42 yil öncesi
Yüklə 3,62 Mb.
|
|
Pandora kutusudur ! DNA molekülü ! Atlantis yanıp battı ! Kalmadı bile külü ! ‘Akıl her şey’ diyerek yıkma mâneviyâtı ! Akıl, ego demektir, vahşî kılar hayatı ! İnsânı o, kurt yapıp hemcinsini yedirir ! Zayıfı ayıklamak, doğal yasa dedirir ! Ön ayağı aradan bağlayan iptir, akıl ! Deve kaçmasın diye, Arapça, tefekkür kıl ! Aklın Lâtince kökü, ‘ratio’, yâni cetvel ! İki uç arasında hapsedilmiş bir pergel ! İki zıt ötesine hiçbir akıl geçemez ! Geçebilse bile o ! Gördüğünü seçemez ! ‘“Ne sağa ! Ne de sola ! Kaydı gözü AHMED’in !”’ Tam eksene bakar rûh ! İşte budur doğal dîn ! Bu nedenle, ekseni bulanın adı ‘Kutup !’ Evreni döndürür mil, kendini sâbit tutup ! Titreşen milin sesi döndürür her âlemi ! İşte bu ses ‘“Sekîne !”’ HAKK’ın kudret kalemi ! ‘Betül’dür Meryem, FÂTMA ! Nûrda rastlanmaz kire ! Bu yüzden SEKÎNE’nin burcu oldu ‘BÂKİRE !’ Evren AHMED, mil ise, merkez noktası ÂLÎ ! ‘KUTUB YILDIZI’ onun göklerdeki timsâli ! M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ ANKARA – 1996 RÛH ve CAN !
Çünkü onda rastlanmaz maddeye âit ize ! ALLAH ile ne ayni ne de ayrıdır bu öz ! O, GAYB’a âit sırdır ! Anlatamaz hiçbir söz ! Bu öz kâlbe yansıyıp olur siyah bir nokta ! İşte budur Rûh veya Fuad denilen nükte ! Can, beynimize âit benlik bilincimizdir ! Rûh HAK bilinci olup ‘“Biz”’ denen incimizdir ! Ayni anda her iki bilinç işlem yapamaz ! Çünkü ‘iki kıble’ye kılmak imkânsız namaz ! Derin hipnoz hâlinde uyutulan bir kişi, Yapabilir o anda bilmediği her işi ! Hiçbir şey hatırlamaz, uyandırıldığı an ! Çünkü Rûhtan farklıdır, beyine âit zaman ! Bu yüzden can unutur, Rûha verdiği andı ! Kelime-i şahâdet getiremeyen yandı ! Hatırlayana kadar andını ! Doğar tekrâr ! Her ölümünden sonra, Rûhuna âit karâr ! Canın Rûha tutunan kısmı, girer cennete ! Cine dost olan kısmı, sebep olur cinnete ! Kavuşur ‘“Sağ taraf”’ı, her tür HAK emeline ! ‘“Sol taraf”’ ise, düşer ‘“Zebânî”’nin eline ! Kalıbı yok olana kadar yanar o, mutlak ! Medyumlara rûh rolü oynar cinle, bu hortlak ! Çağırılan ölünün sûretine bürünür ! Medyumun hep ‘Solundan’ çıkıp halka görünür ! Çünkü mâlzemesini solda dalaktan alır ! Cin istenen kalıba sokar ! Halk şaşa kalır ! Yine cin soru için tüm beyinleri tarar ! Sorana verilecek doğru cevabı arar ! Yüzünü göstermeye hortlak bir bulsa imkân , Her gören, dehşetinden çıldırır idi o an ! Hipnozda kalkar Rûhun koruyucu çemberi ! Hortlak ve Cin giren can, olur İblîs minberi ! Rûhu onu terk eder ! Kalb gözü olur yırtık ! Gözbebeği ne büyür ! Ne de küçülür artık ! Bütün gerçek medyumlar gece titrer sâ’rayla ! Kurt adam gibi ulur ! Dolunay olan Ay’la ! Ne medyum ! Ne de hipnoz ! Olmayı etme kabûl ! ‘Kara büyü’ye çıkar ! Asla değildir makbûl ! ‘“İBRÂHİM’e üç melek göründü ! Tam öğleyin !”’ Gündüz görünemezse Rûh, ona ‘Hortlak’ deyin ! ‘İki bin yıl’ sonra Rûh, yeni bir can indirir ! Arzda da bilinçlenmek arzusunu dindirir ! Yâni can, role göre ayrı maske aktöre ! Aktör ise değişmez ! Ayni Rûh kader öre ! Sahnedeki Hamletin, hamlet değildir ismi ! Perde insin ! Hamlete benzemez onun resmi ! Bu yüzden hatırlamaz can eski hayâtını ! Süvârî, her hayâtta değiştirir atını ! Her atı hatırlayan, at değil ! Süvârîdir ! At seçmek, süvârîye âit ! İhtiyâridir ! Hangi can rûhuna tam girse alır ödülü : Görür Rûh albümünde her eksik canı, ölü ! Bu amaç için canlar, Arz gibi dönüp durur ! Ermezse, kıyâmette kâlbi son defa vurur ! Beyin uykuda iken, HAK bilinci uyanır ! Rûh dışarı çıkarak Arşa kadar dayanır ! Arşta oturana, sen ‘Annem ve Babamsın’ der ! Kendisini fışkırtan RAHMÂN’a secde eder ! İç evreni dolaşıp görür her hakîkatı ! Çünkü onun RAHMÂN’a benzer özde hilkatı ! HAK der :‘“Her gece sizi biz ettiririz vefât !”’ Derin uykuda kalır, ne benlik ! Ne de sıfat ! ‘Zîrâ o vakit yalnız HAKK’ın kimliğindeyiz ! Asla teslim olmuşuz ! İslâm denen dîndeyiz ! Rûh rüyâ görmez ! ‘“Hemen olur, her ne şey derse !”’ Hiç uyanmak istemez ! Herkim bu sırra erse ! Rûh ‘“Hep selâm der !”’ Yâni can gibi ‘“boş lâf etmez !”’ ‘“Ne emretse o olur !”’ Cennete tarif yetmez ! Can gibi, düşünmeye yok yani ihtiyâcı ! Hâlâ hayvân sesiyle konuşmamız ne acı ! Boğaz dokuz boğumdur ! Dokuz toplamı ÂDEM ! ‘“İsimler”’ yaratıcı ses ! Rûh üflendi mâdem ! HAK kimliğinde iken evrene hükmederiz ! Beynimize gafletten uyan artık sen deriz ! Geri döndüğü anda Rûh, tende uyanırız ! Rüyâ denen hayâlin rengine boyanırız ! Zavallı beyin sabâh kavrayamaz durumu ! Aptal izlenimlerin rüyâ olur yorumu ! Zîrâ yorumlayamaz akıl Rûhun işini ! Bebek, nasıl kavrasın Dünyâya gelişini ! Kelebek ne ? Ne yapar ? Bilmez tırtıl, kozada ! Robensondan habersiz ! Düştüğü ıssız ada ! Uykuda yarı baygın akıl, Rûhu seyreder ! Bomboş izlenimini hatırlayıp rüyâ der ! Rûh, Fuad’a girince uyanmaktayız güyâ ! Aslında görmekteyiz gözü açık bir rüyâ ! Çünkü Rûhun gördüğü vizyondur tek hakîkat ! ‘Vizyonu hatırlamak ermek’ der, HAK tarîkat ! ‘“Kendindeki RABB’ini zikret”’ demekte âyet ! ‘Zikret’, hatırla demek ! Bu emre et riayet ! Tespih ile yapılan, eğer olsaydı zikir, ‘“Her zerre zikir eder”’ dermiydi HAK ! Et fikir ! Yine HAK der : ‘“Her gölge bile bana secdede !”’ Rûhsuz namaz geçmez ! Sen istersen ‘bin âmin’ de ! Çekirdeğini tavaf eder hep elektron ! Kabûl edilmez haccı ! Bilinçsiz ! Ve monoton ! Rûh kalbde yatarken de, beyni uyarır her an ! Cibril’in en alt tondan sesine denir ‘VİCDÂN !’ VİCDÂN sesi, hem sessiz ! Hem sâkin ! Sen dikkat et ! ‘Senden başkası duymaz !’ Der ‘lütfen itâat et !’ Bu sestir, HAKK’ın bize uzatılmış tek ipi ! Güneşin ışığının, güneşle ayni tipi ! O ipi tutarak çık ! ‘“Şah damar”’ değil uzak ! Başka her ip şeytanın kemendi olan tuzak ! Yoksa, can kurtulamaz ! Çünkü şeffaf ateştir ! Kendinden daha yoğun ateş, İblîse eştir ! İblîsle birleşirse kalıbı olur heder ! Tevrât :‘“Tozdan geldi o ! Toza gidecektir”’ der ! Toz, yâni atom denen zerrelere ayrılır ! İpine tutunan can, cennet için kayrılır ! ‘“RÛH”’ ilk güneşten ışın ! Yâni ‘“RAB’den emirdir !”’ Onu almayan, ‘“İblîs”’ denen soğuk demirdir ! Aklı tam uyuşturup uyur gece evliya ! Gerçek vizyondur onun gördüğü ! Değil rüyâ ! ‘“Gözü açık uyuyan mağaradaki erdir !”’ ‘“Bekçi köpek Sekîne !”’Artık aklını erdir ! RÛH ve can arasında yargıç siz ! Karar sizin ! Daha açıklamaya Uluğ’a yoktur izin ! M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ İZMİR – 05.10.1996 RÜBÂİ Ölmemek ister isen İblis ile, Bul bir “AHMET” kâlbe bir “Aşk” eyle zerk ! Tanrının bâbında vardır üç eşik : Terk-i dünyâ, terk-i ukbâ, retk-i terk ! M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ ANKARA – 04.08.1959 Kartal ki gökten görür dünyânın her yerini ! Nice uçurumlardan geçer ! Bakıp derbeder ! Bir kabirin üstünden geçerken ürperip der : ‘Bu işte çukurların en korkunç, en derini !’ VİKTOR HUGO’dan çevirim ‘“ S A A T ! ”’ ‘“SAATİN zelzelesine ‘Can’ dayanmaz !”’ “Ölen ‘Canın kıyâmeti kopar !” KUR’AN-I KERİM Hz. MUHAMMED s.a.v. 1.Bölüm “ Ö L Ü M !” Saatin zangoç’ u çaldıkta çanı, Canlının ağzına gelmekte canı ! Zemberek, çarkı çevirmez artık ! O nabız atmaz olur tık,tık,tık ! Kâlb denen şems tutulur, yüz sararır ! Beyne kan gitmez olur, AY kararır ! Yaşanır tende büyük zelzeleler ! Hücrelerden duyulur velveleler ! Gökte yıldız gibi her bir meleke, Sönerek düşmededir bir feleke ! Başta ‘VU’ ‘VU’ diye bir ses duyulur, Sese ‘“HÛ”’ ‘“HÛ”’ diye en son uyulur ! ‘“Sûr”’ denen sûrete üfler birisi ! Dirilir bir ölü, yırtıp bir isi ! Ölünür, ölmeye yokken istek ! Can ne yapmışsa anımsar tek tek ! O zaman ‘“Bazı cemâller parlar , Bazı yüzler kararır”’, ses hırlar ! İnleyip kendine der ‘Geldi sonun !’ ‘“Gözü keskin ! Dili tutkundur”’ onun ! Simsiyah el uzatır son kadehi ! Gülerek, ağlayana, hi hi hi ! Öyle bir el ki bütün tırnaktır ! Kan kokar ! Uçları hep ıslaktır ! Büyüyüp her biri binlerce asır ! Çengel olmuş ! Dibi mosmor ve nasır ! Et yolar ! Ot gibi her an, bu cadı ! Başkadır herkese sîması, adı ! Arzda kim ahrete olmuşsa gebe ! Çağırır baş ucuna böyle ebe ! O kadeh sırça değil ! Topraktır ! Kurumaz toprağı ! Hep ıslaktır ! Yıkanır gözyaşımızdan o kadeh ! Oyulur can taşımızdan o kadeh ! İçi hicranlarımızla doludur ! Dibi loştur ! Ebedîyet yoludur ! Her kenarında dudak yerleri var ! Her cidârında ecel terleri var ! Daha ağza götürürken dokunur ! İçilirken, ne duâlar okunur ! Reddedilmez bu mübârek sâki ! İçiyorken denir ‘“ALLAH bâkî !”’ İlk yudumunda çeker can bir iç ! Son yudumunda olur ten bir hiç ! Tövbenin geçmediği tek andır ! Sâde bir rüşvet alırlar ! Candır ! Korkudan bin kez eder secde, sücûd ! Ölü kalkar ! Yarılıp kabri vücûd ! 2.Bölüm “ İLK ŞOK !” Dürülüp Arz, dönüşür bir ovaya ! İşte ten döndü susuz bir kovaya ! Bir hayâlmiş o denizler dağlar ! Rûh çırılçıplak oturmuş ağlar ! Bir rüyâdan uyanır dehşetle ! Saldırıp leş tenine vahşetle ! Donmuş etlerde arar kendisini ! Kopmuş ellerle sarar kendisini ! Dolaşır tende o şaşkın şaşkın ! Bağırır herkese taşkın taşkın ! O ne ! Hiç kimse cevap vermemede ! Bu ne sır ! Aklı onun ermemede ! Biri, ibrik ile bir şey yıkıyor, Biri, birkaç yere bir şey tıkıyor ! Biri, tutmuş çeneden, bağlamada ! Durmadan eş ile dost ağlamada ! Guslederler gibi zîfaf edeni, Suyla pak etmededirler bedeni ! O beden kendine benzer ! Lâkin, Kendi haykırmada ! Ten hep sâkin ! Cismi yatmış uzanıp tahta rafa ! Can dinelmiş ! Soruyor etrafa : ‘Dışta bir ben görürüm ! Ben nerde ? Şaşı olmuş gibiyim makberde ! Ben mi gerçek ? Ya bu cismim mi yalan ? Kılıfım mı bu çıkan ? Ben mi yılan ? Bir yılansam ! Neye var bin bacağım ? Bir örümcek gibiyim, yok bir ağım ! Bir elim var ! Tutamaz bir yakamı ! Şu elim, gölge ! Tenim, bir şakamı ? Sis veya is gibiyim ah bu biçim ! Bir dumansam, neye yanmakta içim ? ’ 3.Bölüm “ KABİR AZABI !” Gitti herkes kalakaldı yalnız ! Durumundan bakıp ibret alınız : Her taraf buz kesilip basmış kış ! Dem çeker selvide yalnız baykuş ! Simsiyah bir gece ! Parlar taşlar ! Bu diyarı sular ancak yaşlar ! Burda hep sapsarıdır yapraklar ! Zerre zerre bağırır topraklar ! Herkesin aynı desenden kumaşı ! Yelkovan, akrebe sormakta yaşı ! Bir gelinlikle yatar ! Yok yakası ! Ve gelin gittiği yer, sandukası ! Bir yatış var ki yürekler yaralar ! Bir sükût var ki kulaklar paralar ! Bir çelenk bahçesi dıştan mezarı ! İçi et sergisi ! Bir can pazarı ! Göz oyulmuş ! Dönerek fal taşına ! Ders verir ibret için tek başına ! Dökülür her oyuğundan kurtlar ! Parça parça o göğüsler sırtlar ! Deri yer yer akıtırken yağını ! Haşarat emmede pis barsağını ! Nerde her gün öpülen gül boynu ! Nerde hep iç çekilen dik koynu ! Nerde tel tel bele düşmüş saçlar ! Nerde altın küpe ! Elmas taçlar ! Küpe yok ! Var o irin damlaları ! Her kulak kurt peteği, ağlar arı ! Ya yılandır, ya çıyandır bilezik ! Dişliyor ! Her kolu mosmor ve ezik ! O canım pembe beyaz baldırlar ! Kapkara, kupkuru bir daldırlar ! Bir zaman göklere çıkmış burunu, Yere düşmüş, kemirir akrep onu ! Her dudak bir böceğin ağzında ! Her yanak bir solucan bağzında ! Sırıtır hep aralanmış çeneler ! Cirit atmakta içinden hep keneler ! Buna vermişti o yüksek pâye ! Şimdi yok ondan daha yok pespâye ! Aslına dönmüş olan pis enkaz ! Cana der ‘aslını bul !’ Son ikaz ! Can, o gafletzede, hâlâ şaşkın ! Cisminin aşkı içinden taşkın ! Hıçkırıklarla döner Kâbe’sini ! Kâbe sanmakta kemik mahbesini ! Yalvarır: ‘Hücrelerim hep tutunun ! Sihridir bu, tabut olmuş kutunun ! Zorlu bir el bize yapmış tılısım ! Bozmadan tılsımı sönmez hırsım ! Çiğnenip, toprağa olsan da sakız ! Beni gel sar yine ey kalbur kız ! Böyle bir çiftten utansın yaratan ! Bu figanımdan uyansın yaratan ! Şah iken, şimdi tamâmen âh’ım ! Ne benim ben ! Ne senim ! Berzahım !’ Ten der : ‘Ey can ! Bu ne rağbet eşine ! Düşmüşün sırtlan olup leş peşine ! O güzelliklerim ah bir andı ! Hepsi borçtu ve senin damgandı ! Hem acır ! Hem gülerim ! Ben yasına ! Diri tapmaz ölünün mumyasına ! Sanma seccadeni birkaç arşın ! Yere son secdesidir bu Arş’ın ! Ayağa kalktığın an, bitti nazın ! Bak ayakta kılınır son namazın ! Bil ! Kıyâmet ayağa kalkmaktır ! Bedeninden koparak akmaktır ! Söyleyim anlaşılır bir tarzda : ‘Ölü’ derler sana artık Arzda ! Bu leşin, toprağa âit bir et ! Sende var RABB’ine âit sûret ! Kirletip sen o ilâhî ârını ! Hırsla deldin o bekâret zarını ! O duvak kanlı iken, gök almaz ! Piçini vermez isen, yer salmaz ! Sancılar çek de doğur şimdi onu ! Gel sıyır haydi şu son kanlı donu !’ 4.Bölüm “ SIRAT KÖPRÜSÜ !” AY’dan Arza uzanan bir uçurum ! Canı yutmakta ! Değişmekte durum ! ‘“Arş-ı A’lâ”’ya çıkılmaz hasta ! Ölen, ölmezse eğer ihlâsta ! Ateş ikrâmıdır en son ilâcı ! Panzehirdir ! Ne kadar gelse acı ! Kangren olmuş olan bir âzâ , Kesilir, her ne kadar verse ezâ ! Bu cehennem de bir ahret yasası ! Tanrının son ameliyyat masası ! Sop soğuk bir bodrum ! Mum isli ! Yatırırlar canı, hayvân misli ! Huyunun zincirine bağlarlar ! İyi duysun diyerek yağlarlar ! Vurulup iğne, olur can uyanık ! Hem tanık kendisine ! Hem de sanık ! Her bir uzvu, tutarak bir bıçağı ! ‘Yalvarıp ağlama der geçti çağı !’ Eskisinden diri can hep terler ! O bıçaklar canı bir neşterler Ki uzaydan duyulur feryâdı ! Ama hiç kale alınmaz yâdı ! Ona artık kanamaz başka yürek ! Makyajı bittiği an titreyerek , Masadan kalkar o Şeytan çekici ! Dışa çıkmış gibidir sanki içi ! Sürünüp inleyerek boşlukta ! Aranırken bir ışık loşlukta ! Kamer’in Arz’a bakan nûr yüzünü Görüp, az çok dağıtır o hüzünü ! Yaklaşınca Aya bin mihnetle ! Haykırır can o vakit cinnetle ! Gördüğü Ay değil artık ! Ayna ! Çarpar alnı o Frankenştayna ! Aman ALLAH ! Bu ne müthiş büyümüş ! Canı bir dev gibi bin kat büyümüş ! Makatın cildi yamanmış yüzüne ! Mil çekilmiş dışa akmış gözüne ! Saçının her teli akrep olmuş ! Beyni iz iz sokulup kan dolmuş ! O ağız saçlara dek yırtılmış ! Sallanan dil diye, dev tırtılmış ! Bir alevden daha kızgın soluğu ! Burnunun içleri katran oluğu ! Öksürürken tükürür kursağını ! Yutuyor hep çıkarıp barsağını ! Bir lâğım küngüne dönmüş o vücûd ! Kokuyor leş gibi ! Her şey mevcûd ! Canavar baktığı anda, sırata ! Tükürüp ayna bu iğrenç surata ! Der : ‘Ey Âdem ! Bu ne sûret ! Bu ne hâl ! Bana hiç bakma, çekil git derhâl ! Serseri yolcuya açmam kapımı ! Ehliyetsiz ele vermem tapumu ! Sağ iken HAKK’a dönen arkasını ! Çalamaz hiç kapımın halkasını ! Sana gökten ne kadar göz kırptım ! Lâf atıp ‘Yirmi sekiz el’ çırptım ! Canının avlayarak kör gözünü ! Kopya verdim sana ! Tek bul özünü ! Her gece başka şekil raksettim ! Rahime, el ve yüze aksettim ! Benim ağzımda Zühâl’dir konuşan ! ‘HİLÂL’ ismim yüce ALLAH’a nişan ! Bana ‘“Sîna”’ dedi Mûsâ, ‘“Tûr”’da ! Canınız bil bölünür ilk burda ! Pis yanın cin olup altımda kalır ! Ve melek yan aşarak hep yol alır ! 5.Bölüm “ CEHENNEM !”
Ve içinden canavarlar saçılır ! Can değil, cin oluyor her canavar ! Çıkıyor hep dışa, içten, ne ki var ! Bürünüp giysisine her bir şer ! Dikilir kendine ! Aynen mahşer ! Her günah, kendine artık zindan ! Şimdi, Münker Nekir olmuş VİCDÂN ! Soruyor nefsine tek tek hesabı ! Sayfa sayfa çevirip son kitabı ! Hırs ve şehvet ateş olmuş yakıyor ! Onu Îsâ haça germiş çakıyor ! Arzdakinden yedi misli avazı ! ‘“Toprak olmak ! Buna her an râzı !”’ Madde yokken, acının yoktur eşi ! Maşasız tutmada zîrâ ateşi ! Acıdan bir bayılır bir ayılır ! Burda bir an, ebediyet sayılır ! Ne ümit var ! Ne şefâat , ne aman ! Böyle ortamda hiç işler mi zaman ! Haykırır can : ‘Bu ne tür işkence ! Sonu yok kâbusa daldım bence ! Böyle rüyâ mı olur ! Sâde gözüm ! Neye bin şekle girer burda özüm ! Hangi huy baş çıkarırsa benden ! O huyun hayvânı hortlar tenden ! Bir canım, bin cana olmuş taksim ! Her birinden görünür bir aksim ! Hem değirmen gibiyim ! Hem tâne ! Eziyorken ezilen merdane ! Çiğnerim etlerimi yok ağzım ! Göğü sarsar avazım ! Yok boğazım ! Bir karanlık görerek bîtabım ! Bir geceysem, hani bir mehtâbım ! Bu ateş canda mıdır ? Tende midir ? Ben mi ateşte ! Ateş bende midir ? Yanarım kül, ölürüm yok olmam ! Parça parça olurum ! Çok olmam ! Nûr değil nâr, güle zıt lâle miyim ? Ben karanlık mı saçan meş’aleyim ? Nerdeyim ben ? Neciyim ben ? Hani RAB ? Yeter işkence ! Ben oldum bîtab ! 6.Bölüm “ TÖVBE !”
Beni inşâ edecektir bu yıkım ! Bu cehennem de senin cilvendir ! Yok oluştan yine pek ehvendir ! Kahrının neşesi parlar nârda ! Bir sitem olsa da hoştur yârda ! Bir film misli sarılmış şeridim ! ‘“Levh-i Mahfûz”’umu gördüm eridim ! Ben o Dünyâyı, alan sanmıştım ! Dirilip kalkma, yalan sanmıştım ! Ukalâ olmuş idim tahsille ! Para, şöhret idi gâyem ille ! Ne o şöhret, ne param ! Âh kaldı ! Yalınız elde haram ! Âh kaldı ! Bu nedâmetle geçer her anım ! Kanıyor şimdi bütün vicdânım ! Kapkara marsık edip bir ömrü ! Oldum en son bu cehennem kömürü ! Var olan HAK’mış ! O İblîs, gölge ! Tende vehmim ona vermiş bölge ! Her hayât ‘“BEZM-İ ELEST”’ten demmiş ! Demi kaybetmeyen er, ÂDEM’miş ! Her nefes sesleniyorken hû hû ! Arayıp dışta, kaçırdım Rûhu ! Zerrece zulmedemez Tanrı bize ! Gelelim sâdece secdeyle dize ! Olalım balçığı Ermiş teninin ! En sonunda da teli, anteninin ! Baş kesip Arş’ına başbuğ olalım ! O büyük miğfere ‘Beş tuğ’ olalım ! Merhamet çift yazılır Besmelede ! Sana şükran ile kul minnet ede ! Bir hayâtlık suça âit bu cezâ ! Ebediyyen süremez hakça ezâ ! Iztırâb vasıtadır ! Gâye değil ! Ebediyet ona hâs pâye değil ! Var mı bir mey, bir ömür içsem onu ! Gelmesin mestliğinin ardı sonu ! Her ateş sönmeye mahkûm ! Su serâb ! Göklerin nârı mıdır, nûru mu RAB ? Anladım secde nedir ! Kıble nemiş ! İşte ! Ham meyve pişip oldu yemiş ! Arş’ına olsa bile mirâcım ! Her vakit rahmetine muhtacım ! Rahmetin, kahrına galip, rahmet ! Verme artık bana ‘n’olur zahmet ! Beni affet O MUHAMMED adına ! Ona âşık bütün ümmet adına ! Rahmet, ALLAH’taki tek gizli zaaf ! Bu günâhkârı nihâyet eder af ! ‘Hadi gir Cennete, gör RABB’ini’ der ! Ve görüp Rûhunu can, secde eder ! Saat’in sırrı, YUSUF’ta saklı ! YUSUF’un sırrı, VELÎ’nin aklı ! M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ ANKARA – 1956 SÂF RÛHLAR ÂLEMİ !
Onlara, ‘“ALLAH dostu !”’ ‘“İnsânlara rahmet !”’ De ! Ben bilinci’ne göre ! Üst, astı uyandırır ! Bu, ilk mumdan yakılan tüm mumları andırır ! Uyanma sırasına göre ! Girerler devre ! Bu devrelerin ilki ! ‘Zühâl’ denilen evre ! ALLAH’tan ilk kez çıkan sâf rûh O’nu seyreder ! ‘“Herbiri ona tapıp yücelerden yüce der !”’ HAK uyarır : ‘“Âdem’e tap artık ! Bana değil ! Yâni Arz’a inerek kendi özüne eğil !”’ Zühâl devrine girer sâf rûh ilk ! Gaz hâlinde ! ‘Ona, ‘trans bilinci’ yaşayan bir melek’ de ! Yedi sınıf hâlinde ! Birtek sâf Rûhtur ismi ! Kendini bilmek için ! Üç tarz yansır nûr cismi : ALLAH üç perde ile ! Örter onun gözünü ! ‘Artık seyretsin’ diye ! Yalnız kendi özünü ! HAK ! Hayât ! Ve insân Rûh ! Adları, üç perdenin ! Üç değil de ! Üçüzdür ! Kopyası ! Halk edenin ! HAK, ‘fizik tende !’ Hayât, ‘şeffaf bedende’ saklı ! ‘İnsân Rûh’, ‘arzu tende !’ Onun ten bağı, ‘aklı !’ Üç Rûh perdesi soyut ! Üç Rûh bedeni madde ! ‘Maddeyi süzüp ‘can’a çevirmeye !’ Amaç de ! ‘Yedi çağ’ sonu ! Üç Rûh birer ‘can’a bürünür ! ‘“İlk Âdem’” bilincine sahip ‘sâf Rûh’ görünür ! ‘Sâf Rûh’u özümsemek artık ALLAH’a kolay : Titreşimini keser ! İlk Âdem olur uzay ! M.H.ULUĞ KIZILKEÇİLİ ANKARA – 19.10.2001 ‘“SAFLAR !”’
Bana şöyle konuştu zâtım adına özüm ! ‘ ‘“ALLAH dereceleri yükseltir”’ diyen âyet ! Senin ve benim sırrım olup derindir gayet ! Ben boş bir zât değilim, doluyum kendim ile ! Yâni yarattıklarım içimdeki âile ! Yaratım bir toplama değil ! Bölmedir ! Niçin ? Sonsuzda başka işlem olamadığı için ! Her işim, içimdeki mevcûdları taksimdir ! Kâlbde uyandırdığın her ad benim aksimdir ! Ben bu isimler ile her şeye hükmederim ! Ve bu yüzden ismime ‘“RABB-ÜL-ÂLEMİN”’ derim ! Yâni başlı başına bir âlemdir her ismim ! Bu yüce erenlerdir benim cisimsiz cismim ! Her biri beni gören gözbebeği noktadır ! Maddeden âzâd olmuş ve varlığı yoktadır ! İçlerinden evvelâ ilk yedisi uyanır ! En sâf maddeyi giyip sûretime boyanır ! Bu ilk ‘7 erenler’, ‘7 sınıf ordudur !’ Her birinden bir kulun özü etmiştir sudur ! Mîrâç yapan, özünün çıktığı RABB’e bakar ! Anne ve Babasını öz evlât etmez inkâr ! Ama sırf şükran için o etmelidir secde ! ‘“ALLAH”’ dememelidir ona ! Gelerek vecde ! İlk yedi uyandırır ikinci yedileri ! ‘“Son sınırdır !”’ Ancak Rûh geçebilir ileri ! Bunlardan dördü yazar yaptığını herkesin ! ‘“Yüce dîvânda şâhid” ‘olacakları kesin ! Ayrıca, benim evren ilânlarımı yazar ! ‘“Kitabdan”’ sûreleri indirir azar azar ! Yüklə 3,62 Mb. Dostları ilə paylaş:
|