[]

ər kimi, şirin xəyallara dalmışdı:
Ejen Qorio atanın otağının yanından keçərkən:
– Hə, necə oldu? – deyə qoca soruşdu.
Rastinyak dedi:
– Sabah hamısını sizə danışaram.
Qoca sevinclə:
– Hamısını? Doğrudanmı? – deyə səsləndi. – Gedin yatın. Sabah bizim xoşbəxt günlərimiz başlayacaq.
Səhər Rastinyakla Qorio pansionu təkr etmək üçün hazırlaşırdılar. Yükdaşıyanın yolunu gözləyirdilər. Birdən, saat on ikiyə yaxın Nev-Sent-Jenevyev küçəsində ekipaj səsi gəldi. Ekipaj “Voke evi”nin qarşısında dayandı. Madam de Nusingen xüsusi karet çıxaraq, atasının burada olub-olmadığını soruşdu. O, Silviyanın müsbət cavabından sonra cəld pilləkənlərlə yuxarı qalxdı. Ejen öz otağında idi. Qorio isə bunu bilmirdi. Səhər nahar zamanı Ejen Qoriodan onun da şeylərini götürməyi xahiş etmiş və saat dörddə d’Artua küçəsində görüşəcəklərini vədləşmişdi. Lakin qoca hələ yükdaşıyan axtardığı zaman Ejen yoxlamada özünü qeyd etdirmək üçün hüquqşünaslıq məktəbinə getmiş və madam Voke ilə haqq-

hesabı çəkmək məqsədi ilə tez geri qayıtmışdı. Ejen Qorio atanın fanatik məhəbbət hissi ilə kirayə pulunu özü verə biləcəyindən ehtiyat edirdi. İçəri girəndə onu heç kəs görmədi. Madam Voke evdə yox idi. Ejen “bəlkə, bir şey yaddan çıxmışdır”, deyə yuxarı qalxdı. Stolun qutusunda vaxtilə Votrenə vermiş olduğu müddətsiz vekseli görüb çox sevindi. Votrenin borcunu verdiyi zaman vekseli ehtiyatsızlıqla bura atmışdı. Sobanı qalamamışdılar. Ejen elə yenicə vekseli cırıb atmaq istəyirdi ki, Delfinanın səsini eşitdi. Delfinanın ondan heç bir sirri ola bilməyəcəyini güman edib qulaq asmağa başladı. Ata ilə qız arasındakı söhbət elə ilk sözdən o qədər maraqlı göründü ki, Rastinyak diqqətlə qulaq asmağa qərar verdi.
Delfina atasına deyirdi:
– Ah, , , - . Burada açıq danışmaq olarmı?
Qorio ata kədərli səslə:
– Bəli, qızım, – dedi, – evdə heç kəs yoxdur. Madam de Nusingen təşvişlə:

– Ata, sizə nə oldu? Qoca cavab verdi:

– Başıma, elə bil, dəyənək çırpdın. Allah sənin günahını bağışlasın, qızım! Səni nə qədər sevdiyimi bilmirsən. Əgər bunu bilsəydin, birdən-birə mənə belə sözlər deməzdin, xüsusilə də vəziyyət ümidsiz olmayanda. Sən bura nə üçün gəlmisən, biz ki bir neçə dəqiqədən sonra d’Artua küçəsinə köçməliyik?
– Ah, atacan,