Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
quando de lotione pedum illius agebatur: quod si cerneret, vehementius exclamaret. Egóne Christus? Ego, ego, illius indignissimus præ- sentia, ut jam antè judicavi cum dixi: Exi à me, quia homo peccator sum, Domine? Lucæ 5. v. 8. Ego Christus, cùm sit ille, cui revelante Patre à me dictum: Tu es Christus Filius Dei vivi, qui quo & mihi ab eodem è splendenti nube dire- ctum imperium, ut ipsum audirem, quem glo- riosum in monte sancto fueram conspicatus? Absit, absit, vel tale aliquid per somnium, transvolaturum statim, & in Chymericas itu- rum umbras, fabricare. Sic tamen cùm sentiat ille, retineri Christi nomen potuit additione per pauca, si diceretur: In Vice-Christi pedibus, aut Pro-Christi (quod idem est,) cunctorum Apo- stolorum peccata abluens, quæ erat D. Hierony- mi sententia. Ex quo id habemus, D. Petrum ad excellentias Christi propiùs accessisse, ut visus fecerit Dominus studiosè cavisse, quæ Petri erant, aliquomodo temperasse, ne æqua- lis in eisdem videretur. Sic cùm super aquas ambularet ut veniret ad Christum, eo sic dis- ponente, cœpit mergi Matth. 14. v. 30. Circa quod sic D. Maximus Sermone 1. de SS. Apost.
Sic ille, & quidem benè. Sed quid dicemus ad stupendum illum miraculorum cumulum, de quo Act. 5. v. 15. Cum in plateas ejicerent in- firmos, & ponerent in lectulis ac grabatis, ut ve- niente Petro, saltem umbra illius obumbraret quem- quam illorum, & liberarentur ab infirmitatibus suis? Circa quod ita scribit D. Joannes Chry- sostomus homil. 12. in Act. Vnde autem hoc fa-<-P>@@ <-P>ctum est? Ex eo quod Christus prædixerat: Qui credit in me, opera, quæ ego facio, faciet, & ma- jora faciet. Sic Doctor sanctus. Habemus ergo Domini sui non solùm æquatum virtutibus, sed prælatum: ut si quid in mersione minus fuerit, in alijs ita excreverit, ut & æquare posset, & verò etiam superare. Multùm ergo ad Chri- stum, unde & ad nomen ejus accessit. Nolite tangere Christos meos. Sic Psal. 104. v. 15. Sunt ergo Domino, sunt & Christo sui etiam Chri- sti. Inter quos primarius Petrus, qui supra com- munem compellationem, aliam sublimiorem ob acceptas illius vices obtinuit, unde & Christus eum Christum suum potuit singulari titulo compellare. Unde & dici potuit Domi- num in Christo suo omnium peccata Aposto- lorum abluisse. Sed licet potuerit, Divi Hie- ronymi sententia suo est verborum tenore & sensu retinenda, & sua sit aliàs Divo Aposto- lorum Principi gloria, quam ut nostro pro modulo promoveamus, nullam elabi patimur occasionem, pro quo & Dominus ipse solici- tus, cujus dignum illud munificentia tanta pro- missum. 1. Reg. 2. v. 30. Quicum glorificaverit me, glorificabo eum. Glorificatum autem à Petro omni exceptione major testis asseruit dicens: Hoc autem dixit, significās qua morte clarificaturus esset Deum. Joan. 21. v. 19. Ubi pro clarificabit legisse aliquos Glorificabit, dictum in Amphi- theatro n. 261. In cujus elogio cùm simus ex citato num. 385. notandi & errores sequentis col. 2. ubi Quid pro Quòd. & col. 3. Minus pro Mirus sensu prorsus absurdo. Pro Divo Iacobo Hispaniæ Patrono nonnulla cum utilibus alijs. Doctum pro Dictum. Currum pro Au- rum. Ubi de sapientia sermo, qua zelus tem- perandus: id quod in D. Jacobo laudatum: quia sapientia auro in Scriptura designata. Ex quo apparet incongruam fuisse mutationem. Sed quidem cùm adeò vehemens zelus in Divo Apostolo fuerit, non apparet quale in illo tem- peramentum fuerit, quandoquidem illius ve- hementia odium contra ipsum Iudaicorum procerum concitavit. Sed fuit sanè tempera- mentum cœlesti directum sapientia. Neque enim cùm temperandus zelus prudentia dici- tur, is tantùm commendatur, qui ad remissio- nem vergit, sed qui etiam inardescit, & pro- rumpit sapientiæ directionibus observatis. Fuit quidem in D. Jacobo aliquando zelus non ita à sapientia directus moderamine congruenti, quando Samaritanus non recipientibus Chri- stum dixit cum fratre: Domine, vis dicimus, ut ignis descendat de cælo, & consumat eos? Lucæ 9. 54. Ubi temperamenti defectum Dominus sua increpatione notavit. Et conversus increpavit
Paulus Rom. 10. v. 2. Quod ergo tunc scientiæ<-P> @@0@ @@1@ ignem quidem de cælo sapientissimè agens ad- vocaret. Prædicabat post Spiritus sancti ad- ventum, ignis inquam illius, quem Deus misit in mundum, & voluit vehementer accendi: & ut vehementer accenderetur, vehementer prædicabat: Tunc imponebant manus super illos, Sic ille cum alijs, & præ alijs. Et tunc quidem secundùm scientiam, quia Spiritus sanctus Spiri- tus scientiæ est ex Isaiæ 11. v. 2. & requiescet super eum Spiritus sapientiæ & intellectus, spiritus consilij & fortitudinis, spiritus scientiæ &c. Ca- veant ergo ad Apostolicum vocati ministe- rium, & in eo juxta gradum sibi destinatum constituti, ne humanæ prudentiæ prætextu in exercitio sui muneris intepescant, quandoqui- dem & ardens vehementia cum scientia & pru- dentia potest sublimi ratione connecti. Nesci-
cujus sint spiritus manifestum; spiritus inquam scientiæ, & etiam consilij, inter quæ dona for- titudinis est donum constitutum, ut intelliga- mus quibus illa sit dirigenda luminibus, quibus ita temperanda, ut tamen suo in robore perse- veret, diciq́ue possit re & nomine, Fortitudo: id quod in Divo Jacobo suis fuit numeris absolu- tum. Num. 390. Duram pro Curam. Perperàm qui- dem; de cura enim Dei sermo pro Nobis sus- cepta, in qua durum nihil: cùm sit illi suavis, sicut & suave jugum, Matth. 11. v. 30. cujus impositio à suavi cura descendit, sicut à cura venit agricolæ, quæ circa boves jam aratri pa- tientes exercetur. Dulcis & rectus Dominus: 24. v. 8. Ubi probatio extat propositæ verita- tis; quia enim dulcis Dominus, etiamsi rectus legifer, legem accommodatam humanæ fragi- lati, quæ illius est jugum, imponit. Unde du- rum dixisse reproborum est. Durus est hic sermo. Joan. 6. v. 61. Sic illi, de quibus statim: Ex hoc
Juda inquam, de quo ibidem v. 65. Sciebat Jesus quis traditurus esset eum. Cùm tamen do- ctrina, de qua ibi, suavius nihil: Verba, quæ ego locutus sum vobis, spiritus & vita sunt. v. 64. De Eucharistia enim fuerunt, de pane cœlesti, de quo D. Ambrosius precatione ad ipsum: Panis
modi non expertũ suavitates, citatis in verbis caussam deprehedat: Sana illud ab omni languore. Languor in palato cordis obsistit, quia humor pręvalet mundialium & terrenarum voluptatũ, alio desiderabili ex corde languore sanandus, de quo Sponsa Cant. 2. v. 5. Quia amore langueo. Ubi allusio est ad id, quod præcesserat: Intro- duxit me in cellam vinariam, ordinavit in me cha- ritatem, v. 4. Quod de Eucharistia accipiunt D. Gregorius Nyssenus, Psellus, Rupertus, Paschasius, & alij, ex quibus P. Cornelius, apud quem sic Sponsa: Ipsemet rex sponsus me<-P>@@ <-P>introduxit in apothecam vini, hoc est jussit introire ad altare Dei, & illic sumere calicem salutaris Domini, qui Deum lætificat, qui hominem vivifi- cat: sic pro vinea, quam dereliqui, cellaria melio- ris nectaris sum adepta. Sic ille, cujus ultima verba ad illa Cap. 1. v. 5. sponsæ ipsius allu- dunt: Posuerunt me custodem in vineis, vineam
debet, qui ad sublimiorem rationem agendi advocatus, qualis decet Christianum, proprio- rum commodorum, in quibus noxia esse solet ebrietas, obliviscitur. Sic enim id stare poterit, quod dudum dicebamus de terrenis voluptati- bus, ad decentem moderantiam revocandis, ut sic possit suavitas Eucharistici Sacramenti suo in fonte gustari, felici languore, amoris inquam, amori repensi, de quo jam audivi- mus: Ordinavit in me charitatem. Bona hæc Domina. Sed non ideò sustinendus error, qui citato nu. & col. extat, ubi Dominam pro Domi-
Num. 396. col. 1. Susperare pro Superare. Num. 399. col. 2. Eisdem pro Eosdem. Veritatis pro Veritati. Vindebantur pro Videbantur. Num. 401. col. 3. Tangeret pro Tangerent. Ubi de Scriptu- ræ & verbis & sensu variandum nihil. Sed cùm de D. Jacobo Minore, Fratre Domini, juxta Scripturæ morem de cognatis agentis, non esset mirum si pluralis locutio in singularem muta- retur. Fuit enim Beatissimus hic Apostolus in omnibus ferè naturæ & gratiæ dotibus singu- laris. Plusquàm alij Christo propinquus san- guine, & faciei venusta majestate persimilis. E ternario Apostolico Frater major. Ob insi- gnem sanctitatem ad ingressum Sancti San- ctorum admissus. Pro Ierosolymitana Eccle- sia à tribus sanctis Apostolis Episcopus conse- cratus. In primo Concilio circa abrogationem veteris legis mirabili majestate locutus. A Chri- sto Domino post resurrectionem peculiari re- creatus & visu & alloquio, & ut comederet jam triduo jejunus invitatus, ipsi forsitan cibo cœlesti porrecto, longiori provectus ætate, unde & meritorum singularis cumulus, & con- sequenter gloriæ principatus. Cum extrema singularitate martyrij, nullus enim ex Aposto- lis præcipitio consummatus, addita percussione fullonis fuste. Quæ quidem Sanctissimum hunc Apostolum singulari reddunt fidelium affectu ac veneratione dignissimum: unde & orandus animitus, ut qui jam non in terreni, sed cœlestis templi cum Fratre introivit in 12. fraternam etiam erga nos exerceat chari- tatem. An quidquam illi negarit frater in cæ- lo, qui in terra eum tot est singularis amoris signis prosecutus? Rogavit ille pro inimicis in ipso mortis conflictu, quid pro ijs faciat, qui plenis veneratione & fiducia precibus ejus pietatem exorant, in quo scit se gratissimum obsequium Fratri facturum? Postulavit Ado- nias à Salomone fratre id, quod Regum narrat historia Lib. 3. Cap. 2. in quo tamen fatalem passus repulsam, quia sic petens regnum ipsum fratri moliebatur auferre, quod est ille sagaci- ter odoratus. Postula ei & regnum. v. 22. Postulet<-P> @@0@ @@1@ delibus postulatur. An locus aliquis ibi repul- sæ? Minimè gentium. Etiamsi dimidium re- gni petierit, etiamsi integrum. Habet ille quod det regnum petentibus, cùm orare præcipiat:
ergo, dabit, ad suæ gloriæ cumulum, & pariter postulantis. Ergo ora pro me felicissime Do- mini Frater, ut dignus efficiar Fratris tui, Domini mei promissis: nolo enim quod alijs suadere intendo, in me malè providus retar- dare. Ipsique Christum, propter sequentia. Num. 407. Objecisse pro Abiecisse. Sensu opposito. Num. 408. col. 2. Quæ sicut, pro Quæsivit. Num. 411. col. 1. Quidam pro Quidem. Præfertur pro Pro-
pro In tentatione. Num 413. col. 2. Quo pro Quod. Ab urdius pro Absurdius. Arati pro Atrati. Dicamus pro Discamus. Junge tria isthæc po- strema & conficient orationem: Absurdius atrati discamus. Sic enim aliquando contingit, ut quod candidi non didicimus, absurdiùs atrati, aut denigrati discamus. Psal. 118. v. 71. cebat, quod candoris beneficio non fuerat as- secutus. Unde ipsum pro candoris restitutione orantem audivimus Psal. 50. v. 9. Lavabis me, & super nivem dealbabor: neque ita didicerat, quod atrore humiliationis in peccati pœnam, tribulationum inquam fumigabundo turbine se asserit didicisse. Tempestas enim atra est, & noctis imago, unde apud poëtarum principem:
pheta Psalm. 17. vers. 10. Ascendit sumus
&c. Quod quidem ad ipsum sic loquentem referendum, & tempestatem, qua submersus, affirmat Cardinalis Bellarminus circa Versum 19. ubi sic idem: Misit de summo, & accepit me,
non mundantibus, sed denigrantibus, quia & de illis ignis & fumus. Jam ergo quod ad hu- miliationem spectat, ratione tempestatum hu- jusmodi ob admissum & commissum pecca- tum accipiendum, sic enim præmiserat v. 67. Priusquàm humiliarer ego deliqui, proptereà elo- quium tuum custodivi. Humiliatione ergo præ- fata didicit practicam observantiam manda- torum. Ubi audiendus Titelmanus circa v. 71. sic locutus cum loquente: Bonum est mihi quod disciplina tua me afflixeris ad eruditionem, atque ita humiliaveris: confert enim valde afflictio disci- plinæ tuæ ad custodiam præceptorum tuorum: cùm non rarò per disciplinam adversitatis ad obedien- tiam redeant, qui in prosperitate per inobedientiam à te recesserant. Hæc illi, & Vates & Interpres, ut stat sententia dicta: Absurdiùs atrati disca- mus. Absurdiùs quidem, quia atrati, cùm opor- tuisset discere prosperitatis candore decoratos. Orandus ergo Deus ne adeò nobis absurdo egeamus magisterio: sed si dura incurrerit necessitas, pro addiscenda imposterùm divinæ<-P>@@
416. col. 2. Proximo pro Præconio, ineptissima mutatione. Nec mirum si Sanctorum præco- nia intervertere diaboli moliatur invidia, Apo- stolorum præsertim, quibus designati throni, cùm thronum ille ambiens ad ima fuerit infer- ni ergastula deturbatus. Super astra Dei exalta-
ille. Isai. 14. v. 13. & 15. Sed ecce majus ali- quid: In regeneratione, cùm sederit Filius homi-
limiores non solùm super astra, & in monte testamenti, sed supra Empyrei splendidissi- mas mansiones. parum fuerit visum illum pessimum compel- lasse: tales enim dicti alij. Sodomitæ Genes. 13. unde in superlativo illo malitiæ termino nihil proditore dignum invenitur. Notissimum illud Bilbilitani poëtæ: Non vitiosus homo es, Zoile, sed vitium. Ad eum modum si ex pessimo abstractum pos- set formari vocabulum, dici etiam posset sic,
Pessimus haud fueris, sed mera pessimitas. Ex quo pro D. Mathia in ejus suffecto locum laus potest ipso dignissima concinnari. Ut sci- licet non quo modocumque sanctus, sed san- ctitas ipsa quodammodo videatur. Electus ille præ illo, qui Justus ob excellentem sanctita- tem dicebatur: unde ipsa videtur fuisse sancti- tas, eminentia divinæ participationis, ubi ab- stracta hujusmodi substantialiter prædicantur.
citato num. tum alijs §. illius 17. erratum circa Mathiæ nomen ex æquivocatione cum nomi- ne Matthæi, t, littera geminata. Unde cùm nominis Matthæi, quod Hebraicum est, inter- pretationem originariam habeamus, est enim idem ac Donatus. Mathiæ tamen, quæ genuina putetur, non apparet: si ad D. Hieronymum, cui summa in hoc deferenda auctoritas, atten- damus; ille enim de nominibus Hebraicis circa Librum Actuum Apostolorum Matthæi inter- pretationem dictam adducit, cùm tamen Ma- thiæ apud ipsum mentio nulla. Ubi quidem juxta aliquos dici posset ideò mentionem omissam, quia utrumque nominis eandem esse significationem fuit arbitratus, sic enim cen- sent aliqui, & geminato thau scribendum censuit Pagninus, pro quo videri potest P. Cor- nelius post P. Lorinum omnia complectentem. Et citati quidem cum alijs, in quibus & P. Tirinus eamdem significationem utrique tri- buunt, cùm tamen revera difficile videatur, ob D. Hieronymi sublime judicium, juxta quod nihil tale potest cum fundamento affirmari, id enim proculdubio innuisset, esse scilicet nomi- na ejusdem significationis, unde à Patribus Gaspare Sancio & Menochio nihil de tali si- gnificatione habetur quam videntur, ut mini- mè legitimam, præterisse. Et quidem unius<-P> @@0@ @@1@ esse momenti: sic enim nomen Barrabas à Ba- Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|