«Düz səkkiz min tümən» Ayətullahül-Üzma Xansari özünə xas bəsirəti və baxış sahibi
olan şəxsiyyətlərdən idi. Onun bu xüsusiyyəti barədə maraqlı
hekayələr söyləyirlər.
Tehranın etimadlı tacirlərindən biri deyirdi:
Bir gün Xansarinin yanında tək oturmuşdum. Başqa heç kəs
yox idi. Nagəhan ağa dedi:
Qapının ağzında bir nəfər dayanıb, bir istəyi olmalıdır. Ərz
etdim:
Ağa qapının zəngini çalan olmadı. Dedi:
Niyə ki, kimsə var. Al bu zərfi ona ver getsin.
Mən zərfi alıb mənzilin qapısını açdım, gördüm geyimli-
keçimli bir nəfər qapının qarşısında o tərəf, bu tərəfə var-gəl
edir. Onu səsləyib dedim:
Qapının zəngini basan siz idiniz? Dedi:
Xeyr! Soruşdum:
Bir işiniz var? Dedi:
Bəli. Arvadım xəstədir. Xəstəxanada yatırtmaq üçün pul
istədilər; lazım olan miqdarı düzəltmək üçün səkkiz min
tümənim çatmır. Əlim hər yerdən üzüldü, arvadı xəstəxanada
qoyub pul dalınca çıxdım. Amma bilmirdim kimə ağız açım?
Nəhayət belə qərara gəldim ki, gedim ağa Xansariyə deyim.
Amma indiyə qədər bu qapıya gəlməmişəm və bura heç bir
xüms, zəkat verməmişəm. Elə fikirləşirdim ki, zəngi vurum, ya
yox, siz qapını açdınız.
Ağanın verdiyi zərfi ona uzatdım. Alıb açdı və içindəki
pulları çıxarıb sayanda gördüm əcəba, düz səkkiz min tümən,
− ona lazım olan miqdardadır.
1
Hüseyn Hüseyni Tehrani, “Ruhe mücərrəd”, səh. 618
