Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
huic non est insistendũ, quia baptizati pericli- tatur salus. Cùm ergo Parochus ad iteratam administrationem accedit, videndum quomodo debeat intentionem suam conformare. Cùm enim judicet baptizatum esse, non videtur quomodo stare queat conditionalis intentio, quæ est propria dubitantis. Sed stare quidem potest hoc modo: Licet judicem te esse baptiza-
cedit satis est si mente retineatur. Vel, Ego judico te esse baptizatum: sed quia certè non scio &c. Non est ergo necessarium ut opinativum judicium deponat: neque conditionalis agendi modus dubium statum arguit in operante, nisi quatenus opinio ad dubium potest etiam revo- cari, de quo dictum alibi juxta Divi Thomæ doctrinam, & eum communiter sequentium. Ubi & observare oportet, ne iteratio Baptismi scandalo esse possit, ut Indi licitam absolutè rebaptizationem arbitrentur: unde magna cum cautela in eo est procedendum, quod non erit Parocho difficile, si ad hoc ut debet, conside- rationem adhibeat, suo muneri genuinam.
quit Parochus confessione audita subvenire, ne dicamus desiderantes confiteri, & pro eo solicitos in æternum damnari, quod non videtur divinæ consonum pietati, ad id, quod præcedenti habetur Capite oportet con- siderationem revocare. Ibi enim duo Canoni- ci adducti textus Innocentij Secundi & Ale- xandri Tertij circa duos desiderantes Baptis- mum, quem tamen consequi non potuerunt, & eos æternam fuisse salutem adeptos Ponti- ficijis Oraculis declaratur. Quia in S. Matris Ec- clesiæ fide & Christi nominis confeßione perseve- ravit, ab originali peccato solutum, & cælestis pa- triæ gaudium esse adeptum, asserimus incunctanter. Sic Innocentius Cap. Ad Apostolicam, de Presby- tero non baptizato. Si talis continuò deceßisset ad cœlestem patriam protinus evolasset, propter Sacra- menti fidem & non propter fidei Sacramentum. Sic Alexander in Cap. Debitũ De Baptismo. Et quis non hinc incunctanter inferret: Ergo & Indus pro Sacramento Pœnitentiæ clamans, similis erit in eadem felici sorte præfatis, qui & in S. Matris Ecclesiæ fide perseveravit, & propter fidei Sacramentum: nam & Pœnitentia Sacra- mentũ fidei etiam est, cùm circa illud egregiè exerceatur, sitq́ue ex Articulis fidei unus, quo credimus Remißionem peccatorum, quod non est tantùm ad Baptismum, ut in Symbolo Nicæ- no habetur, sed ad Pœnitentiam pariter refe- rendum. quod de necessitate contritionis, in qua votum Sacramenti includitur, cōmunis tenet Theolo- gorum sensus, ita ut non sufficiat attritio, sicut à Tridentino Concilio expressum Seßione 14. Cap. 4. quæ quidem Indis valde comperitur difficilis, de quo superiùs nu. 1300. & quamvis de Baptismo loquentes pro eo magnum extare fundamentum dixerimus, ut cum illius voto sufficiat attritio, circa Sacramentum Pœni- tentiæ aliter à Nobis dictum, unde videtur clausa janua miseris clamantibus, sed non au- diendis. Et quid ad hæc? Videtur equidem id, quod de Baptismo dictum ad Sacramentum pœnitentiæ posse extendi. Nam id, quod de Pœnitentia dictum à Concilio, similiter de Baptismo accipiendum, pro quo Seßione 6. Cap. 6. ibi: Ac proptereà moventur adversus pec- cata per odium aliquod &c. Et nihilominùs lo- cus est, ut attritio cum illius voto incluso ali- qualiter in ipsa, & pariter desiderio ejusdem expresso possit non inverosimiliter sufficiens judicari: ergo & pro Sacramento Pœnitentiæ similiter ferri judicium, ut conformiter Sacro- rum Canonum determinationibus obsequa- mur. Non equidem ut in quocumque voto hu- jusmodi efficaciam dictam debeamus agnosce- re: multi enim desiderare Baptismum & Pœ- nitentiam possunt, cum vera attritione, nec<-P>
@@0@ @@1@ stificandos: sed quando circumstantiæ illæ concurrunt, quæ in prædictis Canonibus re- periuntur, & est pariter in votis Indorum in- venire, ne infeliciores sint alijs, cum illis pe- culiaris indulgentia potius debeatur. muni Theologorum sensui, & divinæ etiam pietati conforme, nullam attritioni majorem virtutem tribuendo. Quòd scilicet Deus attri- tione in prædictis excitata, ejus intuitu ad tri- buendum contritionis actum moveatur, non quidem merito de condigno, sed de congruo, quod in actibus præcedentibus justificationem plures & gravissimi Doctores agnoscunt, de quo & Nos aliàs. In quo quidem nihil occur- rit, quod inconveniens aliquod præ se ferat. Et licet contritio difficilis sit, ut diximus, & maximè Indis, in casu autem gravissimæ ne- cessitatis, clamante misero ex cordis intimis, non apparet verosimile non audiendum illum, sed Deum providentiæ suæ opportuna subsidia præbiturum: cùm qualiscumque contritionis gradus sit ad effectum justificationis sufficiens, in quo votum Pœnitentiæ includitur, juxta Tridentini luculentam doctrinam citato Cap. 6. Dici tamen potest hac ratione etiam posse componi, quod citatis in Canonibus inveni- mus, ut scilicet duo illi, de quibus ibi, contri- tione justificati fuerint, & sic voto Pœniten- tiæ: potuêre enim sicut Nos philosophari Pon- tifices, & pro eo speciale Spiritus sancti lumen habuisse. Ad quod quidem responderi potest id admittendo, cùm tamen explicatio à Nobis adducta ut verosimilis etiam admittatur, non levi enim innititur fundamento. Non est ta- men explicatio præcedens ad revelationem peculiarem referenda: sic enim determinatio- nes tales non fuissent inter Decretales leges constitutæ, in quibus regulæ pro futuris even- tibus proponuntur, suntq́ue pariter & doctri- nales & decisivæ, & ita non revelationibus pe- culiaribus, sed juri & rationi conformes, sicut in omnibus alijs est videre. pro negotio morali aliquid eliciamus, adden- dum illud, quod pro Parochis fuerit opportu- num: scilicet propter dicta nihil fore ab ipso Paræciali curæ & diligentiæ detrahendum, sed circa absentes illam, quantum fieri valeat pro- tendendam. Tum quia id exigit muneris talis obligatio, pro quo zelus Dei excubat, neque providentiæ suæ mirabiles dispositiones otio vult deservire Pastorum, sed diligentiæ pro- vehendæ. Nato Christo Angeli Pastoribus apparent vigilantibus, & custodientibus vigi- lias noctis super gregem suum. Audiunt cæ- lestem nuncium ad nati adorationem provo- cantem. Dictum factum. Veniunt, vident, adorant, delicijs cælestibus perfruuntur. Et re- versi sunt pastores glorificantes, & laudantes Deum &c. Lucæ 2. v. 20. Sed quî hoc fiat, ut invitati, & taliter pasti, ac in puero thesaurum omnem desiderabilem, immò & desiderio su- periorem invenientes, adeò celeres revertan- tur? Ideò equidem quia Princeps Pastorum apparens, curam non patitur pastoralem immi-<-P>@@ <-P>nui, licet posset in eorum absentia meliùs quàm ipsi gregem eisdem commissum per An- gelos, quorum erat frequentissimum ministe- rium custodire. Prætereà quando Parochus ad vocantes ire nequit, peculiari cura pro ipsis orare debet, immò & populi orationes adjice- re, quandoquidem illi in omnium maximo sunt discrimine constituti, & humanis omni- bus destituti auxilijs: unde sicut, si propè ad- esset, ipsi deberet indesinenter assistere, juxta dicta Cap. 7. ita & circa absentem proportio- nabilis urget obligatio: quemadmodum circa emolumenta funeralia etiam pro absentibus cura ineluctabilis adhibetur, ut sua sit laus illis, qui sua non quærunt, sed quæ Jesu Chri- sti. Qui tenentur etiam Paræcianos suos op- portunè instruere circa mortis articulum: ut scilicet si accidat ipsos mortis præoccupari pe- riculo, neque habeant cui confiteri valeant proximum Sacerdotem, pro accersendo in- stent, & de peccatis corditus dolentes ad Con- fessionem anhelent, ut sic Deus eorum miser- tus viam salutis ostendat. Cùm enim ad instru- ctionem pro necessarijs ad salvationis felicem effectum teneantur: id quod casum præfatum spectat, inter præcipua computandum. Cùm sit momentum illud à quo pendet æternitas: neque moriendi benè ars tunc possit conve- nienter addisci, quæ sicut aliæ temporis sicut & studij competentia spatia requirit. re magis quàm amare soliti, circa integritatem Confessionis ordinariam solet esse periculum, unde & videndum quid circa hoc fieri ab illis oporteat, & plures quidem Quadragesimæ tempore aliquem solent Sacerdotem conve- nienti cum mercede conducere ad ministe- rium istud adjutorem. Id quod non solùm conveniens, sed obligatorium esse videtur, si id beneficij Parochialis congrua emolumenta permittant. Est enim non solùm verosimile, sed moraliter certum multa in Confessionibus sacrilegia committenda, si adjutorium hujus- modi defuerit: immò & eo stante huic malo non penitus obviandum. Juxta doctrinam in
pertum habetur quantùm urgeant & justitia & charitas, ut bonum animæ Paræciani commo- dis Parochi temporalibus præferatur. Qui ha- buerit substantiam hujus mundi, & viderit fratrem suum neceßitatem habere, & clauserit viscera sua ab eo: quomodo charitas Dei manet in eo? 1. Joan. 3. v. 17. Atqui Parochus habet, ut supponi- mus, substantiam hujus mundi, & videt fratres suos necessitatem habere, ut scilicet illam in sustentationem adjutoris expendat: ergo si id non faciat, convincitur alienus à Christiana charitate. Si autem sumptus pro tali adjutorio non suppetant, cedendum necessitati, & Paræ- cianis non solùm obtrudenda licentia ut Con- fessarios sibi benevisos inquirant, sed & hor- tamentis utendum, cum ingenua protestatio- ne beneplacentis animi, & nihilominùs prom- ptissimæ ad eos audiendos, si ita placeat, vo- luntatis. Fuerunt quidem circa Religiosorum Confessarios ita providi Pontifices, ut eorum decreta satis nota manifestant, caventes, quod<-P> @@0@ @@1@ faciendis aliqua cum Sacramenti injuria ta- ceantur. Quid ergo de Indis sentiamus opor- tet, si ad unius Parochi adeundum tribunal compellantur? Agat ergo Parochus quantùm in se est, ut præfato occurrat malo, & eo erga accedentes se gerat modo, ut illi paternum, immò & maternum affectum recognoscant, petito à Deo peculiari auxilio, ut Sacramenti adeò pretiosi administratio ita procedat, ut quod in salutem est omniũ institutũ, in nullius fatale præjudicium convertatur. Ubi non sub- trahendum verissimum juxta ac elegantissi- mum testimonium P. Josephi Acosta Libro 6. de procuranda Indorum salute Cap. 15. sic scri- bentis: Quibus ex rebus facile intelligere possumus, quòd plurimi Indorum malignè Sacramento Pœni- tentiæ abutantur, non sinceras, neque integras pec- catorum confeßiones facientes, sed fuscatas ad spe- ciem, & mutilas, non tam ad ipsorum referendum esse malitiam, quàm ad Parochorum sævos mores, & imperiosam quamdam austeritatem, qua infir- mum & scabiosum pecus fastidiunt, & calce abji- ciunt: qui errantes oves funda potiùs & baculo terrent, quàm sibilo levi colligunt, immemores prorsus illius magni pastoris, qui dixit: Sibilabo eis, & congregabo illos, quia redemi eos. Hæc vir ille, quo non præstantior alter, sive Indicarum rerum notitia, sive maturitate judicij, sive nobilium scientiarum apparatu, rem eamdem indecursu citati Capitis gravissimè & elegantissimè pro- secutus. Ubi & pro eo, quod ad mortem spe- ctat sic locutus: Quid oro est, cur Indus, cùm ita ægrotat, ut mortem sibi impendere existimet, ultro accersit Parochum, & intimas conscientiæ plagas exponat? Profectò fidem satis Indus, cùm fingere nihil est opus, ostendit. Quod si sanus & salvus homi- nis asperitatem, & minùs sibi æquum animum mi- nimè offenderet, faciliùs ac libentiùs res ipsas, ut sunt, proditurus esset. Sic idem. Circa alia Sacramenta. Ad Cap. 6. loco properandum. Et circa Communionem pro Viatico administrandam observandum est ea, quæ in Ritualibus Ro- mano & Indico circa illam disponuntur, & ad apparatum spectant in domo infirmi futurum, sæpè non posse penitus adimpleri, eo quòd Indorũ habitacula adeò augusta & incommo- da sint, ut locus præfatis esse non possit. Non tamen proptereà administratio omittenda est, etiamsi Parochus semper sit in manibus SS. Sacramentum habiturus. Circa quod ita scri- bit Doctor D. Petrus Aingo Ezpeleta in Sele-
post notanda aliqua circa administrationem cum alijs circumstantijs. Quòd si ægrotus existat
tim eximium circa hoc S. Caroli Cardinalis exemplum. Et quidem si in Parochis is esset, quem talia exempla provocant, zelus circa de- centem administrationem, curare quidem de- berent, ut habitationis indignitas cum decenti posset administratione componi, si videlicet juxta domus ostium mensa cum ara & Corpo- rali pararetur, aut saltem cum Corporali supra mappam mundam: quod equidem sine consi- derabili posset labore præstari, & ita omissio- ne non fuerit mirum si dicamus Parochorum conscientias aliquatenus prægravari. Poterit etiam interioris ornatus defectus vitari, si in- firmus in ipso constituatur introitu: quod est perquàm facile Indis, cavendo quantùm est ex parte Parochi ne commotione acceleratio mortis accidat, & irregularitatis scrupulus sub- oriatur. Non erit autem pro illo momenti ali- cujus fundamentum, si Parochus dicat ijs, qui ægroti curam gerunt: Videte an poßit juxta por-
stituant, minimè illo renuente: nam & in Ec- clesiam se adduci multoties faciunt Viaticum recepturi. Quod quidem à Parocho neutiquam innuendum: quidquid illi bona fide faciant, sicut & ipsorum in eo Christianæ pietatis offi- cio laudabiles adjutores, quale neque solent uxores ipsæ recusare. tur hæc forma in Rituali Indico quinta ordi- ne: Per istam sanctam Vnctionem {+}, & suam pijs-
quod de ore additur superfluere: quemadmo- dum & quod de ore dicitur, esset sufficiens, etiamsi de lingua nihil diceretur. Siquidem lingua peccari potest inordinato gustu, & lo- cutione: sic enim à sapientibus definitur: Est pars corporis nobilißima, voci formandæ, dignos- cendisque saporibus destinata. Id quod experien- tia est ipsa manifestum. Os item & locutioni ac gustui subservit, utpote intra quod & lin- gua, & sensus gustus continetur. Et circa prius frequentissimus Scripturæ sacræ usus. Deuter. 32. v. 1. Audiat terra verba oris mei. Daniel. 7. vers. 8. Os loquens ingentia. Sicut & apud alios. Iuppiter. Ovidius Eleg. 4. lib. 4. Epist. Os populi meruisse &c. Persius Satyra. 1. Circa gustum autem non aliter Joan. 19. v. 29. & 30. Illi autem spongiam plenam aceto, hyssopo circumponentes, obtulerunt ori ejus. Cùm ergo ac- cepisset IESVS acetum &c. Apocal. 10. v. 9. In ore tuo erit dulce tamquàm mel. Et erat in ore meo<-P> @@0@ @@1@ Cicero Lib. 2. de nat. Deor. Gust us habitat in ea parte oris &c. Quæ cùm ita sint, videndum ut possit forma prædicta sustineri. Et quidem ali- quando formis solet addi aliquid, quod ad ex- pressiorem significationem conducit, ut in for- ma absolutionis, in forma consecrationis cali- cis, & Ordinum quorumdam. Id quod in præ- senti non videtur locum habere, quia os lin- guæ additum nihil diversum videtur importa- re. Sed verò licet revera ita sit, ut quocumque ex præfatis posset forma consistere propter di- cta, ex intentione Pontificis potuit res ita disponi, ut linguæ ea tantùm delicta designata censeantur, quæ ad locutionem reducuntur, Oris verò, quæ alterius. generis esse queunt. Sed an ita dispositio processerit, non est peni- tus exploratum: neque Rituale dictum ejus esse videtur auctoritatis, ut ad distinctionem di- ctam uti irrefragababilem teneamur. Sicut neque ad alias hujus Sacramenti formas, quæ ante Rituale Pauli V. in diversis Provincijs usu vetustate firmato prævalebant, in quibus licet aliquid minùs conveniens extaret, in substan- tia tamen non erant errores ullatenus toleran- di, quod & de forma præfata dicendum, juxta explicationem datam procedente. quidem revera esse, & valde notabilis circa il- lum difficultas. Constat enim ore posse multi- pliciter peccari, non solùm quidem locutio- ne, ut est planum, neque solo gustu, sed oculis, sannis, injuriosa sputatione, illusoria apertio- ne, sibilis indecoris, & sic aliter Potest ergo id quod de ore additur, ad omnia prædicta exten- di delicta. Atqui hoc aliàs non videtur Eccle- siæ menti conforme: quandoquidem in Rituali Romano solius gustus & locutionis habetur mentio, unde ad hæc duo tantùm debet Mini- Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|