ELÇİLİK MƏRASİMİ
Müqəddəs İslam dinində elə bir hədisə rast gəlinmir orada qeyd edilsin ki, elçilik ancaq kişi tərəfindən icra edilməlidir və gəlin tərəfion buna haqqı yoxdur. Lakin qadının və kişinin təbiət və xilqəti tələb edir ki, elçilik həmişə tərəfindən həyata keçirilsin. Bununla da qadının həysiyyyat və məhdudiyyəti ləkələnmir və bəy bir pərvanə kimi məşuqunun başına fırlanır. Çünki kişinin təbiətində istəmək və ehtiyacı təmin etmək mövcuddur. Lakin gəlinin zərif vücudu işvə və naz simvoludur. Bu qanun bütün canlılara o cümlədən heyvanlara da aid olduğu üçün erkək tərəf həmişə dişi tərəfə cəzb edilmiş və öz2ünü cəzb olunan tərəfin vurğunu və aşiqi kimi nümaiş etdirmişdir. Lakin dişi tərəf bu yoldan çəkinmək, işvə və naz etməklə aşiqin ürəyini ovlamış və həmişə onu arxasınca çəkmiş və sürünmümdür.
Həzrət İmam Baqirdən olan bir hədisdə qeyd edilir: «Mədinə əhlndən olan bir qadın Peyqəmbər hüzuruna gəlib ərz etdi: «Ya Peyqəmbər! Qaydaya görə qadın kişinin arxasınça düşməz. Lakin mən kimsəsiz bir qızam. Bu dünyada nə ərim var, nə də bir övladım. Əgər mənə bir ehtiyacınız olsa özümü sizə bağışlar və ixtiyarsızda olardım». Böyük Peyqəmbər ona dua edib dedi: «Allah-Təala sizi mükafatlandırsın. Sizin kişiləriniz mənə kömək etdi və qadınlarınızın mənə tamahı düşdü» Bu zaman «Tövbə» sürəsinin 50-ci ayəsi nazil oldu: «Əgər imanlı bir qadın özünü Peyqəmbərə bağışlayırsa və Allahın Elçisinin evlənməyə meyli olsa heç bir manesi yoxdur. Lakin başqa adamların buna haqqı olmaz».
Əziz oxucu kördüyü kimi bu tarixi hekayətdə qadının kişiyə elçilik etməsi yaxşı hal kimi göstərilmir. Hərçənd ki, İsalam bunu rədd etmir.
Dostları ilə paylaş: |
