Jamiyatning ziddiyatli birlikni tashkil etadigan barcha tarkibiy qismlari moddiy
ishlab chiqarish munosabatlari bilan belgilanadi. Mazkur munosabatlar majmui
bazisni, ya’ni jamiyatning iqtisodiy negizini tashkil etadi. Shu asosda jamiyatning
o’ziga xos ijtimoiy munosabatlar amal qiladigan muayyan-tarixiy tipi shakllanadi.
Jamiyatning umumiy iqtisodiy asosda shakllanadigan va «alohida, o’ziga xos
xususiyat»ga ega bo’lgan tipini Marks ijtimoiy-iqtisodiy formasiya deb belgilaydi.
Ijtimoiy-iqtisodiy formasiyalarning o’zgarishiga Marks
pirovard natijada ishlab
chiqarish kuchlari va ishlab chiqarish munosabatlarining dialektikasi bilan
belgilanadigan qonuniy, tabiiy-tarixiy jarayon sifatida qaraydi.
G.Spenser.
Sosiologiyada organik yo’nalish asoschisi Gerbert Spenser (1820-
1903) jamiyatga individlar birlashmasi sifatida yondashadi. Uning fikricha, mazkur
individlarning rivojlanishidagi farqlar jamiyat evolyusiyasining dastlabki shartlari
hisoblanadi. Jumladan, ibtidoiy qabilalar rivojlanishda oqsaganini Spenser ularning
qobiliyatlari
rivojlanish
darajasining
pastligi
bilan
tushuntiradi.
Eng
moslashuvchan jamiyatlarning yashash uchun kurashini
ijtimoiy taraqqiyotning
asosiy qonuni deb hisoblaydi. U iqlim, tabiiy sharoitning ijtimoiy jarayonlarga
ta’sirini o’rgangan. Spenser yaratgan ta’limotni keyinchalik sosiologiyadagi
geografik oqimlarning vakillari rivojlantirgan.
E.Dyurkgeym.
E.Dyurkgeym (1858-1917), jamiyatni tushunishni qadriyatlar
tizimi bilan bog’lagan, faqat shu yo’l bilan tarixni uning o’ziga xos xususiyatiga
muvofiq tarzda o’rganish mumkin, deb hisoblagan. E.Dyurkgeym ham
qadriyatlarni jamiyat tuzilishini belgilovchi muhim omil deb bilgan.
Jamiyat
tuzilmasini o’rganishga nisbatan u strukturaviy funksionalizm nuqtai nazaridan
yondashgan. Jamiyat borliqning alohida sohasi bo’lib, u o’z qonunlariga muvofiq
rivojlanadi. Noijtimoiy xususiyatga ega bo’lgan omillar jamiyat hayotiga jiddiy
ta’sir ko’rsatishga qodir emas. Jamiyat tuzilmasiga Dyurkgeym o’zaro ta’sirga
kirishadigan va bir-birini vujudga keltiradigan ijtimoiy dalillar majmui sifatida
qaraydi. Ijtimoiy
dalillar sababini ongdan emas, balki bundan oldingi ijtimoiy
dalillardan qidirish lozim. Ijtimoiy tuzilma dalillarning ikki guruhidan tarkib
topadi: birinchidan, u moddiy va ma’naviy
qadriyatlarni, ikkinchidan, ijtimoiy
jamoalarni o’z ichiga oladi. Ijtimoiy jamoalarni tahlil qilar ekan, Dyurkgeym oila,
kasbiy guruh kabi jamoalarni, shuningdek mehnat
taqsimotiga muvofiq vujudga
keladigan, ijtimoiy birlik (axloq, din)ni ifoda etadigan ijtimoiy institutlarni
farqlaydi. Ijtimoiy jarayonda sababiyat ijtimoiy muhitning yuqorida zikr etilgan
elementlarining u yoki bu hodisani vujudga keltiradigan o’zaro ta’siridir.
Dyurkgeym ijtimoiy evolyusiya mavjudligini qayd etadi va uni mehnat
taqsimoti bilan bog’laydi.
U rivojlangan mehnat taqsimoti, ixtisoslashuv va
kooperasiyani yuksak darajada uyushgan jamiyatning belgisi deb hisoblaydi.
Mazkur jamiyat mehnat taqsimoti mavjud bo’lmagan arxaik jamiyatlardan ayni shu
belgiga ko’ra farq qiladi. Mehnat taqsimoti individlar o’rtasidagi farqlarni
belgilaydi va shaxs shakllanishining omili hisoblanadi. U odamlarni o’zaro
aloqadorlik tizimi bilan birlashtirib, ijtimoiy aloqalarga uyg’un tus beradi.
Dyurkgeym shaxs va jamiyatning uzviy aloqasini qayd etadi. Uning fikricha,
jamiyatning tubanlashuvi muqarrar tarzda shaxsning tubanlashuviga sabab bo’ladi.
Ne’matlar va xizmatlarni ayirboshlashning buzilishi natijasida yuzaga keladigan
tengsizlik, shuningdek shaxs o’z kasbiy roliga moslashmagani
jamiyatda sinfiy
kurashni keltirib chiqaradi. Mehnat taqsimotini muvofiqlashtirishning maqbul
vositalarini topish, imkoniyatlar tengligini ta’minlaydigan qoidalarning aniq
majmuini belgilash talab etiladi. Dyurkgeym bu jarayonda sosiologiya fan sifatida
ayniqsa muhim rol o’ynaydi deb hisoblagan.
Dostları ilə paylaş: