Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
quia si gloria ante prævisionem meritorum de- cernitur: ergo non potest non à Deo confer- ri, sive adsint, sive non adsint merita, neque in potestate electorum est illam amittere. Pro quo duo adducuntur exempla. 1. ducti ad car- cerem à lictoribus, qui potest quidem velle aut nolle ire, sed sive velit, sive nolit, iturus est. 2. Ex voluntate Dei absoluta ante deme- rita non dandi alicui gloriam. Ad quod re- spondet Auctor facilem habere solutionem, quam & exhibet. Ad prius exemplum respon- det in illo nullum haberi respectum ad carce-<-P>@@
casu nostro ex prævisa sub conditione libera meritoria operatione. De secundo nihil, sed est solutio facillima: quia licèt Deus prævide- re sub conditione demerita possit; implicat ta- men circa illa absolutè futura decretum divi- num, aut ea decreto intentivo negandi glori- am aliquomodo complecti. Quamquam non desint, qui casum possibilem arbitrentur, de quo inferiùs. modi electionem beneficium redemptionis per Christum, & sacramentorum valdè extenua- tur, quandoquidem etiam sine illo gloria in- fallibiliter obtinenda; circa quod & alia non- nulla parvi ponderis admiscentur, quæ & Au- ctor diluit. Sicut & illud quod de imminutio- ne beneficij in gratia ad operandum præstita addebatur. Quantum enim beneficij, ajebat P. Daza, erit excitari, juvariq́ue, ut nostro opere, labore, ac merito habeamus, quod aliàs ex electione illa habere nullatenus possumus? Ubi Auctor non dubitat asserere magistrum suum intimè in hoc attendisse, quod attendere debuisset. Et quidem meritò, cùm evidentissi- mum sit gratiam ex eo non minui, quod gra- tiam aliam eximiam præsupponat, & inde de- scendat, cùm potiùs æstimabilitas augeatur. Id quod à D. Joanne Baptista in beneficio re- demptionis per Christum prædicatum, cum dixit: Et de plenitudine ejus nos omnes accepimus, Cardinalis Toletus. includentem simul gloriam & merita: Quia juxta P. Soarium idem actus nequit simul ten- dere in finem & media, præsertim quando me- dium unicum non est, ut in præsenti, cùm possit Deus gloriam aut propter merita tribue- re, aut etiam gratis. Pro quo & nonnulla non plus urgentia adjiciuntur, quibus abundè Au- ctor satisfacit. Et quidem quod finis & medium possint simul intendi, etiamsi media plura sup- petant, negari rationabiliter nequit, si de me- dijs materialiter sumptis loquamur: sunt enim entitates duæ, quas potest voluntas uno actu complecti. Secus est si medium secundùm ra- tionem talis formaliter eligatur, sic enim in- tentionem finis supponit, & ita circa illius electionem potest esse difficultas: sub qua con- sideratione à P. Soario potuit, quod ex ipso assumitur, affirmari. Unde licet Deus merita cum gloria ut media ad ipsam expressè velit, juxta prædictam doctrinam, formalem ratio- nem medij non habent, sed tantùm intenditur ut illam habeant, quia ante illorum absolutam prævisionem vim movendi non habent, alli- ciendi scilicet in ordine ad præmium: unde media dici possunt in actu signato, sed non in actu exercito. Sicut & de ratione finis dicen- dum in gloriæ intentione, quæ non exercetur circa illa. nationis medium passio Christi fuit: ergo & volita peccata, quæ in ea intervenerunt. Il- latio probatur, quia sine peccatis stare illa non potuit, quæ ante prævisionem passionis prævisa<-P> @@0@ @@1@ te prævisum Adæ peccatum: revera enim pas- sio Christi medium fuit. Hæc cum nonnullis alijs ad summam redacta, non urgere Auctor existimat, & juxta principia sua, in quorum aliquibus P. Suarij doctrinam amplectitur, congruentem adhibet responsionem. Nos quod ad Christi passionem attinet in decreto inten- tivo gloriæ non inclusum asserimus, & quod de peccatis dicitur, urgentissimum arbitramur, ut suo loco ostendimus, pro quo & faciunt dicta Problemate 4. Sect. 14. Concludit argu- mento P. Vasquez desumpto ex universali vo- Juntate salvandi omnes, quam Deus habet, ex se sufficienti ad negotium præsens, unde sine ulla necessitate & ratione circa aliquos varia- tur. Cui ex doctrina P. Suarij respondet volun- tatem illam erga solos reprobos versari, cùm tamen circa prædestinatos specialiter alia pro- videntia versetur: stante enim illa, ut stare fatendum est ex magnis pro illa fundamentis, ut quid alia inefficax & conditionata; cùm nullus prudens ita sit solitus decernere. Sed verò etiamsi dicamus in Deo præcedere volun- tatem illam dandi gloriam omnibus, qui ha- buerint merita, qualis in Scriptura significa- tur, pro speciali erga prædestinatos non incon- gruè specialis poneretur, ut erga illos magni- tudo beneficij cresceret ex peculiari dilectio- ne, quæ in Scripturis etiam prædicatur Matth. 25. Rom. 9. Ephes. 1. Et alibi. Unde specialis hujus dilectionis comparatione, amor non talis erga reprobos vocatur odium. suam conclusione duplici manifestat Certamine 8. In prima statuit de facto electionem non stare ante prædicta merita. Id probat, quia sine illa stare potest, ut fatetur P. Suarez & asseclæ, de quo & Nos Problem. 3. & aliunde nullũ est solidum fundamentum, ut reipsa sit, ab ejus pa- tronis afferatur. Ubi præcipuum illud impu- gnat de voluntate efficaci finis, quando media ut talia ad ipsum eliguntur, uti eliguntur me- rita, quorum certitudo per scientiam mediam agnoscitur. Circa quod quidem non ineptè discurrit. Sic autem subdit n. Hæc fors Suarius præsensit, at adeò videtur rationem hanc suā non adeò nudam & simpliciter efformasse, sed alijs etiam terminis & adminiculis vestitam & implexam, ut eorum multiplicitate & confusione lectoribus per- plexitatem, & oppugnaturis faceret difficultatem. Hæc ille sanè indignissima in clarissimum Theologiæ lumen, non peculiarem aliquam sententiam suam de novitate odiosam propu- gnantem, sed receptissimam, & celebrem, in quam, ut paulò superiùs dicebam Thomisticæ, & Scotisticæ Scholæ Scriptores doctissimi conspirarunt: ut opus non fuerit Doctori Exi- mio ad singulares, inauditos, & ægrè intelli- gibiles terminos illaudabilem recursum con- quisisse. Oportuisset profectò Auctori nostro plus de rationum soliditate, quàm de verborum exuberantia fuisse solicitum, ut eruditio ejus & ingenium majori in pretio apud Theologiæ proceres haberentur: apud quem & illa: Sed pars
in præfata Doctoris Eximij doctrina termini illi implexam, & sua multiplicitate ac confu- sione perplexitatem lectoribus afferentes? Quid enim clarius dici potuit, quid brevius, quid sine terminorum multiplicitate faciliùs captu, licet aliàs queat à secus sentientibus op- pugnari, quod & à nobis præstitum citato Problemate? & id quidem ipso Doctore Exi- mio non penitus refragante, & majorem tan- tùm convenientiam in eo genere providentiæ, si ratione agatur, agnoscente; à cujus since- rissimo agendi modo valdè alienæ argutiæ il- læ ad minùs solidè sapientes decipiendos, quod nescio in qua Religiosa officina, præter quam- dam in suo Auctore Superiorum auctoritate mulctatam, potuerit fabricari. guendi modo pro contraria Assertione proce- dere. Nam prædestinare Deum per absolutam intentionem est possibile, & conveniens, & nihil est quod obstet: Ergo meritò id possu- mus affirmare. Sed negat ille Assumptum in 2. Conclusione, de qua n. 4. judicans non ob- stante cognitione meritorum per scientiam mediam, repugnare absolutam intentionem cum libertate amittendæ gloriæ, & possibilis absolutè damnationis. Additq́ue rationem hanc esse infallibilem & evidentem: tametsi ejus vires totas non omnes ejus Conclusionis Auctores collegerint & exeruerint, ut evasione ex præsuppositione essentiali scientiæ mediæ ab Adversarijs tentata eludi ita minùs doctis possit, ut non videatur intentum concludere &c. Proponit ergo illam post hunc verborum strepitum, & in ipsa novi nihil, & quod vires omnes collectas & exertas valeat indicare. In eo quidem vis ponitur, quod in statu absoluto aliquid additur, quod non est in conditionato prævisum, decretum inquam absolutum, quod solutum à me aliàs, & est satis opportuna so- lutio, quod etsi quidquam urgeret, scientiæ mediæ usus esset inutilis. Constat. Sub statu conditionato non prævidetur auxilium ut effi- cax in actu primo, quæ est sententia Societa- tis: Atqui in statu absoluto præcedit auxilium ut efficax in actu primo: ergo aliquid habetur in uno statu, quod non invenitur in alio: Ergo scientia conditionata nequit pro absoluto de- servire, & ita est inutilis. Quid ad hæc? Illud utique in absoluto statu nihil futurum præter id, quod est proprium ipsi statui, in quem transfertur à statu conditionato. Et cùm hic illum supponat, ex eo habetur ut in hoc cum cognitione effectus procedatur, inde ergo effi- cacitas, ex voluntate scilicet conferendi auxi- lium cum notitia effectus. Ad quem etiam statum pertinet velle absolutè effectum, quan-<-P> @@0@ @@1@ auxilio præstito, per quod nullo modo immu- tatur agendi ratio, ac si talis voluntas neuti- quam extitisset. Et hoc quidem pacto præfini- tio liberorum actuum sufficienter, & mihi evidenter explicatur. In casu autem nostro, ubi de gloria agitur à Deo intenta de possibili amissione pariter pronuntiamus, quia intentio supra liberum exercitium creatæ voluntatis cadit, & incompossibilitas divini decreti cum negatione gloriæ ex libera suppositione ori- tur: pro quo ex decreto argui potest, quod Deus habet conferendi gloriam post prævisa merita: illud enim per æternitatem præcedit voluntatis creatæ determinationem: Ergo eo stante nequit amitti gloria. Consequentia ostenditur, quia est incompossibile cum nega- tione gloriæ, & ut dictum est, determinatio- nem antecedit, unde oritur absoluta necessi- tas. Quid ad hæc? Illud utique necessitatem illam esse consequentem, quia decretum illud fundatur in libera voluntatis determinatione. Idem ergo in nostro casu dicendum, quia exer- citium libertatis idem est, sine ulla prorsus, nisi quoad status, varietate. Ubi dici non immeritò posset eos, qui evidentiam hujusmodi philoso- phandi non vident, præoccupatos alieno sensu vires omnes ad illius intelligentiam non colle- gisse, aut etiam exeruisse. Sed cùm viri sint sapientissimi, & perspicacissimi, ut libuerit videant, & ut voluerint censeant, dum nos pro- pugnamus nostra, & his relictis gradum ad alia destinamus.
in se est, Deus non denegat suam gratiam.
ctum n. 1543. extare pro eo Dei le- gem infallibilem, & à Deo supernaturaliter il- luminandum eum, qui observata penitus lege naturali ad finem vitæ pervenerit: quod in decursu efficaciter comprobatum. Ubi qui- dem, si nullus supernaturalis intervenit actus, merus favor divinæ benignitatis assertus, non meritum quodcumque quantumvis exiguum, aut dispositio, quod constat ex dictis n. 1547. Itaq́ue sicut Deus per viscera misericordiæ suæ humani generis redemptionem per Christum sine ullius meriti prævisione, primaria volun- tate disposuit, aliqua tamen congruentia ex parte generis ipsius humani extante, ne scilicet sine remedio permanerent, qui aliena volun- tate peccaverant, ut videri potest apud P. Sua- rez Tomo 1. in 3. p. Disput. 4. Sect. 1. ubi pro eo adducit D. Gregorium Lib. 4. Moral. Cap. 9. & D. Bernardum Serm. 1. de Adventu. Et statu- tum illud redemptionis legem vocat Christus
10. v. 7. Ita etiam in casu nostro dicendum, si revera ita eveniat, ut sine admixtione superna- turalium actuum negotium illud peragatur.<-P>@@ <-P>Cùm tamen juxta dicta Sect. 1. Problem. 6. nu. 125. Deus omnibus hominibus supernaturalia largiatur auxilia; in ijs, circa quos singularem providentiam exercuit, ut naturalem legem in- tegrè in totius vitæ decursu servarent, rationa- biliter credendum est, supernaturales aliquos actus præcessisse, ex quo omnis cessat scrupu- lus de dispositione naturali ad justificationem. Itaq́ue facienti quod in se est viribus naturæ per gratiam adjutæ Deus non negat gratiam sufficientem & efficacem, ut illuminatus modo dicto nu. 1248. reipsa salvus fiat. Quòd si actibus hujusmodi non interpositis integritas vitæ consistat, quod erit rarissimum, cùm & sint qui illos negent, Deus tunc eos, qui ita vixerint peculiari providentia in salutis viam diriget, lumine fidei illustratos, & proportio- nato voluntatis affectu, immediatus ipse magi- ster, aut alijs mirabiliter destinatis. Et quidem valdè alienum à divina pietate videtur, ut ho- minem adeò singulari providentia à legis suæ violatione servatum, sine remedio pro consecu- tione felicitatis æternæ relinquat, & perpetuæ adjudicet damnationi, cujus illud extat plenum consolatione promissum Eccli. 33. vers. 3.
originem vertere aliquos Fidelis est legi, affir- mat P. Cornelius, juxta quem ille fidelis est legi, qui fideliter illi adhæret, & eam adimplet. Est autem lex fidelis, dum etiam quod promit- tit adimplet, promittit autem vitam æternam, de quo in Problemate. majorem Theologorum partem adhæsisse affir- mant P. Lessius de Auxilijs in Appendice ad Caput 10. & Gabriel Pennotus Lib. 6. Cap. 13. inter quos D. Thomas q. 14. de Veritate arti. 11. ad 1. & in 4. dist. 20. q. unica arti. 1. quæstiun. 1. in Corpore, quam & probabi- lem reputant complures apud P. Izquierdum
pauci adducti à P. Ortega Disputat. 3. Quæst. 3. Certam. 3. & illa quidem à Nobis sub quadam conditione proponitur, de qua di- ctum, cùm absolutè censeamus casum prædi- ctum juxta præsentem statum numquàm sine supernaturalibus adjumentis accidere, obser- servantiam inquam divinæ legis per longum tempus in prædestinato, qui ad cognitionem supernaturalem per fidem peculiari Dei provi- dentia pervenit: conditio autem jam est à No- bis explicata. Ubi notandus excessus censuræ apud P. Ortegam suprà, dum ait, Auctores hujus sententiæ plusquàm Massilienses, Semipela- gianos inquam, docuisse, idq́ue certum sibi esse. Unde & sententiam dictam videtur quo- dammodò plusquam Semipelagianam judica- re. Sed verò Semipelagianos certum pro gra- tia obtinenda ex naturæ merito posuisse, osten- dit P. Suarez Tomo 1. de Gratia Prolegomeno 5. Cap. 6. Dub. 6. Qui & Dub. 4. n. 25. pariter evin- cit illos gratiam efficacem pro perficiendis actibus à natura inchoatis posuisse. Ex quibus evidenter concluditur, omnes in extremo vitæ articulo pro consecutione beatitudinis æternæ conantes, juxta ipsos, infallibilem consecutio-<-P> @@0@ @@1@ tiæ hujus & aliarum obtentione meritum aper- tissimè posuerunt, nec solùm pro perficiendo actu naturæ viribus inchoato, sed etiam pro alijs in decursu vitæ obtinendis, pro quo apud Doctorem Eximium eruditionis copiosa sup- pellex, de quo & citatus Scriptor Quæst. 2. Cer-
quàm sit sententia superiùs proposita à Semi- pelagiana diversa. dus ex eo quòd pro fidelibus non solùm natu- ralem legem observantibus, sed supernatura- lium virtutum exercitio per longa vitæ spatia florentibus, lex talis de infallibili salute æter- na non extat, unde & historiæ antiquæ casus illustrium virtute ac sapientia virorum refe- runt. Ergo neque pro observantibus legem na- turalem illa est, in quibus neque meritum ul- lum, neque alia notabilia fundamenta concur- runt. Ad quod quidem concedendum Assump- tum, & neganda consequentia, quia licet in pluribus sidelibus prædicta inveniantur, id qui- dem mirabile non est, quia gratia Evangelij ad majora se extendit, quod autem quis in media Ethnicismi caligine integer vitæ, scelerisque pu-
ritum in eo non sit, est tamen divinæ providen- tiæ digna dispositio, ut hunc non sinat æternæ beatitudinis amissione damnari. Ubi tamen cùm sit prædestinatio consequenter admitten- da, nequit in ejusmodi dispositione respectus supernaturalis penitus removeri: talis siqui- dem vitæ decursus illius effectus est, licet quoad substantiam naturalis, & ad naturalem providentiam secundùm se spectans, & solùm ad supernaturalem per extrinsecum respectum elevatus, de conditionato illo casu loquendo, juxta dicta. 18. Tomi 1. Dub. 3. circa præfati Axiomatis intelligentiam quæstionem movens ita scribit: Tertia opinio, quam sequuntur Auctores scientiæ mediæ, asserit bona opera prædestinati secundùm quòd procedant à libero arbitrio ut prævisa debere præcedere per modum conditionis necessariò requisi- tæ ipsam prædestinationem, & consequenter primum effectum prædestinationis. Probant generali eorum principio, quia scilicet antequàm Deus decernat ali- quid circa aliquem decreto absoluto, prævidere de- bet per scientiam mediam quid esset facturus in hoc vel illo ordine rerum, & tunc decernit illum con- stituere in illo ordine, in quo videt ipsum esse ope- raturum, si velit quod operetur. Sic ille, qui con- trarium cùm statuat in 4. Parte Conclusionis sub eadem intelligentia in ejus probatione pro ce- dit, ita post alia scribens: Opera prædestinati à gratia facta, etiam ut sunt à libero arbitrio sunt effectus prædestinationis &c. Ubi mirari juvat do- ctum Patrem à P. Gonet in Commendatione Divi Thomæ doctrinæ §. 9. pariter commen- datum Carmelitarum Patrum excalceatorum Generalem, præter Congregationes Hispanię, Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|