçakgönüllülükle suçladığım tek şey yalan söyleme alışkanlığına yol açmaktır."
IV
Ruhların ve şehirlerin bir promenaderi olan Stendhal, müthiş bir sabrın mektup yazarıydı; yayınlanan yazışmaları muazzam. Paris'te yayınlanan üç ciltte ne kadar muazzam görülebiliyor. Bu mektuplar 1800 yılında, Stendhal'in onyedi genç bir gençken ve 1842'de, ölümünden birkaç gün önce başladığı zaman başlar. Bunlardan 700'den fazla var ve daha fazla yazmış olmalı - muhtemelen birkaç bin; Çünkü Mérimée'nin Stendhal ile neredeyse tüm yazışmalarını yok ettiğini biliyoruz ve 300'lü bir Milanlı hanımefendiye - bir büyük, başarısız, tutkuyla - yazdık. Ancak bunlardan birkaçı dahil edildi, geri kalanı şüphesiz sağduyulu olarak yakıldı. Stendhal harflerinin en eski baskısı, 1855'te, Carmen yazarı tarafından tanıtılan Prosper Mérimée tarafından düzenlendi. Mevcut baskı, iki sadık Stendhalians, Ad. Paupe ve P. A. Cheramy. Her şeyden önce oluşur

yazışmalar, Souvenirs d'Egotisme'de (1892) basılan mektuplar, daha önce hiç yayınlanmayan bazı harfler, Lettres Intimes (1892) ve Soirées du Stendhal Club'ın (1905) ilk serisinde yayınlanan mektuplar. İçişleri Bakanlığı, Savaş ve Dışişleri Bakanlarının arşivlerinden gelen mektuplar da var, hepsi de eksiksiz bir koleksiyon, görünüşte çirkin bir şekilde, Kongre raporlarının hacmine benziyor, ama Stendhal öğrencisi için değerli.

İlk defa muhabirlerinin isimleri tam olarak görünüyor. Mérimée çoğunu bastırdı ya da sadece baş harfleri verdi. Biz bu muhabirlerin kim olduğunu öğreniyoruz ve Stendhal'in onlara bahşettiği meraklı isimlerin deşifre edilmesi için genel bir anahtar var - bu konuda bir sallantı ve mistifaydı. Kendi imzası nadiren iki kez oldu. Bir liste verilir ve yüz yetmiş dokuz takma ad sayısına ulaşır. Maurice

Barrès, daha ziyade, Stendhal'ın Şeref Duyarı'nı düşündüğü, havada daha yumuşak bir önsöz yazmıştır. Bir pasaj, alıntı yapmaya değer. Barrès, Stendhal'in bir düşüncenin ya da bir eylemin yararlı mı yoksa doğurganlık mı olduğunu değil, heyecan verici bir enerjiye tanıklık edip etmediğini sormadığını ileri sürüyor. Pragmatistler, Fransızları kendilerinden biri olarak iddia ettikleri için, bu ifade vahiy kanıtlayabilir.

İlk hacim, çıraklık yıllarına (1800-1806) ve aktif hayatına (1808-1814) ayrılmıştır. Mektupların çoğu, sempatik bir ruh olan Grenoble'da kız kardeşi Pauline Beyle'ye hitap ediyor. Genç, yeşil bir filozofun yerçekimi ile,
o bahçeleri tarafından onun evlilikleri adresleri. Altmış yirmi! Ona ne okuyacağını, özellikle de on sekizinci yüzyıl filozoflarını şöyle anlatıyor: Rousseau, Voltaire, Helvétius, Tracy, Locke - eğlenceli ve çok

Bir lass için ahlaki okuma - ve Shakespeare'i övmekle asla uğraşmaz. "Ben bir romantikim," diyor başka bir yerde; "Ben Shakespeare'i Racine, Byron'dan Boileau'ya tercih ederim." Bu bilgece gençlik, kız kardeşini sıkmış olmalı. Ancak onu anladı ve evde hayatının içinde anlaşılmaz ve çirkin bir baba ile mutlu olmadığı için, Henry ile yazışmaları bir teselli olmalıydı. Babasının sert isimlerini aramak için uğraşmaz ve kız kardeşine sevgiyle evlenmemesini ve rahat bir ev için tavsiye eder. Aslında ikisini de yaptı. Edouard Mounier bir başka muhabir; Ayrıca Stendhal'ın Grenoble şehrinde doğan Félix Faure. Stendhal'in, özellikle Moskova'nın yakılması ve Fransız ordusunun feci bir şekilde geri çekilmesinin gerçekleştirildiği Napolyon kampanyalarının çoğunu öğreniyoruz. Tarzının özlü olduğu, gözlem gücü olağanüstü olan bir görgü tanığının, bu harflerin tarihi değeri var.

  Tüm Paris ve Milano, ikinci cilt, Dünya İnsanı ve Dilettante (1815-1830); Kamu İşlevi ve Romancı üçüncüsünün (1830-1842) temalarıdır. Stendhal'in karşıladığı arkadaşların arasında Guizot, Thiers, Balzac, Byron, Walter Scott, Sainte-Beuve ve birçok seçkin soylu ve adam vardı. Londra'da Thomas Moore ve Sutton-Sharp'ta arkadaşları vardı; ve birkaç kez İngiltere’yi ziyaret etti. Baron Mareste ve Romain Colomb, sırdaştı. Stendhal, onu asla terk etmeyen bir ironiyle, ölüm ilanlarını yazdı çünkü Jules Janin, Stendhal öldüğünde nekrologlar için bol miktarda iyi malzeme vereceğini şaşkınlıkla hatırlatmıştı. Alman İnceleme, Londra'daki M. Stritch'e gönderilen mektupların makaleleri sıkıcı bir okuma; Ayrıca çok fazla var.

Kulakları ve gözleri çağdaş olayların doruğuna çok yakın olan bir adam olarak, Napolyon ve Byron'un açıklamaları tuhaf bir şekilde ilginçtir. İlk Napolyon'da bir tanrı-tanrı vardı, o zaman o, o, Korsika'nın çöküşüyle ​​geleceği için şansını yitirdiği için, yeniden gözden geçirildi. O, taç giyme törenine tanıklık etmişti ve Talma'nın genç Bonapart ücretsiz biletlerini Comédie Française'a vermiş olduğunu unutmadı; Ayrıca Papa Pius VII. Latince İtalyan moda telaffuz, böylece: Spiritous sanctous. İmparator'un at sırtında geçirdiği gibi, çeteler tarafından tezahürat yaptığı gibi, "dişin gösterdiği tiyatronun gülümsemesini gülümsedi, ama gülümsemeyen gözlerle." Stendhal, İmparator'un Fransa'nın bazı bölgelerinde ortak bir özellik olan kesintisiz bir çizgide İmparator'un alnının ve burnunun olduğunu söyledi.

İlk kez 1812'de, Milano'da Byron ile karşılaştı. Scala'nın bir kutusundaydı. Şairin güzelliğiyle, nezaketiyle yenildi. Burada Stendhal'i görmüyoruz, artık bir asker ya da sinik değil, bir duyarlılık adamı, neredeyse bir kahraman-tapan. Byron kabul edilebilirdi. Sıklıkla tanıştılar. Byron'ın doktoru ve sekreteri Polidori, Milan gizli polisi tarafından tutuklandığında, Stendhal İngilizlerin öfkesinin korkunç olduğunu söylüyor. Byron, Napolyon'a benziyor, Stendhal'i mermer gazabında ilan etti. Fransız yazarın başka bir zaman, opera binasına uzak bir mesafede yaşayan Byron'a gece yarısı yürüyüşünün Milano'da tehlikeli olmasından dolayı bir araba taşıması tavsiye etti. Soğukkanlı bir şekilde Byron, rotasının bir göstergesi olduğunu sordu ve sonra acı verici bir sessizlik sırasında, kötü Stendhal'i karanlıkta toparlarken onun peşine düştü. Bu insan dokunuşları, günün edebiyatının tartışıldığı mektuplardan daha değerlidir.

On yıl sonra Cenova'dan (1823), Byron, görünüşte sevdiği Stendhal'i kendisinin son kitabı olan Roma, Napoli ve Floransa'da okuduğu bir haber için teşekkür ederek yazdı. Anekdotun yüce ustası olan bu mektuplar, daha fazla ihale niteliğine sahip olmak istiyorsak da, Stendhal'ın eserlerine giriş niteliğinde olabilir. Bununla birlikte, The Journal, Journal ve Henri Brulard'ın Hayatı'nda, Stendhal'in aşk-hayatıyla ilgili bol ve itiraflı itiraflar bulunabilir. Edebî adamın çok azı, kariyerinin sonunda, Onur Efsanesi'ni aldığında, onun öfkeli biriydi; çünkü ona, onun, kamu görevlisi olarak değil, bir mektup adamı olarak bahşettiği için bahşedilmişti. Adolphe Paupe, bu hantal yazışmanın editörü - ve Grenoble arşivlerinde ne kadar daha fazla malzemenin olabileceğini kim bilebilir? - kısa bir süre önce bir yazarın Stendhal, parabolik Barbey d'Aurevilly antipodlarından bir alıntı ile kısa tanıtımını kapatır. "Çok güzel" yazışmalarını çektikten sonra, Stendhal'in diğer kitaplarının duyulmamış cazibesine sahip olduğunu ve tükenmez bir çekiciliğe sahip olduğunu ekliyor. Bu ifadeye rağmen, Mérimée tarafından derlenen eski baskıyı tercih ediyorum. Stendhal'ın yazdığı her notun öğrencileri için kutsal olmasına rağmen böyle bir şey var. Bu nedenle, Soirées du Stendhal Club'ın ikinci serisinde, asıl Stendhalian'ın ya da Beyliste'nin kendilerinden birkaçı olan Casimir Stryienski'nin aşırı ısınan Stendhalians'ın alaylarına alay etmek için bir eğilim gösterdiğine sevindim. Paul Bourget tarafından "Beyliste ailesinin işlerinin adamı" tarafından çağrılan M. Stryienski, bir Stendhal kültünün fikrini sevmemekte ve ironik ve esprili Beyle'nin onu bir mistik yapmak isteyen tapanlara nasıl davrandığını merak etmektedir. tanrı - ki bu doğru bir eleştirel tutum. Beyle-Stendhal, ibadetine dikilen herhangi bir sunağı deviren ilk kişi

olurdu. Stryienski ve Paul Arbelet tarafından derlenen ikinci seri, ilk olarak neredeyse roman değildir. En önemli makale, Stendhal'ın Resim Tarihi'ni (çoğunlukla Lanzi'nin kitabından ödünç aldı) adanmış olup olmadığı sorusuna adanmıştır. 1817 adanması esrarengizdir; Napolyon ya da Louis XVIII ya da Rusya'nın Czar Alexander'ı anlamına gelebilirdi. M. Arbelet, Stendhal'in o kadar fakir olduğunu ve Rusya'da bir öncekist olarak pozisyon almayı umduğunu ve Çar'ın elverişli gözlerini yakalama konusundaki kararlılığının belirsizliğini düşündüğü için tuttu. Napolyon Saint Helena'daydı ve Fransa'nın tahtında nefret dolu bir kral vardı. Her üçünün de kopyalanmasına izin verin, kendini Stendhal'e söyleyin. Bu Arbelet'in teorisi. 1854'te tarihin yeni bir baskısı ortaya çıktığında, Saint Helena'daki sürgüne dokunaklı, neredeyse göze çarpan bir bağlılık tarafından yönetiliyordu! Stendhal'in yöneticisi Romain Colomb, onu ölü yazarın makaleleri arasında bulmuştu ve Napolyon öldüğünde yayınladı. Açıkça Stendhal birkaç tane yazmıştı ve politik sebeplerden dolayı 1817 baskısının yanıltıcı olanını seçmişti. Beethoven'ın muhteşem öfkesini hatırlatarak, Eroica Senfonisi'nin adanmışlık sayfalarını parçalara ayırdığında, onun kahramanının Napolyon'un kendisini İmparatoru taçlandığını duyması üzerine. Oldukça Stendhalian, Machiavellian ve aynı zamanda zaman-hizmet. Şüphesiz, kötü huylu gülümsemesini - yanaktaki diliyle - hilede gülümsedi ve şüphesiz onun gerçek öğrencileri bunu alkışladı. O, günümüzün Süpermeniydi, ahlaki yükümlülüklerle az sıkan biri. En sevdiği cihaz, eski bir opera kafesinden bir ayet çizgisi idi: "Vengo adesso di Cosmopoli"; ve gerçek bir kozmopolit olan, şehirlerin bir promenaderi olan ve gerçekleri anlatan bir burjuva erdemiyle ortak olan, ruhları kanıtlayan şey nedir? Metchnikoff'un ileri sürdüğü gibi, bir adam atardamarlarından daha yaşlı değilse, o zaman bir düşünür onun merakı kadar eskidir. Beyle, hiç şüphesiz, merak uyandıran bir şekilde - Psikolog Paul Pry'yi merak ediyordu.