Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
illa sit in æternum duratura. Ex quo & fiet visionem beatam aliquid hujusmodi partici- paturam, quod est incredibilius, & contra ra- tionem ultimi finis, in quo est totalis, plena, & undequaque perfecta quies. turali filiatione Dei: cui citatus Scriptor re- spondet in primis ex eo quòd concedatur sub- stantia supernaturalis, non sequi gratiam ha- bitualem futuram illi connaturalem, quia ut ait n. 248. potest esse tātùm perfectione æqui- valens complexo ex habitu fidei aut scientia infusa. Deinde admissa connaturalitate gratiæ, respondet n. 259. & asserit futurũ filium adop- tione alterius generis possibili, quia erit filius per affectum dumtaxat, debitum tamen aliquo modo suæ naturæ. Cui consequenter naturale erit jus ad hereditatem gloriæ: non quòd à fi- liatione tali opposita adoptivæ nascatur, sed quod à filiatione adoptiva, seu affectiva natu- raliter conveniente proveniat. Contra quæ in primis, quod ad complexum illud attinet, mon- strum equidem apparet, & talia multa à sic opinantibus confinguntur, ex quibus statim inverosimilis eorum sententia comperitur, pro quo & inferiùs. Admisso autem complexo illo, non est negabile aliud ex substantia & gratia, quia & pro illo similiter argui, si standum sit consequentiæ doctrinæ. Deinde quod ad filia- tionem spectat, minimè responsio satisfacit, quia præterquàm quòd novum genus filiatio- nis adoptivæ confingitur, nequit illa talis dici, cùm minimè in solo affectu consistat, sed in physica divinæ naturæ participatione. Et con- stat ex eo quòd circa hereditatem consequen- ter dicendum est, ad quam non est tantùm jus<-P>
@@0@ @@1@ ne participationis physicæ & intrinsecæ hujus- modi substantiæ convenientis. Melius ergo dici posset esse filiationẽ alterius generis possibilis, quæ neq; naturalis sit nec adoptiva. Et hoc ip- sum inverosimilem ulterius reddit sententiam dictam, dum tot in ea iterantur figmenta. In quo quidem cum P. Izquierdo non ago, qui tantùm eo loco ab improbabilitatis nota cona- tur illam vindicare. Circa argumentum ex impeccabilitate de- sumptum, de quo n. 360. & seqq. multa habet citatus Scriptor n. 248. dicens in primis non sequi impeccabilitatem ex admissione substan- tiæ supernaturalis, nec reveritus asserere pec- catum per actus supernaturales, quod equidem inverosimile prorsus apparet, & ex terminis implicatorium, cùm peccatum maximè contra naturam sit, & prætereà actus supernaturalis ex speciali Dei motione contingat, sitq́ue ali- quid in ordine gratiæ. Dicit etiam posse venia- le peccatum admitti, id quod in confirmatis in gratia aliquomodo accidit, id tamen ex speciali Dei protectione, sed cum absoluta potentia ad lapsus graviores; quidquid de Virgine fuerit, pro qua peculiares militant rationes. Et qui- dem substantia hujusmodi supernaturalis per- fectiori cognitione prædita esse debet, quàm naturalis quælibet, ob gradum superiorem. Non ergo veniale peccatum ex cognitionis imperfectione continget. Erit ergo ex levitate materiæ; ubi jam supponitur posse illam esse gravem, & consequenter circa illam graviter posse quisquis fuerit ille peccare. Præterquam quòd figmentum imaginarium apparet, natu- ram hujusmodi constitui, quæ in sublimi or- dine intellectuali sit, & Deum non videns, cui solùm leges cum obligatione sub veniali po- nantur, idq́ue ita exigente illa ex vi propriæ constitutionis: cùm legis naturalis præcepta gravem materiam concernant, neque ab illis exempta pro statu viæ possit rationalis natura confingi. Sed admittitur tandem impeccabili- tas contra communem SS. Patrum sensum mi- nimè commoda explicatione. Contra quod argumentum nuper factum potest instaurari de obligatione legis naturalis: ubi nequit op- poni, quod ex Virgine dictum, quia id ex pri- vilegio habitum, & non ex naturali exigen- tia. Et ut dicamus deberi dignitati Matris, ea ipsa dignitas accidentarium quid naturæ est, & ad ordinem unionis hypostaticæ spectans. Addo implicare naturam, quam Deus suis le- gibus non possit obligare: id enim contra su- premum illius dominium foret: posita autem hujusmodi obligatione, id sequitur quod modò dicebamus, & quidem ut impeccabilitatem Christi cum divinis præceptis componamus non parum ingenia fatigamus, cùm illius sit salvanda libertas. Quid jam ubi libertas abso- lutè concedenda est, & non adeò compertum peccati impedimentum? ut indicio sit nihil tale in alijs illo carentibus posse reperiri. Disput. 4. à n. 180. impugnandum assumpsit P. Quiros, qui 1. p. Disputat. 20. communem est sententiam amplexus, & doctè ac subtiliter<-P>@@
stravit, roboravit. Contra quem non solùm as- serit posse dari naturam, cui visio sit natura- lis, sed etiam unio hypostatica, immò & oculo corporeo in virtutem mentis quodammodo converso, virtualiter æquali visio beatifica creata (si possibilis) vel saltem unio ad increa- tam, si ista impossibilis sit, ut ipse latè probat Dubio 2. Probat autem id, quod ad unionem hypostaticam spectat & consequenter ad visio- nem, n. 194. & seqq. quia sicut ex eo quòd unio hypostatica creata petens essentialiter uniri ut Quo Personalitati Verbi, sit possibilis, rectè infertur quòd unibile creatum essentialiter pe- tens uniri ut Quod sit possibile, idq́ue à fortio- ri, cùm perfectio tanta potius enti solido per- fectiori convenire debeat: ita ex eo quòd unio creata petens essentialiter uniri ut Quo visioni Dei increatæ possibilis sit, de quo cit.
tens essentialiter uniri ut Quod, visioni Dei increatæ sit consequenter possibile: Atqui non est ratio cur negetur intellectum altioris perfectionis esse tale unibile: Ergo &c. Idem est proportionaliter de dicto oculo corporeo. Item quia unio illa est intrinsecè accidens, aut saltem modalis substantia: Atqui omne acci- dens ex genere suo, & idem est de forma mo- dali substantiali, esse debet alicui subjecto pro- portionatum, naturale, & proprium. Sic ille philosophatur; sed quidem non urgens: Nam ex unione ad unibile benè quidem arguitur, ut esse necessariò queat: sed quòd esse debeat su- pernaturale ex parte utriusque extremi, infir- ma profectò consecutio est. Id quod evidenter ostenditur: nam juxta ipsius doctrinam, de qua n. 181. aliquid omnino naturale potest supernaturaliter uniri rei etiam omnino na- turali, eo quod ipsi indebitum sit, ut calor in summo aquæ, & Angelicus intellectus homi- ni. Licet autem ille citato loco dicat calorem & intellectum esse supernaturales respectu aquæ & hominis: id quidem non tollit, quin absolutè naturalia penitus entia sint: neque ratione talis unibilitatis absoluta admitti su- pernaturalitas potest, ratione cujus res eleva- tur ad superiorem ordinem. Unde sicut calor in summo potest in aqua constitui, ita frigus in summo in igne, sicut & intellectus humanus in Angelo, si ab illis distinguitur, nec ta- men proptereà ad superiorem gradum elevan- tur. ita assixus extremis, ut per nullam potentiam possit extrema alia copulare: ergo non petit subjectum aliud præter humanitatem, cùm persona Verbi subjectum esse non possit. At- qui humanitas supernaturalis non est, ut con- stat: ergo ineptè arguitur de unione ad sub- jectum ejusdem rationis. Ex eo autem quòd unio sit modus imperfectior, non benè argui- tur pro unibili ut Quod, solido & perfectiori: quandoquidem modus omnino necessarius est, non verò solidum. Cùm enim natura per accidentia indebita perficiatur, vel per modos, unio necessaria omnino est, non ita solidum, in cujus existentia inconveniens esse potest,<-P> @@0@ @@1@ que solidum quod revera esse possit, si in eo- dem gradu sit cum accidente & modo, perfe- ctius erit, sicut gratia perfectior est unione ipsius, & unio hypostatica minimè æquat Verbi perfectionem: & sic modus arguendi posset censeri legitimus: at modus alius argu- mentationis vitiosus prorsus est, quia de subje- cto non supponente. Unde arguenti sic: Unio- ni convenit supernaturalitas: ergo & solidæ substantiæ: neganda consequentia est. Si per- gatur: Solida substantia est perfectior, si de existente, cujus est modus, sit sermo; de persona Verbi admittendum; si de humani- tate admittatur, & ex eo argui debeat, fiet humanitatem esse supernaturalem. Si de soli- do creato supernaturali, aut quod esse tale sup- ponatur, suppositio falsa est, & ita neganda. Et est quidem vitiosus arguendi modus, quan- do ex eo quòd aliquid imperfectum est ex conceptu suo, infertur in eo genere perfe- ctius aliquid esse debere. V. g. Materia pri- ma ex conceptu suo imperfecta est: ergo in genere materiæ primę debet dari aliquid perfe- ctum. Ad eum modum: In ratione substantiæ supernaturalis datur aliquid imperfectum: er- go & perfectum dari debet, si de creata super- naturalitate sermo sit, eodem vitio laborat ar- gumentum. tica connaturalis esse potest: ergo & erit sub- stantia, cui connaturalis sit unio simultanea cum tribus divinis personis. Patet: nam secun- dùm receptissimam sententiam illa est possibi- lis, ad illud autem quod possibile est superna- turaliter, potest esse exigentia naturalis, juxta citati Scriptoris mentem. Quis autem non vi- deat, alienissimum hoc esse à mente omnium Theologorum, & contra excellentiam unio- nis, quæ est omnium maxima gratiarum, & ideò talis, ut supra omnem exigentiam sit, & id potiùs quod in eo genere satis monstrosum apparet? Et quidem jam non erit adeò mira- bile Incarnationis mysterium ex unione di- stantium extremorum Dei scilicet & creaturæ in unam personam, cùm naturale esse possit. Probo autem & modò naturale dici posse jux- ta id quod de oculo corporeo asserit præfatus Scriptor, n. 140. & 153. ac seqq. posse scili- cet elevari ut Deum videat, & n. 194. ut id possit ex debito naturali contingere, eo quòd in conditionem sublimiorem potest elevari: Ergo & humanitas ita elevari potuit. Quod si potuit, unde non ita accidisse poterit compro- bari. Quòd si objiciantur SS. Patres asserentes fuisse gratiam, adhiberi poterunt aliquæ ex re- sponsionibus ejusdem Auctoris. Quæ quidem admittenda non sunt; sed juxta illius doctri- nam veniunt admittenda, aut principia unde verosimiliter derivantur. ter potente videre Deum etiam materiali visio- ne, loquendo, satis quidem mirabile est, ut cùm visio talis etiam per absolutam potentiam impossibilis à Doctoribus judicetur, jam non solum possibilis, sed connaturalis & debita pe- nitus asseratur. Circa quod aliquas Assertiones<-P>@@
corporeo, ut corporeo, id est visione simili illi, quam oculis corporalibus videndo experimur. Quam esse ait omniũ Theologorum, à quibus oppositũ dignum gravi censura judicatur, ex quibus adducit aliquas. Sic n. 141. Secunda vide- ri posse per visionẽ spiritualem à Deo infusam & oculo unitam. Ita nu. 147. Tertia, Per vi- sionem materialem, ad quam potest elevari, quâ elevatione oculus corporeus in virtutem mentis quodammodo convertitur, & spiritua- lis efficitur. Sic n. 153. Et utroque modo vi- suros post resurrectionem Beatos affirmat & probat Dubio 6. Quarta circa connaturalita- tem, de qua. 193. & 194. Sed quidem quid- quid pro Prima adducit, censuris dignissima, contra Tertiam militat, & multò magis con- tra Quartam. Id probo. Nam Sancti Patres & Doctores absolutè negantes corpoream visio- nem, etiam modos, quibus id contendatur fieri posse, repellunt, cùm manifestum esset excogi- tandos illos & lucem aliquā superiorem confe- rendam, cùm objectum adeò superexcellens sit, & experientia cōstet in lucidissimum obje- ctum corporeum aciem non posse oculorum intendi. Unde censuræ Doctorum non cadunt solummodò supra visionem primo modo ac- ceptam, sed supra supernaturalem, quæ purè corporea sit, ut videri potest apud P. Suarium mati fidei propinquam. Cùm enim statuat sic eo loco: Secundò certum est nullo modo posse vi- P. Vasquez Tomo 1. in 1. p. Disput. 40. affirmat esse errorem manifestum. Et mitiùs quidem il- lorum est judicium, quam Patrum Valentiæ & Arrubal, quos adducit P. Izquierdus Disputat. 17. n. 123. Quod & alios censere testatur P. Martinon Tomo 1. Disputat. 7. n. 1. nec rejicit, ex quibus Theodorus Smising, Disput. 6. nu. 46. P. Amicus Tomo 1. Disputat. 9. n. 122. ubi ait esse sententiam Catholicam. Sed P. Recu- pitus Lib. 6. de Deo, Quæst. 10. nu. 6. & P. Ri- palda in Manuscriptis apud P. Izquierdum su- prà, temeritatis tantùm notam adversæ senten- tiæ inurunt, quam P. Franciscus de Lugo Disput. 21. Cap. 1. n. 11. non plena asseveratione profert, sed addendo fortè. Ubi tamen P. Or- tega Tomo 1. Controversia 1. Disput. 5. Certam. 2. addit ut minimum. Sed verò cùm præfatus Scriptor eos Scriptores adducat, qui severio- rem sunt censuram amplexi, & illi de absoluta potentia loquantur, aut non benè ipsos alle- gat, vel eorum debet contra se censuras susti- nere. tione, cùm de oculo loquitur addit, Qua corpo- reo, & in eo sensu Auctores appellat: Atqui visio, quam admittit, corporea est; ergo qua corporeus est oculus ad videndum assurgit, & quidem distinctio illa, solis videtur vocibus adornata ad imperitorum elusionem, dum di- citur oculum corporeum in virtutem mentis<-P> @@0@ @@1@ Rogo enim quomodo hoc contingat, cùm re- ipsa corporeus remaneat, & visio corporeæ conditionis sit? Si dicatur ideò esse, quia visio- nem elicere potest ad petitionem principij de- veniendum, id enim est quod quærimus, quo- modo scilicet illam possit elicere, cùm corpo- reus sit? & respondebitur: Quia in virtutem mentis convertitur, & hoc ipsum est quod ro- gamus, quomodo scilicet converti queat, cùm intra sphæram corpoream maneat, & actum eliciat ejusdem conditionis. Quomodo etiam spiritualis efficiatur, cùm corporaliter opere- tur. Dicetur forsitan ideò spiritualem dici, & ita in virtutem mentis converti, quia ad spiri- tuale objectum, quod proprium est mentis, ele- vatur. Sed recurrit instantia: hoc enim est quod urgemus, quomodo scilicet materialis facultas ad hujusmodi actum elevari possit quæ intra sphæram corpoream jacet, & actum elicit merè corporalem? Itaque oculus ut ocu- lus Deum videre nequit: Atqui in visione quæcumque illa sit, præsertim materiali, sem- per operatur ut oculus: ergo nequit absolutè Deum videre. Facilis & captui aptior respon- sio esset, si diceretur oculum ut oculum secun- dùm sua naturalia Deum videre non posse: benè tamen ut elevatum. Et tunc rationibus, quæ apud Doctores occurrunt, urgendus & prætereà discursu præcedenti, dum singula- rem mavult loquendi modum amplecti. Con- tra quem prætereà argui specialiter potest ex ex eo quod ipsum affirmasse vidimus, posse scilicet oculum corporeum nostrum ut spiri- tualem, & in virtutem mentis quodammodò conversum, connaturaliter Deum videre. Su- pra quem dicendi modum censuræ omnes ad- ductæ magis speciali ratione descendent, ne- que ij, qui de temeritate locuti, illa erant con- tenti, ubi additum adeò exorbitans deprehen- ditur. Et arguo insuper ut suprà. Oculus ut oculus concurrit ad visionem naturalem: Visio prædicta est talis: ergo ad illam ut oculus concurrit. Est ergo distinctio illa verborum umbratile tantùm figmentum. oculo secundùm præsentem naturæ statum ut vidimus, decernunt, ita contra Scriptorem præfatum eorum censuræ procedunt, cùm tamen & plures de possibili etiam corporeo visu pronuntient, pro quo P. Gonet Tomo 1.
& Vasquium eisdem assentiens adducit, ad- dens P. Valentiam, & Recentiores alios, qui- bus studium est nihil certum statuere, sed om- nia in dubium revocare, de oculo possibili ali- ter sentire. Quibus bonus Pater suum illum in Societatis Auctores pium affectum voluit eo novo argumento reddere manifestum. Et Pater quidem Valentia Tomo 1. Disputat. 1.
sed tantùm asserens non ita videri apertam in eo contradictionem, sicut in certo visu, pro quo certam de fide statuit assertionem. Id au- tem in eo neutiquàm probandum quòd pro potentia sensitiva, quæ natura sua possit vi- dere Deum non censuerit apertam esse repu- gnantiam, ipsi concedens, quod non concedi- tur, nec concedi potest intellectui. nali Christi Lib. 2. Cap. 15. §. 4 Tomo 1. sic lo- cutus: Gregorius de Valentia (non citat locum) ingenuè fassus est eos, qui sentirent oculis corporeis Deum aspici posse, opinionis falsæ minimè dam- nandos esse. Nec desunt recentiores Theologi, qui hanc pro viribus propugnent. Sic illi ratiocinantur: Si corporeus inferorum ignis potest torquere spiri- tum, cur corporei oculi non possunt videre spiri- tum? Ignem avernalem esse corporeum in Theolo- gia notum est. Hinc illud Augustini (Lib. 21. de Civit. Dei. Cap. 10.) Torquentur miris, sed veris modis. Sic ille, qui deinde arguit ex potentia obedientiali activa, & sic prosequitur: Accedit divini Voluminis auctoritas. Clarißimè Iobus 19 v. 26. & 27. In carne mea, inquit, videbo Deum meum. Quem visurus sum ipse, & oculi mei con- specturi sunt, & non alius. En meridianum solem, si suo permittantur verba significatui. Quod si lu- beat, verborum interpretem audiamus. Meliorem Augustino nullus postulaverit. Augustinus ergo &c. locum adducit ex Lib. 22. de Civit. Dei Cap. 29. apud omnes obvium de hoc agentes post D. Thomam, 1. p. q. 12. arti. 3. adhibita cōmoda explicatione in responsione ad. 2. Ubi quidem pius & eruditus Pater non videtur P. Valen- Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|