Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
Si autem est illa: ergo non tantùm ex vi alte- rius decreti, sed etiam præsentis res disponen- da, sicut in actibus intentionis & electionis contingit: ideò enim res dicitur fieri propter<-P>@@
arguitivè tantùm & indicativè unum decre- tum aliud infert, quo loquendi modo nullum esse modum influxus, aut quasi influxus indi- catur. Quibus non fit satis ex eo quòd in uno Dei actu alius, qui ad alium rerum statum spe- ctet, cognoscatur. Id enim propter connexio- nem eorum stat, & illa in præsenti non agnos- citur, vel si revera est, incompetenter expli- catur. Et de hoc satis, cùm non adeò nostro sit competens instituto, vel certè non necessa- rium.
Incarnatione Sect. 13. subsectione 4. robustè pro- bat venturum Christum Adamo non peccante, addens nullam fuisse caussam Incarnationis in- dependentem à nostra salute, quia licet pecca- tum absolutè futurum non fuerit prævisum, imminebat tamen; & ideò illi est remedium anticipatè provisum, ut posset redemptione deleri: juxta dicta superiùs ex P. Bonæ-Spei. Contra illum tamen insurgit P. Aldrete Tomo 1. de Incarnat. Disput. 17. Sect. 4. & cùm plura contra eum se dicturum asserat, ad auctoritates Patrum, & ad non existentiam moralis neces- sitatis in Adamo ad peccandum revocantur. Ex quibus primum jam vidimus quàm sit infir- mum, secundum autem libenter admittendum, quia ut peccatum dicatur imminere, non est necessarium quod moralis necessitas interce- dat, sed possibilitas sufficit in natura fragili. Constat namque Adamum tentationi succu- buisse non admodùm urgenti: peccatum ergo tentatione posita, quam Deus nolebat averte- re, dubio procul imminebat. Remedium ergo providentissimè potuit dicta ratione disponi. Pro quo est egregia D. Cyrilli Alexandrini auctoritas Lib. 5. Thesauri Cap. 8. ubi sic ait:
ille. Dixi autem id, quod ex Patribus adduci- tur, esse infirmum, quatenus ex eo contendi- tur non futurum Incarnationis mysterium; cùm tamen testimonia hujusmodi, sicut & Scripturæ apud eumdem Sect. 1. & seqq. de Verbi Incarnatione procedant, juxta dicta in loco, in quo versamur. Licet P. Suarez Tomo 3. in 3. p. Disputat. 5. Sect. 2. Dicto 2. eam de- cernendi rationem improbet, contra eorum sententiam, qui asserunt Deum in primo signo voluisse quidem unionem hypostaticam, non tamen determinasse personam, aut naturam, cùm in Angelica etiam posset efficax voluntas illa salvari. Ex generali enim impugnatione ob confusum decernendi modum, nostra etiam sententia pariter impugnata. Licet in eo, quòd unio ad humanam naturam fuerit primò de- creta, nihil habeat quod nobis possit objicere; amplectimur enim rationes convenientiæ, de quibus ille. Urget autem pro persona, quia ut Filius humanam naturam assumeret peculia- res à Doctoribus afferuntur rationes, ex qui- bus aliquæ sunt independentes à peccato. At- qui ex opposita possumus arguere ratione, & argumentum retorquere: Nam multæ con- gruentiæ afferuntur, quæ respectum continent<-P>
@@0@ @@1@ mam 3. p. q. 3. art. 8. & apud eumdem Docto- rem Eximium Disput. 12. Sect. 1. Fuit ergo ex occasione peccati divina Filij electa persona. attinet, negandum in Deo, in quo confusio nulla, quia omnia perfectissimè comprehen- dit; confusio enim ignorantiam importat; de quo dictum nu. 104. & quidem juxta ejusdem magni Magistri doctrinam talis modus vide- tur admittendus, qui citata Disput. Sect. 5. sta- tuit primum decretum Incarnationis, ante præ- visionem peccati, terminari ad illam perfectio- ri modo exequendam, secundùm diversitatem statuum humanæ naturæ, nullam determinan- do communicationis peculiarem rationem. Unde ratione prævisi peccati decreta Incarna- tio ex primaria intentione non fuit, nisi qua- tenus juxta modum sentiendi ipsius Patris, de quo dictum n. 106. occasionem prævisio con- ditionis præstitit, ad quam decretum non fuit alligatum, aliàs si non peccasset Adamus, mi- nimè staret Incarnatio, quod ab eodem, & me- ritò quidem, negatur. Ex quo P. Aldrete benè argumentatur suprà Sect. 2. sed aliò tendens, videantur dicta Tomo 1. Problematum n. 1165. & seqq. ubi ostensum stare in Deo posse actum intentionis ab electione præcisum, ubi & cum P. Suario actum, & nonnullis alijs. Ut non sit opus circa hæc ampliùs immorari, sed ad alia gradum adornare.
Num. 258. & seqq. bus locis explanata, sed in posteriori posse affirmari veniale fuisse probatum, ex in- genti turbatione. Quod equidem non videtur commodè posse componi. Si enim veniale di- ci valet, vis ponderationis evanuit: inde enim Christi Passionis expensa, quòd grande Petri peccatum, ejus fuerit efficacia magna cum fa- cilitate deletum. Si autem veniale fuit, etiam minori potuit aboleri remedio, nec tot opus fuit lacrymis deplorari, ut Davidis & Magda- lenæ, in quibus illæ fuere perpetuæ, quia & lethalis gravitas manifesta. Ad quod quidem dici potest, cùm Doctores sancti diversimodè circa negationis fuerint locuti qualitatem, ponderationem juxta illorum mentem proce- dere, qui peccati proferunt, imò & exagge- rant granditatem, ex quibus D. Bernardus, in quo illud, Peccatum grande, & fortaßis, quo gran- & Paulo. Quod quidem ad morale documen- tum satis, & majori cum fundamento, quàm alia quæ apud Scriptores nonnullos occurrunt. Quem enim non moveat ratiocinatio ista? Sancti Patres N. N. affirmant D. Petri pecca- tum grande cum excessu ingenti fuisse: & ta- men facilè est veniam consecutus, Christi in<-P>@@ <-P>Passione respectu: Magna ergo virtus in illa pro peccatorum venia consequenda, & quidem facilè, sic eorumdem Patrum sensu suffragan- te. Cùm aliàs ille sit fidelium communis sen- sus ad profundiores considerationes ineptus, juxta dicta n. 109. de modo prædicandi moti- vum Incarnationis. peccati, potest ex eo virtus Christi Passionis, & ejus de peccato victoria commendari, ex eo quòd ad lethalem non pervenerit gravitatem. In ipso Passionis ingressu, Ait Dominus: Simon, Simon, ecce Satanas expetivit vos ut cribraret sicut triticum: ego autem rogavi pro te, ut non deficiat fides tua &c. Lucæ 22. v. 31. Circa quod sic D. Leo Sermone 2. de Natali SS. Apost. Petri & Pauli: Omnes cupiebat exagitare, omnes cu- tentationis elisos, & ita in lethalia peccata rui- turos. Passionis ergo virtute factum est ut ni- hil tale furor Satanicus obtineret. Sic enim ro- gaverat Dominus, rogaturus & statim in mon- te Oliveti, cùm Petrum & Socios ejus ad oran- dum, ut non in tentationem inciderent, exci- tavit. Ibi ergo inter sanguineas lacrymas illi erant Orationis materia præcipua, & maximè Petrus, pro quo hucusque in cælo orat, ut non deficiat fides ejus in Ecclesia, cujus est secun- darium constitutum fundamentum, ut doctè, graviter, & profundè expendit P. Maldonatus in eum locum; qui & tentationem non solùm pro amolienda fide, sed etiam pro virtutibus alijs dissipandis asserit institisse. Sed virtute Passionis victoria est felicissima reportata, ut lavari tantùm pedes pro admissis venialibus sordibus indigerent, pretioso sanguine quasi Agni stor. Nec verosimile apparet lavatum dudum, & mundum à veritate ipsa prædicatum, pau- lò post lethalibus sordibus deturpatum. tate dicebatur, alicujus momenti esse debet scientibus Sanctorum indolem, qui leves cul- pas perennibus sunt soliti lacrymis, immò & corporis cruciatibus expiare. D. Hieronymus in Epitaphio S. Paulæ ita scribit: In qua fontes crederes lacrymarum: ita levia peccata plangebat, ut illam gravißimorum criminum crederet ream. Sic ille. Erant & tales D. Teresiæ fontes, cùm tamen lethale nihil unquàm commisisset, opti- mo teste ipsius Confessario Illustrissimo Yepes in ejus vita. Beneficijs suis à Deo modum pe- tebat imponi, nectam celeri oblivione culparum suarum memoriam aboleri, ut in sacris habemus Officijs. Diva Maria Magdalena de Pazzis non- dum septennis præventa est à Deo in benedi- ctionibus dulcedinis, cui jam inde inspirabat Numen cordis munditiem incredibilem, ut scribit Leo Carmelita in ejus vita Tomo 3. Stu- dij sapientiæ Parte 2. Cap. 1. pag. 121. Eam ta- men levia sua peccata deplorantem juvat, ma- gno licet cum pudore, conscij multò majorum, audiamus, sic enim illa Cap. 7. n. 10. Quot à me, mi Deus, alia admissa flagitia innumera cogitando, loquendo, operando! Heu me, Domine mi: quid- quid in me est, abnorme est. Vah me miseram, quæ nihil molior nisi impurißimum. Hæc ita se habere<-P> @@0@ @@1@ purissima Magdalena, ac si aliam peccatis in- signem in se repræsentare quasi æmula stu- duisset. Omitto alios & alia, pro quibus videri potest P. Iulius Nigronus in Tractatibus asceticis
illius continuatis lacrymis ratio alia, quòd sci- licet tenuitatem sui lapsus ignoravit. Cùm enim ex conditione sua sit ille gravissimus, ta- lem reputare potuit, quia sicut turbatio excu- sationem pręstitit, ita & illa impedimento fuit, ne posset ejus quantitas exactè deprehendi, id quod sæpissimè accidit, ut discerni plenè ne- queat, an peccatum fuerit lethale, an verò ve- niale. Et quidem celebris illa doctrina Magni Gregorij est Lib. 10. registri indict. 7. Epist. 32. interrog. 7. frequentissimis experimentis com- probata, dum sic locutus: Bonarum mentium est, etiam ibi aliquomodo culpas suas agnoscere, ubi culpa non est: quia sæpè sine culpa agitur, quod ve- nit ex culpa. Sic Doctor Sanctus: pro quo in vita D. M. Magdalenæ Virginis Cap. 3. n. 10. sic Auctor: Sed enim quia Virgines Christi spon-
Petri mens ex bonis mentibus una, unde & ti- mere potuit, immò & sibi persuadere pecca- tum suum fuisse non solùm apparentiâ, sed etiam reipsa gravissimum & ita lacrymis in- cessantibus diluendum. Nocte Cœnæ ablutu- rus ipsius pedes Christus accedens, notam il- lam Petri repulsam passus, de qua Joan. 13. v. 8. Non lavabis mihi pedes in æternum. Ubi quidem aliquid se indecens commissurum putavit, & ideò tantoperè recusavit; cùm tamen in eo culpa non esset. Non decet te mihi lavare pedes, ait Cardinalis Toletus: quod enim indecens judicatur, efficere, culpabile prorsus est, quan- do in genere morum versamur; adeò enim & verbum otiosum non vacat culpa Matth. 12. v. 36. Vitavit ergo ille indecentię umbram, sed sine inobedientiæ labe culpabili, quam time- bat: quia ignorantia admixta, & inconsideratio præfatus loquitur Cardinalis Annotat. 12. circa vers. 6. Qui & in Commentario Octavi, ita scri- bit: Vehementis affectus hæc vox est: Non lavabis &c. excusanda à culpa, quæ à fide profecta, re- verentia, dilectione, timore & humilitate pro- cedebat. Sic ille, ut D. Petri indolem & ritè formatum spiritum, etiam ante divini Spiritus adventum agnoscamus. Excusata inobedientia Petri à labe culpabili ob adductas rationes. Sed ubi alij eum excu- sant, videtur ipse culpam agnoscere, dum offert<-P>@@
repulsa auctarium satisfactionis apponit, ut plus offerat, quàm anteà detrectarat. Minùs promptæ obedientiæ dolet, immò & cœcæ, quæ obediendi non expectat rationes, ut hîc expectavit ille, & est graviter & accuratè à citato Cardinali perpensum cum D. Gregorio circa v. 7. Dolet autem bonarum mentium more, & ubi revera culpa non fuit, eam feliciter ignarus agnoscit. Quod ita interpretatus Clem. V. in Clement. Exivi §. Quia verò, de verbor. sig- Ubi citata D Gregorij sententia proponitur, sic interponitur [aliquomodo.] cùm certissimum sit id, quod revera non est, cognosci revera non posse. Sit ergo quod de negatione dictum est & pium, & verosimile, ut acris proptereà erga Sanctissimum Apostolum reprehensio mollia- tur, sicut D. Ambrosio placuit in 22. Lucæ Ca- put jam citatum, ubi sic concludit: Non repre- hendo quòd negavit, laudo quod flevit. Utinam in nobis similes lachrymæ in partem laudis, etiamsi reprehensibiles, aliàs adscisci merean- tur, aut ex superabundantia pietatis admitti. Circa Christi gratiam, an infinita. Ad Num. 271. & dictum gratiam in Christo esse in- finitam repugnare, quod & philosophica ratio- ne probatum. Verùm infinitam non solùm in ipso, sed in ejus purissima genitrice, sunt qui doceant nonnulli, qui nuper prodierunt. Ra- tio pro repugnantia adducta in eo fundata, quòd intensio necessariò debeat gradu primo & ultimo contineri, & cùm tales habeat ter- minos, ratione illorum infinitudo repellitur, quæ interminabilitate consistit. Quia verò non defuerunt aliqui nuperi Scriptores, qui in- finitum posse claudi terminis tradiderunt, talis dicendi modus ab Scholis est Societatis able- gatus, ut videri potest in Ordinatione pro Studijs
tùm & multitudine, & non de intensionis gra- dibus statuatur, manifestè tamen ad quamli- bet multitudinem respectus est habitus, quia in qualibet eadem est ratio, continentia scilicet inter duas unitates, unde & necesse est quòd numerando ad ultimam possit deveniri, licet millionum millium millia in aliquo contingat reperiri, ut de gratia loquendo in Christo & Virgine concedendum, unde & dici innume- rabiles gradus possunt, juxta communem lo- quendi modum, etiam in Scriptura repertum. Job 25. v. 3. Numquid est numerus militum ejus? Cant. 6. v. 7. & adolescentularum non est nume- rus. Sapient. 11. & innumerabilis honestas per manus illius. Quod juxta ordinatæ potentiæ leges accipiendum: de absoluta enim aliter<-P> @@0@ @@1@ possint numerari: id quod & Beatis videtur concedendum visuris in Deo quod ad Christi dignitatem spectat, in quo excellentia & vo- luptas major, quàm in numerandis stellis, & eorum nominibus agnoscendis, quod de ea- rum Vates prædicat Conditore, Psal. 146. vers. 4. Qui numerat multitudinem stellarum &c. bile esse gratiam in Christo esse infinitam, vi- detur probabilitas hujusmodi ad gloriam Chri- sti, & ejus Matris advocanda, ut infinitatem scilicet, quidquid aliàs de repugnantia sit di- ctum, adstruamus. Repugnantia siquidem pro- babilis tantùm est, & ita probabili potest ex- plicatione difficultas hujusmodi complanari, ut sic pro Christi gloria fiant aspera in vias planas. Isaiæ 4. v. 4. Qui discursus non potest non ra- tioni valde consonus piè & rationabiliter sen- tientibus apparere. Sed verò ille nimium vide- tur exigere, ut scilicet intellectus contra id, quod verum, (licet cum formidine partis oppo- sitæ opinioni congenea) absolutè judicat, de- beat judicare, ea tum ratione, quia ad mysteria Christianæ Religionis aliquomodo id videa- tur conducere, ut illa excellentiæ aliquid nan- ciscentur, Cùm potiùs curandum sit ne philo- sophica dogmata suis moveantur è sedibus, ubi necessitas nulla cōpellit, quod docti Scriptores admonent, ut naturæ sua jura serventur, & ita magis credibilia mysteria revelata reddantur. Stante ergo probabili assensu circa philosophi- cam positionem, eo ipso probabilior judicatur, ut aliàs ostendi, quia stare nequit ut cognita majori alterius partis probabilitate, adhæreat contrariæ, & sic dicere: Licet id quod proponi-
multa quidem dici possunt, sed loci alterius, cùm pro præsenti id sit attigisse satis. Jam ergo circa philosophica principia formato assensu, violentia illi nequit fieri ob revelatam aliquam veritatem, quando cum illa stare potest, quid- quid convenientię aliqualis appareat, quia tan- tùm esse potest probabilis, unde ratione illius nequit assensus variari. Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|