Ağlama, Göyçəm, ağlama. Əşrəf üçün vətəndaşlıq anlayışı saxtalıqdan uzaq bir anlayışdır, əsil vətəndaşlıq vətən anlayışını dərk etməklə, əqidəylə, amalla bağlı olan bir şeydir:
Bir dərdi dərd bilib ağlamaq olmur. İnsan haqsızlıqdan bezəndə, təntiyəndə, nəfəsi qaralanda az da olsa yüngülləşmək üçün dərdini deməyə obyekt axtarır. Bu obyekt dağ da ola bilər, daş da ola bilər, ağac da, su da və sair. Şairlər çox vaxt bir qədər geniş mənada belə bir obyekt kimi “dünya” anlayışını seçirlər. Əşrəfin şeirlərində də belədi:
