21.09.2007
Sankt-Peterburq
ANAM AĞ KƏFƏNƏ BÜRÜNDÜ ORDA
Dərin fikirlərə əsir olmuşam,
Gözlərim önündə əncir ağacı.
Həmin o ağacın yerində, allah,
Gözümün işığı, başımın tacı,
Anam ağ kəfənə büründü orda!
Lal-dinməz durmuşuq qarşı-qarşıya,
O göyə boylanır, mən isə ona.
Sən, bir bu Tanrının işinə bax ki,
Baxmadı oğlunun göz yaşlarına,
Anam ağ kəfənə büründü orda!
İçdi bu dünyanın qəm-kədərini,
İçində axıtdı göz yaşlarını.
Nə qədər ağladıq, baxmadı bizə,
Yadına salmadı balalarını,
Anam ağ kəfənə büründü orda!
Onda sən yoxuydun, əncir ağacı,
Bir anam, yuyucu, bir su varıydı.
Bir soyuq məzara gedən cığırlar,
Bir də körpələrin göz yaşlarıydı,
Anam ağ kəfənə büründü orda!
Sonra sən doğulub gəldin dünyaya,
Nə qədər böyüyüb, yekələnmisən?
Anamı görməyən, ay barsız ağac,
Bunu gözlərimdən gərək biləsən,
Anam ağ kəfənə büründü orda!
Dostları ilə paylaş: | 
