Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
Ait enim Constitutionem dictam esse tantùm confirmationem decreti Congregationis Car- dinalium, ac proptereà nihil aliud operari præ- ter id, quod tale decretum operatur: quod cùm nullum alium effectum habeat, nisi illum, quem habet sententia Doctorum (quod alibi ab ipso probatum, scilicet Tract. 1. Cap. 1. Pro- posit. 3.) Cumq́ue alij Doctores non mediocris litteraturæ & famæ in privilegio fundati evi- denti existiment posse stare contrarium, & Re- gulares in ejus possessione sint, melior est eo- rum conditio. Secundò, inquit Constitutionem tantùm habere vim sententiæ circa administra-<-P> @@0@ @@1@ tifex interrogatus. Et quod circa Communio- nem additum, contra inauditam partem fuisse, nec posse tollere jus acquisitum, juxta Com- munes regulas Cancellariæ, & præsertim Ur- bam VIII. quo vivente scribebat Auctor, & erat illius Pœnitentiarius in Basilica Latera- nensi. Sic cùm discurrat præfatus Scriptor, ejus quidem est laudandus zelus, dum pro Re- gularibus hoc loco, sicut in multis alijs, subti- liter & ingeniosè decertat: sed quidem soli- diora in illo docti complures etiam Religiosi desiderant, de quo & Nos alibi. nes loquendo; Prima de Cardinalium Decla- rationibus sufficienter publicatis & interposita Pontificia confirmatione & mandato circa ob- servantiam vim legis non habere, nec obliga- tionem inducere, ab Auctore defenditur citato
intelligendum venit, quod & ille uti certum statuit, præsertim pro Gallia, quamvis pro illa etiam sub priori consideratione videatur stare repulsa. Ait enim clausulas mandatum præ se ferentes non proptereà adjici, quòd decreta, quæ simpliciter doctrinalia sunt, leges aut Canones fiant, sed ut in statu doctrinali re- manentia, majori cum reverentia & firmitate recipiantur, & observentur. Quemadmodum approbationes & confirmationes doctrinæ Sanctorum Augustini, Thomæ & Bonaventu- ræ à pluribus Pontificibus factæ, non illi de- dederunt vim legis, sed eam magis acceptabi- lem Dei Ecclesiæ reddiderunt. Similia etiam tradit Verricelli in qq. moral. Tract. 2. q 6. nu. 21. quos cum adducat Diana Parte. 11. Tract. 2. Resolut. 42. sicut & non nullos alios ita con- cludit in fine: Tu verò, amice lector, inter pug- Sic ille, qui idem profert Tractatu 8. Resol. 53. post adductos Bossij & P. Dicastilli sententias, desiderium expromens suum ut res hæc mo- menti tanti magis clarè à Sede Apostolica sta- tuatur. Quem & Nos adducimus infrà Titulo 18. n. 66. indicantes etiam neque Nobis pla- cere, ut ad negationem auctoritatis identidem, dum Declarationes dictæ interveniunt, confu- giatur.
sacrarum Declarationes cum debitis requisitis procedunt, & Pontificia intercedit auctoritas, vim obligandi habere non videtur quomodo possit in dubium revocari. Sic enim Decretum circa celebrationem Missarum obligatorium à suo exordio fuisse irrefragabilis veritas est, ut constat ex damnatis Propositionibus Ale- xandri VII. ordine 8. & 9. Sic enim ibi: Du-
Item. Post Decretum Vrbani VIII. potest Sacerdos, cui Missæ celebrandæ traduntur, per alium satisfa-<-P>@@ <-P>cere, collato illi minori stipendio, alia parte stipen- dij sibi retenta. Quod quidem Decretum in Congregatione Sacræ Romanæ Inquisitionis dispositum accedente Pontificia determina- tione prodivit; cùm Decretum Urbani à S. Congregatione Cardinalium Concilij Triden- tini Interpretem promanarit, & auctoritate Pontificis omnimodam acceperit firmitatem. Quod etiam in Brevi Innocentij X. videre licet, ejusdem enim Congregationis interven- tione prolatum. Neque in illo specialius ali- quid occurrit quàm in alijs similiter editis, ut non integra illis fides, & observantia debeatur. Et durissimum sanè est, dicente Pontifice suo Decreto apponere Inviolabilis Apostolicæ firmi- tatis robur, & se velle ab omnibus observari, nihil ex clausulis adeò robustis resultare, quod mo- menti considerabilis sit, & quod post illud ita res suo in statu maneant, ac si tale decretum minimè prodijsset. Cùm supponamus omne id habere, quod ab Urbano VIII. est constitutum, cujus Decretum habet Diana Resolut. 66. cita-
obligatione est generaliter necessarium. Quod in Societate nostra specialiter observandum, quæ Pontificiæ Sedi speciali se vinculo adstri- ctam gloriatur. dam attinet de parte inaudita, & salvo jure quæsito, non plus in illa ponderis invenitur. Unde enim constat partem Regularium in- auditam? cùm in rebus minoris momenti, quando de privilegijs agitur, soleat Religionis Procurator advocari, & eo audito procedi: ne- que præsumi debeat sine Juris observantia ne- gotia ista considerationis tantæ tractari. Cùm aliàs dispositio præfata favorabilis magna ex parte appareat, quòd scilicet obligatio com- munionis Paschalis possit in Ecclesijs Regula- rium adimpleri, solumq́; primum Paschæ diem posse ab Ordinarijs, si voluerint prohiberi. Id autem quod ad jus quæsitum spectat, posset quidem meritò pro defensione produci, si ita esset, quod asseritur, scilicet illud esse evidens; non esse autem tale constat ex quamplurimis non mediocris litteraturæ & famæ, ut Auctor de suis loquitur, quibus minimè illi veniunt exæquandi, ut videri potest apud Dianam Parte 9. Tract. 9. Resolut. 27. apud quem Patres Suarez, Vasquez, Coninck, Layman, Sanchez, Fagundez, Palaus, Lessius, Persiccus, Amicus, & prætereà Miranda, Bonacina, Lezana, & Diana ipse, quibus addi alij plures possent: & specialius Guiniparus Disput. 4. Quæst. 2. & 3. quibus jus præfatum minimè evidens, immò neque verosimile videtur: unde & sequitur po- tuisse Pontificem, & ejus auctoritate Con- gregationem, id quod vidimus, pronuntiare. Simus ergo moderatione dicta contenti, cùm insuper de re agamus, ex qua, si juxta in- sinuatam Pontificis mentem praxim sinamus decurrere, nihil profectò molestiæ videtur accrescere, sed levaminis potiùs, si & ad il- lud accedat litigiorum cum Ordinarijs devita- tio, pro qua ij, qui privilegiorum sunt acerrimi defensores, monitores etiam prudentissimi comperiuntur.
@@0@ @@1@ ut Indi possint sine Communione Jubilæorum gratias comparare. Cui in Additionibus re- spondet n. 270. ubi circa P. Verricelli, sicut in antecedentibus & sequentibus, & sic scrip- tum: Conceßionis Pauli V. mentionem subdit ad instantiam Regis nostri Philippi III. ut Indi sine communione valeant Iubilæa & gratias alias sola præmissa Confeßione lucrari: atque hujus Pontifi- cij Brevis mentionem fieri in Secundo Concilio Li- mensi. In quo est lapsus manifestus: Concilium enim secundum ante natum Philippum est celebratum, sicut & potiori ratione ante Pauli V. creationem. Hæc ibi. Nec tamen propter dicta existiman- dum est privilegium aliquod extare ad effe- ctum dictum à præfato Rege impetratum à Pontifice alio; sed ab Auctore citato Pium IV. pro Paulo V. & Philippum II. non III. ponere debuisse, ut constat ex dictis n. 225. Ubi typographo nequit error adscribi, excusa- tioni autem fortè esse potuit Auctori ita se apud D. Solorzanum legisse, sic enim ille Tomo 2. Lib. 1. Cap. 27. nu. 91. Vnde Lectorem ad eos Sic ille: qui in Politica attentiùs circa hæc scripsit Lib. 2. Cap. 29. pag. 240. Col. 1. Vers.
sionem sic subdit: Del qual Breve se haze men- cion en una Cedula Real, y por Fr. Antonio Re- mesal, y antes tenia advertido lo mesmo del dicho Concilio Limense II. refiriendo averlo tambien con- cedido Pio IV. &c. tem de Episcopis hujusmodi faculta- tem non habentibus &c. error extat adjectione particulæ Non, ut constat ex facultate Pontifi- cia, de qua nu. 229. Quo præjecto difficultas nuper occurrit an Superior laicus Fratrum B. Joannis Dei, dum visitat Provinciam, possit secum Religiosum Sacerdotem, pro quibus certa cum limitatione indulta concessio, uti Capellanum ducere, qui & possit in Altari portatili celebrare. Ubi supponendum est pri- vilegium communicationis, de quo dictum in Additionibus nu. 8. Juxta quam videtur proce- dere id, de quo agitur, non esse denegandum, quia Sacerdotes dicti veri Religiosi hujusmodi Religiosis sunt, & cùm sint dignitate majo- res, non videtur cur debeant ejusdem esse con- ditionis, & adeò favorabili communicatione privari. Et quidem quoad ea, quæ sine privi- legio licent, de quibus dictum, dubitari nequit, cùm esse non deceat conditionis pejoris, respe- ctu sæcularium Sacerdotum. Quòd autem ra-<-P>@@ <-P>tione Religiosi status addatur aliquid am- pliùs, valde videtur consonum rationi. Unde etsi amplius non liceat, poterit Superior dictus esse sua sorte venerandi Capellani, sibiq́ue subditi associatione contentus. Et quidem ut in hac parte privilegij communicatio non sit, ex eo videtur probari posse, quòd præcipuum hujus Religionis corpus ex Fratribus laicis coalescat, unde & illi directè communicatio privilegiorum censetur impensa: Sacerdotes autem ex primaria institutione non sunt, unde neque ad gubernationem admittuntur, & cum magna, ut dictum, moderatione: unde & ijs tantùm privilegijs uti poterunt, quibus & alij, non tamen alijs, quæ ad ipsorum statum non videntur pertinere, juxta quem pro assistentia, tantùm in hospitalibus admissi comperiuntur. Unde & non sine aliquo scrupulo videtur stare posse, ut Superior dictus visitaturus Provinciam secum ducat Capellanum, quandoquidem pro assistentia dicta tantùm permittuntur. Ex quo & videtur privilegij usus neutiquam admit- tendus, quia non currit communicatio, nisi conformis sit futurus usus observantiæ regu- lari, ut Scriptores generatim advertunt, & de quo Cap. 7. nu. 154. & 162. ubi illud ex Cap. Tuorum de privilegijs: Quia privilegium meretur amittere, qui permissa sibi abutitur potestate. Ex quo & fit neque pręsumi posse pro actionibus, in quibus abusus committitur, concessam po- testatem. Quæ quidem non levia neque con- temnenda apparent, unde & opportunius vi- detur, si Superior præfatus ea, quam diximus sit moderatione contentus, si Sacerdotem ad- ducat secum pro domo aliqua ex ijs, quæ ad eum spectant designatum: nam eumdem in profectione & reditu, pro quibus longum temporis insumendum spatium, secum habere, sine detrimento hospitalis, ad quod spectabat ille, stare nequit: sicut neque Sacerdotum nu- merus supervacuus: quamquàm aliqui supra domorum numerum sint futuri, ut pro moritu- ris, aut penitus impeditis possint deservire. In quo quidem cum magna debent consideratio- ne se gerere: dum enim minimè necessarij, Episcopis deceptis, promoventur, titulus pro- motionis deficit, & quàm id grave sit, ac in- convenientibus obnoxium, manifestius est, quàm ut in eo comprobando immorari debea- mus. Cùm sint aliàs apud ipsos pœnæ gravissi- mæ pro ijs, qui modis indebitis ad Sacros Or- dines promoventur, qui & ad statum laicalem ipsis propriũ rediguntur. Neq; ex titulo pau- pertatis est petenda securitas, licet illam voveat Religiosus Sacerdos, de quo est sermo, quia non vovetur nisi ut alligata peculiari statui, qui respectus si auferatur, titulus remanet di- minutus, unde ad effectum, pro quo Pontificia Sedes privilegium promotionis indulget, peni- tus insufficiens.
ca hoc, ut scilicet, post dimidiam noctem possint Religiosi, congrua occurrenti<-P> @@0@ @@1@ Nobis adductum, admittit, & urget Fr. Bruno Chassaing de Privil. Regul. Parte 2. Tract. 8. C. 1.
illud pro PP. Minoribus à Leone X. concessum, ut commune Mendicantibus in harum Com- pendio contentum peculiare aliquid prę se fert, quod oportuit à præfato Scriptore, (ut & præ- stitit) explicari; sic enim ibi: Conceßit Fratri- bus Minoribus de observantia ut de licentia Supe- riorum poßint celebrare illicò post Matutinum, de æstate verò quando noctes sunt breviores, etiam an- te Matutinum Chori vel infra, dummodò celebra- turus illud per se, aut cum socio dixerit, prout con- suetum est in Ordine cum Prima. Sic ibi. Circa quod cùm statim occurrat difficultas, eam sic Auctor elucidat: Verùm hæc difficultas facilè
Hæc ille, qui statim addit conditionem illam dicendi Matutinum cum Prima modò non esse obligatoriam, cùm illa cessaverit obligatio, nec sit jam ex Jure, aut consuetudine pro præpara- tione ad Missam necessaria, quod tamen tunc temporis cùm esset in usu, Pontifex conve- niens judicavit. Quod quidem doctè & con- sentaneè dictum, licet non sit defuturus, qui ex non adimpleta conditione circa privilegij legitimum usum moveat quæstionem. Cùm tamen probabilis sit explicatio dicta, ejus po- terit beneficio scrupulus omnis propulsari. Et quidem in Concessione de consuetudine Or- dinis dicendi Matutinum cum Prima, mentio inducitur, quæ tamen jam non extat, unde ad substantiam requisitæ conditionis præsertim attendendum. Cumq́ue Matutinum dici pri- vatim possit non solùm ante mediam noctem, sed etiam ante illius initium si qualicumque hora competenti fuerit dictum, & Prima statim à media dicatur nocte, intentioni Pontificis videtur plenissimè factum satis. ciendum hoc privilegium per Tridentinum Cap. Vnico Sess. 22. esse revocatum. Nam respondetur non revocare privilegia Regularium, ut probat op- timè Rodericus Tomo 1. Quæst. 43. art. 55. & Mi- randa citans Suarium Tomo 2. q. 4. arti. 10. Con- clus. 2. ut etiam in præcedenti Propositione dixi- mus. Sic ille, qui præcedenti Propositione de Al- tari fuerat portatili locutus, quod à Concilio Tridentino minimè fuisse revocatum arbitra- tur, pro quo & amplissimum privilegiorum usum, quæ recenset, limitatione omni submo- ta proponit, etiam in loco ubi dormiunt con- jugati, à quo tamen Rodericus, quem ille ci- tat, abhorret, gravissimo verborum pondere. Circa quod & videnda, quæ à Nobis dicta
ubi moderatio commendata. Quòd autem pri- vilegium dictum à Concilio Tridentino revo- catum sit ex declaratione Gregorij XIII. ha- betur expressum in Concessione pro illo, de quo n. 226. & pro quo est Bulla specialis die 1. Octob. 1579, ubi sic Pontifex: Vsum Altaris
de Miranda attinet, in loco ab Auctore citato errat toto cælo citatio, quia in Quæstione illa 4. talis Articulus non est, neque in ijs, quæ con- tinet, tale aliquid reperitur. Immò privilegia Regularium fuisse per Concilium revocata in ijs, quæ contraria Decretis illius sunt, tradit
sam arripuit Auctor pro citatione præfata, eo quòd in eo cum alijs probet Regularium privi- legia quoad Interdicti suspensionem in suis Festivitatibus nullatenus esse annullata & re- vocata: pro quo quidem peculiarem rationem extare commodè ab ipso, & citatis ab eodem doctis Scriptoribus, explicatur. Quia verò ex illis unus est Sayrus, ex eo forsitan æquivoca- tio accidit, ut Suarius pro Sayro fuerit usurpa- tus. Jam quod ad casum attinet, de quo in præ- senti, circa horam celebrationis Missę, ex prin- cipio illo non revocatorum privilegiorum ve- nit similiter adductum privilegium reproban- dum, nisi alia suppetat pro illius persistentia ratio, quæ non affertur, præter dicta genera- liter ab ipso, de non expressis Regularibus in derogatione, de quo dictum nu. 1145. & prin- cipium illud de jure quæsito nu. 1167. quæ qui- dem vidimus quàm parùm appareant confor- mia veritati. Verosimilius illud ex Tractatu 1.
rium à Sede Apostolica per diversos Pontifices sine adjecta limitatione Concilij Tridentini confirmata. Sed videndum an possit talis con- firmatio cum proscriptione Alexandri VII. componi, de qua 1147. Quod scilicet Regula- res poßint in foro conscientiæuti privilegijs suis, quæ sunt expreßè revocata per Concilium Triden- tinum. Si enim confirmata sunt: ergo uti pos- sunt, & si non possunt quod de Confirmatione asserit, à Pontifice repellitur uti carens funda- mento. Neq; dici potest confirmationem abro- gare, id quod tenori Propositionis nec cōgruit; aliàs etiā Propositio talis minimè digna cen- suris ante Decretũ Pontificis deberet judicari, quandoquidem ante illud confirmatio suo in robore permanebat. Videtur ergo ita explicari posse, ut Pontifex tantùm velit damnare Pro- positionẽ dictam, quatenus illius assertores vo- Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|