Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
in aliquod solatium præsentium, sed in odium & pœnam absentium, & personaliter non ad- implentium officium debitum: ideoq́ue non subsit ratio cur ex pœna vel odio aliorum præ- sentes debeant aliquid lucrari, ne videantur ex culpa, vel delicto locupletari. Sed ad hæc non advertentes nonnulli Doctores existimarunt quod illud Decretum in d. Cap. 3. Sess. 22. po- test intelligi stante consuetudine, vel statuto, ut non accrescant interessentibus, sed in Ec- clesiæ utilitatem convertantur. Ad hunc mo- dum discurrit præfatus Scriptor. Et negari qui- dem nequit ad punitionem absentium habitum à Concilio fuisse respectum: unde post dispo- sitionem dictam ita statim subdit: Crescente verò contumacia, contra eos, juxta Sacrorum Ca- nonum Constitutiones procedant. Sic citato nuper loco, & similia habentur Cap. 3. Sess. 21. sic enim ibi: Crescenteque non servientium contu-
@@0@ @@1@ Ecclesiæ fabricæ, aut pijs operibus, quando ex absentium culpabili absentia non sunt ipsis conferendæ. Cùm ergo etiam contingere pos- sit, ut aliundè vacent, quia absentia non sem- per culpabilis est, & possint vacare Præbendæ per promotionem, aut mortem, videntur tunc præsentibus accrescere, cùm nequeat dici tunc ex culpa vel delicto locupletari. Ad quod dici potest, Primò id esse satis verosimile. Se- cundò id posse negari, quia in deductione ter- tiæ illius partis negligentiæ Præbendariorum conatum est Concilium obviare: per accidens autem evenit ut defectus propter rationes ad- ductas culpabiles non sint, & ad illud, quod de principali est intento attendendum, & jux- ta illud quod per accidens evenit regulandum, sicut in alijs contingere solet. Nec obstat, quod ex corpore fructuum deductæ sint, & ita de- bere ad eos transmitti, ad quos corpus ipsum fructuum spectat, ut cũ Navarro arguit Dom. Barbosa citato Cap. 22. nu. 9. ex eo enim fieret etiā distributiones, quæ ob culpabilem absen- tiam subtrahuntur, pręsentibus esse tribuendas, cujus oppositum præfati Auctoris fundamen- tum evincit, juxta cujus discursum adducta procedunt. Licet autem tertia pars ex corpore fructuum divisa sit, divisione facta, jam est jus in ordine ad illas omissum, nisi pro parte, quæ præsentibus est tribuenda. Et quidem si ratio prædicta vim haberet, ex ea fieret etiam distri- butiones ex tertia parte constantes, de qua Cap. 3. Sess. 22. non Ecclesiæ, sed præsentibus applicandas, quia pars fuctuum, ex qua divisa, ad eos pertinet, de quibus ibi: sicut autem se habet totum ad totum, ita pars ad partem, ex noto axiomate, Sicut se habet simpliciter &c. Et hæc pro universaliori doctrina: circa Indias enim cùm tertia pro distributionibus pars non sit, à Nobis verosimiliter stabilitum, quod & pro multis Hispaniæ Ecclesijs opportunum ac- cidet, de quibus nu. 19. De Canonico Religioso: obligatione eleëmo- mosynæ, & congrua Præbendariorum. Ad Cap. 3. 4. & 5. cum respon- dentibus in Addition. à nu. 126. cum in Ecclesia sæculari sine le- gitima dispensatione statuit Dom. Barbosa
asserit sic dispensatum non posse esse delega- tum Papæ, si videlicet pro eo non habeatur dispensatio alia. Quod quidem ita sentiunt ali- qui, quos adducit n. 11. juxta quos si Papa de- leget aliquid non habita notitia quòd talis Ca- nonicus sit Regularis, non teneat hujusmodi delegatio, aut commissio. Sed sunt etiam qui oppositum amplectantur apud eumdem n. 15. per errorem cùm esse deberet 14. Et est qui- dem similius verò, & valde consonum Clemen-<-P>@@
missio facta Religioso à Sede Apostolica va- leat, si in eo reperiatur qualitas, quæ sufficit in Clerico sæculari, veluti quòd sit Prior Con- ventualis, atque ita habeat dignitatem. Atqui Religiosus Canonicus dignitatem habet: ergo & fieri illi commissio potest. Neque satisfacit responsio ex num. 15. ut consulenti consta- bit. Licet enim Prælatus localis eatenus dig- nitatem dicatur habere, quia alteri subjectus non est, ut ibidem dicitur, qualitatem dictam habere Religiosus potest ex titulo alio, scilicet Canonicatu; licet sint qui contendant Cano- nicatum non esse nisi largè dignitatem, de quo citatus Scriptor Cap. 19. Sed quidem quòd lar- gè dicatur talis, non tollit quin sine impro- prietate talis dici queat. Unde cùm Professi Societatis emittant votum non prætendendi dignitatem intra & extra illam, nomine hu- jusmodi proculdubio Canonicatus venit, quin obstet non habere jurisdictionalem prælatio- nem: dignitas enim sine illa stare potest, ut videri potest apud P. Suarez Tomo 4. de Reli- Sancium in Summa Lib. 6. Cap. 23. nu. 28. & P. Palaum Tract. 16. Disput. 5. Puncto 5. nu. 3. Itaque & est dignitas universaliùs sumpta, sub qua Canonicatus comprehenditur: & digni- tas, quæ generali nomine ut proprio compel- latur. Quidquid autem de hoc sit, cùm jam ex iure hab eatur ut Canonici esse delegati possint Cap. Statutum de rescriptis in 6. & in eo nulla sit pro Religiosis addita limitatio, non debent equidem communi beneficio privari. Alioquin dici poterit Canonicum talem non habere vocem in Capitulo, quia id expressè conces- sum non est: nam & Canonicus esse sine voce in Capitulo potest, de quo citatus Dom. Bar- bosa suprà Cap. 37. nu. 1. & seqq. Ex quo & pro- banda venit positio præsens, juxta id, quod habet n. 13. ita scribens: Novißmè Carolus de An- saldis Clericus S. Miniati in ætatis suæ anno 15. pro- visus & dispensatus à SS. D. N. Papa Vrbano VIII. ad Canonicatum obtinendũ in Cathedrali ejusdem civitatis, petijt declarari se vocẽ in Capitulo habere, ac distributiones quotidianas, dum divinis officijs interesset, lucrari, die 15. Septembris 1629. Sacra Congregatio Cardinalium Concilij Tridentini In- terpretum, secundùm ea, quæ proponuntur censuit prædictum Oratorem vocem in Capitulo habere, & distributiones quotidianas, dum divinis inter- esset, lucrari. Sic Congregatio. Circa quæ sic subdit citatus Scriptor: Intellige dummodò habeat discretionem: nam si adhuc sit constitutus in pupillari ætate, vocem non habebit &c. Juxta quæ stante discretione Declaratio currit, ex eo quòd cum Canonicatus concessione ve- niunt ea, quæ illi juxta communem institutio- nem constat convenire, dum nihil eorum ex- ceptum invenitur. Ex quo pro casu nostro licet inferre, id, quod assertio præmissa contendit. Et casus quidem rarus est, de quo tamen di- ctum ob aliquam in ejus elucidatione doctri- nam.
in opera pia eamdem esse quando tota deci- malis portio ad distributiones revocata est cum<-P> @@0@ @@1@ detracta tertia parte pro quotidianis, ut est Capite 4. efficaciter demonstratum, sicut & in Additionibus circa illud. Id quod modò etiam sub asserto certitudinis gradu firmiùs ad- hærescit, & evidenti fit discursu manife- stum. Nam Præbendarij juxta sacros Cano- nes tenentur ex eo, quod congruæ sustenta- tioni superest, & ratione beneficij recipiunt, pauperibus subvenire; quæ obligatio est illis cum Episcopis communis, quia ex eodem cor- pore decimarum illis constat beneficium, & fructus computantur prout à distributionibus quotidianis, (ut hoc interim demus) distin- guuntur. Atqui sic se habet dispositio Indica, & aliarum Ecclesiarum illis similium, de qui- bus n. 29. Ergo simili obligatione constrin- guntur. Major est certa, & Minor ostenditur.
fructus Præbendarum subtrahendos non resi- dentibus decernit, & subdit statim: Distribu-
Doctores distinctionem inter fructus & distri- butiones observant: addunt tamen id non ha- bere locum, quando omnes fructus consistunt in distributionibus, ut videri potest apud Dom. Barbosam citato Tractatu de Canonicis Cap. 21. n. 6. ubi pro eo adducit Cenedum, Aloysium Riccium, P. Azor, P. Vasquez, Macignum, Bartholomæum à S. Fausto, asserens esse com- munem sententiam, pro quo & Sanctarellum inducit. Deinde id convincitur ex citata deci- sione Concilij Tridentini: juxta illam enim non interessentibus fructus subtrahuntur: Pri-
Rogo jam utrùm ubi ad distributiones est tota præbenda redacta, negligentia absentium sit similiter punienda, vel non? Postremum dici nequit, aliàs pro talibus non esset à Concilio provisum, & negligentia adeò damnabilis im- punita remaneret. Dicendum ergo Primum. Ex quo evidenter habetur nomine fructuum di- stributiones venire, unde & habemus in- tentum, scilicet in Præbendarijs, pro quibus talis dispositio currit obligationem erga pau- peres eamdem resultare, cùm omnino cesset ratio illa, seu vanum effugium, ex perperàm applicato distributionum nomine, ut fructibus contrapositum debeat judicari. Pro obligatio- ne autem ex Sacris Canonibus apertè constan- te videri potest Covarrubias Tomo 2. in Cap:
dianas à fructibus distinctas solùm eas agnos- cit, quæ verè tales sunt, ex quo aliquas reso- lutiones statuit, ut quod quamvis Princeps proprio rescripto jubeat absenti reddi fructus beneficij, ac si is præsens esset; non ex hoc ei debentur distributiones quotidianæ, pro quo Glossa & Probus. Item si Princeps absenti permittat fructus recipere, & ei deberi statuat, ac si resideret ipse; adhuc ex hac indulgentia<-P>@@ <-P>fructus beneficij distinctos à distributionibus percipiet, non ipsas distributiones quotidianas, pro quo Guillielmus Cassadorus. Sic nu. 2. In quibus eventibus contrarium asserendum, ut ipse indicat, si fructus à distributionibus non sint distincti: ergo quia illæ tunc nomine fru- ctuum veniunt, sicut & in ordine ad alios effe- ctus.
portionem, de qua Cap. 5. sic loquitur P. Vas- quez Opusculo citato de Eleemosyna Cap. 4. n. 18.
controversia respondere peccatum esse super- fluum decentiæ, & statui non erogare Episco- pos in usus pios, aut eleëmosynas. Id autem quod ibi de Episcopis, de Beneficiarijs alijs con- sequẽter affirmat paulo inferius, & de omnibus Capitis illius doctrina procedit & n. 17. Con- cilij Tridentini decreto innixus Seßione 25. Cap. 1. de Reformat. præfatos non posse de su- perfluo consanguineos ditare, sed tantùm ut pauperibus subvenire: nisi ex necessarijs statui aliquid detrahat, quo & possit instituere Ma- joratum. Circa hoc ergo prædictam adhibet cautionem, & meritò: nam quod de necessa- rijs detrahitur, non videtur fieri posse, quia Episcopus, sicut & Beneficarij alij status de- bent decentiam conservare. Cùm ergo credi non debeat illos de sua esse decentia minimè solicitos, quando largitiones illas copiosas præ- stant, non quidem de necessarijs, sed de alijs perficere comprobantur. Sed ut locum habere hujusmodi detractio possit, quod censent ali- qui, & est quidem probabile, de quo Tit. 13. ribus pijs dictum à sapientissimo Magistro, sed prudentis arbitrio relinquendum, satis quidem verosimile est, quia dum totum superfluum non erogatur, si ad partem illius largitio sit ad- stricta, ex eo fiet ut multis necessitatibus oc- currentibus post completam largitionem, Epis- copus & alij pro subventione earum minimè teneantur. Id quod stare nequit cum constanti illa Scriptorum sententia, de qua nuper circa obligationem largiendi superflua. necessitates, ad totius superflui erogationem videntur adstricti, ex eo quòd non solùm pau- peribus accurrentibus misericordia impenden- da sit, sed etiam quærendi illi: pro quo sic ci- tatus Scriptor n. 14. Sed est quædam maxima &
inquirendi sint, impossibile moraliter est ut plures non inveniantur, erga quos quidquid superfuerit penitus possit impendi: immò erit<-P> @@0@ @@1@ tas prærequirat. Et verò etiam de necessarijs ad decentiam aliquid detrahere; si enim juxta dicta potest Episcopus fraudando genium ali- quid tale detrahere, ut pro suo expendat arbi- trio, ergo ut pauperum necessitatibus opitule- tur, id erit honestius & laudabilius, si necessi- tates tales sint, ut supra communes attollant caput, & ita specialem providentiam merean- tur. De quo videndus etiam P. Petrus Hurta- dus 2. 2. Disput. 160. §. 104. Ubi de obliga- tione Episcopi circa pauperes diœcesanos, ut non debeat tantùm ad eos Episcopalis cura se extendere, qui in urbe Cathedrali degunt, quos quidem cùm visitationem obierit, poterit ex- plorare, vel si per alium fiat, ad illum inquisi- tio spectabit, sic Episcopo præmonente. In quo tamen non videtur adeò stricta Præ- bendariorum obligatio: cùm enim eorum red- ditus pauciores sint, satis suæ conscientiæ cen- sentur consulere, si circa urbicos pauperes, aut alios eorum misericordiam implorantes, id præstant, pro quo suppetierint facultates. Illud etiam pro Episcopis observatione dignum oc- currit, non teneri quidem illos omnibus diœ- cesanorum necessitatibus subvenire, ut est compertum, quia pro illis neque Regiæ possint sufficere facultates: & ita neque in urbe, in qua ipsa Sedes, omne debet congruæ sustentatio- ni superfluum impendere, & ita valde conve- niens futurum, si pro absentium necessitatibus, quas dum visitaverit, deprehendat, aut aliàs, pars competens reservetur. id quod præsertim urgebit, si in oppido aliquo infortunium ali- quod superveniat: tunc enim urbanæ largitio- nes minuendæ sunt, quod & Præbendarij non solùm facere poterunt, sed etiam tene- buntur.
Circa obligationem aßistendi divinis offi- cijs, & non aßistentium jacturam. Ad Cap. 6. & 7. & Addit. nu. 133. & 134. tus improbata, licet explosa aliàs eorum sententia, qui asserunt, id quod posteà ab Alexandro VII. sua est cum censura pro- scriptum inter damnatas Propositiones, qua- rum est 20. tenoris sequentis: Restitutio à Pio V. imposita beneficiatis non recitantibus non debe- tur in conscientia ante sententiam declaratoriam Iudicis, eo quod sit pœna. Non ergo de hoc licet ampliùs dubitare. Dictum etiam n. 32. posse statuto firmari, ut Præbendarij ad aliquam ex divini officij horam assistere non teneantur, & nihilominùs distributionum lucrum non amit- tant: id quod, licet de statuto non loquantur, tenet Dom. Barbosa Tractatu de Canonicis Cap. 24. adducens pro eo Dueñas, Hoiedam, & Monetam, qui & n. 14. Compostellanæ con- suetudinis meminit, alijs additis, pro servitio annorum 40. cum multis ab eo citatis circa<-P>@@
quod in Ecclesijs Indiarum locum præsertim habere convincitur, pro quo ante annos pau- cos Regij est Indiarum Consilij transmissum Peruviano Proregi rescriptum, ut illustris Dominus D. Joannes de Cabrera & Benavi- des Decanus Limanæ Metropolis & assisteret, & suo penitus vacaret muneri, qui per annos quinquaginta servierat, & plus aliquid, ex eo scilicet pio respectu, ne in Ecclesia primaria Ministri talis defectum, cum alijs, qui frequen- ter obtingit, nec facilè potest suppleri, pate- retur. Circa quod forsitan æmulatio dura sicut infernus impetum fecit, sed vanum, Deo altiùs providente, ut necessitati daretur, quod nega- tum fuerat pietati, nisi etiam & justitiæ, quod non immeritò proferamus, juxta ea, quæ habet D. Barbosa suprà nu. 13. beri integram portionem, sed tertiam detra- hendam partem, quæ præsentibus accrescat, quando omnia emolumenta consistunt in di- stributionibus quotidianis, circa quod Cap. 6.
stes Tractatu eodem Cap. 25. nu. 10. & 11. Sed quid si excipiat non esse duas tertias partes pro decenti sustentatione sufficientes. Non vide- tur equidem audiendus, quia in Universitate cùm non sit Canonici personam, sed studen- tis acturus, minus ei esse poterit pro decenti su- stentatione sufficiens. Præterquàm quòd ip- sius commodum non est præsentium in Eccle- sia, & pro eo servientium incommodo præfe- rendum: unde etsi aliquid desit, aliundè sup- plendum, neque enim mendicus juvenis ad Canonicatum devenit. Si studijs vacans Ca- nonicus in ea sit talis Ecclesia, cui & sit pro- xima Universitas, ut frequenter accidit, in- quiri potest an ad assistentiam in divinis offi- cijs aliquando teneatur. Et negandum videtur, quia pro obligatione tali nullum ex Sacris le- gibus habetur fundamentum. Et quia studia, si eo fine peragenda sint, quem intendit Eccle- sia, & habetur in Cap. Cùm ex eo de Elect. in 6. ibi: Vt fructum in Ecclesia suo tempore afferre valeant opportunum, integrum hominem requi- runt, & feriatis diebus vacatio uti necessaria Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|