158 yapraktan meydana gelen metinde Ṭūṭīnāme [1a-109b], Ḥikāye-i Zenbīl [110a-116a], Ḥikāye-i Ḥammām Nattāḳ [116b-129a], Edhemiyye [129b-153b], Ḥikāye-i Ḳāḍī ve Uġrı [154b-158a] adlı hikâyeler bulunmaktadır. Başlıklarda kırmızı mürekkep kullanılan nüshada her sayfa 25 satırdan oluşur. Metnin içinden 2 hikâyenin baş ve sonu şöyledir:
Ḥikāye-i Zenbīl, yk. 109a-116a.
Baş: Naḳl iderler ki ḳadīmü’z-zamānda diyār-ı Ḥorasan’da bir pādişāh-ı nām-dār ve bir şehriyār-ı kām-kār var-ıdı. Rūz şeb pīşesi ‘adl ü dād endīşesi ta‘mīr-i bilād idi. Bī-çārelere sāz ve ġarīblere dil-nüvāz idi. Ġarīb ḥikāyetleri ve ‘acīb rivāyetleri ziyāde severdi ol sebebden aṣḥāb-ı seyāḥatle iḥtilāṭ ve irtibāṭ iderdi. Ḫulḳı gibi himmeti celīl ve luṭfı gibi ni‘meti sebīl idi. Fuḳarā içün ribāṭlar ve ‘imāretler bünyād ve ġurebā içün kārbānsarāylar ve misāfirḫāneler eylemişdi.
Son: Bu ḳıṣṣadan ḥiṣṣe oldur ki muṣāḥabeti erbābıyla ideler ġurebāyla itmeyeler ki bunlar sevdāyī-meşreb ve hevāyī-maṭlab olur. Çünkim ṣoḥbet mü’eŝŝirdür şāyed ki sirāyet eyleyüp kişiyi olmaz sevdālara düşire ve bir murāda dest-res idecek kārında ta‘cīl ve ṣoñında ġāfil olmaya her zamānda ṣabr u taḥammül ve fikr-i te’emmül üzerine ola ki ṣoñ peşīmānluḳ ḫayr itmez ve’s-selām.
