bul I, (genitif: munun, datif: buga yahut boo, akküzatif: munu) : bu; erkek; munun emine keregi bar? : bu, neme lazım? ; munu kördünğbü? : bunu gördün mü? ; gör şunu bakalım! : mununğ kim? : bu yanındaki kimdir? , bu nasıl adam? : mununğ emine? : nedir bu senin? ; daha ne uydurdun? ; munusu emine? ; ondaki nedir bu? ; daha ne uydurdu? ; mununğ üçün yahutmunu üçün yahut mun üçün: bunun için, bundan dolayı.
bul II, 1. para; 2. mal, meta; manifatura; 3. mülk, kıymet, servet; bul coy-: zevk ve safa için para israf etmek; bul coyguç: müsrif.
bul III, yırtıp, kesip parça parça etmek, kırmak; etegimdi it bulup ketti: köpek eteğimi yırttı; eşiğinin enğsesin kılıç menen bulgamın folk. : kapısının sürgüsünü kılıçla parçaladım.
