Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
tiva, in qua juxta Ecclesiasticas est adjicienda sanctiones. In quo quidem devotissimus Pater venerandus potiùs, quàm imitandus, non enim pro SSS. Trinitatis celebratione adjectio illa necessaria est, licet elegantissima sit illius ex- pressio: communis siquidem præfatio illius præconium est: cùm enim præcedat illud Gra- tias agamus Domino Deo nostro, quod statim se-<-P>@@ <-P>quitur ad eum spectat sub eadem consideratio- ne. Et ita ad SSS. Trinitatem, unde Præfatio trisagio clauditur, Supplici Confeßione dicentes,
ad eamdem refertur: licet quando additur il- lius Præfatio aliter videatur dicendum, cùm sequatur: Qui cum Vnigenito Filio tuo, & Spiritu sancto &c. Circa quod non hærendum, ut scili- cet juxta rituum varietatem varietas etiam sen- sus inducatur, Spiritu sancto rectore Ecclesiæ intentionem dirigente. Unde in Præfatione Apostolorum singularem mutationem agnos- cimus, quandoquidem ad Filium refertur, ut ex ejus tenore constat: Apostoli enim Vicarij Christi sunt, & ille Ecclesiæ Pastor, fideles- q́ue ipsius grex peculiari ratione, juxta quam ipse in Evangelio loquitur. serit, id quidem ostendit fieri sine peccato po- tuisse; sed quidem oportunius fuisset commu- ni se Ecclesiæ stylo conformasse; concessiones enim hujusmodi non arguunt convenientiam majorem, sunt enim permissivæ condescensio- nes, quibus non uti melius esset, licet pruden- ter soleant Pontifices ad hujusmodi benignita- tem suam inclinare. Sic concedunt quandoq́ue usum carnium in diebus prohibitis, dispensa- tiones matrimoniales in gradibus prohibitis; à quibus satius fuisset abstinere. Id autem quod adjectione præfata mereri coràm Deo potuit, aliundè potuit, & satis quidem religiosè sup- pleri, voluntate scilicet fervida illius si liceret, & subjectione humili erga Ecclesiæ leges: nec suppleri tantùm, sed augeri, meriti titulo geminato. Nam venia prædicta stante, non est meritum denegandum, neque tale quid innue- re in animo fuit, ex eo quòd dictum in eo non fuisse peccatum. Circa id tamen pro singulari eventu non est judicium obfirmandum, de quo Spirituum ponderator Dominus solus potest judicare. Et cùm pro eo rationes esse peculia- res potuerint ignotæ nobis, juxta illas non posse procedi manifestum est, unde quando mino- rem convenientiam statuimus, rem seclusis cir- cumstantijs, & juxta generales prudentiæ re- gulas usurpamus. Unde neque illud de antici- pata per noctem Sacerdotalium ornamento- rum assumptione in exemplum advocandum, minimè Rubricis sacris conforme, ut ex earum tenore liquet. Assumptio etiam indumentorum inchoatio sacrificij est, & ita debet moralem cum illo simultatem habere; id quod in anti- cipata modo prædicto stare nequit. Nec vide- tur quisnam affectus peculiaris pro SSS. Tri- nitatis gloria ex tali potuerit apparatu colligi: ubi, & nisi miraculosum aliquid intercesserit, humanum aliquid juxta inevitabiles corporis necessitates, & minùs profectò decent, potuit subvereri. Quasi rem mirabilem narrat P. Lan- cicius Tomo 1. Opusculorum spiritualium pag. 516
dum, dum sic ait: Verùm postquàm hoc ipsum mihi aparuit (Virgo Bonaventura) qui per 17. continuò horas ei astiti usque ad mortem, nulla prorsus humanæ neceßitate ab ejus præsentia avo- catus, tentatio dæmonis, qua illi desperationem frustra ingerebat, evanuit. Sic ille. Quod si<-P> @@0@ @@1@ dem, sed quis sibi talia, nisi temerè, audeat polliceri?
DE
§. I. forma Baptismi. autem peccare illam omitten- tem, & iterandum Baptismum sub conditione, statutum & probatũ Sect. 30. n. 1238. & seqq. ubi prætermissus ex Auctoribus negantibus Diana Parte 2. Tractatu 15. Resol. 47. & Leander Tomo 1. Tract. 2. Disp. 3. Quæst. 11. & 12. negantibus inquam ex parte, cùm enim de substantia non esse affirment, ajunt tamen in omissione non peccari mortaliter; & neque iterandum Baptismum contendit Lean- der contra P. Gasparem Hurtadum arguens, pro admonitione illa baptizati, contra quem & Nos, dicens quòd si semel concedat adesse in omissione periculum nullitatis Baptismi, ne- cessariò debet fateri esse talem omissionem mortalem; juxta ipsum ergo nullum est in omissione nullitatis periculum, & ita non est iterandus sub conditione. Quod quidem con- tra ipsius est communemq́ue doctrinam, de qua Tract. 1. Disputat. 5. Quæst. 14. ubi statuit stante opinione probabili de nullitate alicujus Sacramenti, si illud sit valde necessarium, ut est Baptismus, & Ordo, obligationem iterationis conditionalis extare. Esse autem opinionem dictam à ratione & auctoritate probabilem ne- quit rationabiliternegari. Diana autẽ ab eodem adductus nihil circa iterationem dicit, nec vi- detur communi sententiæ, pro qua ipse non semel, contraventurus. Citat etiam præfatus Scriptor P. Filliucium, sed notans illum malè citare P. Henriquez ex Lib. 2. Cap. 9. §. 4. ubi nihil de hac re, quod revera ita est, & opposi- tum docere ait Cap. 8. n. 67. ubi etiam nihil ha- bet. Per errorem autem videtur positum n. 67.
constet quæ aut errent aut veritati conformes sint citationes, præstat P. Filliucium cit. n. 63. etiam audijsse sic locutum: & ea scienter (In sci- licet, Ego atque Et) omittere, esset de genere suo re manifestum est, ut diximus, quod ad locum attinet: quòd si tantùm error circa locum es- set, alibi profectò, difficultate occurrente, & cōmoda enodationis occasione, id, quod à prę- fato Scriptore ipsi adscribitur, haberetur: nulla autem opportunior quàm citato Cap. 8. §. 6. In quo tamen, ut vidimus, compertissima est men- tis illius expressio. Quid ergo? Erravit minùs attenta lectione, sicut errarunt Mag. Candi- dus & Bonacina citantes Cardinalem Toletum pro sententia affirmante In non esse de substan- tia formæ, cùm apertè contrariam amplecta- tur loco à Nobis adducto, scilicet Lib. 2. Cap. 19. nu. 3. ubi sic ille: Reliqua verba necessaria Hæc doctissimus Cardinalis adducta ad eli- dendas citationum falsitates, & ut ex eo ap- pareat à Doctore tanto sententiam, quam am- plectitur, multùm sibi auctoritatis & proba- bilitatis conciliare, ut ex eo quod est à Nobis dictum de iteratione conditionali Baptismi lu- culentiùs comprobetur. positionem dictam diversimodè sentientes. P. Esparza Tomo 2. Lib. 10. Quæst. 5. & 40. videtur illam omnino necessariam reputare, cùm enim excipiat particulam &, ac pronomen Ego, de illa non ita pronuntiat. Expressius Mag. Aca- cius de Velasco Tomo 1. Resolutione 79. nu. 5. Negat tamen absolutè Mag. Joannes Anto- nius Bacus in Summa præceptorum &c. Disput. 19. Cap. 2. P. Busenbaum in Medulla Theologiæ moralis Lib. 6. Tract. 2. Cap. 1. Dub. 2. non satis apertè locutus, sic enim nu. 2. Valet forma, etsi omittat Ego & Amen, quia omnia significata per for- mā salvantur, secus si omittat Te, quia non signifi- catur persona baptizāda. Quòd si In voluisset ex- cludere, illud prioribus adjunxisset; si includere, de illo sicut de Te locutus fuisset. Neq; deinceps quidquam de illo, varijs formis adductis. Dum autem citato loco sic concludit: Ibidem indicat se P. Layman, & Bonacinæ Sententiam am- plecti: hunc autem in Problemate vidimus no- stræ sententiæ patronum, unde ex ea parte sa- tis videtur mens Auctoris præfati perspecta. Atqui non ita Patris Layman Tomo 2. Lib. 5. Tract. 2. Cap. 4. n. 6. pro quo citatio: quia ibi nihil habet, quod deserviat intento. Quæstione autem 3. Vers. 1. citatis nonnullis Doctoribus ait communem esse apud illos doctrinam Vo- cabulum nomine, seu in nomine pertinere ad essen- tiam formæ, & ita non esse æquivalentem for- mam si quis dicat: Ego te baptizo in Patre, aut in virtute Patris &c. Ex quibus quid circa prę- positionem sentiat nequit intelligi, cùm sic loquendo Nomine, seu In nomine diversas circa illam sententias indicet, de propria profatus nihil. Est ergo ex hac parte citatio momenti nullius, unde & videtur claudicare. Apertissi- mè Antonius Fernandez de Moure vir qui- dem apprimè doctus in Medulla etiam omnium casuum conscientiæ, & Examine Theologiæ moralis §. 4. n. 4. necessitatem profitetur. Rogat enim ibi an sit de essentia dicere In nomine. Et re- spondet: Maximè. Licet autem probatio ex eo<-P> @@0@ @@1@ rum explicanda, & ita In nomine, & non In no- minibus dicendum: cùm tamen de pronomine Te priùs egerit, & sequatur In licet junctum nomini, & necessarium esse fateatur, de illius mente nequit dubitari. Immò quod ad In spe- ctat quasi indubitabile supponit, & solùm cir- ca singularem aut pluralem disputat varieta- tem. Sic etiam tenet P. Rhodes Tomo 2. Tra- omnes præfatos adduxi, ut qui sententiæ fa- vent nostræ, illius probabilitatem & osten- dant & augeant: & ex adversantibus id, quod etiam intendimus, habeatur, scilicet iteratio- ne conditionata opus esse ob contrariæ proba- bilitatem.
dimus citata Sectione 30. n. 1243. & seqq. ubi per errorem Præpositio pro Conjunctione extat, cùm ex Titulo §. constet unde illa pro- venerit. Et adductis addendi P. Esparza citatus
der citata Disput. 3. Quæst. 29. nonnullos alios allegans. Qui & benè ostendit P. Reginaldum pro eadem stare sententia, cùm tamen pro contraria complures congerat. Media autem Mag. Acacius procedit via dicens Resolutione illa 79. n. 9. affirmans sufficere si semel ponatur post nomen Filij: sic enim distinctio divina- rum Personarum satis declaratur; quandoqui- dem Pater & Filius suis nominibus illam prę- seferunt: & ita cum pro Spiritu sancto adda- tur, nihil est quod desiderari ad prædictum effectum queat. P. Bussembaum pro affirman- te sententia videtur stare citatis locis n. præced. quatenus illam non excipit, cùm de vocibus alijs loquatur, sicut de prępositione In dictum; oritur autem ambiguitas aliqua ex citatione pręfatorum Scriptorum, qui neganti suffragan- tur, juxta dicta ibidem. Id quod de Moure ea- tenus dicendum, quòd inter voces alias non meminerit conjunctionis, & quidem sententia Mag. Acacij satis verosimilis est, sed quidem ratio ejus non convincit: nam licet nomina Patris & Filij distinctionem præseferant, quam non ita indicat persona Spiritus sancti, & per conjunctionem clariùs indicetur, non tamen omnimoda expressio necessaria est, sed quæ ad effectum appareat revera sufficiens. Id quod etiam in nominibus Patris & Filij ostendi po- test: Nam licet ut distincta sonent sejuncta conjunctione: cùm tamen dicitur, In nomi- ne Patris, Filij posset esse sensus in solo no- mine Patris conferri Baptismum, Patris in- quam Filij. Sicut enim in hymno Angelico loquentes cum Filio dicimus: Domine Deus,
possumus: Patrem Filij subintelligentes, æter- ni, infiniti, immensi, & absolutè Dei, & in nomine Patris adeò Patre digni Filij Baptis-<-P>@@ <-P>mum perfici & ministrari. Quæ quidem erran- di occasio addita conjunctione removetur. Et tamen etiam illa non addita sufficiens expressio indicatur: ergo & pro Spiritu sancto licet si- militer arbitrari. Confusio autem, & erroris occasio ex eo submovenda, quod à Nobis tra- ditum cit. n. 1243. ponit: An sit validus Baptismus sub hac for- ma datus: Ego te baptizo in nomine Patris, Filij, & Spiritus sancti. Et negare asserit Alensem apud Pesantium, favere eisdem Patrem Lay- man & eum sequi P. Palaum: ipse autem con- trarium asserit: sed probatio, & Auctorum ci- tatio ostendunt in titulo errorem extare, ne- que de forma agi, sub qua Mag. Acacius, quod vidimus amplexatur. Titulus ergo sic dispo- nendus: An sit valida hæc forma: Ego te bapti- zo in nomine Spiritus Sancti, & Patris, & Filij, sub qua non valere tenent citati, quod & se- quitur P. Rhodes supra citatus n. 851. De quo & Nos n. 1247. ubi valde dubiam præfatam formam ostendimus, & ita iterandum sub con- ditione Baptismum. Quod equidem & præ- standum in forma sine conjunctionibus adhi- bita; quia opposita sententia est probabilis, ut asserit P. Reginaldus Lib. 27. Cap. 4. n. 30. ubi ita scribit: Quod, quia habet aliquid probabilita- tis, talis omißio fufficientem caussam præberet Bap- tismum iterandi sub conditione. Sic doctus Pater, cùm aliquid tantùm probabilitatis in prædicta sententia recognoscat. Esse autem absolutè probabilem non obscurè significat Leander, dum sic ait: Vnde probabilius respondeo. Non ergo audiendus P. Layman adductus nu. 829. ita scribens: Idem Comitolus post alia cir- ca formam, de qua ibi: Neque tertium probabi- liter asseritur, cùm sit communis doctrina sola omißione copulæ. Et non vitiari Baptismum. Sic ille. Non inquam audiendus, cùm de proba- bilitate dictæ sententiæ constet, quæ & dici etiam communis potest, cùm tot sit na- cta defensores. Forma autem, de quâ locu- tus, illa est, de qua Nos Difficultate 4. Ne- que ibi dictis aliquid adjiciendum occurrit, si- cut neque circa alteram In nomine Genitoris &c. quam tamen tuetur P. Rhodes suprà in sine §. impugnat autem P. Gonet supra etiam n. 82. & de qua Difficult. 5. Ex eo autem quòd ite- ratio formæ necessaria sit, evincitur pecca- re mortaliter sub incerta forma baptizan- tem. Unde & de omittente conjunctionem & consequenter asserendum contra Lean- drum suprà Quæst. 30. & nonnullos post as- sertam ab ipso probabilitatem Quæst. præ-
qua nu. 850. quod & ratio apertè convincit cùm res gravissima sit. Et hæc pro Baptismo sufficiant. @@0@ @@1@ expressionem SS. Trinitatis ad sub- stantiam formæ pertinere. Quod quidem P. Leander citato Tract. 3. Disput. 3. Quæst. 17. af- firmat esse certissimum, objiciens quidem sibi Græcorum formam, & doctores allegans secus sentientes, nihil circa ea solicitus, quæ à No- bis sunt non leviter urgentia, & consideratio- nis non omittendæ, proposita. Remittit au- tem se ad P. Dicastillum & Trullench, ex qui- bus ille Tomo 1. Tract. 3. Disput. Vnica nu. 74. & hic Tomo 3. Lib. 2. Cap. unico de Confirmatione, nihil habent, quod possit negotio præfato de- servire. Addit illis Dianam Parte 8. Tractat. 1. Resolut. 10. ubi discursum apponit viri docti conantis ostendere à primitivæ Ecclesiæ tem- poribus in usu fuisse ut invocatio SS. Trinita- tis in Confirmatione Sacramentali adhibere- tur. Sed neque hoc momenti est alicujus, quan- do pro Græcis forma approbatur Pontificia au- ctoritate, in qua non invenitur expressa. Cir- ca quod inquirimus quomodo possit cum for- ma tradita à Concilio Florentino componi. Standum ergo ijs, quæ à Nobis dicta, dum ni- hil opportunius occurrit. forma communi proposita addit omnia illius verba esse de essentia præter In & Et. Sed cùm circa In diversam sententiam pro Baptismo te- neamus, illa etiam est circa Confirmationem retinenda. Et quotquot circa Baptismi formam quoad articulum de expressione Trinitatis mo- ventur quæstiones, ad Confirmationem sunt etiam advocandæ, præter illam de Baptismo in nomine Christi primis Ecclesiæ temporibus; id siquidem pro Confirmatione non habet simile fundamentum; licet ex uno ad aliud possit à sic opinantibus convenientia derivari. Circa iterationem autem quam statuit P. Bonæ-Spei
currendum, eo quòd Confirmatio non sit Sa- cramentum neque in re, neque in voto ad sa- lutem necessarium: unde qui illud sub proba- bili forma suscepit, ad conditionalem iteratio- nem non tenetur. Et licet possit; non ita vi- detur conveniens, ut chrismate uncta frons, iterùm inungatur. Sic enim Sacerdotis palmæ non unguntur, cùm Unctionis extremæ reci- pit Sacramentum. Et in ijs, qui baptizantur sub conditione non iteratur unctio chrismatis in vertice, & olei sancti in pectore & scapulis. Nec benè ibi staret conditio, si videlicet dica- tur: Si non es unctus: cùm constet unctum fuis- se, quamvis possit intelligi de unctione legiti- ma; sicut in Baptismo de legitima lotione. Sed in unctione speciali aliquid videtur esse, ratio- ne enim illius moralis quædam permanentia relinquitur, & ita videmus vasa sacra, & alta- ria oleis sacris consecrari, & in eis denomina- tionem indelebilem permanere.
& scapulis legitimam fuisse, quia præcessit Baptismum: & quia non sunt unctiones divi- dendæ, ideò & unctionem Chrismatis omit- tendam, pro qua non est absoluta necessitas, & cùm Sacramentum non sit, sed cæremonia- Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|