Kadyani`nin kulağına gelen ses hakkındaki görüşleri şöyle idi:
"Kulağıma değen sözlerin rahmânî olduğundan asla şüphe etmiyorum. Çünkü şeytan benimle alay etse, içimdeki fenalıklar dile gelse, mutlaka farkederdim.
Bazan o sözleri uzaktan iştiyordum, bazan da o sözler bizzat benim ağzımdan çıkıyor; fakat söyleyen ben olmuyorum.
O kadar ki, bazan hiç bilmediğim lisanlarda bile konuşuyorum.
Alelâde bir ruhun veya ruhların bana hulûl ettiğine (içime girdiğine) inanmıyorum...
Bu iş pek başka bir iş!.. Fakat ne sûretle başka?. Başkalığını seziyorum ya!.. Bu kadarı bana ve bana bağlı olanlara yeterli!.
Evet şimdi de CİN`in sonunda iğfal ederek saptırdığı AhmedKadyani`nin yaptığı işi görelim..
Sonunda birgün ortaya çıkıyor ve şöyle diyor:
"Lâ ilahe ill"ALLAH", Muhammed Rasûlullah!.. Ben peygamberlerin en sonu ve en büyüğü olan Muhammed`in kalbini dolduran şevki ile Mesih ibni Meryem`im...
