Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
nimis honorati illi esse possunt, si ita videlicet cum illis se gerat, ut ea faciat, quæ creatus non possit intellectus suspicari. Et hujus ge- neris amicorum honor usque ad pedum proce- cedens lotionem, & de honorato corpore ser- vorum erat quod Christus instar thesauri ha- buit: cùm modò de pedibus agamus, quos vi- demus ritu adorationis honoratos, inflexione genuum, & osculis, ut piè creditur. Propterea immolabit sagenæ suæ, & sacrificabit reti suo. Sic Habacuc. 1. v. 16. Mirabilis profectò honor sagenæ & reti datus, dum ipsi immolatur & sa- crificatur, ac proinde etiam flexis genibus ado- ratur. Sed an non discipuli Christi ij sunt, qui sagenis & retibus laborantes in mari vocati à Domino? In ipsis ergo sagenæ & retia vene- rata ab ipso, & quadantenus adorata, dum flexis genibus ipsorum abluti pedes, & osculis consecrati. Hoc est ergo honorare nimis, & plus nimio, si fas sit ita loqui, coluisse, ut non detractum, sed superadditum honori, meritò proferemus.
stinianus. pro B. Laur. Just. ubi for- san quis existimaverit non esse errorem, quia Scriptores sanctos & antiquiores, Patres sole-<-P>@@ <-P>mus appellare. Quo loquendi modo usum Concilium Tridentinum in Decreto de Edi- tione sacrorum librorum, ibi: Contra commu-
nostro expressum v. 18. Pro patribus tuis nati sunt tibi filij. Illi enim peculiari titulo Patres, qui & docuerunt dum in vivis agerent, & do- ctrinam suam scriptis exaratam in futura sæ- cula transmiserunt: idem enim est paterni no- minis fundamentum. Unde D. Matthæus S. Antonij, & S. Francisci Pater, qui Evangelica auditione conversi: dum ille historiam juve- nis, qui tristis abijt, erat enim habens multas posseßiones, postquam audierat à Domino: Si vis perfectus esse, vade, vende &c. Matth. 21. & 22. & hic illud ex eodem: Nolite poßidere au- rum, neque argentum, neque pecuniam in zonis vestris: non peram &c. 10. v. 9. & 10. Vnde & dicere potuit quod & D. Paulus Per Evange- lium ego vos genui. 1. Cor. 4. v. 15. Qui & ipse D. Augustini Pater, cujus lectione conversus ad verba illa Rom. 13. v. 13. Non in comessatio-
chi Candacis reginæ Æthiopum ex Act. 8. v. 27. & seqq. De quo & dictum supra circa D. Anselmum. Guerrici Abbatis sic: Aperit tam hominibus, quàm juvenibus jumentis. Vbi manifesta est er- roris turpitudo & posse quidem juvenis nomen irrationalibus adscribi ex Columella fundari potest, qui Lib. 7. Cap. 3. ovem juvenem dixit, sic enim videtur & juvenis equus & mulus, ac mula dici, & consequenter senex, ac senior. Quòd autem dici queat jumentum juvenis huc- usque non auditum: & ut dici posset, vel sal- tem senile, ac juvenile, instituto, de quo ibi, minimè congruebat. Cur enim Spiritus san- ctus juvenibus potiùs jumentis, quàm senibus, aquæ vivæ thesaurum aperiret? Allusio enim est ad locum Numer. 20. v. 6. ubi sic orant Moyses & Aaron: Domine Deus, audi clamorem hujus populi, & aperi eis thesaurum tuum fontem aquæ vivæ. Vbi & sequitur: Cumque eduxeris aquam de petra, bibet omnis multitudo, & jumenta ejus. v. 8. Vbi de jumentis secundùm species suas narratio procedit: id quod citatus Scriptor ad mysticum sensum advocat. Sicut & D. Ber- nardus in brevi Sermone de B. Virgine Maria, mysticè etiam prosequitur, quod de Rebecca habetur Genes. 24. n. 46. Quæ festinans deposuit hydriam de humero, & dixit mihi: & tu bibe, & camelis tuis tribuam potum. Bibi, & adaquavit camelos. Circa quæ sic Doctor sanctus: Quærit Angelus puellam, quam præparavit Dominus filio Domini mei. Bibit ipse de hydria ejus, cognata sibi virtute delectaturus. Sed numquid non etiam ju- mentis potum tribues? Bibit Angelus quòd virum non cognoscis: bibant jumenta quòd de humilitate singulariter gloriaris. Hæc ille, qui bibere de utroque meruit, & felicissimè satiari. Iuxta quæ id, quod ex Guerrico positum, ad jumenta etiam senilia spectat: nullum enim ex memo- ratis sine refrigerio est cælesti relictum. Vnde
Spiritus sancti, Seniorum habetur expressa mentio: & Seniores vestri &c. Et habent illi,<-P> @@0@ @@1@ quàm juvenes vitalis aquæ necessitatem. Circa quod observatione dignum occurrit, quod cir- ca præfatam Rebeccæ historiam sacer textus offert. Dixit enim illi Abrahæ famulus: Pau-
Et tamen illa Respondit: Bibe domine mi; celeri- terque &c. Cumque ille bibisset, adjecit: Quin & camelis tuis hauriam aquam, donec cuncti bibant. v. 19. Magna profectò illi de camelis cura, ut cùm Abrahæ famulus nihil de illis dixerit, sed sibi pauxillum aquæ, illa celeriter de ipsorum refrigerio egerit, & ita egerit, ut nullum ex ip- sis reliquerit, cui beneficentiæ suæ fructum non impenderit, donec cuncti bibant. Est ergo & Deo de rationalibus camelis cura, est & Virgini, in qua Spiritus sanctus genium, ut sic loquamur, expromit suum, eorum majori ne- cessitati consulens: quandoquidem famulo pauxillum aquæ satis, non ita camelis sarcina- rum ponderibus degravatis, quibus solet sitis impatientior excitari. Biberunt ergo & juve- nes, & seniores, ut inde inferre liceat quid in negotio spiritus & morum à Deo & Virgine sit factum, & fiat, sitq́ue currentibus sæculis faciendum. Quoniam ipsi cura est de vobis, 1. Petri. 5. v. 7. & hæc pro Num. cit. in cujus col. 2. sic legitur: Sive spiritu, cùm Sine spiritu legi debuisset, Correctio facilis. tunc solus remittebat. Ex quo ponderatio gra- vis, ut si unus tantùm in mundo esset, qui re- mittendi potestatem haberet, ad eum esset un- dique, nullis parcendo laboribus accurrendum; cùm tamen summo Dei beneficio factum sit, ut Sacerdotes cùm remittendi potestate ad ma- num habeamus. Pro quo id deservire potest, quod apud Iaponios in usu, ut peccatorum re- missionem impetrent, & sine horrore nequit enarrari. Paucis id expressit P. Daniel Bartoli in Vita S. Francisci Xaverij à P. Ludovico Ianino Latinè reddita, & elegantissima profe- ctò redditione, ex quibus illud Lib. 3. n. 5. Est & illud etiam Confeßionis Generalis tribunal hor- ribile, reo in lancem imposito subjectæ voragini im- minentem. Sic illi: quod alij pluribus exe- quuntur, & animus meminisse horret, luctuq́ue refugit considerata illorum hominum cœcitate, qui perpetratione immanium criminum ad eo- rum quæ aliàs commiserant, remissionem se reputant pervenire. Id autem quod instituti nostri est, satis ex eo cernere juvat, dum tanti remissio peccatorum habetur, ut pro illa obti- nenda non dubitent homines illi adeò se hor- ribili periculo exponere vix tandem evasuri. In eadem col. sic. Vel ut Græca habent Septuagies
ri aut typographo errandi aliqualem occasio- nem subfuisse. illi nos, pro Dilexit ille nos. Malus typographus diabolus conatur circa amorem Christi errores obrepere, certus eos, qui de illo rectè sentiant,<-P>@@
pertinere. Quis enim non amet amantem? & amantem quidem ut ibidem demonstratum, & pro quo totum amoris convivium à n. 997. & videnda etiam dicta, n. 133. Ut ergo non ame- mus Christum diaboli solicitudo pervigilat, & ita ne cordibus fideliter imprimatur. Cùm ta- men ex adverso ille fidelissimus amator, cujus illud Cant. 8. v. 6. Pone me ut signaculum super
Ubi quidem rectam & intemerabilem exigit impressionem. Unde Theodoretus ita scribit:
Sic ille. Notam inquam illius amoris, unde sta- tim addit: Quia fortis est ut mors dilectio. Ibi- dem. Dilectio inquam ipsius Christi, ut expo- nit D. Ambrosius Libro de Isaac Cap. 8. ubi ita scribit: Ipse quoque est signaculum nostrum, quod est perfectionis & charitatis insigne, quia diligens Pater signavit Filium, sicut legimus: Quem Pater signavit Deus. Ioan. 6. v. 27. Charitas itaque nostra Christus. Bona Charitas quando obtulit morti se pro dilectis: bona charitas, quæ peccatũ remisit. Et ideò anima nostra induat charitatem, & charitatem hujusmodi, ut sit validaut mors: quia sicut mors finis peccatorum est, ita & charitas; quoniam qui diligit Dominum, peccare desinit. Sic ille. Et pro sententia postrema citatur in margine 1. Cor. 13. propter ea, quæ in illo Capite continen- tur, in quo de effectibus charitatis, inter quos illi: Non agit perperàm. Non gaudet super iniqui- damus amori. typographi; in authographo enim ritè scrip- tum, quandoquidem & lapsus calami esse posset. Sed ut quid satisfactio, ubi erit, ut æsti- mo, qui accuset nullus? Num. 1037. col. 2.
ca gloriam error uterque. Vbi quod nuper cir- ca amorem Christi dictum, pariter asseren- dum: conari inquam pessimum typographum Satanam ut circa gloriam erremus non solùm cogitatione, per errores mentis, sed etiam ope- re, ut nobis inquam persuadeamus futuram facilem illius adeptionem, & homines quali- bet adhibita diligentia, etiam in exitu vitæ sal- vari, cùm tamen Dominus protestetur paucos esse, qui ejus viam inveniant. Matth. 7. v. 14.
errore mentali practicus ille subsequitur de in- venientium paucitate. Quibus consonat illud Davidicum Psal. 94. v. 11. & isti non cognove- runt vias meas, ut juravi in ira mea: Si introibunt in requiem meam. In Romano Psalterio: Ipsi verò non cognoverunt viam meam. Ergóne plu- res sunt viæ. & una simul? Ita equidem. Plures sunt, quia mandata Dei plura: una, quia una lex omnia complectens. Unde cùm Psal. 118, v. 1. sic Vates ordiatur: Beati immaculati in via, qui ambulant in vijs ejus. Ita paulò post: Non enim qui operantur iniquitatem, in vijs ejus ambu- laverunt. v. 3. Immaculati ergo in via idem est<-P> @@0@ @@1@ & 33. Has ergo vias, quæ & via una, non co- gnoverunt illi, de quibus Psaltes secundùm historicum intellectum, Israelitici populi er- rones, de quibus & præmissum. Et dixi: Sem-
in promissam terram non introituros; quod & implevit, cùm Josue tantùm & Caleb ex ijs, qui de Ægypto egressi, felicem illum fuerint introitum consecuti. Quod quidem sublimiori sensu cælestis exposuit Interpres Hebr. 4. Et- enim & nobis nunciatum est sicut & illis. Ingre- diemur enim in requiem, qui credidimus quem- admodum dixit: Sicut juravi in ira mea: Si introi- bunt in requiem meam: & quidem operibus ab in- stitutione mundi perfectis. v 2. & 3. Ijdem ergo qui arctam non inveniunt, cum ijs, qui dicun- tur vias & viam Domini cognovisse; & sicut pauci illi, ita & qui exceptio comminationis illius formidabilis extiterunt. Dominus non est simplici comminatione con- tentus, sed etiam jurat, quod à D. Augustino gravissimis est verbis expensum juxta mentem Apostoli prolocuto, & sic post alia: Magnus terror. Ab exultatione cœpimus, sed ad magnum ti- morem conclusit Psalmus iste: Quibus juravi in ira mea, si introibunt in requiem meam. Loqui Deum magnum est; quanto magis jurare Deum? Hæc ille & alia, ut nemo erret corde, & sic viam cælc- stis introitus nequeat invenire, & hunc erro- rem, omnium quidem periculosissimum pergit etiam correcturus iterùm D. Paulus. 1. Cor. 6. rinthij, aut penitus à naturali ratione alieni, ut existimare possent iniquos, quorum catalo- gus ibidem contextus, Dei regnum possessu- ros? Minimè quidem. Christiani erant, & ve- rè Catholici, unde statim de illis: & hæc qui- dem fuistis. sed abluti estis, sed sanctificati est is &c. In quo ergo error poterat pertimeri? In eo sci- licet quòd licet Christiani, pravè tamen agen- tes, existimare poterant salutem se æternam adepturos, benignitate Dei tandem aliquando pœnitentiæ remedium indulgente. Talibus er- go ait: Nolite errare. Id tacitè innuens, quod jam ipsum dicentem audivimus de juramento Domini, & operibus ab institutione mundi perfe-
Deus ab institutione mundi statuit, cùm sci- licet primos parentes divinæ legis præceptis instituit, ut inciperent ambulari in via imma- culati & ita securi: quod equidem minùs feli- citer accidit: errore diaboli, licet tandem er- rore correcto, via, quæ ducit ad vitam inventa, in requiem meruerint introire. ma constructio nequit. Et ijs tribuendus error, quibus ali; res, de qua ibi, non talis, ut eidem repugnet ascensus, de divino enim amore ser- mo, qui ad illum excitat, neque stare potest ut ad ima devolutus affectus cum divino possit amore componi. In quo esse error potest, qui attentissimè corrigendus. Lampades ejus, lam- pades ignis, atque flammarum. Cant. 8. v. 6. Ubi divinus Spiritus ad expressionem amoris non est contentus ignis compellatione, sed addit flammas: quia sursum debet ascendere. Car- nalis siquidem & mundanus amor, & ipse ignis est, nam Et tela nequißimi ignea, de quibus Apostolus Ephes, 6. v. 16. & apud Job. 31. v. 12. Ignis ille usque ad perditionem devorans, & omnia eradi- cans genimina. Sed sine sursum ascendente flam- ma, verùm ad inferos penitus inclinatus. Non sic divinus amor, non sic sine flammis alta pe- tentibus non stat, cælum spirat, cælo hæret, & ubi est thesaurus, ibi & cor. Hinc est ut sponsa ante præfata verba, quibus amor ex- pressus, inducatur ascendens: Quæ est ista, quæ unde illi tanta obveniat felicitas indicatur. Suum ergo quisque reconveniat affectum, & inde an cæli incola sit futurus bonis indicijs de- prehendet. lela sic debuit exhiberi: Et passus post diraferum cruciamina lignum. Sed quia epithetum Ferum non videtur accom- modatum Cruci, de qua in officijs sacris illud adeò contrarium effertur, cùm vocatur, Dulce
canit: & superni membra Regis miti tendas stipite. Mutari in aliud, immò & alia sine difficultate poterit. Et quod ad proprietatem locutionis at- tinet, negari illa nequit, cùm apud probatos in- veniamus auctores, feros enses, feram hyemem, fera tela, fera flumina. Unde & rigidum vocari potuit juxta id, quod & in præfato habetur hymno: & rigor lentescat ille, Quem dedit nati-
Dicatur ergo, si plus placeat: Vel
Aut etiam Sive aliter, quod per me licebit, dum melius probando censori. Carmine 7. si non placuit illud: Positurus præmia, quod propriè dictum, quia præmia sunt coronæ, variatio est facilis sic: Vel si aliud placeat, placiturum & Nobis, qui- bus hæc pro Epithalamio satis.
@@0@ @@1@ Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|