kiriş I, 1. girme, giriş; kiriş söz: giriş söz, önsöz; 2. gelir, varidat.
kiriş- II, 1. hep beraber girmek; 2. bir işe başlamak, işe girişmek; işke kiriş: işe başlamak, işe girişmek; kep aytuuğa kirişti: söylemeğe başladı; 3. karışmak; burun sokmak; kiriş-pey otur: otur da, karışma, burnunu sokma!.
kirişil-, mut. kiriş- II*den; işke kirişilsin!: artık işe başlansın!.
kirişme, ((bir eserde) methal, mukaddime.
kiriştir-, et. kiriş- II'den.
kirişüü, girişme; işke kirişüü: işe girişme.
kirki, kısık (ses); boğuk (ses).
kirkire- == kirilde-.
kirle- = kirde-.
kirme, kabul edilmiş, içeriye alınmış (yabancı uruğa iltihak eden a-dam).
kirpi, yahut kirpi çeçen: kirpi; karga balasın appağım deyt, kirpi balasın cumşağım deyt: kendininki yıkanmazsa da, temiz sayılır (harf.: karga kendi yavrusuna bem-beyazım der, kirpi ise yavrusuna: yumuşacığım der).
