[]

dedi. Delfina cavab verdi:

^{– Heç kəsin inanmadığı şayiələri yalnız sənin kimi bacılar təkrar edə bilər. Sən eybəcər insansan!}
– Balalarım, əziz balalarım, bəsdir, amandır, bəsdir, yoxsa bu saat sizin qabağınızda özümü öldürərəm. Delfina deyirdi:

^{– Yaxşı. Nazi, sən bədbəxtsən, mən səni bağışlayıram. Lakin mən yenə də səndən yaxşıyam. Mən sənə}

kömək üçün hər şeyə hazır idim. Hətta ərimin yataq otağına belə getmək fikrində idim, halbuki mən bunu nə öz xatirim üçün, nə də... etməzdim... Amma sən belə bir dəqiqədə mənə elə sözlər dedin ki... Son il ərzində mənə elədiyin pisliklərdən sənin bu hərəkətin geri qalmaz.
Qoca yalvarırdı:
– Balalarım, qucaqlaşın, barışın, balalarım! Siz ikiniz də mənim mələk qızlarımsınız. Qrafinyanın əlindən tutan Qorionu qrafinya kənar edərək:

– Yox, – dedi, – mənə toxunmayın! O, mənim ərimdən də rəhmsizdir. Güman etmək olar ki, bu qadın xeyirxahlıq timsalıdır!
– Qoy mənim haqqımda desinlər ki, mən cənab de Marseyə borclu qalıram, nəinki cənab de Trayın ənə

yüz min franka etiraf edim.
Madam de Nusingenin bu cavabı qrafinyanı daha da hiddətləndirdi. Bacısına tərəf hücum edərək:
– Delfina! – deyə çığırdı.
Baronessa soyuq səslə:
– Mən sənə iftiranın əvəzində həqiqəti söyləyirəm, – dedi.
– Delfina, sən...
Qorio ata qrafinyaya tərəf atıldı, əli ilə onun ağzını yumaraq, sözünü deməyə qoymadı. Anastazi soruşdu:

^{– Ata, siz bu gün əlinizi nəyə vurmusunuz?}
Zavallı ata üzr istəyərək:
– Doğru deyirsən, təqsirkaram, – dedi və əllərini şalvarına sürtdü. – Axı mən köçürəm, mən bilmirdim siz gələcəksiniz.

Qoca, qızının qəzəbini özünə tərəf yönəltdiyindən məmnun görünürdü. Oturaraq:
– Ah, – dedi, – siz mənim ürəyimi parçaladınız. Mən artıq ölürəm, balalarım. Başım od tutub yanır. Mehriban olun, bir-birinizlə yaxşı rəftar edin, bir-birinizi sevin! Siz məni öldürəcəksiniz. Nazi, Delfina, siz ikiniz də həm haqlısınız, həm də haqsızsınız. – Qorio ata yaşarmış gözlərini baronessaya doğru qaldıraraq:

^{– Mənə bax, Dedel, – dedi, – ona on}