səhrayadönmüşbusarayınqızıllanmış çatıları altındaorkestrmelodiyası gurlayırdı. Birinci salonun qapısındadayanmışmadam deBoseanözlərini dostkimi qələməverənbuqonaqları qəbul edirdi. Başdan-ayağaağ geyinmiş,hörükləində heçbirbəzəyiolmayanbuqadınzahirəntamamiləsakit görünürdü. Onunüzündənəvüqar,nəələm,nə dəsüni şadlıqəlaməti sezilirdi. Heçkəsonunqəlbini oxumaqiqtidarındadeyildi. Birsözlə,o,mərmərNiobeyayabənzəyirdi. Ənyaxındostlarınabəxşetdiyi təbəssümlərində bəzənistehzasezilirdi,lakinyenə də o,hamınınqarşısındaxoşbəxtgünlərində göründüyükimi görünürdü. Ənhəssasadamlarbelə onuniradə qüvvəsinə heyrətedirdilər. Birzamanlar
gəncRomaqızları dadodaqlarındatəbəssümləcanverənqladiatorları beləalqışlayırdılar. Elə bil yüksək kübar cəmiyyəti bütünparıltısı ilə birlikdə özhökmdarxanımlarındanbiriiləvidalaşmağ