koşo, bk. koş- V.
koşok, 1. biribirinin boyıunlarınu bağlanmış olan koyunlar, keçiler dizisi; 2. (ölü için yahut kocasının köyüne geçirilen kız için) şiir soyliyerek ağlamak.
koşokçul, koşok (bk. koşok 2) uydurmasını ve onu söylemesini seven kimse,
koşokör, f. = kosomatçı.
koşokto-, 1. (koyunları) birifoirinhı boynuna bağlamak;2. (Rad.) ırlamak, şarkı söylemek veya bestelemek.
koşoktoluu, biribirinin boyunlarına bağlanmış olanlar.
koşolont-: koşolontup ırda-: güzel, hoş ve değişen ahenklerle şarkı söylemek.
koşomat, f. hoşamedî, kompliman, koltuklama, mürailik, yaltaklanma.
Dostları ilə paylaş: |
