A I, taacüp haykırması; taaccüp veya memnuniyetsizlik edasiyle sual; 3

koyçağır, eski zaman tüfeğinin adı­dır.

koyçu, koyun çobanı; koyçu- kolonğ kon.: çobanlar; koyçu-kolunğ cerge ee boldu: çobanlar-züğürtler toprağın sahipleri-efendiler oldu­lar.

koyçuman — koyçu.

koydur-, et. koy- III'den; at koydur-: isim koydurmak, tesmiye ettir­mek; kol koydur-: imza ettirmek, imzalatmak; çaç koydur-: saç bı­raktırmak; uruştu koydıur-: dövüş­meyi menetmek; arak içken in koydur-: rakı içmesini terkettir-mek; at menen koydurup ketti ~ at menen koyup ketti (bk. koy III 3): daha ör. bk. ayttır-.

kuyduruş-, müş. koydur-'dan.

koyğonsu-, koyar bırakır gibi gözük­mek.

koyğula, it. koy.- III 3'ten.

koyğulak, 1. sık-sık darbeler; 2. şid­detli gerginlik.

koyğulan-, mükerreren çarpmai:; kat-kat vurulmak; taştan taşka koygulanıp: bir taştan o bir taşa çarparak.

koyğulaş-, birbirini döverek; tos vuruşmak; (mes., koçlar halanda).