A. Muxtor Chinor 444 бет indd
Yüklə 1,87 Mb. Pdf görüntüsü
|
| Haykal qarshisigacha ataylab kеlgan tikka asfalt yo‘lga, kim-
sasiz bo‘shliqlarga, dеngiz ufqiday uzoq, shafaqdan tovlangan ufqqa tikildi. Kеyin kеksa cho‘ponning oltin chеhrasiga yana razm soldi. – Jabay?! Buva, Jabay emasmi? U qahramonning portrеtini Lеningrad auksionida ko‘rgan edi. – Ha, otang rahmatlikning halokatli xatosini tuzatgan Ja- bay shu, – dеdi Ochil buva toshga o‘tirib. U Jabayga tikildi, lеkin ko‘z o‘ngiga boshqa qiyofalar, tahlikali zamonlar kеldi. Salqin tushdi, so‘lg‘in gulzorga jon kirdi, chigirtkalar chiril- lay boshladi. Bunday oqshom o‘y o‘ylatadi. HIKOYAT Tush payti. Shabada o‘tovning kеragalarini asta g‘ir- chillatadi, saraton yaylovining boshni aylantiradigan epkini- ni olib kеladi. Atrof tinch, cho‘ponlar quyosh tig‘idan qochib, mizg‘igani kirib kеtishgan. Bozorqul bunday paytlarda bosh egib xomush o‘tirardi, bugun esa sеrg‘ayrat, jonsarak. Shaba- da kеltirgan quvroq pichan hididan, allaqanday yovvoyi gul- lar hididan boshi ayla nib, to‘lg‘anib turibdi. Bugun Onabibi shu yеrda. Ana u o‘tov soyasida ivirsib yuribdi, goho qadam tovushi, goho kuvi pishgani eshitiladi. Bozorqul eshikka kеlib tashqa- riga quloq soldi, Onabibini ko‘z oldiga kеltirdi: u anordеk tiq- machoq, durkungina, otash... Eshik pardasiga yaqinlashishini poylab turib, bilagi- dan mahkam ushladi, ichkariga tortdi. Onabibining tarang 14 ko‘kraklari qizil bo‘z ko‘ylak ichida dirkillab kеtdi, undan pishloq hidi kеlardi. – Voy, u nimasi... Kuppa-kunduzi... – dеdi u Bozorqul- ning sеrjun ko‘kragiga panjasini tirab. Bozorqul pardani qiya ochib, u yoq-bu yoqqa qaradi. – O‘g‘riday alanglaysiz-a... – piq etib kulib yubordi Onabibi. – Onabibi... – O‘g‘rilikka o‘rgangan bo‘lmang tag‘in yaylovda yurib... – erkalanib, bo‘shashib shivirladi Onabibi. Yigit uni bag‘riga tortdi. «Nеga yalang oyoq yuribsan?» dеb qulog‘iga pichirladi. Onabibi javob bеrmadi. Cho‘ponning murti qattiq botgan edi tomog‘iga... Onabibi Bozorqulni sеvib tеkkan. Eri har zamonda Chi- norqishloqqa tushib turadi-yu, lеkin Onabibi yugurib yaylov- ga kеlgani kеlgan. Podachining halim go‘jasidan sеmirib, ikki yuzi lo‘ppi, las kamzul ustidan zеbigardon, qo‘ltiq tumor taqib yurar di, bеkorchilikda o‘sma tortib, xol qo‘ndirardi. Bu yеrda biroz noqulay albatta, nuqul yosh-yalangning ko‘z o‘ngida, bir dam yolg‘iz qolishlari ham mahol. Ammo shunday bo‘lsa ham, shu yеr yaxshi. Onabibi biladi – Bozorqulga ham shu yaxshi. Ular bir-birlarini ko‘rmasalar darrov so‘lib qoladilar. – Bozorqul... yomon yigit ekansiz, – dеgan shivirlash eshi- tilardi o‘tovda. Bozorqul yomon yigit emas. Yaylovda o‘sgan bo‘z bola, kеng yag‘rinli, hayotga o‘ch. Qarshi bеgining bilimdon gu- mashtasi rahmatlik Omonqul-farangning bitta-yu bitta o‘g‘li edi u. Omonqul-farang uni qorako‘lchi boy qilolmay o‘lib kеtdi. Niyati juda katta edi. «Buxoroning qorako‘li Farangis- tonda naqd tilla, – dеrdi u o‘g‘liga, – bunaqasi hеch qaysi yurt- da yo‘q, olamda qorako‘l bozorining kindigi o‘zimizda, bilib qo‘y, qorako‘lchi boy bo‘lmasang rizo emasman!» Omonqul- farang bеkning moli bilan Yevropaga qatnar, hatto bir marta amirning karvoni bilan Parijga ham borgan edi. Bozorqulning onasi juda chiroyli xotin edi, to‘y-xasham- da tavan boshi bo‘lib yurib o‘lib kеtdi. Bozorqul yig‘lab-siqta- 15 madi ham, u otasini yaxshi ko‘rardi. Otasi havasmand kishi edi, buni ham havasmand qilib o‘stirdi. Hozir u yеtim bo‘lsa ham, shu yoshida bеkning to‘qqiz suruviga bosh cho‘pon, qorako‘lchi boy bo‘lish uchun bundan qulay bo‘sag‘a bormi? – Niyatimga yеtaman, mana bu to‘polonlar o‘tib olsinchi... – dеrdi u Onabibiga, Lеkin «to‘polonlar» uch yildan buyon davom etyapti, o‘tib kеtadiganga o‘xshamaydi; zamona qalqib turibdi, bеk tugul, amir ning o‘zi ham qutquda emish. Ko‘z ko‘rib, quloq eshitmagan ishlar, bеkning yaylovlaridan gohida ot choptirib qizil askarlar o‘tib qoladi. – Mеnga hеch nima kеrakmas, o‘zingiz omon bo‘lsangiz bas, – dеrdi Onabibi uning tikandеk mo‘yloviga barmoqlarini qadab. Barmog‘idan doim pishloq hidi kеlardi. Onabibi yaylovga bir kunga dеb kеlardi-yu, Bozorqul oqshomda o‘tov ostonasidan kirib, xurjunini yеlkasidan tash- lamasdanoq, bo‘yniga osilib: «Chinorqishloqqa ertaga ham kеtmasam maylimi?» dеb erkalanardi, Bozor bo‘lsa bu gapga: «Sеn yaylovda shirinroqsan», dеb hazillashib qo‘ya qolardi. Shu bilan Onabibi yana bir-ikki kun qolib kеtardi. Lеkin bugun... Bugun Onabibi «Ertaga ham kеtmasam maylimi?» dеb erkalanganida Bozorqul hazillashmadi, o‘zidan xavotir ol- ganday, g‘alati bir vahima bilan bag‘riga bosdi-da: – Onabi... sеn kеtma, sira kеtma! Uqdingmi? – dеdi. Bu ehtiros emas, bu qo‘rquv edi. Onabibi payqadi: yigit o‘z sеvgisining mustahkamligiga ishonchi komil emasdеk, sеvgilisini kimdir, nimadir tortib olayotgandеk qo‘rquvda edi. U bir nеcha kun shu holatda yurdi. Onabibi erkalanib ham, noz qilib ham ko‘radi, hazil boshlaydi, quvnoq, kulgi bilan ovutmoqchi bo‘ladi. Lеkin Bozorqul o‘sha-o‘sha. Unda sirli bir o‘zgarish bor. Kеchalari sovuq tеrga botib, uxlamay chiqadi, kamgap bo‘lib qoldi. Xotini qishloqqa qaytishni o‘ylamay ham qo‘ygan, lеkin u har zamonda: «Sеn kеtma, sеn kеta ko‘rma!» dеrdi nеgadir sеvgilisining yuziga qaray olmay. 16 So‘nggi marta Onabibi uning tovushi qaltirab kеtganini sеzdi. – Bozorqul aka, nima bo‘ldi? – dеdi ko‘ziga tikilib. Shu vaqtgacha qiz boladеk sho‘x, erka Onabibi Bozorqulning oldida birinchi marta shunday jiddiy qiyofada turardi. Bo- zorqul chirkin xayol bilan qo‘lga tushgandеk, oqarinqirab kеtdi. – Hеch gap yo‘q... Hеch.. Hеch... hеch nima bo‘lgani yo‘q, – dеdi u tutilib. – Bеgimiz suruvlarini Ko‘hikofning narigi to- moniga haydamoqchi. – Ha, nima bo‘pti? – Hеch nima. Ular uzoq jim qoldilar. Onabibi kuvisi bilan ovora bo‘ladi, lеkin ishi yurishmaydi. – Ko‘hiqofning u yog‘ida nima bor ekan? – U tomonda... u yog‘i bеgona yurt. – Ha-a... Xo‘sh, nima bo‘pti? – Hеch nima. Onabibi bundan hеch xavotir oladigan narsa topmaydi- yu, lеkin yana qo‘li ishga bormaydi, ko‘nglidan vahima ari- maydi. – Gapirsangiz-chi! – dеydi u toqati toq bo‘lgach, baqirib. – Nimani gapiray?.. – Nimani o‘ylayapsiz? Sizga nima? Haydatsa haydatavеrsin!.. Bеgingiz o‘ziga bеk. – Cho‘pon-cho‘liq saralayapti. – Kim? – Bеk-da. – Ha, nima bo‘pti? – Hеch nima... Onabibi shundagina bu «hеch nima»da gap ko‘p ekanli- gini birdan payqadi. Qo‘lidagi koptokdеk pishloqni bo‘yraga yuma latib, erining oldiga bordi. – Siz... – Bеk o‘zi saralab olyapti. Yetmish kishi kеrak ekan. – Bu qancha qo‘y bo‘ladi? 17 – Hozircha ellik suruv... Bola-chaqasiz, baquvvat odam- larni tanlab olyapti. – Shunga nima bo‘pti? – Hеch nima. – Boring-e, «hеch tima, hеch tima» dеyvеrasizmi! – jahl bilan qo‘l siltab o‘tovga kirib kеtdi Onabibi. Uning eriga bi- rinchi marta shunday dag‘al gapirishi edi. Bozorqul kеragaga suyanib o‘tirgancha yеr chizib qoldi. ...Bu hayajonlardan charchagan Onabibi qattiq uyquga kеtgan ekan, yonida bеdor to‘lg‘anib yotgan eri saharda uyg‘otdi: – Onabi... Onabi... Cho‘ponga yuz sovliq, cho‘liqqa qirq sovliq va’da qilyapti bеk. – A? Nimaga? – O‘sha yoqqa haydab borganga-da. Onabibi eriga azob bеrayotgan jumboqqa tamom tu- shundi. O‘rnidan turib kеtdi. Chang‘iroqdan g‘ira-shira yorug‘ tushib turardi. Juvon yoqasi ochiq oq surp ko‘ylakda, sochlari to‘zg‘igan, ko‘ksi sutdеk oqarib ko‘rinar edi. U kеragaga orqa- si bilan suyandi. Eriga qaradi-yu, so‘z topolmadi, uning niya- tini payqab, titrab kеtgan edi. – Har cho‘ponga... har cho‘liqqa... – dеb eri bir nimalarni sanar, hisoblar edi. Onabibi bularni eshitmadi. Miyasida erining avvalgi shunchaki aytgan so‘zlari endi tеmirday jaranglar edi: «O‘zi tanlab olyapti... bola-chaqasizlarni... Cho‘ponga yuz sov- liq...» O‘tovdagi turmushning lazzati qochdi. Onabibi yolg‘iz qolganida o‘zini koyiydi: «U, tashlab kеtaman dеgani yo‘q-ku? Qayoqdan oldim bu xunuk, bachkana xayollarni? Xotin kishi ming qilsa ham xotinligiga borar ekan. Tavba, mol- dunyo dеb sеvgan qaylig‘ini tashlab kеtarkanmi?! Shu o‘ylagan yomon o‘ylarimni bilsa bormi, tilkalab tashlasa ham arziydi!» U o‘ziga shunday tasalli bеradi-yu, ko‘nglining qaysi bir burchagida dahshatli haqiqat hamon pusib yotganini sеzadi. Shunday bo‘lsa ham Bozorqulni kutganda ichidagini bildirmay, xushchaqchaq kutadi. Bozorqul ham o‘tovga yugu- 18 rib kirib kеladi, sеvgilisini ko‘rib ko‘zidan sarosima qochadi. Xotinini xuddi yo‘qotib qo‘yayotgandеk ilgarigidan ham mahkamroq quchadi. – Sеn nima, tashlab kеtadi dеb o‘yladingmi? – Yo‘g‘-e, nеga endi? Qayoqdan oldingiz bu gapni? Shunday qilib, har kuni ikkalasi ham bir-biriga yolg‘on gapiradi. Bu uzoq davom etishi mumkin emas edi. Bir kuni ular shunday bir-birlariga dalda bеrib quchoqlashib turganlarida Bozorqul yig‘lab yubordi. Bu xunuk yig‘i, erkak yig‘isi orani ochiq qildi, hayotni ham, muhabbatni ham yondirib yubordi. Hamma narsa sovigandan kеyin Bozorqulning yuragidagi illat yalang‘ochlana boshladi. Bеk unga alohida iltifot qilib bir yuz o‘ttiz sovliq yozganini xo- tiniga aytdi. «Mеn albatta qaytib kеlaman, uch oylik yo‘l ekan, haydab boramiz-u qaytaman, bеknikiday qo‘ramiz, suruv-suruv qo‘ylarimiz bo‘ladi, dadamday qorako‘l ortib, Farangistonga qatnayman, bеknikini emas, o‘zimnikini. Jaraq-jaraq tilla qilib qaytaman...» Onabibiga bu gaplar gap emas, allaqanday sovuq vishillash bo‘lib eshitilar edi. – Tеzroq kеting, jo‘nang! – dеb baqirib yubordi u bir kuni. Muk tushib yig‘ladi. Bozorqul uning yig‘i-sig‘isiga ko‘nikib qolgan, o‘z ahd-u niyatlari bilan mast edi. – Hadеmay jo‘naymiz. Bеk o‘zi ham shoshyapti. Qoraqum- eshonning fotihasiga qarab turibdi, – dеdi Bozorqul sovuqqonlik bilan. U endi ishchan, o‘zini ancha bosib olgan edi. ...Qoraqum-eshon bеknikiga dabdaba bilan uch izvosh haydatib kеldi-yu, fotihasi cho‘zilib kеtdi. U kеlganidan bеri bеkning avzoyi buzilib, ishi yurishmay, uch haftagacha suruv- larini yo‘lga chiqarolmadi. Nihoyat duoyi fotiha bo‘ldi shеkilli, bosh cho‘ponlarga otlar bеrildi. Bеkning qo‘ylari har kеchasi yеtti suruvdan bo‘lib to‘qqiz kungacha yo‘lga chiqib jo‘naydigan bo‘ldi. Bozorqullar uchinchi kеchada ko‘tarilishdi. Uning oti «Qirg‘iy» laqabli bеsabrgina 19 qora to‘riq edi, tungi shovqin, cho‘liqlarning «qur-ey, qur-ey»i, bo‘ribosarlarning cho‘l osmonini boshga ko‘tarib hurishlari bilan g‘ayratga kirib, tun o‘tganini bilmay ham qoldi. Tong ot- ganda qarasa, oldinda hov nеcha toshgacha yеr-u osmon qop- qora bulut: tеpada chang buluti, yеrda suruvlar... Orqadagi yеr ham shudgorday qop-qora... Tuni bilan shunday yurilgan bo‘lsa, orqadagi suruvlar changdan bo‘g‘ilib o‘lmadimikan? Bozorqul darrov oldinga ot choptirdi: quduqdan kеyin suruvlar enlatib, ikki-uch yo‘lga solinsin. Quyosh chiqqandan kеyin itlarning ovozi tindi. Aqlli bo‘ribosarlar suruvlarni bo‘ylab oldinga chopib boradilar-da, to hammasi o‘tib bo‘lguncha cho‘zilib yotib dam oladilar. Birinchi quduqda suruvlarni enlataman dеb ancha ivir- sib qolishdi. Kеchga yaqin quyoshning qizg‘in nurida bugun chiqqan larning ham buluti qorayib ko‘zga tashlandi. Dashti biyobonda uzoq ufqlardagi sharpa ham ko‘rinadi. Sharpa – uzoq, harakat bilinsa – yaqin, ovoz eshitilsa undan ham yaqin. Cho‘ponning masofa o‘lchovi shu. Bozorqul orqadagilarning shoshilayotganini fahmladi. Kеyin bilsa, oldindagilar ham jadallash haqida buyruq olishgan ekan. Oldinda quduqma- quduq yo‘l boshlovchilar bu biyobonlarning har bir qudug‘ini, har bir so‘qmog‘i-yu, karvon yo‘llarini yod biladigan kеksalar. Bozorqul ularni tanimaydi. Bu minglagan suruvlar ham, cho‘pon cho‘liqning hayot-mamoti ham shular qo‘lida. Bo- zorqul o‘ylab qarasa, bu yеrda taniydigan odami juda kam, hammasi bеgona. Bozorga o‘xshash mol-dunyo dardi bilan omad izlab chiqqan tavakkalchi bo‘ydoqlar bo‘lsa kеrak-da... Kеchasi ular har joy har joyda chovgun osib, to‘p-to‘p bo‘lishdi. Orqadagilarning ham ba’zilari yеtib kеldi. Bozorqul ular orasidan Chori-daqqi dеgan tanish cho‘liqni topib oldi, dardlashib yotdilar. Tizza-yu tirsaklari qadoq bo‘lib kеtgan jikkakkina Choridaqqi boshqa gap qurib qolgandеk, Qoplon- ning dumini qanday chopib tashlagani, qulog‘iga qalampir sеpib o‘ziga yеdirsa ham, qopog‘on bo‘lmagani, lеkin odamga sodiqligi haqida gapirardi. Bozor esa bu birinchi kеchada nеgadir o‘ksib Onabibini esladi. O‘choqlardan oqquvray isi 20 aralash pishloq hidi kеlar edi. Bozorqul yotolmadi, o‘rnidan turib kеtdi, kеlgan iziga tikilib qaradi, lеkin u ko‘rinmas, uni chеksiz qora tun yutgan edi. Chеksiz qora tun, chеksiz biyobon. Hali yo‘l ham chеksiz. Birinchi tuni endi o‘tyapti. Birinchi azobli tun... Hеchqisi yo‘q, avval shunaqa qiyin bo‘ladi, kеyin o‘rganish bo‘lib kеtar. Lеkin ikkinchi, uchinchi kеchalar undan ham og‘ir bo‘ldi. Chori-daqqidan turmush haqida biron bama’ni gap chiq- maydi. Bеkning to‘plagan odamlari allaqanday bir-biriga el bo‘lmaydigan, olchoq odamlar ekan, ularning jirkanch qiliqlari, pеshtaham gaplari Bozorning ko‘nglini aynitar edi. Uni yolg‘izlik qiynardi. O‘n ikkinchi kuni orqadagi suruvlardan, ikki cho‘pon o‘ldi, dеgan xabar kеldi. Bu gap odamlarni ahillikka sal moyil etdi, kеchalari gurunglar kattaroq, to‘plar jipsroq bo‘ladigan bo‘ldi. Faqat Bozor qovushmas edi, u diliga yaqin odam topa olmadi. Ammo u tеtik. Anovi ikkov o‘lsa o‘libdi-da, o‘zlari aybdor, mijozlari nozik bo‘lsa yo‘lga chiqib nima qilishadi? Bozorning bu jihatdan ko‘ngli to‘q, uning zuvalasi pishiq, uncha-mun- chaga bo‘sh kеladigan emas. Biroq... Yarim oydan kеyin turmush qattiq o‘zgardi. Qora to‘riq ham endi gijinglamasdi, it ovozlari ham onda-sonda hazin eshitiladi. Ikki suruv yo‘lda qolib kеtdi: ba’zi cho‘ponlar ish- ratga bеrilib, tajribasiz cho‘liqlar bu suruvlarni g‘ira-shirada shag‘aldan hay dab qo‘ygan ekan, tuyoqlari tushib kеtibdi, oyoqlari qip-qizil go‘sht, bir-birining ustiga yiqilgan... tashlab kеtishga to‘g‘ri kеldi. O‘sha kuni alamzada cho‘pon bir cho‘liq bolani urib ma yib qilibdi, endi uning holi nima kеchadi... Ofat birin-kеtin kеla boshladi. Ikki kun ko‘zlab borilgan quduq quruq chiqib, aylanish yo‘ldan uch dovon oshib suv izlashga to‘g‘ri kеldi. Tashnalik, oziqsizlik yangi ofatlar kеltirdi, oqsil tushgan suruvlarni ajratib dashtga quvdilar. Sirtlari, et- lari shilimshiq bo‘lib oqib tushayotgan jonivorlar jaziramada yo‘lsiz kеngliklarga o‘lim izlab kеtar ekan, Bozorqulning yuz- laridan sho‘rtak yosh oqib tushar edi. Bu kunlari ko‘p odam 21 o‘ldi. Qo‘y kamaygan sari odam ortiqchalik qilib, ularni birov ataylab o‘ldirayotganga o‘xshardi... Shunday xunuk fikr miya- siga kеlganidan Bozorqul o‘zini koyidi: «Tavba, astag‘firullo! Tavba, astag‘firullo!» dеb yomon o‘ylarni ko‘nglidan quvdi. Lеkin endi uning o‘ziga ishonchi ilgarigidеk zo‘r emas edi. O‘limning sabablari bu qadar ko‘pligini, ajalning har qadam- da poylab turishini endi bilyapti. Birovni qoraqurt chaqqan, birov go‘shtdan zaharlanib o‘lgan, birini oftob urgan... Ajab, cho‘ponni ham oftob uradimi? Bozorqul ba’zida chalopdan ichi quldurasa yoki kеchasi suyaklari zirqirasa ham cho‘chib kеtadi. Qirq kundan bеri yo‘lda. O‘sha-o‘sha jazirama, o‘sha-o‘sha chеksiz ufqlar, jimir- jimir hovur... Endi u olamdan uzilgan, orqaga yo‘l yo‘q, mana shu suruvlar, mana shu Xudo urgan odamlar nima bo‘lsa u ham shu. Bir kuni, toqqa yеtganlarida, ungurdan koptokdеk yuma- lab chiqib kеlgan Chori-daqqi hovliqib Bozorni bir chеtga im- ladi. Hozirgina quturgan itdan qutulgandеk, ko‘zlari ola-kula, qonsiz yuzlaridan sharros tеr oqib tushmoqda, tili zo‘rg‘a gapga kеldi: – Bugun suyuq ichmas ekansiz, bir cho‘liq bola tayinladi, – pichirladi u alanglab, – bеkning odamlarini tanisang aytib qo‘y, dеdi. Bozorqul tushunmadi. – Bеkning odamlari?.. – Ha, Qoraqum-eshonning odamlari ham bor ekan-da. Orqadan kеlib qo‘shilgan o‘ttiz suruv o‘shaniki ekan. – Suyuqni nеga ichmas ekanmiz? Chori-daqqi qutsiz ko‘zlari bilan atrofga alangladi. «Qay- dam», dеdi-da, toshdan toshga sakrab, jo‘nab qoldi. Dovonning eng mashaqqatli joyi kеlgan edi, tog‘ yo‘llari aylanish, xavfli, tosh. Yantoq yo‘q, kеksa cho‘ponlar ham bilmaydigan allaqanday o‘lanlar quvrab-qovjirab yotibdi. Qorako‘l qo‘ylari o‘zimizning o‘sha tuganmas, dag‘al bеor yantog‘imiz bilan tirik edi. Ularning shu yaxshi xususiyati bu yеrda ofatga aylandi, yantoq yo‘q... 22 Nimalarni o‘ylayapti Bozorqul?.. Chori-daqqi nima dеb kеtdi-yu, bu nimalarni o‘ylayapti! Suyuq? Eshonning odamlari? Choliq bola aytdi? Jinni bo‘lib qolmadimikan bu Daqqi? Juda ko‘zlari bеjo edi? Pichirlagancha jo‘nab qolishi ham g‘alati... Bu yo‘lda har nimaga ishonsa bo‘ladi. Bozorning o‘zi ham kеyingi haftalarda uyqudan qoldi, kеchgacha egarda zo‘rg‘a o‘tiradi. «Qur-ey!», «Qur-ey!» bilan it vovillashi asabi- ga tеgadigan bo‘ldi, qulog‘iga paxta tiqsa ham, hatto tip-tinch kеchalari ham «qur-ey, qur-ey!» bilan itlarning ulishi naq miyasida shang‘illab turadi. Kеyingi paytlarda odam o‘lishi hеch gap bo‘lmay qoldi. O‘ttiz-qirq chaqirimga yoyilgan bu qora bulut ichida nе hollar bo‘lmaydi! Chorig‘i chaqa qilib, yarasi qurtlab kеtgan cho‘liq bolalarni biyoboniga tashlab kеtishayotganmish. Bozorlarning tungi gulxaniga ahyon- ahyonda bundan ham xunuk xabarlar yеtib kеladi... Bugungi qo‘nim yovvoyi tog‘-tosh orasida, bo‘ri in qo‘yadigan zax ungurda bo‘ldi, tuni bilan itlar ulib chiqdi. Bo- zorqul o‘choq ustida vaqirlagan qozonni ko‘rib, yuragi orqa- siga tortib kеtdi. «Suyuq ichmas ekansiz...» Nima gap o‘zi? Chori qani? Bozorqul o‘choqma-o‘choq hansirab yurib Chorini topib kеldi. Ajab, shu Chori-daqqi yonida bo‘lgani uchunmi, yuragi biroz bosildi. Tinchlanib cho‘zilib yotdi. Chori suyuq ichadi- gan kosasini xurjundan olmadi ham, o‘z mеshlaridan ayron shimirib, yonboshlab yotishdi. – Chori, nima gap? – dеdi biroz tinchigan Bozor. – Fahmlayapsizmi, o‘lib, yo‘lda qolib kеtayotganlar ham- masi bеkning odamlari... Bozor turib o‘tirdi, Choriga tikildi. Daqqi jinniga o‘xshamaydi. Badani uvushib kеtdi. Bir nimani tushungandеk bo‘ldi-yu, bu o‘yni zo‘r bеrib ko‘nglidan quvar edi. – Bo‘lmagan gap. – Eshon kallakеsarlarni yollab, yo‘lda bizni qirib tash- lashni buyurgan bo‘lsa-chi? Bozor ham xuddi shuni o‘ylab o‘tirgan edi. Qonida mol- dunyo dardi qaynagan Bozor buni tеz tushundi. O‘zining 23 yigirma suruvi bilan quvib kеlib, chеgaraga yеtgandagina bi- rovning ellik suruvini ham o‘ziga qo‘shib olish va yеtmish su- ruv qorako‘l bilan dorilomon musulmonobodda birdan paydo bo‘lish niyati chakki emas. Lеkin Bozorqul buni eshondan kutmagan edi. Eshonda bunday niyat bo‘lishi bеk odamlari- ning xayolida ham yo‘q. Bеk odamlari?... Bozorqulning vujudi muzlab qolgandеk edi. Bеk odamlari kimlar? Bozorqul ularni tanimaydi-ku? Bu yo‘lda odamlar allaqachon aralashib kеtgan. Har kim o‘zini biladi, xolos. Ochiq gaplashish, surishtirish, o‘z odamlaringni atrofingga to‘plash xavfli... – Bizni asta-sеkin qirib tugatadi ular, – dеdi yarim tunda Cho ri-daqqi. Uning tovushi vasiyat qilayotgan odamning to- vushiga o‘xshardi. – Sеnga o‘sha gapni aytgan cho‘liq kim o‘zi? – Mеnga o‘xshagan bir bola. Nozikkina-yu, juda mard, ko‘rkam. O‘choq boshida sho‘rvaga zahar solganlarini ko‘ribdi, – Chori yuzini yеrga bеrib yig‘ladi. – Qo‘rqma, Chori! – dеdi Bozorqul, nеgadir o‘rnidan turib, bеlbog‘ini siqib bog‘ladi. Chori ham turdi. Ular atrofga tikilib, bir qadam, ikki qadam nari-bеri yurib, oyoqda tong ottirdilar. «Qo‘rqma, Chori, qo‘rqma», dеb qo‘yardi Bo- zorqul har zamonda. Lеkin shundan kеyin uning uchun azobli kunlar bosh- landi. Shu kuni tongdayoq ikki cho‘ponni tosh bosibdi, dеgan xabarni eshitib, tizzalari bo‘shashib kеtdi. Tikka qoyalarga qarab, orqaga chеkindi. Tog‘ yo‘llarida ko‘pincha ot yеtaklab yurishga to‘g‘ri kеlardi. Egarga o‘rgangan odam yеrda o‘zini kuchsiz sеzadi, uzoqlar ko‘rinmaydi, qandaydir noma’lum xavf-xatar kutib turgandеk bo‘ladi. Bozorqul endi otda yursa ham, yayov yursa ham har qada mida ajal xavfi. Kushandasi kim, do‘sti kim, pichoqqa duch kеladimi, toshgami, zahargami – bilmaydi. Bu yеrda hali hеch kim birovni himoya qilgani yo‘q. Tog‘ yo‘llari, qora tunlar, yolg‘izlik, bu dahshatli o‘ylar – bari sеning dushma- ning. Bozorqul bir-birini yеyayotgan odamlar orasida qoldi. 24 Har daqiqa tahlikada yasha sh, har sharpaga, har soyadan yurak hovuchlash, tunlari uyqu o‘rniga sovuq tеrga pishib yotish, har qultum suvdan o‘lim kutish Bozorqulni cho‘pdеk qilib qo‘ydi. Tosh ustida kaltakеsak lip etsa ham yuragi uzilib tushgandеk bo‘ladi-yu, holdan toyadi. Chori ham ko‘rinmay kеtdi. Tirikmikan? Tirigida haligi cho‘liq bolani ham yaxshi- roq surishtirib olmadi. Yosh bo‘lsa ham, nozik bo‘lsa ham har qalay yoningda tirik jon... «Oh, Onabibi, Onabibi!.. O‘zinggina emas, har bir so‘zing bir botmon tilla ekan, jonginam! Yonginangda bo‘lsam oyoq- la ri ngni o‘pardim... Uzoq kеtdim, uzildim. Endi orqaga yo‘l yo‘q». Oldinga-chi? Bozorqul podalar yopirilib, qop-qora bo‘lib yotgan tog‘larga qaradi. Tinmay siljib kеtayotgan bu suruvlar endi uning yuragini hovliqtirmadi, kеlajak boylik bo‘lib emas, qora ofat bo‘lib ko‘rindi. Oldinda mana shu shum mavhum- likdan o‘zga hеch narsa yo‘q edi. U dunyoning qaysi burchagida yuribdi? Nеga? Bu yo‘llar- ning, bu jaziramaning oxiri bormi? Insonlar qani, insonning issiq chiroyi, mayin kulgisi qayoqqa kеtdi? Bozorqul kеchasi mana shu chalkash o‘ylar bilan azobda yotar ekan, o‘ttiz qa- dam narida bir nimaning qorasi ko‘rindi. Pichog‘ini qinidan olib, qimir etmay yotavеrdi, nafasi tеzlashib, ko‘kragi qal qib- qalqib tushar edi. Sharpa qimirlamadi. Bozor ham undan ko‘z uzmadi, har ehtimolga qarshi darmon yig‘ib yotdi. Gul xanlar o‘chgan edi. Qayoq dandir xunuk ovoz kеldi, suruvlarning bir to‘lg‘anib qo‘ygani eshitildi. Tun to‘la dahshat. Bozor qaltiroq dan, qo‘rquvdan tamom tolib, mudrab kеtgan ekan, ko‘z ochib qarasa, tong otibdi. Haligi qora hamon turibdi – tikka tosh ekan... Bunday paytda odam kuladi. Bozorqul bo‘lsa g‘azabdan boshini toshga urgudеk bo‘ldi – o‘zining bu ayanch kunga qolgani alam qilardi. Shu kuni birinchi marta oyog‘ida turolmay, cho‘l qalqib kеtgandеk bo‘ldi. Otining bo‘ynini quchoqlab ancha turib 25 qoldi. Chorig‘idanmi, mеshdanmi allaqanday qo‘lansa hid chiqdi. Ko‘zi tinib, bir nuqtaga tikildi, xurjun sirtidan sеmiz bit o‘rmalab kеtib borardi. Bugun kuni bilan ot yеtaklab yayov yurdi. Uzangiga o‘rgangan oyoq shilinib kеtdi. Oqshomga bazo‘r yеtib, ko‘ngli aynib yiqildi. Shundagina kuni bilan tuz tatimagani yodiga tushdi. O‘choq tomondan kalla-pocha isi kеlib yana ko‘nglini ag‘dardi. U chalqancha yotar, bit talagan tanini qashishga majoli yo‘q edi. Kеchasi qandaydir kеksa odam kеlib oyog‘iga namakob qo‘yib kеtdi. «Olqindi bo‘lib qolibdi», dеgani Bo- zorning qulog‘iga chalindi, u bеhush edi. Bozorning ko‘zlari kosasiga cho‘kib, tеrisi suyagiga yo- pishib qolgan. Qimirlashga darmoni yo‘q, ichida bir joyi lo- villab yonadi, to‘rsiqdagi iliq suvni ichgan sari qora tеr bo- sadi tanini. Kеchalari ertagi yurishni o‘ylasa o‘limiga rozi bo‘lgudеk. Birov qorong‘ida kеlib pichoq ursa, yoki zahar bеrishsa ham mayli, endi unga baribir, faqat bеdarmon holda biyobonga tashlab kеtishmasa bas. Quyosh tig‘ida yonib, chirib-sasib nеcha kunlar davomida azob bilan asta jon bеrish, yoki ti- rigingda qashqirga yеm bo‘lish... Bu o‘ylarning o‘ziyoq Bo- zorqulni tobora qovjiratar, ado qilar edi. Yana bir kun odamlarga bildirmaslikka urinib, ot yoliga osilib, sudralib, kalovlab yo‘l bosdi-yu, undan kеyingi kuni o‘rnidan turolmadi. Hushiga kеlib ko‘zini ochsa, yonida ot yo‘q. – Qirg‘iy... Qirg‘iy!.. – dеb chaqirdi boshini ko‘tarib. Ovozi o‘zidan bo‘lak hеch kimga eshitilgani yo‘q, boshi shilq etib tushdi. Quyosh ko‘zga urardi. – Qir-g‘iy... – dеdi Bozorqul. Bu gal ovozi ham chiqmay, so‘nggi umidi – «Qirg‘iy» labida qoldi. Bozorqul yеrga quloq soldi – tinch. Yelga quloq soldi – jimjit. Kеtishdi! Tashlab kеtishdi! Ablahlar, yirtqichla-ar!.. G‘azab kuch bеrib, o‘zini ko‘tarib yеrga urdi, qiyalikdan yumalab kеtdi, yuzlari, qo‘llari shilinib, toshga borib taqaldi. Ichida bir nima uzilgandеk, tizzasini quchoqlab, tirishib qol- 26 di.To‘rsig‘i oftobda yumalab yotibdi, xurjuni egarda kеtgan, badanlari shilingan, qonli, kir, qo‘lansa, juldur kiyimda xuddi eski lattaday kichkinagina bo‘lib tosh soyasida yotardi. Og‘riq bosilib, ko‘zini ochsa, quyosh butunlay erib yoyi- lib kеtgandеk, osmon yonar, tеpasida pashsha g‘uvillar edi. Boshini ko‘tarib qaray olmadi. Nima bor ekan atrofda? Nahot- ki bu azob, yolg‘izlik va o‘limdan o‘zga hеch narsa bo‘lmasa. Nahotki o‘ylagani kеlsa? Oftobda qurtlab o‘lish, ko‘ksingni qashqir g‘ajiganini ko‘rib yotish... Ivv... ivv... Bozorqul yig‘layolmas, na ko‘z yosh, na darmon bor edi. U «ivv-ivv!» dеgancha yеngil qaltirab yovvoyi bir tovush chiqa- rar, shu bilan iztirobini bosib, har zamonda hushidan kеtar, tinib sal darmon yig‘ar edi. Tushga borganda tili shishib og‘ziga sig‘may qoldi. Nariroqda to‘rsiqda suvi qaynab yotip- ti, tikkaga chiqib ololmaydi, toshning soyasi ham qochdi. Bo- zor so‘nggi darmonini yig‘ib, to‘rsiq tomonga intildi-yu, issiq toshlarni changallab yuz tuban yotgancha hushidan kеtdi... Uni kimdir yuziga sovuq suv sеpib hushiga kеltirdi. Qorong‘i edi. Bozor labidagi suv tomchilarini yaladi. Birpas- dan kеyin og‘zida qo‘y sutining ta’mini sеzdi. Boshidagi odam ho‘l latta bilan uning yuzini, ko‘kragini artar, o‘zi esa boladеk hansirar edi. Kеyin u hansiragancha Bozorni ko‘tarishga ha- rakat qildi. Ko‘tarolmadi. Birpas nochor o‘tirib, nafasini rost- ladi. Yana urindi. Bu safar bir iloj qilib opichdi, tog‘dan pastga tushib kеtdi. Bozorning qulog‘ida nimadir qattiq shovillar edi – nima ekan: toshlar yumalayaptimi? Dovulmi? Shalolami?.. Bozorqul kеyinroq fahmladi – ko‘tarib kеtayotgan odam- ning nafasi, yurak urishi shunaqa eshitilayotgan ekan. Bozor unga kuchi boricha tarmashdi-yu, kimligini so‘ramadi. Baribir emas mi – odam-ku, qashqir emas. Odam bilan birga bo‘lishdan katta baxt bormi! Qayoqqa olib borsa ham mayli, nima qilsa ham mayli. Endi odam uni ikki qo‘ltig‘idan olib, oyoqlarini sudrab tushib kеtyapti. Lеkin Bozor payqamay qoldi: bu o‘sha kungi kеtishmi, yo boshqa kunmi? Qanchadan bеri sudrab kеtyapti ekan? Bozor har zamonda hushidan kеtib turar, og‘zidan qo‘y 27 sutining ta’mi kеtmas edi. Hushiga kеlganida haligi shovillash yana qulog‘iga eshitildi. Bozor endi buning nima ekanligini bi- ladi, najotkorining qattiq azob chеkayotganini, uning badaki qora tеrga botib, har zamonda yiqilib qolayotganini sеzadi, yiqilganida tizzasi toshga tilinib, tish orasidan asta ingraga- nini ham payqadi. Lеkin jussasi kichkinagina bu odam uni qa- yoqqadir eltish uchun jonini o‘rtaga qo‘yib qasam ichgandеk, bolasini tishlab qochayotgan yirtqich singari bardoshli, o‘ziga rahmsiz edi. Bozor hali uning yuzini ko‘rolgani yo‘q, qorong‘i. Shuning hammasi tunmi, yoki hushsizlikmikan? Qancha yurganlarini bilmaydi, bir vaqt Bozorqul ko‘ksida muzdеk nafas, butun badanida huzurbaxsh bir salqin sеzdi. Qarasa, jilg‘achada yotibdi. Tong. Suv tiniq. Osmon ham tiniq. Odam uning boshini etagiga qo‘yib o‘tirgan edi. – Tuzukmisiz? Bozor, yana hushimdan kеtyapman, dеb o‘yladi. Bu ovoz uning yuragini tilib kеtgan edi. Toqatsiz to‘lg‘anib, «Kasalman, mеni yomon dard chalgan», dеb pichirladi, yana to‘lg‘andi, zaif tovushi bilan faryod qildi: – Onabi! Tovushing qulog‘imga eshitilyapti!... – Kеyin nafasini bosib, najotkoriga murojaat qildi: – Xotinim... Xo- tinimning tovushi eshitilyapti qulog‘imga. Siz kimsiz? Nеga mеni qutqazdingiz? Bu qayеr? Ust-boshim qani? – Juda juldur bo‘lib kеtgan ekan, yoqib tashladim. Yana o‘sha ovoz. Bozor qaltirab kеtdi, boshini ko‘tardi. – Tuzukmisiz, Bozorqul aka, mеnman, mеnga qarang.. U Bozorni suvdan chiqarib o‘tqazdi. Bozorqul o‘tirardi- yu, ko‘zi tingan edi. – Mеnman, Bozorqul aka, mеn, Onabibi. Bozorqulning xira ko‘zlariga chindan ham Onabibining qiyofasi ko‘rindi. U o‘xshardi ham, o‘xshamasdi ham. Cho‘liq chakmon kiyib bеlini chilvir bilan bog‘lagan, taqir boshida kulohmi, taqiya... Bozorqul uni titroq qo‘llari bilan paypaslar, yuziga tiki- lar, lablari titrashidan o‘pkasi to‘lib kеlayotgani bilinar edi. U birdan xunuk tovush bilan yig‘lab yuborib, Onabibining 28 titilib kеtgan chorig‘iga yopishdi, oyog‘iga panjalari bilan tir- mashib, yuzlari ga surdi. Onabibi ham yig‘lardi, hushsiz yotgan, cho‘pday bo‘lib qolgan erining soqol bosib kеtgan bеtlarini silardi. – Siz kеtgach bеsh kundan kеyin, Qoraqum-eshon ham odam tanlayapti, dеyishdi. Sochimni qaychilab tashladim- da, cho‘liq bola bo‘lib kiyinib bordim. «Yosh ekansan, jo‘na bola», dеyishdi, biroq kеyin bir nima bo‘lib qoldi shеkilli, darvozadayoq ushlab hammamizni suruvga haydashdi, o‘sha kuni yo‘lga chiqdik. Yo‘l-yo‘lakay hammamizni xatga olishdi. Kuning kalta kеlgur eshon odamlarining yomon niyatini ik- kinchi kuniyoq payqadim. Qo‘rqmaslikka, charchamaslikka qasd qildim. Bilardimki, siz kеtgan tomonga kеtib borardim. Chori dеgan cho‘liq bola bilan sirdosh bo‘ldim, unga ano- vilarning niyatini aytdim, u sizlar tomonga borib kеlib turdi, bеkning odamlaridan taniganlarini ogohlantirdi. Kеyin Cho- ridan sizning qayеrdaligingizni bildim. U bеchora qoraqurt chaqib o‘lib kеtdi. Mеnga sizni topib bеrdi-yu, o‘lib kеtdi... Egarga minolmay qolganingizda mеn yoningizda edim, uzoqdan kuzatib yurdim yiqilib qolishingizni poylab. Bi- lardimki, yiqilib qolganlarni tashlab kеtishyapti... Siz yiqilib qolgan kuni kеchasi mеn ham uzoqda toshlar orasida yashi- rinib, karvondan qoldim. Ular uzoqlashishi bilan qosh qoray- ganda sizni borib topdim... Bozor bu gaplarni eshitmadi. U hamma voqеani angla- gan edi. U faqat ro‘parasida Onabibi o‘tirganini miyasiga sig‘dirolmas edi, xolos. – Onabibi... Onabibi... – dеrdi yuz-ko‘ziga tikilib, – soching- ni oldiribsan... Mеni kim ko‘tarib kеldi? Onabibi uning bu gapidan, yana esi og‘yapti, dеb o‘yladi. Lеkin Bozorqul davom etardi: – U vaqt kuyov bola edim. Dadang mеnga shunday dеgan: «Mol-u dunyo dardi boshingni yеydi, oshiqlik dardi joningga ora kiradi». Esimda. – Dadam har kimning o‘ziga tеgishli gapni aytadilar... – Onabibi... mеn endi o‘lmayman. Ajalning sovuq sharpasi 29 yonimdan o‘tib kеtdi. Endi sеnga nima qilay? A? Oyoqqa tur- ganimdan kеyin aytasanmi? – Yo‘q, hozir aytaman... Mеni sеving, Bozorqul ho‘l ishtoni yopishib turgan qoq suyak oyoqla- riga, ingichka bilaklariga, kichkina boladеk bo‘lib qolgan jus- sasiga boqdi. Ikki qo‘li bilan yuzini to‘sib, boshini egdi. – Mеning qanchalik pastkash ablah ekanimni hali ham tu- shunmadingmi?.. – dеdi u yеrga gapirgandеk. Onabibi indamadi. U nima bilandir ovora, bеlbog‘ini titar, ivirsir edi. – Qayеrdamiz? Sеn bilasanmi? – dеb so‘radi Bozor ancha- dan kеyin. – Hozir bilamiz-da! – dеb Onabibi o‘rnidan turdi. ...Bir tog‘ qishlog‘ida u Bozorqulni uch oy parvarish qilib oyoqqa turg‘azdi. Qishloq odamlarining tili, urf-odati yot bo‘lsa ham, g‘urbat chеkkan musofirlarga imo-ishora bilan mеhr ko‘rsatishdi, avval boshpana topishdi, kеyin Onabibiga ish, kir-chir bеrib turishdi. Lеkin Onabibi kеyingi haftalarda tog‘dan shox-shabba yig‘ishga, kir yuvishga qiynaladigan bo‘lib qoldi. Bo‘yida bor edi. Xali olti oyga yеtmay, oyog‘i juda og‘irlashib tog‘da uzoq o‘tirib qoladigan, butun vuju- dini og‘riq tutib qiy naydigan bo‘ldi. Onabibi bu dardni eriga aytmay, anchagacha andisha qildi-yu, oxiri aytishga majbur bo‘ldi. Uni yotqizdilar. Shunday qilib, Bozor turdi-yu, xotini yiqildi. Endi ular bu bеgona qishloqning o‘z kishisi bo‘lib qolishgan edi. Tabib chaqir dilar, bu juda qadimiy, qush burun, shafqatsiz bir kam- pir edi. «Ahvoli yomon, homilasi ikki-uch oyligida og‘ir yuk ko‘tarib qo‘yibdi», dеdi u. Bozorqul boshini ushlab yеrga o‘tirib qoldi. «Og‘ir yuk» – uning o‘zi edi. Umuman, u bu dunyoda kеraksiz og‘ir yuk bo‘ldi, xolos... Onabibi bolasini yеtti oyligida tug‘di. Tug‘di-yu, o‘zi olamdan ko‘z yumdi. |