42 yil öncesi
Yüklə 3,62 Mb.
|
|
‘“Mübîn imâm !”’ ‘“Bu şeffaf imâmdır !”’ ‘“Etme inkâr !”’ Bu halîfesiyle ! RAB kanıtlayıp kendini, Açıkladı ümmete ! Ne idi ‘“HANÎF DÎNİ !”’ ‘İçindeki Âdem’i, ölmeden gördü ilk kez ! Anladı Âdem imiş ! ‘“Kaşlar arası merkez !”’ ‘“İki taş ve iki kaş !”’ ‘“Arasındadır mîrâç !”’ Titret iki noktayı ! Üçüncü gözünü aç ! ‘İpofiz’ ve ‘epifiz !’ İki noktanın adı ! Kimse ‘üçüncü göz’e ! Dışardan bakamadı ! Beyninde görürsün bak ! Dıştaki şeyi bile ! Evren içimizdedir ! Tüm yıldızları ile ! Eski Rusya da vardı ! Bu sırdan kopya âdet ! İster bunu boş inanç ! İstersen gerçek addet ! Olunca dokuz Ocak gece yarısı sene ! Kız, RABB’e derdi ;‘Bana eşimi göstersene !’ İki ayna koyardı ! Karşılıklı ve eşit ! Arasında iki mum yanardı ! Ayni çeşit ! İki mum arasına ! Kız sürekli bakardı ! Heyecândan ! Ter basıp vücûdunu yakardı ! Aynalar arasında ! Bir hayâl görünürdü ! Hayâl yaklaşıp bir bey hâline bürünürdü ! Ama bu bey öpmeden kızı ! Mumlar sönmeli ! Yoksa ! Kızın elini sıkar ! Bir cinin eli ! Bırakıp burda kızı ! İlerdeki beyine ! Dönelim biz ! ‘“Sekîne sandığı”’mıza yine ! ‘“Dört halkası !”’ ‘“Dört kolu !”’ ‘“Vardı kutsal sandığın !”’ Toprak, su, hava, ateş adlı beden sandığın ! ‘“Dört kolla taşınırdı !”’ ‘“Çölde”’ bu minik Kâbe ! ‘“Dört kol çıkarılırdı !”’ ‘“Dinlenirken sahâbe !”’ Yâni terk edilince ölümle ! Fizik beden ! ‘Sandığını yeniden taşı !’ Derdi halk eden ! ‘“Vaad edilen yurda !”’ ‘“Varıldığında ancak !”’ RAB dedi : ‘“Taşıyıcı dört kol çıkarılacak !”’ O yurdun adı ; ‘“Selâm”’ ve ‘“Süleyman mâbedi !”’ ‘“Çekiçsiz inşâ olmuş !”’ ‘“Yâni şeffaf ebedî !”’ Bu yüzden ‘Sekîne’nin tâbûtu !’ Öbür adı ! Işık bedene sâhib ! Gerçek Âdem evlâdı ! Kâbe sâbit bir sandık ! Zîrâ dört kollu değil ! Tâbût gibi mezara gitmez ! Bu farka eğil ! Sensin, ahdin sandığı ! Onun örtüsü tövbe ! Tövbe et ! RABB’in ‘Nokta’ ile üstündeki ‘B !’ Yoksa ! Olursun çağlar boyu ! Sandık hamalı ! Hâs evlât ! Hâs anne ve babasını bulmalı ! Tövbe bak ! Tâbût ile iki melek arası ! ‘“Yüze secde etmeyen !”’ ‘“İçindir yüz karası !”’ Kâbe’nin bulunduğu beldenin adı ‘“Emin !”’ Taşa ‘MUHAMMED ÂLÎ’ yazdı ! RABB-ÜL-ÂLEMİN ! Âdem ‘“RABB’imsin”’ diye HAKK’a verirken ahit ! ‘Bu iki taş !’ Âdem’in sözüne oldu şâhit ! Bu nedenle sandığın adı ‘“Ahit sandığı !”’ Herkesin her nefeste ‘“HÛ !”’ ‘“HÛ !”’ Diye andığı ! ‘“Yüce melekler gibi !”’ ‘“Başında taşı arşı !”’ Yoksa ! Olursun İblîs gibi ! ‘“RAHMÂN’a karşı !”’ M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ ANKARA – 19.06.1999 SU ve ATEŞ ! I AY DEVRİ ! Melek ve Şeytan harbi ! Arz’dan önce başladı ! Bu ateşten kürenin Arz değil ! Aydı adı ! Bugünkü Ay sanmayın ama sakın siz onu ! Arz’ın bundan önceki o, reenkarnasyonu ! RAHMÂN ! Rûhudur bil ki ! O dönemdeki ayın ! Tevrât’taki Yehova işte odur ! Anlayın ! Mâden bilincindeydik orda ! Trans hâlinde ! Ordaki insânlara şimdi sen‘“Yüceler”’ de ! Sulu kabuk bağladı bu Ay, soğuk uzayda ! Su merkeze yağınca, savaş başladı Ayda ! Ateş çekirdek, kovdu buharlaştırıp suyu ! Düşmandı birbirine su ve ateşin huyu ! Ateşi söndürür su, bak kaynatılsa bile ! Ateş, Şeytan ! Su, Melek simgesi ! Herkes bile ! Kabuktaydı melekler ! Şeytanlar çekirdekte ! Buna, ‘su ve ateşin vatan paylaşımı’ de ! RAHMÂN, meleği sevdi ! ‘Rahmet’ olduğu için ! Şeytan da kin besledi RAHMÂN’a için için ! ‘“Şeytan, RAHMÂN’a düşman !‘“ALLAH’a değil ! Niçin ? Oksijensiz yanamaz ateş de ! Onun için ! Alev dik başlı üçgen ! Su, yerde yüzey dörtgen ! İnsânda var ! Doğuştan üç düşman ! Ve dört dost gen ! II ARZ DEVRİ ! Ay devrinde hayvândık ! Rüyâ bilinçli yâni ! Uyanıp insân olduk ! ‘“Arz cenneti”’nde âni ! Buraya kadar gerçek ! Asla efsâne değil ! Efsâne burda başlar ! Ona dikkatle eğil ! Şeytan ! Arz döneminde intikamını aldı ! Havvâ cennette ondan ! Kâbil’e gebe kaldı ! RAHMÂN ! Çocuk doğmadan, şeytanı kovaladı ! Ve Kâbil’in ‘dul karı evlâdı’ oldu adı ! Şeytandan sonra Havvâ da bu Dünyâya indi ! Kâbil doğdu, Âdem’den de Hâbil’i edindi ! İşte budur ! Arzda, su ve ateşin mîlâdı ! Hâbil, Tanrı evlâdı ! Kâbil, şeytan evlâdı ! ‘“Hâbil, kurbân ! Ve Kâbil, buğday etti hediye !”’ ‘“Kurbânı kabûl etti RAHMÂN !”’ Oğlundan diye ! Kâbil dedi RAHMÂN’a ‘Kutsaldır alın terim !’ ‘Mâdem senin adın HAK ! Ben hakkımı isterim !’ ‘Lânetlediğin hâlde toprağı ! Ürün aldım !’ ‘Tercih ettin çobanı bana sen ! Şaşa kaldım !’ ‘“Sonra kızıp Hâbil’in kanını döktü Kâbil !”’ HAKK’a dedi ‘Hakkımı yemene bu mukabil !’ ‘Ateş iken ! ‘“Babama dedin çamura eğil !”’ ‘Suda da oksijen var !’ ‘O da bağımsız değil !’ ‘O, suyla vaftiz yapıp kilisede yatacak ! ‘Irkımı şeytan’ diye ! ‘Hep ateşe atacak !’ ‘Cennet yapacak ırkım bizi kovduğun arzı !’ ‘Düşünürken evlâdın, yalnız beş vakit farzı !’ Şeytanın sözlerinden, RAHMÂN çok duygulandı ! İkisinin de RABB’i olmaya içti andı ! III KIYÂMET DEVRİ ! ‘Süleyman’ı gönderdi o zaman RAHMÂN ! Niçin ? Melek ile Şeytan’ı barıştırması için ! Tüm ateş cinlerini, onun emrine verdi ! ‘“Hikmet’i her şeyden çok çünkü RAHMÂN severdi !”’ RAHMÂN dedi : ‘Süleyman ! ‘“Hikmet”’ özümsün ama , ‘Usta’ olduğu için ! Sipariş ver Hiram’a !’ Hiram, cin hükümdarı ! Kur’an ona ‘“İfrit”’ der ! ‘“Belkıs’ın sarayını, o bir günde nakleder !”’ Şeffafta yüzer her şey ! Bu nakli anlar ârif ! Sultan işi ustaya şu tarzda etti târif : ‘“Kristal bir havuz yap !”’ ‘Hep ışık saçan tarzda !’ ‘Kamaştırsın her gözü ! Eşi olmasın arzda !’ Yâni Sultan mucize bir eser ısmarladı ! Her hâlde ‘“Rûh”’ olmalı ! Onun öteki adı ! Hiram her bir mâdeni, eritti dev kazanda ! Papaz su kattı ! Kazan da patladı bir anda ! Hiram kendini attı ! Ateş dolu kazana ! Arz merkezine indi ! Öptü ilk baba ana ! ‘“Sînadaki ateş”’le vaftiz edildi yâni ! Şeytan’ın değil ! HAKK’ın evlâdı oldu âni ! Îsâ’yı vaftiz etti YAHYA ! O MESÎH oldu ! Hiram yâni ÂLÎ’nin ışığı ile doldu ! Vaftizde yeni adı oldu onun, ‘Gül !’ Ve ‘Haç !’ Gül, bâkire Meryem ! Ve haç Âdem ! Gözünü aç ! Doğdu ‘“Mesih”’ denilen ‘“Meryem’in oğlu”’ Âdem ! Alev, ‘alevî’ oldu ! Vaftizci, ÂLÎ mâdem ! Su ve ateş barıştı ! Bir oldu devlet ve din ! Kutsal Kitapta ‘“Son gün”’ işte bu ! Dikkat edin ! Lâik ve şeriatçı harbi, çünkü buldu son ! Denmedi hiç kimseye yobaz ! Veyahut Mason ! Melek : câmi önünde yem bekleyen güvercin ! Şeytan : kartal ! En yüksek uçan tek kuş ! Cin mi cin ! Ateş : savaş ! Sanayi ! Uygarlık ! Bilim demek ! Su : içi yıkayarak, sırf rûha verir emek ! Bu ‘“diriliş günü”’nün simgesidir gül ! Niçin ? Gül, Arzdan su ! Güneşten ısı aldığı için ! ‘“Vahiy alan arıdan”’ kalır ancak hâmile ! Selâm ! İçi dışı bir ! O İnsân-ı Kâmil’e ! Diken ile korunmuş ‘“Levh-i Mahfuz !”’ O ! Niye ? Nâmahrem olan ! Ona el süremesin diye ! Gül ! MUHAMMED ÂLÎ’nin yani koalisyonu ! ‘HASAN ! HÜSEYİN ! FÂTMA !’ Diye sen okşa onu ! Ay öncesi Güneş’in rûhudur ! Bil ki ÂLÎ ! ÎSÂ ! MESİH ! ELİON ! RAB ! O ! Bilmez ahâli ! Arz devrinde AY’ımız arz’dan ayrıldığı an, ÂLÎ’den ışın Arz’a, Güneşten indi ! İnan ! Bu mesajı verenin ismi, bak ! MESÎH Gül-Haç ! MAX Heindel, ‘Hiram O’ diyor ! Kâlb gözünü aç ! Bunu şeffaf hocası verdi MAX Heindel’e ! EHL-İ BEYT açısından ! Fakir de aldı ele ! Şifresi çözüldü mü ! Masalın gelir sonu ! Gerçek bir ‘“HANİF”’ ise ! Kucaklayın Masonu ! M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ ANKARA - 29.12.2000 SUN’Î DESTANI !
BEKTAŞ’ın radyasyonu bitti dersin ! Mevlâna’yla gizli alay edersin ! Sen nasıl ‘HAK dostu’, ne biçim ersin ? Mahşerde çıkacak foyan olmalı ! Kızılbaş’a çatma ! Sen bir uyruksun ! Çünkü başın yoktur ! Sâde kuyruksun ! Büyüklük taslayan bir uyduruksun ! Temelsiz olan ev, kayan olmalı ! Kurulmuş bir robot kadar sun’isin ! Sünnet oldun diye sanma Sünnî’sin ! Dînle ne ilgisi vardır penisin ! Cennet kızı sarmak rüyân olmalı ! Gerçeği çarpıtıp meddâhlık yapma ! Ashâbı öğren de HAK yoldan sapma ! İblîs gibi kendi vehmine tapma ! Cennetten kovulan, üryan olmalı ! Öküz kutsal olmaz ! Tapsa Samiri ! Rûh inen seçkindir ! HAKK’ın emiri ! Ateş, kızıl yapar soğuk demiri ! Hamursan, pişerken mayan olmalı !
HAK hoşnut olur mu hiç hâinlerden ! Gün battı, Hazretler (!) Çıktı inlerden ! Postları lânete şâyan olmalı ! ‘“SEKÎNE”’, Bekir’e niçin inmedi ? FÂTMA’nın gözyaşı niçin dinmedi ? Ayşe’nin öfkesi niçin sinmedi ? Bu sırlar bilene ayân olmalı ! ‘RESÛL saçmalıyor’ diyen, Ömer’dir ! ‘GADİR HUM sözünü’ yiyen, Ömer’dir ! Muhsin’e rahimde kıyan, Ömer’dir ! ‘“O korkunç nâra”’yı duyan olmalı ! MUHAMMED’in sürgün ettiği Mervan, Danışman atandı ! Atayan Osman ! ‘“RAHMÂN’ın huzurundan kovduğu şeytan !”’ Dünyâda kimlerdir, beyân olmalı ! Muaviye adı ‘Av Av’ demektir ! Av av’sa, Türkçe de havhava denktir ! Rızkı, kustuğunu tekrâr yemektir ! En iğrenç besinle doyan olmalı ! ‘“Kadir”’de ağlayıp duâ edersin, HÜSEYNİ keserler, ‘“Kader”’dir dersin ! Halkı aç bırakıp hacca gidersin ! Bu azgınlık ! Yâni tuğyan olmalı ! Yezîde sövmezsen ! Söven bulunur ! Cenâze namazın nârda kılınır ! ‘“Elsiz ! Hem ayaksız ! Kör haşrolunur !”’ Gözünü her seher oyan olmalı ! Bunlar ne sahâbe, ne de hazrettir ! Ahsenden esfele düşmüş sûrettir ! ‘“Kitablarda yasak edilmiş ettir !”’ Suçları, secdeye isyân olmalı ! Tapma ÂDEM’edir ! Aklını erdir ! Kur’an’daki ‘“Mel’un Ağaç”’ kimlerdir ? İslâm’ı öldüren bu hekimlerdir ! Diriyi kefene koyan olmalı ! Âdem Sâlih Rûhtur ! Devesi tendir ! Özü RAHMÂN olup ! Arşı itendir ! En günâhkâr insân ! HAK incitendir ! Hesabı, en rezil bir an olmalı ! ‘“Secde âyetleri !”’ Yüzden silinir ! Belinden kırılıp, sırrı bilinir ! Sürüne sürüne ŞAHA gelinir ! Alçak nikâhını kıyan olmalı ! Tersyüz edilirken müthiş ağlanır ! ‘“Alnında saç biter !”’; ‘“Burnu dağlanır !”’ ‘“Boynu yetmiş arşın iple bağlanır !”’ Ağır basan kefe, ‘“Sol yan”’ olmalı ! Kabirden karanlık rahme salınır ! Sırrını açamaz ! Dili alınır ! Nice kalıplarda tutsak kalınır ! Akrabası ! Yılan, çıyan olmalı ! Kıldan ince hem de kılıçtan keskin Köprü, Zülfikârdır ! Ol orda mekîn ! HAKK’ın düşmanına duymaz isen kin, HAKEREN rütbesi rüyân olmalı ! ‘“KAF, HA, YA, AYIN, SAD !”’ Kimin ismidir ? Aynada gördüğün ! Kimin resmidir ? Mekke’de döndüğün ! Kimin cismidir ? Perdesiz tapma ziyân olmalı ! ÂLÎ, kendi ‘“Rıza !”’ Ek rıza zâit ! Yüzü HAK ikrâmı ! RAHMÂN’a âit ! ‘“RABB’ine verdiğin sözüne şâhit !”’ O, ‘en yüce isme’ uyan olmalı ! Toprağın överek her an der ‘Ya RAB’ Övdüğü, hem MAHMUD ! Hem EBÛ-T-TURAB ! Anmayı kavra, olmadan harab ! Öteki tespihler riyân olmalı ! Besmele çekersin, B’yi bilmeden ! Nokta ol da kurtul ! Her tür bölmeden ! Eren ona derler, daha ölmeden, İçini dışını yuyan olmalı ! HAZRET, sende hazır nâzır Velîdir ! Elinden tuttu mu ! HAKK’ın elidir ! ‘“RABB’in miyim ?”’Derse, cevap, ‘“Beli”’dir ! Ölünü dirilten ceryan olmalı ! ‘“Meryem’e üflenen MESÎH !”’ Aşıdır ! O rûh yoksa ! Vücûd mezar taşıdır ! HIZIR’ın kestiği, benlik başıdır ! Diri diri deri soyan olmalı ! Neye mâliksin ki ! Pay edeceksin ! Zaman yok ki ! Neyi tay edeceksin ! Yer denen şey yok ki ! Sa’y edeceksin ! Buraksız yolculuk yayan olmalı ! Başka vücûd yok ki ! Yakınlaşasın ! Sen bak da ! Kendini sende aşasın ! Tohumunu dik ki ! Kökün yaşasın ! Gözbebeği, nûrla doyan olmalı ! ‘“Hû”’, köklü ağaçtır ! Sîna’da biter ! ‘EHLİBEYT’in ‘aşkı’ sineye yeter ! Derini kızartır ! Alevden beter ! Alevîysen ! Kızıl boyan olmalı ! ALLAH Hakerenle her an çevrili, İlki Arş’ı tutar ! Evrenin mili ! Uluğ’u ! Mustafa Kızılkeçili, Kendi özü bilip ! Sayan olmalı ! M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ ANKARA- 20.08.1992 ‘“SÜLEYMAN ve BELKIS”’
Bu kuş rûhun simgesi ! Özdür ALLAHÛ EKBER ! Odur ‘“Ebâbil”’ kuşu ve insânın ‘“Fuadı !”’ ‘“Arşa sağ çıkıp orda kalan İdris’in adı !”’ Hüdhüd ‘on sekiz’ yapar ! Sağ avuçta yazılı ! ALLAH’ın ‘“Diri”’ vasfı fıtratına kazılı ! HAK, ‘yüz sekiz’ ediyor ! O dur Hüdhüd’ün ismi ! (108) MUHAMMED RESÛLULLAH, yorumdan çıkan resmi ! MUHAMMED RESÛLULLAH ‘“İki deniz kavşağı !”’ HIZIR orada bekler ! Bulan olur uşağı ! ÂLÎ ile FÂTMA’dır bilin o ‘“İki deniz !”’ Onlara and içmiştir ta ezelde bendeniz ! Süresiz bir süre var ! Bunun kıyâmet adı ! Sarayı naklolunca, bunu Belkıs anladı ! İçinde buldu ! Dışta taptığı o güneşi ! Hazret-i Süleyman’ın artık oldu o eşi ! Süleyman mâbedinin olarak sakinesi ! Efendisine verdi kendinin varsa nesi ! Mâbed, İbranîcede heykel ! Dünyâ ile denk ! Efendimiz O ! Verir rûhu ‘“Sekîne”’yle renk ! Süleyman ‘Bir tek güneş’ demektir Lâtincede ! Belkıs iki yüz iki, sen MUHAMMED ÂLÎ de ! ÂLÎ-ÜL-MURTAZÂ’dır bil Süleyman’ın tahtı ! Ayni sayı ikisi ! Kavuş ona ! Bul bahtı ! (1591) İsmimin yorumu de aynı sayıya eşit ! ÂLÎ sözcüğü ile zîrâ özdeş bir çeşit ! ‘B’ harfi bak ! Arapça iki boynuzlu gibi ! ‘“Zülkarneyn”’ de bak demek,‘“İki boynuz”’sâhibi ! ‘“Sûr”’ bir boru ! Art arda iki defa çalınır ! Bir bedenden çıkılıp başka beden alınır ! ‘“Sûr’a üfleme”’ ile ‘“Zülkarneyn”’ eşittir bil ! (1147) İki boynuz boruya o olmuştur mukabil ! Bu mesajın târihi bakın mevlit kandili ! Aydınlattığı kâlbin böyle çözülür dili ! M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ ANKARA – 25.06.1999 Cuma - Mevlit Kandili
‘“SÜNNET !”’ I Mü’min, HAK ! Gâvur, bir seks uğruna sünnet olur ! Kurbânca can vermeyen ! Kasaplara et olur ! Secde ederken, secde edildiğini gören ! Gerçek namaz kılmıştır ! Dünyâsı Cennet olur ! ‘“Her güzel isim RABB’in !”’ Uluğ da güzel terim ! Güzeli soyan değil de ! Soyutlayan erim ! RABB’ine her el açan ! Ondan hep bir şey ister ! Ben RABB’imden ! RABB’imin kendisini isterim ! M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ ANKARA – Ekim 1998 ‘“SÜNNET !”’ II Nikâh kıymak ! Söz kesmek ! Kurbân kokan bir deyim : Kurbân etinin kökü Tevrât ! İzah edeyim ! ‘“Kan ve yağ yasak !”’ Niye ? ‘“O Yehova’nın payı !”’ Söz kesmekle ilgili ! Öğren şu dört olayı : ‘“İbrahim’den şöyle söz aldı onu yaratan !”’ ‘“Kurbân kes !”’ ‘“İkiye böl ! Ben geçeyim aradan !”’ ‘“Öyle oldu ! Bir alev, et koklayıp yaladı !”’ Bu yüzden Yehova’nın ‘“Kitapta ateş adı !”’ ‘“İbrahim koyun kesti !”’ Sözünü tuttuğu dem ! ‘Zühal’ Tevrât’ta ‘“Keyvan !”’ Koyun o ! Kırk beş ! ÂDEM ! Zühal, Güneş, Ay, âyet ! Hep sana bir ip ucu ! ‘Bunların hepsi sende’ der evreni kurucu ! Yakub HAKK’ı görünce, ‘şeyini’ kesti ! Niçin ? Yaratanla sembolik kan kardeş olmak için ! ‘“Mûsâ’yı bir Elohim az daha boğuyordu ! Ve bunun nedenini eşi ahite yordu : ”’ ‘“Bir çakmak taşı ile oğlunu sünnet etti ! Mûsâ’nın hayâtını bu kurtarmaya yetti !”’ Yehova’nın yaratım simgesi edep yeri ! ‘Kan sözlüsü ’ olurdu ! Onun sünnetli eri ! ‘“Yehova’yı ilk defa Yakub gördüğü yere, Ucu yontuk taş dikti !”’ Artık aklınız ere ! Kalküta’da dikey bir sünger taşı, zikirle Gezdirilir törende ! Cenabet olma kirle ! Hint zürriyet tanrısı ‘Siva’ya simge o taş ! ÂLÎ’nin aynisinin seçtiği isim BEK-TAŞ ! İlk zürriyet tanrısı secde edilen Âdem ! O, ALLAH’tan, biz ondan kopyalamayız mâdem ! Harp tanrısı Mikail, Yehova ve de Siva ! Tevrât’ta o, elinde ZÜLFİKÂR olan diva ! Kâh Cibril ! Çocuk verir ! Kâh Azrail ! Can alır ! İşe göre farklı ad ! Kendisi RAHMÂN kalır ! M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ ANKARA-23.02.2001 ŞADİYE PAKAKAR’A Can bedenden bedene, şeffaf su gibi akar ! Kimi RABB’ini tasdik eder ! Kimisi inkâr ! Cennet ile cehennem ‘“ARAF”’ tan dağıtılır ! ‘“Araf ehline”’ secde ! Dünyâda en büyük kâr! Pak olarak akıp gitti Şadiye ! Şadoldu RABB’ine kavuştu diye ! Bol bol ikram edip, gönül alırdı ! Siz de bir fâtiha edin hediye ! M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ ANKARA – 10.05.2002 Ablam ;
Cine hükmedenin adı Süleyman ! Rûh Îsâ’dır ! Ölmez ! Olur şâduman, Fatihâ okusun ! Fatihâ uman ! M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ ANKARA - 1995 ‘Ablam’: “ŞÂDUMAN ARI’YA” II
Yine göçtün dünyâdan sen ! Olarak Şâduman ! İblîs, vücûttan alır ! Sırf kendi hissesini ! Bu yüzden çıkarmadın ! Ona sen hiç sesini ! Onun rızkıdır ancak ateş ! Yoksa da duman ! Ateş İblîse kaldı ! Nûru oldu Şâduman ! Ateş, hava, su, toprak ! Mâdde ! Ama nûrdur rûh ! Can başkadır ! Rûh başka ! Bunu bilmez hâm gürûh ! ‘Kelime-i şahadet !’ Sana fazlaydı bile ! Her nefes beraberdin ! Zîrâ EHL-İ BEYT ile ! Yezîd artığı dîne ! Asla kıymet vermedin ! Dışını ve içini ! Aydınlattı ‘“HANÎF DÎN !”’ MUHAMMED ÂLÎ ile ! Her zerreni boyadın ! Bu yüzden olmuş idi ! ‘ARI’ senin soyadın ! ‘“ALLAH’ın fıtratına !”’ Çevirmiştin yüzünü ! Özünü ALLAH bilip yumdun en son ! Gözünü ! Şad olmaz ! HAK’tan asla,HAK’tan başka şey uman ! Sormayın artık ! Neden onun adı Şâduman ! M.H. ULUĞ KIZILKEÇİLİ ANKARA – 20.10.2001 ŞAH MESAJ !
Her gecem çünkü kadîr ! Fecre kadar nûr ile eş ! Rûhumun çok azı yansır da bakılmaz Güneşe ! Bana ‘“Aç perdeni lütfen”’ dedi MÛSÂ kardeş ! Beş, değil elli vakit bil okunur tende ezân ! HAK müezzin çalıyor kalbde ilâhi borazan ! Yaşıyorken duyar ermiş ! Ölüyorken herkes ! Yâni İsrâfil’e, Azrâil’e nâram mîzân !’ M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ İZMİR – 14.10.1998 Ş O K ! Kâlbi şoklamaya ilk, eren olur aracı ! İlk defa onsuz çıkma ! Cin yutar ! Sonun acı ! Kendi vücûdu idi Âdem’in ilk cenneti ! Omuriliği ise ‘“Yasak cennet ağacı !”’ Yedi boğumlu yılan, belkemiğinde yatar ! Dışarıya çıkınca her canavarı yutar ! Altmış altı lâzer tel bağlıdır bu direğe ! Bir kuru kafa resmi var ! Bu, ölüme ihtâr ! Bu ölüm iki çeşit : Biri, kâlbe şok ile, Çıkarsın bedeninden ! Fark etmez eşin bile ! Uyuyor sanır seni ! İkincisinde ise, Şok, kâlbini durdurur ! Ağlar bütün âile ! Bu ağaç için Tevrât : hem ‘“İyi”’, hem ‘“Kötü”’ der ! Yaklaşan ya uzaya, ya da mezara gider ! Hırsı yıka ! Beş vakit esnet belkemiğini ! Sonra ‘“Ayağa kalk !”’ Çık ! Olmasın ömrün heder ! M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ İZMİR – 12.02.1997 ŞÜKRAN !
‘İki ismin’ sırrına ermek için bilgece ! Herbir özdeyişimi âyetmişçe okurdu ! İnternette ‘“ON DOKUZ”’ sitesini o kurdu ! Onun elinden geçti mesajda her sahife ! İnşâallah ! Olur o ! Özüne de ‘“Halife !”’ EHL-İ BEYT sevgisiyle zirâ dopdolu cismi ! ‘Cafer Hürmen Suluvman’ bu âşığın üç ismi !
ANKARA - 19.11.2001 TABELÂ !
Sağ iken ezildiği sanki yetmezmiş gibi ! İsim yapmayan gelip bütün sokağı alır ! İsim yapana âit yalnız ‘tabelâ’ kalır ! Belediye değişir ! Ve değişir tabelâ ! İsim olur her seçim halkın başına belâ ! Gölge gibi, bil fânî sâhibi giden isim : O ismi taşımazsa öz değil ! Sâde cisim ! ALLAH’ın fıtratıdır isimden amaç her dem ! Onu kalbinde bul da ! HAK desin sana ‘“Âdem !”’ Yâni HAK der: ‘“Yüzünü yüzümle bütünleştir !”’ Ancak ‘“Kitab ilmini”’ bilen fıtratla eştir ! Âdem’den başka yoktur ALLAH’a benzer model ! Ona bakıp yüzünü çizdi ! ‘“Kalem”’ denen el ! ON İKİ İMÂM ! FÂTMA ! MUHAMMED ! On dört eder ! Yüz de tam ‘on dört !’ ALLAH, fıtratına ‘“Yüzüm”’der ! ‘RAB yüzünü gösterir Ayın on dördü gibi !’ Böyle söyledi, RABB’i gören mîrâç sâhibi ! ALLAH : ‘“Mahşerde hiçbir akrabalık kalmaz”’ der ! Bundan sırf EHLİBEYTİ hâriç tutmuştur Peder ! Nasıl hariç tutmasın ! O zaten kendi yüzü ! Güneş, Ay, on iki Burç, bütün sistemin özü ! Gökyüzünde apayrı onlar dururlar ama , HAK yüzünde bir tek nûr olurlar ! Parçalama ! Bize farz MUHAMMED’e borcumuzu ödemek ! Ehlibeyte aşk, HAKK’a îlân-ı aşkın demek ! ALLAH’ın fıtratına, deme sakın aracı ! Sende saklı ALLAH O ! ‘“RAB”’ denir ! Bulan, hacı ! Şirktir onu aramak kendinden başka erde ! Seni yargılayacak RAHMÂN, O’dur mahşerde ! Öldükçe ‘“Tek tek çıkar herkes”’ kendi önüne ! ‘“Tek kişilik hesab”’ bu ! Aklan da ! Kavuş üne ! Çalış isim yapmaya orada ! Burda değil ! ALLAH desin, şeytana ‘İsmim o !’ Haydi eğil ! Unuttuğun ismini hatırla ! Bu, imtihân ! Doğmaktan kurtulursun ! İsmini bildiğin an ! İşte budur ! Doğmadan RABB’ine verdiğin söz ! Tutmayan kabuk kalır ! Tutan ise olur öz ! Kabuklar cehenneme ! Öz’ler cennete gider : HAK : ‘“Bilenle bilmeyen, bir ve birlik olmaz”’ der ! ‘“Bilen”’ olmak istersen ! İlk ve son şu adı bil : O ad, Kâbe’nin siyah örtüsüne mukabil ! Taş da siyah ! Örtü de ! Her an mâtemde Kâbe ! RESÛL bir kez gülmedi ! Kahkahandan utan be ! Kıyâmet’e dek vardır ! Arzda bir tek tabelâ : ON MUHARREM de yazdı ! Onu KANLA KERBELÂ ! M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ ANKARA – 12.08.1999 “TAKDİMNÂME”
Takdim ederken size sır dolu hayâtımı, Kefenimsi biçimde ; Mehtapta mezar soyan aç kalmış bir hırsızın, Veya son görücüye çıkan yaşlı bir kızın, Utancı var içimde ! Otuz yıllık ömrümde hep hakîkat aradım ; Tek başıma beş lisan öğrenerek taradım, Maşrıkı ve mağribi ; Bütün insânlık için kanayan bir yarayım ; Ne oğlum var seveyim ! Ne karım var sarayım ! Yalnızım ALLAH gibi ! Her nefes “EHL-İ BEYT”i kanlı yaşlarla andım ; Bir kevser havuzunda şükür en son yıkandım, Çıktı, o irsî kirim ! Ölülere rûhumdan yaparım sun’î ilkah ! Cibrîl gibi Meryem’e üflerim bilâ nikâh ! Yine de hep bâkirim ! Benden evvel RABB’imi görür bakan gözüme ! Yüklə 3,62 Mb. Dostları ilə paylaş:
|