−Алимләрин кәрамәтләри−

«Həzrətə deməyiniz lazım deyil!»

Ayətullah Üzma Əraki, Şeyx Məhəmmədhəsən Kermanşahidən belə nəql edir:

Mirzə Məhəmmədtəqi Şirazi vəfat edəndən sonra güzəranım çətinləşdi. Neçə gün ağır vəziyyətdə oldum. Nəcəfə gedib hərəmə daxil oldum, üzümü pak zirehə söykəyib hacətlərimi bildirdim. Çölə çıxanda hərəmin həyətində bir nəfər gəldi, bir miqdar pul verib getdi. Bir müddət həmin pulla dolandım, elə ki, pul qurtardı, yenə də hərəmə gedib Həzrət Əlidən (ə) hacət istədim. Bu dəfə də bir nəfər mənə yaxınlaşıb bir az pul verdi və neçə gün onunla keçindim. Üçüncü dəfə də bu minvalla pul aldım. Dördüncü dəfə yenə də pulum tamam oldu və bu dəfə də gedib Həzrətə ağız açdım. Çölə çıxanda gördüm Ayətullahül-Üzma Əbul-Həsən İsfəhani hərəmin o biri başında − oturduğu yerdən məni gördü və səslədi. Yanına getdim, dedi:

Məhəmmədhəsən nə vaxt pulun qurtardı gəl məndən istə, həzrətə deməyin lazım deyil!

Bu barədə təkid də etdi. Mən təəccübdən donub qaldım ki, o hardan başa düşdü ki, mənim hacətim nədir?

Hərəmdən çıxıb evə getdim. Sabahısı günü onun təkidinə əsasən rəhmətliyin evinə yollandım. Qapını döydüm, özü gəlib açdı və dedi:

Hə... pulun qurtarıb? Gəl içəri.

Ağa içəri otağa getdi və gəlməyi bir az ləngidi. Mən gəldiyimə peşiman oldum, istədim ki, qayıdım, gördüm üst-başı tozlu halda gəldi. Əvvəl üzürxahlıq etdi, sonra ətəyini açıb qarşıma çoxlu dirhəm, iraq pulları tökdü və dedi:

Gec gəldiyim üçün məni bağışla, içəridə uşaqların yığdığı pul kasasını axtarırdım, onları çıxarmaq məni bir az yubandırdı. Bunları götür, sənə zəruridir.

Ayətullah Ərakinin dediyindən məlum olur ki, Əbul-Həsən İsfəhaninin uşaqlarının yığdığı pullardan başqa pulu yox imiş, çünki mərciyyətinin ilk günləri idi.¹