Xanların sazından bal süzülür, bal,
Yoxluğu yandırır Azərbaycanı.
Sanma şair bu sənətdə naşıdı,
Saz naləsi gözlərimin yaşıdı.
Ömrü boyu qəlbində qəm daşıdı,
Bir gün el deyəcək Əşrəfim hanı.
Onun öz ifasında, öz səsilə tez-tez səsləndirirəm bu şeiri. Həm də son görüşümüzdən xatirə kimi. Düzü onun dilindən eşitdiyim bu şeirə qədər Əşrəfin şeir yazdığını nə eşitmişdim, nə də bilirdim. Sonra məlum oldu ki, həqiqətən də Əşrəfin bundan başqa da çox gözəl şeirləri varmış.
Söhbət əsnasında ona bildirdim ki, özünün də, Gülabının da şeirlərini toplayıb bir araya gətirsinlər, nəşr etdirməyi məndən. Belə də razılaşdıq. Bir neçə gündən sonra Əşrəf söz verdiyi kimi Borçalıya döndü. Sonralar eşitdim ki, öz arzuladığı kimi, yenə də yeniyetmələri bir araya gətirib onlara saz sənətini tədris etməklə məşğuldur.
Sonralar hiss etdim ki, Əşrəf onunla son söhbətimizdən – Gülabının və özünün şeirlərini kitab şəklində nəşr etmək istədiyimdən çox ruhlanıb. Borçalıya gedən kimi şeirlərini qalın bir dəftərə köçürərək mənə göndərməsi və hökmən çap olunacağına inanması mənim bir cavabdeh kimi (sözümə cavabdeh kimi – E.M.) məsuliyyətimi artırdı. Əşrəfin mənə ünvanladığı bir şeirin son bəndində oxuduğum müəllif sevincini həyəcansız oxuya bilmədim:
...Allah ömür verdi, ömrü borc aldım,
Dostları ilə paylaş: |
