A I, taacüp haykırması; taaccüp veya memnuniyetsizlik edasiyle sual; 3

ıldıykı, alttaki.

ıldıyla-, aşağı inmek; alçalmak; ıldıylap bara catkan kün küçü ketken sonğkunurların ciberdi: batmakta olan güneş son zayıf ışıklarını yolluyordu.

ıldıytan, aşağıdan attan.

ılğa-, kseçmek; (iyisini) ayırmak; tafrik etmek; cakşı- camandı ılğabayt: iyi ile kötüyü ayıramıyor.

ılğan-, mut. ılğa- dan.

ılğar- = ıyğar-.

ılğıy, baştan başa; munhasıran; ılğıy caştar: baştan başa, gençler, munhasıran gençler.

ılğoo, seçme; çeşitleme (tasnif) ; ılğoo komissiyası: ayırtlama komisyonu.

ılım, (birini yahut bir şeyi) hoş görme; ılımıbız cakın: dostluğumuz vardır; birbirimize karşı iyi münasebetlerde bulunuyoruz.

ılımdaş-, (herhangi birine) görüşmak, düşüp kalkmak.

ılımta-, himaye, birisini kayırma; anınğ ılımtasında: onun himayesi altında, onun himayesinde.

ılımtalık= ılımta; ılımtalık kıl- : himaye etmek; kayırmak.

ıloo, umumî bir mükelelfiyet ılmak üzere, yolculara verilen binek veya yük hayvanı, makkâre; ıloo cılkı; dayanıksız at, at boğuça (yahut tabılğıça) ayak ıloo ats. at bulununcaya kadar ayaklar binek hayvandır (mekkâredir).

ılooçu, umumî bir mükellefiyet olmak üzere yolculara verilen hayvana refakat eden adam.

ım I, f. nem; nemli mahal; rutubet; ımğa salıp cibit- : suya bandırarak ıslatmak, yumuşatmak.

ım II, (minik) işaret; ım kağışat: işaretleşiyorlar.

ıman, ıyman a. vicdan: ımanı cok: vicdansız, namussuz; ımanı uçup ketti: ödü patladı (pek fazla korktu) ımanı ısık bala: cna yakın, sevimli çocuk; 2. iman (dinî kavaat) 3. kelimei şahadet ımanı ayt- yahut ımanı ketir- : kelimei şahadet söylemek; 4. dinî vecibe, kırk bir ıman: bir müslümana tahmil edilen dinî vecibelerin mecmuu.