Od tuta-tuta yandı.
Mənim ahu-zarımdan
Göydə mələk oyandı.
Haray mənim ellərim,
Başdan qara tellərim.
Əvvəl üzümü verin,
Sonra gəlsin ellərim.
Ana şəxsey gedə-gedə Alının məzarının başına gəldi.
-Alı balam!... Qələminin nuruna qurban! Dur, ayağa, yaz bəxtiqara ananın taleyini...
-Ay, Fəxrəddin, huy!...Gəl bura, gözümün işığı, aparatını götür.
Arif! Ay Arif! Ananın üzünə işıq sal. İşıq sal ki, şəklim yaxşı düşsün.
Niyə məni saya almırsan, Alı balam? Axı sən qızdan, gəlindən həyalı olmusan? Məzarının torpağına qurban anan! Mehmanı olduğun evlər həyalı üzünə həsrət qalıbdı, bala. Sənə yaraşmır axı, burada uzanmaq? Dur, ayağa, yarımçıq qalmış dəftərini, təmasına həsrət qələmini götür. Götür ki, bəxtiqara ananın boyata dönmüş qismətindən yaza biləsən. Dinmirsən. Niyə?
Ağlasan, başdan ağla,
Dostları ilə paylaş: |
