–Qocaancaq iki gün,bəlkə də,altı saatyaşaya biləcək,– dedi. –Bununlabelə,bizxəstəlikləmübarizəni
davametdirməliyik. Çox daucuzolmayanbir müalicə üsulutətbiqetməyəehtiyacvar. Əlbəttə,biz qocanınyanındaoturubonaqulluqedə bilərik,ancaqşəxsənmənim birsubelə pulumyoxdur. Mən onunbütünciblərini yoxladım,bütünşkaflarıəlləşdirdim,heçbirşeytapmadım. Hələ huşubaşında olduğuzamanpuluolub-olmadığını özündənsoruşdum,dedi ki,birliarım dayoxdur. Səninnə qədər pulunvar? – Mənimiyirmi frank pulum qalmışdır, – deyəRastinyakcavabverdi,–lakinmənbupuluaparıbqumar
verəcəyimə boyunolmaqistəyirəm. Çox təəssüfki,zavallını bizimxəstəxanayaköçürməkmümkündeyil, yoxsa o,oradaözünüdahayaxşı hissedərdi. Yaxşı,gedək,mənhamısını sənə oradabaşasalaram,səndə məngəlincəyə qədərxəstəninyanındanayrılma. İki cavanqocanınyatdığı otağadaxil oldu. Rastinyakxəstəninağrınınşiddətindənəyilmiş,solğunvə sınıxmışüzünügörəndə dəhşətəgəldi. Yatağadoğruəyilərək: –Ata,necəsiniz?– deyəsoruşdu. Qorionurusönmüşgözlərini qaldırdı və diqqətləRastinyakabaxdısada,onu tanımadı. Tələbə dözə
bilmədi,gözləri yaşladoldu. –Byanşon,pəncərələri pərdələməklazım deyil ki? –Yox,lazım deyil,havanınhərarəti artıqonatəsiretmir. Əgəro,soyuğuvəistini hissedə bilsəydi,çox yaxşı olardı. Lakinyenə də peçi qalamaqlazımdır. Həmdərmanhazırlamaq,həmdə başqaşeylərüçün lazımdır!Mənsənə odunşələsi göndərərəm,yenə odun tapınc