23.04.2005
ZƏLİMXAN
(Eşitdim ki, Bəhmən Vətənoğlu vəfat edəndə şair Zəlimxan möhkəm ağlayıb)
Yoxluğuna Vətənoğlu Bəhmənin,
Təkcə sən deyilsən yanan, Zəlimxan!
Əl çatmaz dağların qarlı buzuna
Bəhmənsiz titrəyib donan Zəlimxan!
Amandır ağlama, dözmərik buna,
El dözməz yaralı şair oğluna.
Vətənsiz can verən Vətənoğluna,
İki gözlərini qıyan Zəlimxan!
Bilirəm, dərd-qəmin dağlar qədərdi,
Bu gələn dərd-bəla qəza-qədərdi.
İnnən sonra yüz də ağla, hədərdi,
Canı dost yolunda qoyan Zəlimxan!
Sücayət də getdi, Bəhmən də getdi,
Deyirlər ürəyin Bəhməndə getdi.
Niyə bu dünyanı Bəhmən tərk etdi?
Boylan arxasınca, boylan, Zəlimxan!
Qarlı qış ömrünü yaşama, qardaş,
Dərdi ürəyində daşıma, qardaş,
Dözməzsən zamanın daşına, qardaş,
Sənsən Borçalıya həyan, Zəlimxan!
Sənə güvənirik bir arxa kimi,
Axı qəlbimizin sənsən həkimi.
Sənin varlığındır ellər hakimi,
Ellər arxasında dayan, Zəlimxan!
Amandır, Əşrəfin eşit sözünü,
Bu zalım fələkdən qoru özünü,
Ellər sənə dikib axı gözünü,
Bir az ehtiyatlı dolan, Zəlimxan!
Sənsən Borçalıya həyan, Zəlimxan!
Dostları ilə paylaş: | 
