260
Suleym ibn Qeys Hilali
HƏDİS 67
Cəməl savaşından sonra Əmirəl-mömininin (ə) Bəsrədəki
xütbəsi
Süleym dedi: “Cəməl savaşında qələbə çaldıqdan sonra Əlinin (ə) Ziyad
ibn Ubeydin evinə getdiyinin şahid oldum. Ev Peyğəmbərin
səhabələrilə dolu
idi. Onların arasında Əmmar, Əbu Heysəm ibn Teyhan, Əbu Əyyub və yetmiş
nəfərə yaxın Bədr əhli də vardı. Evə sığışmayanlar isə həyətində toplaşmışdılar.
Həmin vaxt bir kişi İmamın (ə) Şamdakı şiələrindən birinin məktubunu gətirdi:
“Müaviyə camaatı döyüşə və Osmanın qanının intiqamına çağırır. Onları bu
sözlərlə təşviq edir: “Həqiqətən Əli Osmanı öldürdü və qatillərini himayə etdi.
O, Əbu Bəkr və Ömər haqqında tənəli sözlər danışır, özünün Peyğəmbərin
xəlifəsi olduğunu və xəlifəliyə onlardan daha çox
haqq sahibi olduğunu iddia
edir”. Bu sözlərdən avam camaat və Quran əhli hiddətləndilər və onlardan az
bir dəstə istisna olmaqla hamısı Müaviyənin ətrafında toplaşıblar”.
Xilafət barəsində Əmirəl-mömininin (ə) sözləri
Süleym deyir: İmam Əli (ə) Allaha həmd və səna etdikdən sonra dedi:
“Peyğəmbərinin (s) vəfatından bəri bu ümmətdən nələr gördüm? Səhhakın oğlu
və əshabı mənə qarşı yaşlı səhabəni qoydular və sonra da ona beyət etdilər. Mən
həmin vaxt Peyğəmbərin (s) qüslu, kəfənlənməsi və dəfnilə məşğul idim. Hələ bu
işləri başa çatdırmamışdım ki, onu beyət etdilər, mənim
haqq və höccətim barədə
ənsarla mübahisələrə başladılar. Allaha and olsun, o və ona yardım edənlər
xəlifəliyin yaşlı səhabədən çox mənim haqqım olduğunu yəqin bilirdilər.
Onların yaşlı səhabənin ətrafında birləşib və məni tərk etdiklərini gördüyümdə
onları Allaha and verdim və bəlkə islah olarlar deyə Fatiməni
bir ulağa mindirib,
iki oğlum Həsən və Hüseynin əlindən tutdum. Bədr müharibəsində iştirak edənlər,
ənsar və mühacirlərin öndə gedənlərindən yardım istəmədiyim və köməyə çağır-
madığım bir kəs qalmadı. Haqqım barəsində onları Allaha and verdim. Dəvətimə
cavab vermədilər və yardım etmədilər. Siz, ey Bədr müharibəsində iştirak
edənlərdən
burada olanlar, mənim haqdan başqa bir şey söyləmədiyimi bilirsiniz!
Onlar dedilər: “Ey Möminlərin əmiri! Doğru söyləyirsən! Bu əməlimizə
görə Allahdan bağışlanma diləyir və tövbə edirik”.
Ali-Muhəmmədin sirləri
261
Əli (ə) dedi: “Camaat cahiliyyə dövrünə yaxınlaşmışdılar. Mən isə Muhəm-
məd (s) ümmətinin parçalanmasından və sözlərinin ixtilafından qorxdum.
Peyğəmbərin (s) mənə olan əhdini xatırladım. Çünki onların edəcəklərini mənə
öncədən xəbər vermiş və yardım
tapsam onlarla döyüşməyi, əks təqdirdə isə əl
saxlayıb canımı qorumağı əmr etmişdi.
Sonra yaşlı səhabə (xəlifəliyi) Səhhakın oğluna qaytardı. Allaha and olsun ki,
o, xəlifəliyin Səhhakın oğlundan çox mənim haqqım olduğunu bilirdi. Ümmətin
parçalanmasını istəmədiyim
üçün beyət etdim, dinlədim və boyun əydim.
Sonra Səhhakın oğlu məni altı nəfərdən biri edib şuranın rəhbərliyini
Əbdürrəhman ibn Ovfa tapşırdı. Əbdürrəhman isə Osmanla gizli görüşdü və
özündən sonra xəlifəliyi ona verəcəyinə vəd alıb onu xəlifə etdi. Və mən yenə
ümmətin parçalanma və ixtilafından çəkindim.
Sonra Osman İbn Ovfa xəlifəliyi vermədi. Ovfun oğlu da Osmandan uzaq-
laşdığını bildirdi, xütbə söyləyib başmağını çıxarar
kimi onun beyətini boy-
nundan çıxardı. Bir müddət sonra Ovfun oğlu öldü və onun cənazə namazına
Osmanın buraxılmamasını vəsiyyət etdi. Ovfun övladları onu Osmanın zə-
hərlədiyini güman etdilər.
Sonra Osman öldürüldü və camaat toplaşıb üç gün mənim haqqımda
məşvərət apardılar. Ardınca yanıma gəldilər və öz istəklərilə, məcbur edilmədən
mənə beyət etdilər.
Dostları ilə paylaş: