«əl verən əl tutandan üstündür».
«Başqalarına mehribanlıq göstərməyən kəs kimsədən mehribanlıq gözləməməlidir».
«ən üstün mərifət Allahdan qorxudur».
«Vacib əməlləri yerinə yetirən kəs ən abid insandır».
«Xalqın xidmətçisi onun ağasıdır».
«İnsanları yaxşı rəftara çağıran kəs özü yaxşı rəftar edən insan kimidir».
«Xalqı eşitmək Allaha müxalif olmamaqdır».
«Yaxında ehtiyaclı ola-ola (başqasına) sədəqə rəva deyil».
OTURMAĞIN əDəBİ
Başqalarının hüzurunda oturub-durmağın müxtəlif formaları vardır. Bu şəraitdə ədəbli insanlar ədəbsiz insanlardan seçilirlər. Özünü qurmuş, nəfs istəklərini cilovlamış insanlar başqalarının hüzurunda ədəbli əyləşirlər. Süst və iradəsiz insanlar isə ayaqlarını müxtəlif cür uzadıb yığaraq ədəbsiz halda otururlar. Rəsulullah (s) bu sahədə də başqaları üçün bir örnəkdir. O, oturub-durarkən daim Allahı zikr edərdi, heç vaxt oturmaq üçün xüsusi bir yer nəzərdə tutmazdı. çalışardı ki, məclisin aşağı hissəsində əyləşsin. («Bəhar» 16-cı cild). Onun hörmətinə kimsənin ayağa durmasını sevməzdi əgər bir şəxs onun hörmətinə başqalarının ayağa durmağını gözləyirsə, demək özünü yuxarı tutur və bu da günahdır. Ona görə də belə şəxs cəhənnəm oduna düçar olacaqdır. «Onun üçün ayağa durulmasını istəyən adamın yeri oddur» («Bəhar» 76-cı cild).
Həzrət adətən üzü qibləyə oturardı. («Bəhar» 16-cı cild). O, özü üçün yer hazırlamaqdan çəkinər və başqalarını da bu xudpəsənd işdən çəkindirərdi. Həzrət oturarkən söykənib, təkyələnib oturmazdı. O, üç cür oturardı: (ərəbi) təşəhhüd halındakı kimi iki dizi üstə, ya da bir ayağını yığıb, o birini onun üzərinə qoyardı. («Bəhar» 16-cı cild).
Dostları ilə paylaş: |
