Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
menti dicitur, visum ibidem quomodo sit acci- piendum, & cum proportione ad rem, de qua occurrit occasio, habenda consideratio. Ad be- nedicendum enim Amictum caussa gravis mo- menti est, & gravis necessitas, convenientior illius usus præ alio, ob majorem decentiam, & licet in Corporalibus majus aliquid veneratio- nis appareat, in illis promptior est futura facul- tas, ut indecentia vitetur, quæ in ipsis frequen- tiùs oculos intuentium offendit, & tanti Sa- cramenti est injuria majestati.
Ad Caput 11. & 16. Annotat. 22. 27. & seqq. & 289. & seqq.
spectantia in Auctarij Tomis occur- rent, unde hoc loco pauciora, & sit illud prius,
@@0@ @@1@ tali tenent plures à Nobis adducti n. 327 nec improbatum illud penitus, sed probabili- tas cum Cardinali Lugo admissa, quidquid Diana n. præced. citatus pronuntiarit, de quo & Parte 7. Resolut. 23. Contra quod tamen insurgit P. Cardenas Tract. 1. Disput. 9. nu. 450. ubi ita scribit: Fuit olim probabilis opinio, quæ do- cuit non revocari in Bulla Cœnæ potestatem absol- vendi à casibus occultis, quam Tridentina Synodus conceßit Episcopis: illam enim docent viginti Au- ctores magni nominis apud P. Thomam Sanchez Lib. 2. Sum. cap. 11. nu. 27. ubi pro ea proponit rationes non vulgares: & tamen Alexander VII. definit illam esse scandalosam, & non toleratam à Sacra Congregatione Cardinalium: & consequen- ter, cùm implicet contradictionem, propositionem practicè probabilem pro foro interno esse scandalo- sam, illa quidem omittit probabilitatem. Sic doctus Pater ad Propositionem Tertiam inter pro- scriptas ab Alexandro alludens tenoris se- quentis: Sententia asserens Bullam Cœnæ solùm prohibere absolutionem hæresis, & aliorum crimi- num quando publica sunt, & id non derogare facul- tati Tridentini, in qua de occultis criminibus sermo est anno 1629. die 28. Iulij in Consistorio S. Con- gregationis Eminentißimorum Cardinalium visa, & tolerata est. Sed hoc quidem non videtur sententiæ præfatæ probabilitatem penitus de- traxisse, quandoquidem in Propositione solùm damnetur falsitas ex eo quòd Sacræ Congre- gationi attribuatur, quod minimè constat ac- cidisse, visam scilicet & toleratam sententiam, in quo & scandalum admiscetur, cùm ex tole- rantia Sacræ Congregationis conentur sic as- serentes auctoritatem illi conciliare, ex quo gravia possent inconvenientia suboriri. De qualificanda ergo sententia, circa quam talis assertio versabatur, à Pontifice actum, nullum evidens indicium apparet, neque sine illo gra- vis ea est ipsius defensoribus inurenda nota, cùm & plures, & magni nominis sint, cùm habeamus aliàs doctissimum, & prudentissi- mum Alexandrum ægerrimè tulisse Gallica- nas censuras contra opiniones ab Amadæo Guimenio suo in volumine congestas, ut con- stat ex Bulla præliminari ipsius. Et quidem cùm Decretum odiosum sit, non debet ultra id, quod verba præ se ferunt, ampliari. Hinc est ut licet absolutio peccati hæresis purè men- talis reservari possit, quod ferè omnes Docto- res fateri affirmat P. Sancius suprà Cap. 8. nu. 4. nihilominùs in Bulla Cœnæ non reservatur, ut est communissima eorumdem resolutio apud ipsum Patrem n. 2. quia processus Cœnæ re- servationem quoad mentalem hæresim non exprimit, sed solam pœnam excommuni ca- tionis externis actibus congruentem. Item re- servatio pro peccato non est in ordine ad ani- mæ interius forum, unde remota excommuni- catione à quovis Sacerdote legitimè approba- to potest hæreticus etiam externus absolvi,<-P>@@
servari. Et fortè majus fundamentum extare pro reservatione videri alicui posset, quàm pro extentione Decreti Alexandri VII. in quo id, quod dicebatur, non amplius deprehenditur indicatum. aliud extitisse Urbani VIII. constat ex Bulla an. 1631. die 5. Novembris, in quo statuit ut Decreta quæcumque Pontificia ad negotium fidei pertinentia Regulares omnes, nullis ob- stantibus privilegijs, comprehendant, ubi ta- men de Episcopis nihil. Ex quo videtur fieri in eo, quod ex Decreto Concilij illis competit, noluisse cum præfatis pariter comprehensos. Et quidem si hoc tantopere judicatur conve- niens, cur non id expressè à Sede Apostolica definitum, cùm sine difficultate ulla id fieri ante annos plurimos potuisset? Neque ex eo quòd in Bulla ipsa Cœnæ dicatur, Etiam Epis- copali vel alia majori dignitate præditis, aperta est derogatio, in puncto quæstionis, ut vult Bordo- nus Tomo 1. Cap. 12. nu. 42. Non enim ita aper- ta pro occultis, quæ tot ac tantis sapientissimis Scriptoribus minimè est talis, cùm & ipsi es- sent perspicacissimi, judicata. Immò neque ipsi talis penitus visa est, cùm contrariam probabilem arbitretur, probabiliorem eam, quam sequitur, arbitratus. Et Dominus qui- dem Barbosa in Collectaneis ad Concilium Tridentinum Seßion. 24. Cap. 6. supra viginti Scriptores adducit pro Episcoporum asserta potestate, & licet pro negata plurimos, ex illis tamen vix est, qui oppositæ sententiæ proba- bilitatem audeat inficiari. Videndus nu. 52. & ego quidem eatenus pro sententiæ prædictæ probabilitate milito, quatenus video in Indijs posse illam utilissimè ad praxim advocari, esse- q́ue in illa remedium satis opportunum, ut multorum valde gravatis medeatur: licet aliun- de etiam posse illud suppetere ex dictis in prę- senti Capite, & Additionibus innotescat. & stant P. Herincx Tomo 4. Tract. 4. Disput. 5. nu. 43. ubi ita scribit: Itaque in praxi tenendum ut quilibet curet approbationem obtinere ab Ordinario domicilij, & dum in alia diœcesi ver- satur, eam similiter à Diœcesano obtineat, si ibi Confeßiones subditorum ipsius excipere velit, præ- sertim quando Episcopi id exigunt. Quidquid enim sit de primæva mente Tridentini, aut verbis illius, videmus Ecclesiæ sensum & praxim eò planè ver- gere. Sic ille, qui juxta dicta ab ipso Versu ante- cedenti non est accipiendus de necessitate ap- probationis in alia diœcesi pro audiendis con- fessionibus subditorum Diœcesani, à quo ap- probatus est, si domicilium non mutavit. Con- tra quem arguit P. Bonæ-Spei Tomo 6. Disput. 11. nu. 24. & 35. licet ipse etiam pro necessi- tate stet, eo quòd cum P. Dicastillo Disput. 9.
pro necessitate hujusmodi stantis non urgere censeat, eo quòd de illo authenticè non con-<-P> @@0@ @@1@ ut enim sic statuat, ut vidimus, nullum funda- mentum profert, ratione cujus Regularium privilegia revocata penitus videantur: quia neque Declarationes Cardinalium authenti- cè proponuntur, neque Bulla Urbani VIII. circa necessitatem approbationis edita suffi- cienter publicata fuit, de quo ille n. 39. quæ neque publicata juxta legitimam formam pro revocatione allegari potest, cùm juxta illam sola approbationis necessitas declaretur, quod unius Diœcesani attestatione salvatur, unde nobiles post illam Scriptores majorem minimè necessariam censuerunt, de quo ibidem. Unde ergo elicita revocatio? Inde quidem, quia cùm
dum: Verùm hujusmodi Responsio nullatenus qua- drat novißimæ Decisioni Cardinalium datæ in ju- dicio contradictorio, & confirmatæ per Breve Apo- stolicum Innocentij X. in qua deciditur, Regulares in una Diœcesi ab Episcopo approbatos nequaquàm posse in alia Diœcesi Confeßiones audire sine appro- batione Episcopi diœcesani. Vnde etiamsi verba Tridentini alium sensum paterentur apparet tamen alia mens Pontificum, qui velle possunt ut ipsa tali sensu accipiantur, & observentur. Hæc ille, qui tamen in his, quæ subdit infirmare illa com- peritur, sic enim inquit: Vt proinde nulla restare
dixi, resolutio dum sic loquitur, infirmatur, quia Breve præfatum Innocentij non est in Belgij partibus promulgatum, ut cum Lezana testatur P. Bonæ-Spei citato n. 35. id quod & de alijs potest quampluribus affirmari, præter alia, quæ dici verosimiliter possunt, de quibus idem P. Bonæ-Spei nu. 42. & seqq. & Nos aliàs. praxi eò vergente profertur, piè quidem & prudenter dictum erunt qui dicant multi, sed nihilominùs dum pro eo firmius aliquid non adducit, venerationi habebunt consilium, sed quod improbabile non ostenditur, immò pro quo non levia probabilitatis argumenta con- geruntur, non refugient ad praxim amplexari, sicut in multis hujusmodi accidit, quæ proba- bilia cùm sint, juxta praxim moderatio à pru- dentibus inculcatur. Unde & post omnia dicta ita tenet Mag. Joannes Antonius Baco, & cum eo Fr. Thomas de Riera in Summa Præ- ceptorum Decalogi & Ecclesiæ Disp. 36. Cap. 10. ubi ita scribit Latinus redditus: Confessor eli- gendus tempore Iubilæi aut per Bullam Cruciatæ debet esse approbatus ab Ordinario. Et sufficit quòd approbatus sit ab aliquo Ordinario, ut poßit eligi in Vniverso mundo, & à casibus reservatis absolvi. Nonnullis Cardinalium Declarationibus, quæ contra hoc afferuntur respondetur, dum authenticæ non ostenduntur, non esse obediendum ipsis; & etiam non loqui de Confessario electo per privilegium Pontificis, sicut in Iubilæo & Bulla Cruciatæ. Hæc ille: non esse autem solum testatur ipse P.<-P>@@ <-P>Herincx citato nu. 39. cujus illa sunt verba: Sed (ut omittatur quòd Bulla hæc nondum sit publicata in his locis) post eam nobiles Scriptores sciente Ec- clesia hanc sententiam publicis scriptis mandarunt. Sic ille. Scholis uti probabile dictasse affirmat nu. 33. Sed post maturiorem considerationem aliter judicasse, ex profundiore Decreti Concilij Tridentini perpensione. Pro quo & præmise- rat nu. 25. non sibi placere communem illam responsionem circa Decreta, ex eo non admis- sa, quòd authenticè non constet, circa quod sic ait: Sed quòd videamus illas (Declarationes)
ter, in quibus Bullæ Urbani, de qua dictum, multum videtur deferre, quia juxta sensum ne- cessariæ approbationis, quam Recentiores in- ficiabantur Scriptores nonnulli, accepta est, & ad praxim applicata. Habet autem n 8. expres- sius aliquid, de quo & à Nobis dictum aliàs, damnationem scilicet Alexandri VII. Propo- sitionis sequentis: Regulares Ordinum Mendi-
ditur: Est falsa, & animarum saluti perniciosa. Cui adeò manifestæ Pontificiæ Decisioni illud tantummodò posse opponi videtur obstacu- lum, non scilicet esse legitimè promulgatam, cùm ad Andegavensem Episcopum fuerit so- lùm cum alijs directa, ut constat ex Epistola ad ipsum apud citatum scriptorem n. 17. Qui tamen memor dictaminis sui, de quo nuper, ut non expediat ad defectum authenticarum at- testationum, quando moralis habetur Decreto- rum Sacrorum certitudo, provocare. Declara- tionem prædictam libenter amplectitur, & ex ea necessitatem approbationis, ut in ea conti- netur probat n. 34. sicut & decreto Innocentij X. licet n. 43. asserat pro Resolutionis circa id probatione nolle se præfato Decreto uti pro quo nu. 46, & 47. reddit rationem. Vult ergo & non vult, non quidem piger, sed solertissimi vir ingenij, humano ductus, sed non damna- bili prorsus respectu. Cùm ergo eligat, quæ ad dictam controversiam spectant intacta re- linquere, ne aut Catholicam Majestatem, à qua est revocatorium Decretum impetratum, aut Pontificiam auctoritatem offendat, videtur Declarationis Alexandri cum ipsius Censura vim penitus ineluctabilem, & arctissimè pre- mentem agnoscere: si enim illa talis est, quo- modò potest id, quod est ab ipso damnatum, in tactum relinqui? Nisi dicatur illam peculia- ria privilegia non excludere, & de illo tantùm à se agi, circa quod fuerat sub Innocentio concertatio, & ita suspensionem illam judicij non ad generalem doctrinam, sed ad Indicam controversiam pertinere. Sed cùm pro generali Decisionem Innocentij adducat, ut vidimus, minùs id videtur consequenter dictum: unde Lezanæ resolutio magis consentanea apparet,<-P> @@0@ @@1@ non videatur penitus improbata. Sed habemus præter dicta necessitatem approbationis itera- tæ juxta Diœcesium diversitatem inducentia, noviorem & urgentiorem Decisionem Cle- mentis X. de qua Tomo 2. Auctarij, in quo non solùm pro subditis Episcopi, à quo non est ap- probatus, distinctam approbationem necessa- riam esse statuit, si in diversa diœcesi quomo- documque versetur, sed etiam pro subditis ejus, à quo approbatus est, si in illa accidat concur- risse. Cùm tamen Diana Parte 3. Tract. 4. Re- solutione 144. ita contrarium proponat, ut asse- rat circa illud non dubitare Doctores, de quo & Parte 10. Tract. 14. Resolut. 39. Tractat. 14. Quas quidem adeò strictas Decisiones vereor ne Religiosorum quorumdam abusus extorse- rint, aut affectatus plusquàm oporteat exemp- tionis prætextus, quo Prælatos offendant, qui proculdubio eos suis potiri & gaudere privile- gijs sinent, quibus abundè sunt à liberalitate Pontificia cumulati, si ipsos modesto & offi- cioso agendi modo studeant demerere. Casus tamen esse possunt, in quibus oporteat robusta defensio, in quibus tamen Religiosa non est deserenda modestia, neque ex defensionis modo exacerbandi eorum animi, ut reditus ad amicitiæ portum post litium tempestatem de- beat desperari.
mentis X. pro quo & stat Decretum Alexandri VII. apud P. Bonæ-Spei, de qua ille nu. 8. si- mul cum adducto nu. præced. & tenore hujus- modi Censuræ: Est falsa, auctoritati Episcopo-
pro Indijs facultatem absolvendi Regularibus competere citato loco probatum, eo quòd pro absolutione à casibus Bullæ Cœnæ competat virtute peculiarium concessionum, de quibus dictum nu. 300. Capitis præsentis, & alijs con- sequenter adjectis Vicennario temporum cur- su, cùm modò Clementis IX. concessio decur- rat. Sed potest contra resolutionem dictam ar- gui ex Declaratione Cardinalium, quam ad- ducit P. Emmanuel Rodericus Tomo 1. qq. re- Sic S. Congregatio. Juxta quod ex concessio- ne absolutionis pro reservatis Sedi Apostolicæ videtur non deduci legitimè stare illam pro Episcopis reservatis. Sed quidem Declarationi prædictæ id potest objici, quod multis alijs, scilicet authenticè de illa non constare, licet Alfonsus Casarrubius Verb. Absolutio quo ad sæ- culares pag. 81. & Tit. Casus reservati pag. 150. & 151. illam cum alijs adducens testetur ha- beri in Catechesi Neapolitana fol. 283. Id enim<-P>@@ <-P>ad faciendam plenariam fidem non sufficit, juxta Decretum Urbani VIII. Deinde in illa non est sermo de amplissima concessione, sed de Bullis Ordinarijs. Quòd autem stante con- cessione casuum Bullæ Cœnæ Episcopales censeantur comprehensi, ex Declaratione ad- juncta præcedenti apud eumdem elici potest non obscurè, sic enim ibi Vers. ult. Iterùm etiam dubitanti (Alfonso Hispano Cajetæ Episcopo) quid per Bullam Sanctißimi nominis IESV, in qua specialiter habetur, quòd Confessarij poßint absolvere Confratres à casibus Episcopo reservatis, Illustrißimus Cardinalis Carafa nomine totius Congregationis respondit, neque per illam Bullam fieri posse, nisi tantùm ratione Iubilæi plenißimi in- dicti à Summo Pontifice cum potestate absolvendi à quibuscumque casibus, etiam in Bulla Domini con- tentis. Hæc ibi. Juxta quæ cum concessione pro casibus Bullæ Cœnæ Episcopales veniunt, eo quòd summa illa concessio sit. posse ab illis absolvi, ut affirmat P. Bonæ-Spei
ctam Declarationem, & alia ex Compendio doctrinæ Christianæ Magistri à S. Thoma. Aliter respondet citatus Fr. Emmanuel, ex eo scilicet quòd post declarationem dictam à Gre- gorio XIII. pro absolutione hujusmodi Socie- tati Jesu est confirmata cum innovatione fa- cultas, pro quo citat Compendium, Verb. Ab- solutio §. 1. Quod quidem ita est. Quia tamen opponi potest fuisse vivæ vocis Oraculum, in- stantia est obvia, quia gratia talis tantùm ha- buit vim declarationis in ipsius exordio, licet Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|