ayrılış I, ikiye ayrılma ; parçalanma ; ayrılış col = ayrı col (bk. ayrı I1)
ayrılış II, müş. ayrıl-dan.
ayrıluuçu, 1. ikiye ayrılan ; ayrı düşebilen ; 2. gram. es. :mevsuf.
ayrım, ayrı, ayrı duran ; bir şeye has olan ; ayrım komissiya : o işe has komisyon ; ayrım bigadalar booyuça : ayrı taburlara göre ; açık-ayrım : apaçık , aynen ; açıkça, vazıhan; açık-ayrım süylöş- : açıkça, candan konuşmak; açık-ayrım tüşündür- : noktası noktasına , açıkça anlatmak.
ayrıpılan kon. tayyare.
ayrış I 1.ikiye ayırma ; ayrı düşürme; 2. ayırt etme.
ayrış- II, müş. ayır-dan ; baş ayrışsak- börk içine ; kol sındırışsak – cenğ içine ats. : evdeki çörçöpü dışarı çıkarma (harfiyen : baştan ayrılırsak- kalpak içine, kolumuz kırılırsa – yen içine).
