01 tutunamayanlar
Yüklə 1,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
| 16 Nisan
Yatağa uzanıp yattığım ve bu satırları yazdığım anların dı- şında ne yaptığımın pek farkında değilim. Sokaklarda yürü- yorum, bir masanın başına ulaşıp oturuyorum; parçalanma- mak için çok yavaş yapıyorum bu hareketleri. Çocuklu- ğumda geçirdiğim çok ağır bir hastalıktan sonra yürümeyi unutmuşum. Hatırlıyorum: duvarlara tutunarak yürümeye çalışırdım. Bugün de yollarda, duvarlara çarpmamak için büyük bir çaba gösteriyorum. Küçük adımlarla yürümek is- terdim kimsenin bana bakmayacağını bilsem. Görünüşümü korumam gerekiyor: öyle öğretildi bana. Küçük adımlarla, ellerimi ileriye uzatarak yürüsem; çocuk- luğumda yaptığım gibi. Herkes görünüşünü koruyor. İstek- lerini dışa vurmuyor. Öyle alışmışlar. Kendilerini öyle alış- tıranlara da kimse karşı çıkmıyor: bir bildikleri vardır elbet- te. Ben ellerimi uzatarak yürüsem sokakta bana karşı çıkar- lardı. Herkesin istediği gibi yaşadığı o uzak ülkenin özlemini duyuyorum. Belki de bu ülke çok yakın. Uzak olduğunu nereden çıkardım? Belediye otobüsüyle filan gidilebilir ora- ya. Gene kapılarını çalıyorum. Soruyorum: burada da eski- den nasıl tanınmışsam öyle davranmak zorunda mıyım? Çok iyi bildiğim şeylerde bile şaşırma hakkı verilecek mi bana? Hangi gün doğduğumu bir an için unutsam, yüzüme garip garip bakılmayacak mı? Bakılmasa da, bir gün olur hatırlar, bir gün olur düzelir, bir gün olur eskisi gibi normal 669 duruma gelir gibi yorumlar yapılacak mı arkamdan? Eline tabancayı alıp da ateş eden adam orada da var mı? Hamam- böcekleri de var mı? “O” da var mı? Sorularımın karşılıkla- rı gittikçe duyulmaz oluyor. Bana öyle geliyor ki, kimse be- ni dinlemiyor. Durup dinlenmesini bilmediğim için, bu ül- kede de iyi bir karşılama göreceğimden kuşkuluyum. Bugün öğleden sonra saat ikiden itibaren eşyayı suçlama- ya başladım. Önce üzerinden kalkmadığım divan-yatak suçlandı. Sonra tavan ve en sonunda banyo-tuvalet. Bütün düşüncelerimi emip bitirmekle suçluyorum sizleri. Bütün hayallerimi sömürdünüz, gene de doymadınız. Büyük ve güzel şeyler yaratmama yardımcı olmadınız. Büyük bir sa- ğırlıkla, kahredici bir dilsizlikle sustunuz güzelliklere. Geri istiyorum hapsettiğiniz duygularımı, düşüncelerimi. Hepi- nizi mahkemeye veriyorum: tahliye davası açıyorum. Ne diyorsunuz? Bize bir şey vermedin mi diyorsunuz? Ne yap- mışım? Duyulmuyor, hızlı söyleyin. Gülerim saçmalarınıza. Hiçbir güzellik vermemişim onlara. Tavan diyor ki gözler ile benim köşelerimi birleştirdin sadece. Köşegenlerimin kesim noktasının elektrik kordonuna uzaklığını hesapla- dın. Banyodaki fayansları da, saymışım sadece. Yarım fa- yansları çıkarmışım, ikiye bölmüşüm... hepiniz yalan söy- lüyorsunuz. Ben... ben Kant gibi düşünmek istiyordum. Ke- limelerle uğraşıyordum ayrıca. Evet, diyorlar hep bir olup: kelimelerle uğraştın. Kelimeleri bölüp durdun: eisen-stein, demir-taş; ein-stein, tek-taş; victor-mature, muzaffer-kâmil. Bunlarla geçirdin vaktini. Önsözler okudun hayalinde: bize yeni bir şey öğretmedin. Kaybettin. Mahkemeyi de mi kay- bettim? Mahkemeyi de kaybettin. Mahkeme masrafları, üc- reti vekâlet filan da bana mı yıkıldı? Hepsi sana yıkıldı. Ben mahkemede sevimli görüneceğimi sanıyordum, benim bu kadar kayıp içinde olmamdan utanırlar da beni daha çok severler sanıyordum. Aldanıyorsun. Burası mahkeme: düş- 670 künler yurdu değil. Sakın kıyameti koparmaya kalkma: mahkemenin manevi şahsiyetine hakaretten de mahkum olursun. Bir insan eşyayı da suçlayamazsa, divana istediği gibi bir tekme atamazsa insanlığı nerede kalır? Eşya da isyan eder mi insana? İnsan mahkemelerinde eşyalar davayı kazanır mı? Yüklə 1,87 Mb. Dostları ilə paylaş:
|