Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
| jiciendi sunt impij velut rei in die judicij, ut ex-
cipiant sententiam damnationis à Christo. Sic ille, cujus ratio convincit non fore futurum locum propinquiorem, quia futurus reorum, rei enim non constituuntur propinquiores judici, quàm sint assessores, aut filij, vel amici, & fideles ministri, & hoc indicatum à Christo, cùm ab eo dictum separandas oves ab hædis, & illas à dextris, hos à sinistris collocandos v, 31. & 33. quia digniorem & honorabiliorem locũ prębi- turus. Licet autem Abulensis Quæst. 359. in cita- tũ Cap. Matthæi affirmet separationis rationem præcipuā non esse propter differentiam digni- tatis, fatetur, revera caussam esse, licet alias sub- dat: & quocumque id explicetur modo, stat pro digniori loco in electis ratio adducta: ho-
lius inquam, qui se Regem in judicio com- pellet, & de illo honore agitur, quo nullus major, immò neque illi ullatenus exæquan- dus. Tunc dicit Rex his, qui à dextris &c. v. 34.
tuuntur à præfato Scriptore, salvandorum in- quam & damnandorum: & in priori eos sta- tuit, qui auctoritate & potestate, ut alios re- gerent, caruerunt: in altera illos, qui auctori- tate & potestate fulserunt. Ex quo sequitur ex istis salvandum nullum, cùm tamen dogma fidei sit multos & Pontifices, & Episcopos, ac Ecclesiasticos Prælatos, Reges etiam, & Prin- cipes gloriam assecutos. Quod cùm negari ne- queat, rogo unde illi vocandi? Non à longè, quia proximiores, quibus dicitur Discedite. Neque è propinquo, quia eis dicendum Veni-
auctoritate fulgentes aliquomodo videantur Deo proximi, unde & dij dici possunt: à Deo tamen longè esse Scriptura proclamat. Pro- verb. 15. v. 19. Longè est Dominus ab impijs. Ephes. 2. v. 12. & 13. Sine Deo in hoc mundo. Nunc autem in Christo IESV vos, qui aliquando eratis longè, facti estis prope in sanguine Christi.<-P>@@ <-P>Cùm tamen Justi Deo proximi, & Deus ipse illis sit, utpotè non Dij politica compellatio- ne, sed quia Dei filij perfectissima adoptione, de qua Ioan. 1. v. 12. & Rom. 8. v. 15. Et alibi. Pro quo & illud Christi, Joan. 14. v. 23. Si
identitas, de qua Apostolus 1. Cor. 6. v. 17. Qui autem adhæret Domino, unus spiritus est. Cùm ergo in illis absoluta propinquitas sit, quæ in gubernatoribus tantùm est, ut more Scholarum loquamur, secundùm quid, ex ver- bis illis, Venite, & Discedite, nihil est contra- rium deducendum. Unde cùm dicitur Iustis venite, à remotiori non vocantur statu, sed quia, ut Abulensis exponit Quæst. 362. vocat eos Christus ad locum, in quo erit beatitudo: nam licet beatitudo erit ubicumque Deus per essentiam videatur à bonis, tamen ad hoc specialiter deputa- tus est locus unus, scilicet cælum Empyreum, in quo in æternum maneant Sancti cum Christo. Sic ille, alias etiam adducens expositiones. Neque ex verbo Discedite urgeri plus potest, in quo præ- ter sententiam projectionis in tartaream abys- sum, nullum est aliud peculiare mysterium. Unde idem est ac Ite maledicti. Et sic habet D. Joannes Chrysostomus Homil. 80. in Matthæum, & alij, & quidem cùm tales in Christi essent conspectu, & ita præsentes, ut ejus possent au- dire sententiam, benè eis dici potuit, Discedite. Circa quod Auctor Operis Imperfecti in cita- tum Evangelistam Homil. ultima ita scribit: Discedite à me &c. Quasi qui non sufferat præsen- tiam illorum vel aspicere, sic dicit: Discedite à me. Nam sicut carnales oculi carnalem speciosita- tem videndo delectantur: si qua autem dißipata vel deformia videamus, quasi vulneratus est aspe- ctus noster, sic & Deus, qui in sanctitate delectatur animarum, peccatrices animas aspiciens quasi gra- vatus non suffert. Tamquàm si dicat eis: Quasi putredo & spurcitia estis, nec diu vos sustineo, quamdiu statis in judicio meo. Sic ille. O quàm formidandum illud! Utinam mihi, & legen- tibus ista non sic, sed sicut lilium florentes, & sicut odor balsami in conspectu ejus assistere, & persistere mereamur. Neque de hoc plura, ubi & admonuisse non piget ne studio subti- lium novitatum ea in publicum dentur, quæ inter futilia sint adnumeranda figmenta, abu- su potiùs quàm usu Scripturæ sacræ, tantope- rè venerandæ. Laudandus nihilominùs Au- ctor, in quo & eruditio & elegantia, cum mul- tigenæ adminiculis pietatis. Par doctrinæ & errorum cursus. 128. col. 2. Ait pro At. Num. 129. col. 1. Alieno sensu pro Alieno censu. & Maleficus pro Malè fidus. Præteritus n. 128. D. Antonius pro D. Antoninus. Num. 132. col. 2. Amisisse pro
amisisse, & perdidisse sit. Matth. 23. v. 23. sic<-P> @@0@ @@1@ qui decimatis mentham, & anethum, & cyminum, & reliquistis quæ graviora sunt legis, judicium, & misericordiam, & fidem, hæc oportuit facere, & illa non omittere. Circa quæ sic Cardinalis Ca- jetanus: Decimam solvitis horum minimorum, & reliquistis quæ graviora sunt legis. Ecce peccatum in magnis. Judicium. In his, quæ sunt debita al- teri. Et misericordiam. in ijs, quæ sunt necessaria, licet non debita pauperibus, & universaliter indi- gentibus. Et fidem, hoc est veritatem seu veraci- tatem in verbis, in promißis, in factis, hanc enim Virtutem directè & primò relinquunt hypocritæ: hypocrisis enim vitium est virtuti huic contrarium. Hæc oportuit facere, misericordiam, judicium, & fidem. Et illa non omittere, decimare mentham, anethum, & cyminum. Et dixit hæc ne putares IESVM reprehendisse observationem minimorum. Sic ille. Cura ergo minimorum dimittenda non est, etiam cùm de gravioribus agitur, quia in eorum omissione, amissio potest non con- temnenda misceri. Mulier habens drachmas de- summam adhibet diligentiam ut inveniat: & inventa gratulationem solicitat vicinarum. Si ergo diligentiam omitteret, amitteret, unde & omittere, amittere & perdere est. Sed tanti ne una drachma habenda habenti sine illa no- vem, ut pro ea tanta sit adhibenda exquisitio- nis anxietas, versionis domus, accensionis lu- cernæ, & pro inventa adeò plausibilis appara- tus? Drachma quidem decima erat pars, sine qua commodè transigi vita poterat: unde à Deo meritò fructuum victualium decima po- tuit postulari. Non est ergo tanto labore digna drachma, neque inventio gratulatione tanto- perè convocata. Juxta Budæum drachma est centesima pars assis, & ut docti Scriptores evin- cunt, regali nostro respondet, qui est octava unciæ pars. Et quid ad hæc? Mulier equidem prudenter se gerit, quia si unius drachmæ cu- ram non habeat, illam amittet, & illa amissa ob vitandum laborem, circa aliam, si fuerit similiter perdita, pigritabit, & sic in alijs, unde jacturam gravem patietur: eritq́ue omissio etiam amissio, nec levis. Hoc ergo nos instrui- mur documento, sicut & præcedenti: qui enim minimorum fructuum decimas solvere omise- rit, ubi solvendi obligatio est, ex omissione illa ad graviora procedet, & benedictionem amittet, quam solet Deus fidelibus in hac parte debitoribus impartiri. Omittit sponsa apertio- nem ostij pulsante & vocante sponso. Surgit tandem, sed serò: At ille declinaverat, atque transierat. Cant. 5. v. 6. Illum ergo amisit, quia celerem apertionem omisit. S. Tobias lumen oculorum amisit. Tob. 14. v. 3. & unde amissio boni omnium pretiosissimi? Ex omissione in- quam diligentiæ circa nidum hirundinum ex quo calida stercora inciderunt super oculos ejus. Cap. 3. v. 11. Licet enim cùm id accidit, non potuerit, lassitudine urgenti, provideri: po- tuit profectò anteà, cùm se hirundines non potuerint occultare, & intra domum non po- terant non multiplicem molestiam importare. De morali defectu non arguo virum sanctum, sed successum morali instructioni servientem<-P>@@
sionem quandoque cum amissione concurrere, & circa mores hanc curam non perfuncto- riam, sed vivacem & seriam adhibendam. quia præcisio ad cognitionem referenda, de qua ibi: minùs tamen congruit, unde adhi- benda correctio. Ibidem Sit pro Scit, ubi con- gruus esse sensus nequit. Quòd num. 133. sicut & 141. col. 1. sit Cornezo pro Cornexo, mirum non est, in hujusmodi enim nominibus errores frequentes, & litteræ, circa quam mu- tatio parùm diversa. Num. 135. sic habetur:
dere interdum, sed non inutiliter possemus, dicere cum possimus, A interjectum sæpius corrumpere veritatem. Amorem in primis, non divinum, sed humanum, multa mendacis- simè, etiam superis testibus, promittentem. Novit illa inter alias, de qua Naso Epist. 2.
Quique erat in falso plurimus ore Deus? Si de tot læsis sua numina quisque deorum Vindicet, in pœnas non satis unus eris. Pro eodem aliæ Epistolæ, & experimenta quo- tidiana succurrunt, ut clamare passim cogan- tur misellæ: In Ambitionis officina quæ non mendacia finguntur? Non est qui te audiat constitutus à re-
4. Mentita est iniquitas sibi, dicet ad hæc David parens Psal. 26. v. 12. qui constitutos habebat judices, pro quo Abulensis Quæst. 5. in citatum Caput. Quàm autem verum fuerit, quod de judicij sui rectitudine protulerit, res ipsa ob- tenta tyrannide, patefecit. Populus autem mise-
citatum scribit portentum sapientiæ. Veniat jam Avaritia armata mendacijs, ut hericius spinis, ideò inaccessibilis, quia semper habere se quod petitur avarus negat. Vt cùm multa ra-
à noto vate dictum: Semper avarus eget, & ita semper se non habere testetur. Quod & alio sensu verum: quia non habet, sed habetur à domina pecunia, cui obediunt omnia. Eccles. 10. v. 19. & præ alijs is, qui eam ligneo in sepul- chro recondit. Vide mendacissimum Naba- lem 1. Reg. 25. v. 10. & 11. Quis est David? & quis est filius Isai? Hodie increverunt servi, qui fugiunt dominos suos &c. De illis inferiùs verita- tis filij: Homines isti boni satis fuerunt nobis, & non molesti: nec quidquam aliquando perijt omni tempore, quo sumus conversati cum eis in deserto: pro muro erant nobis tam in nocte, quàm in die &c. v. 15. & 16. Sed ut omittamus alias in alpha- beto reperiendas juratas inimicas veritatis, ve- niat magis ex directo depugnans. @@0@ @@1@ cijs, quod tam est notum, quàm quod no- tissimum. Quàm ingens illud à poetarum maximo!
Concilia, incertum est, urbesne invisere, Cæsar: Terrarumque velis curam, & te maximus orbis Auctorem frugum, tempestatumque potentem Accipiat, cingens materna tempora myrto, An deus immensi venias maris, ac tua nautæ Numina sola colant. Quàm etiam & illud cum impietate ridicu- lum hominum pessimo dictum:
Lucanus Lib. 1. Pharsaliæ. Quæ quidem sunt adulationis portenta nihil enim prodigialius fingi potuit. Circa quod quidem dici multa possent, de quibus non pauca alij videnda apud ipsos. Duo hîc tantùm loca ex Scriptura ex- pendam, quæ pro adulatione in ipsa occur- runt, cùm plura non suppetant. Primum ex Eccles. 7. v. 6. & 7. Melius est à sapiente corripi, quàm stultorum adulatione decipi. Quia sicut soni- tus spinarum ardentium sub olla, sic risus stulti: sed & hoc vanitas. Ubi quidem id in primis ha- bemus omnes adulantes esse stultos. Quod sanè aliter ipsis apparet, qui se urbanos, elegantes, & discretos reputant, cùm tamen in Vocabu- lario cælestis sapientiæ adulatores stulti, & jure optimo compellentur: cùm sint à veritate remoti, id quod non obscurè innuitur, dum adulationi deceptio adnectitur, ex eo enim apertè convincitur adulationem ex mendacijs esse compactam: decipitur enim cui falsum pro vero ingeritur, juxta quod Hevæ illud: Serpens do de obtinenda divinitate obtruso mendacio, in quo & sua etiam admixta adulatio. Sic ergo satis luculenter evincitur melius esse à sapien- te corripi, qui veritatis lucem effundit. Ubi D. Gregorij Thaumaturgi, in cujus hodie festiva commemoratione versamur expositio propo- nenda sic se habens: Hinc etiam longè optabi- lius est increpationem & castigationem unius sa- pientis ferre, quàm totius Chori improborum ho- minum cantu aures demulcentium fieri auditorem. Iuxta quem quod Stultorum dicitur, Universa- lis significatio est, omnium inquam, cùm sint illi infiniti, de quo dictum n. 379. Cujus ratio est perspicua, quia omnes illi pariter mentiun- tur, & ita majus creant periculum: quod simi- litudine spinarum ardentium sub olla graphicè declaratum, circa quam multi multa, ex qui- bus P. Pineda, & P. Cornelius consulendi. Sen- sus siquidem genuinus ad multitudinem est adulantium, & ineptè in eo garrientium, est referendum, sic enim multæ spinæ sunt arden- tes sub olla, solo strepitu, sine fructu ullo, im- mò cum damno manifesto. Ardentibus enim spinis, & crepitantibus flammulis excitatis, quod est edulium in olla non coquitur, quia necessarium calorem minimè pompa illa vana ministrat: sed per antiperistasim frigescit ma- gis, unde & edulium depravatur. Talis eorum<-P>@@
rum accumulatione demulcet, suis enim in ma- lis miserè indurantur, & lethali frigore conta- bescunt, cùm æterna salus spiritu tantùm fer- ventibus promittatur: Sollicitudine non pigri:
v. 11. Domino inquam, non vanitati, cujus seria repulsa admonitio præfata terminatur: quia in fine nihil in adulationibus præter va- nitatem fuisse tandem apparebit: In malignita- v. 13. & tamquàm fumus, qui à vento diffusus est. v. 15. Consumpti quidem in malignitate, quia adulationibus tenaciùs illa resedit. Unde & vanitas sine fructu & remedio deprehensa, quando velut fumus, qui ex spinarum combu- stione erupit, à vento diffusus est, & vanita- tum vanitas deprehensa. Apostolus exhibet, 1. Thessal. 2. v. 3. 4. & 5. ita scribens: Exhortatio enim nostra non de er-
conversationis exemplar! Illi ergo, qui mini- stri Christi sunt, & de lucro animarum seriò tractant, ab adulationibus debent penitus ab- stinere: si enim secus agant, auctoritatem Evangelio detrahunt, & minùs faciunt credi- bile, quod conantur lenocinio verborum per- suadere. Probatum se Paulus à Deo testatur, ut ipsi Evangelium crederetur, & dignus in- ventus, quia de placendo hominibus studium nullum, unde neque de adulationibus, cum re- spectibus alijs quæstuosis. Sed qui hoc stare queat, ut de placendo nulla ipsi cura, si enim non placeat, neque audietur, & ita neque Evangelicæ annuntiationis fructum reporta- bit? Sed quidem stare illud ritè potest ut non studens placere, plus placeat. Non placet, dum ad palatum mundi non loquitur cordatis audi- toribus: sed placet eo ipso magis, dum ad cor loquitur, juxta Prophetam: Loquimini ad cor Ierusalem. Isai. 40. v. 2. Sic advocatur illa: Et advocate eam, quæ, si non ita ei loquatur, avo- catur. Adulati non sumus, quod est seductorum. Sic D. Joannes Chrysostomus. Ex quo fit Evan- gelicam prædicationem, si adulationibus age- retur, respuendam: eo enim ipso qui ita age- rent, probarentur seductores, quandoquidem mendacijs niterentur: laus enim veritate sub- nixa, adulatio non est: unde & observat cita- tus nuper aureus Doctor Thessalonicenses ab Apostolo collaudatos, id quod ex Cap. 1. con- stat, ubi inter alia illud: & vos imitatores nostri & 7. Quæ laus sublimis est, ut vix similis apud ipsum reperiatur. Expedit enim quandoque bene merentes laudare, quod potest sine adu- Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|