Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
modò, etiam tunc nascituros, sed prædestina- tos, id certè à præfatis non dicitur, & licet sint qui dicant, sunt tamen aliter sentientes, quòd sufficit, ut de novitate nequeat, cum er- randi periculo tale placitum incusari. Impu- gnat autem illud P. Aldrete Tomo 1. de Incar-
imperceptibile, quòd possibiles pactum ingre- diantur: cujus rationes bonæ quidem sunt, sed quæ non inverosimilem habere possint solu- tionem: unde nihil damnabile in opposita as- sertione evincunt. illam Virginis ex genealogia alia non infecta, si possibilitas spectetur, non est quidem impos- sibile apud Deum omne verbum. Et cùm stan- te SS. Joachimi & Annæ sterilitate, non po- tuerint nisi miraculosè generare, parùm vide- tur interesse, quod hoc aut illo modo miracu- lum componatur. Nihilominùs inverosimile apparet Virginem ad genealogiam SS. Paren- tum non potuisse pertinere. Singulari enim Dei providentia electi sunt, ut Virginem pro- crearent, qua etiam dispositum, ut impedimen- tum acceleratæ generationis obtingeret, ut eam, quam aliàs genituri erant juxta naturæ defluxum, cum specialibus miraculosis circum- stantijs generarent, de quo multa à Nobis dicta Tomo 3. Auctarij. Id quod Leo Imperator Ora- tione de Nativitate Virginis in Bibliotheca Pa- trum P. Francisci Combefis Tomo 8. his verbis luculenter illustravit: Mihi porrò dubium est, deceatne vulvam divina adeò honestatam prole sterilitatis nomine accusare, illosq̃ue dicere ineptos procreandæ proli, qui omnino adepturi essent, ut partus omnes superarent. Quin illud dico, fuisse Annam aptam quæ pareret. Quomodò enim ex qua salus florere habebat, infecundis accensenda foret? Enim verò, benè quidem ac præclarè ad fructus edi- tionem comparata erat: at necdum advenerat hora, quam sapientißimus ille temporum definitor, ante omnia sæcula opportunam generandæ proli consti- tuerat. Sic ille de Diva Anna specialiùs locu- tus: nam de D. Joachimo minor erat ratio du- bitandi: pro quo sic S. Andreas Cretensis Ar- chiepiscopus Ierosolymitanus Oratione 1. unde supra: Ioachim enim vir mitis, modestusq̃ue, ac di- vinis innutritus legibus cùm sobriè vixisset, Deo- que constans adhæreret, ac sic perseveraret, conse- nuerat orbus filijs, cùm natura quidem vegeta esset, nec ejus tamen vigori gratiæ munus responderet, &c. Et id quidem aptè explicant plures Patres apud citatum Scriptorem, dum ajunt soluta fuisse sterilitatis vincula: quæ quidem Deus providentissimè injecerat fœcundis aliàs con- sortibus, opportuno tempore soluturus. Suntq́ue soluta sterilitatis vincula &c. Quæ sunt verba nuper adducti Patris & præfatis immediata. Non ergo Divis Parentibus hic honor dene- gandus, adeò ipsis genuinus, & sine fundamen- to ad genealogiam aliam recurrendum, in qua neque ita nobiles, neque adeò Sancti videntur concurrisse, & sola à debito immunitas requisi- ta, quod in qualibet poterat femina reperiri. @@0@ @@1@ illa perfecta munditia, & ita ab Adami pro- genie recedatur. Sed hoc à SS. Patrum sensu est prorsus alienum, cùm sit aliàs de fide Virgi- nem ex Adamo descendere, ut constat ex Evangelio, neque ulli in mentem venit, ut eam ab ipsius progenie removeret. Pro quo audiendus idem qui supra Sanctissimus Cre- tensis Oratione 2. ejusdem Festi, sic enim ibi: & elegantissimè, ut Adamicum pulverem in Virgine, non peregrino & incognito genere dignoscamus. Pro eodem Leo Imperator su- prà, sic ob natam Virginem, Dæmonem allo- cutus: Videbis modò revera Deitate donatum eum, quem olim per imposturam deitatis promißione de- ludens divina extorrem consuetudine effecisti. Sic ille: quod quidem stare nequit, si Virgo aliunde traducta, sic enim Adamus dici non potest Deitate donatus ratione ipsius assump- tæ naturæ origineæ successionis. Sic neque il- lud D. Augustini Sermone 176. de Tempore: In illo nostræ originis corpore cœlestibus regnis arrham nostræ conditionis imposuit. Sic Doctor sanctus de Christi Ascensione locutus: neque enim originis nostræ corpus fuit, qui ex Adamo de- scendimus, quandoquidem ad genealogiam aliam pertinebat. Illud item D. Leonis Sermo- ne 1. de Ascensione: Nam quos virulentus ini- micus primi habitaculi felicitate dejecit, eos sibi concorporatos Dei Filius ad dexteram Patris collo- cavit. Dejectos ergo ex Paradiso concorpora- vit sibi Dei Filius, Adamum inquam & pro- geniem universam. Pro quo & D. Bernardus
à Deo assumptus dicitur, natura ab Adamo veniens irrefragabiliter indicatur, non ergo aliunde in Matre traducta. Pro quo & com- plures alij possent adduci Doctores sacri.
Virgo ex maculata genealogia descendens as- seratur. Rogo enim an dici possit propriè filia Adami, vel non? Si primum, ergo propriè ex maculata genealogia descendit. Nec dici po- test esse miraculosum descensum, quia miracu- lum non tollit proprietatem filiationis, sicut in miraculosis alijs generationibus videre licet: ergo neque absolutam compellationem, & cùm tanta cura de vitanda macula habeatur, debuisset sanè commercium cum maculosa ge- nealogia vitari, sic enim usu venit, ut qui è puro sanguine se gloriantur descendere, om- ne cum infecto consortium studeant evita- re. Si autem dicatur secundum, non esse scilicet propriè filiam, id quidem sustineri nequit, cla- mante D. Matthæo in principio: Filij David, filij Abraham, ut sic deveniatur ad Virginem, constetq́ue Davidem & Abraham filios esse Adami ex genealogia D. Lucæ Cap. 3. In quo improprietas nulla admitti potest, sic stante communi Patrum consensu, & modo dicendi receptissimo admisso, ut filij dicantur etiam non immediatè geniti, sed successione genera- tionum ab una stirpe venientes. Omnes enim magnam in serie generationum, & compella- tione ex ipsa desumpta, proprietatem recog- noscunt: unde id non videtur posse tutò negari, contra quod & faciunt adductæ nuper Patrum auctoritates; quibus addenda alia ex citato Andrea Oratione 1. in qua sic loquitur: Cùm enim, ut dixi, Redemptor generis, novam priori succedaneam nativitatem ac formationem, exhibere voluisset: quemadmodùm illic priùs, accepto limo, ex Virgine ac illibata terra primum Adam effinxit: sic & hîc modò, suæ ipse incarnationis Auctor alte- rius, ut sic dicam vice terræ, mundam hanc, imma- culatißimamque Virginem, à tota natura eligens, nostrumq́ue in nobis ex ea figmentum, nova ratione componens, Adæ fictor, novus Adam effectus est, ut recens ipse, temporibusque nihilominùs superior, veteri illi salutis caussa foret. Hæc ille, in quibus electio Virginis ex tota natura nostra, id enim declarat ampliùs dum subdit, Nostrumque ex no-
re, & incognita genealogia. tentum, ex suppositione illa diffusæ maculæ in omnem possibilem posteritatem, ex ea enim evincitur, non solùm ad posteritatem Adami, sed ad omnes propagatam: nam quicumque alterius genealogiæ filij possunt naturaliter quoad animam esse filij Adami, & in anima residet macula originalis. Id constat: quia ani- mæ à solo Deo creantur, & prout ipsi placet, corporibus adaptantur. Licet enim juxta dis- positiones corporis veniant: sed dispositiones non magis exigunt hanc quàm illam ejusdem perfectionis, unde secundùm se, & naturaliter possunt indifferenter quæcumque corpora in- formare. Cùm ergo posteritas Adami tota di- catur maculata, quæcumque possibilis anima unita corpori cujuslibet posteri, peccati origi- nalis macula inficietur. Non ergo dictum illud inconveniens cessat maculatæ originis, etiamsi dicatur Virginem quoad solam animam ex genealogia illa possibili transportata. Sed quid<-P> @@0@ @@1@ corpus, juxta dicta quasi per accidens se ha- beat respectu maculæ in anima residentis. Li- cet autem supposita Dei voluntaria dispositio- ne, miraculum esse queat in eo quod Virginis corpus aliunde advocetur: potuit tamen Deus ut Auctor naturales res ita disponere, ut omnia ea, quæ aliunde advocantur, in casu productio- nis Virginis undequaque concurrerent. Pro quo est doctrina D. Thomæ 1. p. q. 23. arti. 5. ad 3. ubi sic ait: Sicut etiam in rebus naturalibus ta quę materia corporis Virginis sine miraculo à Deo potuit in ea constitui, & stare quod nu- per dicebamus, unde & super eam naturaliter cadere eadem, ac diversa organizatio, ut idem corpus diverso in statu constaret. præfatum philosophandi modum ostendunt, sed ut penitus ex eo capite condemnetur, non est dicendum evincere, cùm sit ille suo in au- ctore hucusque toleratus, quem oportuisset difficultates, quæ ex eo emergunt, & prævi- disse, & satisfactionem commodam, si qua ta- lis esse possit, pro sui ingenij magnitudine prę- stitisse. Et quidem videntur duobus illis Theo- logiæ rationalis Tomis contenta, juvenilium annorum ingeniosa figmenta, & cum specio- sum titulum præ se ferant, In auream Angelici Doctoris summam, nihil in eis minus, cùm ad Grammaticam & Logicam tota illa magna moles ferè reducatur. Fuerunt autem qui ex eo damnabilem judicarant, quòd juxta illum non videatur quomodo redemptio per Christi merita locum habere possit, quandoquidem illa ad Adami tantùm posteritatem fuerit de- stinata, id quod ipse discursus præfati auctoris videtur satis apertè comprobare. Cùm aliàs in Virgine neque peccatum, neque debitum ul- lum, aut exclusio peculiaris à lege, quæ ad po- steros Adami tantùm pertinebat. Sed certè ex hac parte non est cur debeat impingi censura, quia qualiscumque explicatio sufficiens debet ad redemptionis respectum aliquem admitten- dum, juxta ea, quæ in Auctoribus classicis oc- currunt. Quid enim dicet P. Bonæ-Spei, juxta quem ut suprà vidimus n. 735. non plus debiti fuit in Virgine, quàm in Angelis? & sufficere præservationem ab actualibus docent plures viri docti, ut affirmat P. Bernal Disputat. 10. de
Christum pro Virgine propriè non satisfecisse, quia in illa offensio nulla, quæ debuerit com- pensari, & n. 32. non dici posse propriè re- demptam, quia nulla in ipsa captivitas. Quæ quidem prædicto dicendi modo possunt suffra- gari. Sed numquid inveniri aliqua ratio possit, ut redemptioni locus tribuatur? Est equidem, si dicatur eo ipso quòd Virgo non est relicta in<-P>@@
mater, modum aliquem redemptionis interve- nisse, quia ob Christi respectum extracta est ab illo miseriæ statu, licet miseria illa sine labe peccati sit: & non utcumque extracta, sed ut sine peccato coràm Christo ministraret, cùm posset aliàs extrahi obnoxia peccato ad finem alium. Et quia hæc ad præservationem tantùm ab actualibus videntur pertinere, pro originali addendum, potuisse à Deo ex linea illa B, ex- trahi, & traduci ad lineam A. ita ut in pacto includeretur, licet id naturaliter fieri non pos- set, quia futura erat Adami filia, & destinata ut si Adamus peccaret, sub ea conditione, ad Redemptoris generationem adspiraret. Semper enim Deus in ea fuit prævia destinatione, ut si Adamus peccaret, sine redemptionis benefi- cio ejus posteritas minimè remaneret: & quod quæ futura esset mater, mundissima esset ab omni labe criminali. Et licet hæc non ita ex- pedita videri possint, ut tamen Theologicæ non sit obnoxia censuræ, quæ in eis doctrina proponitur, debent sufficientia judicari. Arti. 2. magnam in redemptione vim fece- rit, ut ex ea debeat inferri Virginem ori- ginale peccatum contraxisse, sic dicens: Hoc
4. Vnde relinquitur quòd sanctificatio B. Virginis fuerit post ejus animationem. Sic S. Doctor: qui juxta dicta consequentiam aliam habet in re- sponsione ad 3. Sic concludens: Sed quia quo tempore sanctificata fuerit, ignoratur, celebratur Festum sanctificationis ejus potiùs quàm Concep- tionis in die Conceptionis ipsius. Tantum ille. Sed hanc ultimam non esse admittendam judicio Ecclesiæ declaratum habemus in Bulla Alexan- dri VII. unde & alia, ex qua deducitur, vim non habet, scilicet ad hoc ut Virgo dici re- dempta possit, necessariam fuisse actualem peccati contractionem, vel non posse dici im- munem à culpa in Conceptione, quia obstat generali de redemptione doctrinæ, in qua illa continetur. Unde & P. Suarez adductus n. 736. qui & nimis quantùm pro redemptione con- tendit, eam non formalem, sed eminentem affirmat, quam erit qui neget nullus. Et ipse P. Bonæ-Spei, qui, ut eodem n. vidimus, debi- tum in Virgine, non plusquàm in Angelis pro- fitetur, redemptionem per exclusionem à pacto recognoscit n. 106. quæ quidem eminens re- demptio est. Non videtur autem admittendus modus loquendi ipsius, qui ut Divum Thomam minimè adversantem piæ sententiæ ostendat, asserit quando peccatum originale à Virgine contractum S. Doctor profert, intelligendum esse, non de proprio & formali peccato, sed de Originabili, quatenus Virgo, si gratia præser- vativa non præcederet, illud contraxisset. Quæ explicatio; de qua n. 114. & seqq. difficilis sanè est, & licet quoad rem ipsam sit quidem veris- sima, modus tamen loquendi, ut dixi, neuti- quàm admittendus, quia peccatum originale etiam dici potest originabile, sicut peccatum lethale dici potest lethabile, veniale veniabile; præterquàm quod manifesto est errandi peri-<-P> @@0@ @@1@ citè vitandum. Dicendum ergo B. Virginem propriè fuisse redemptam, immunem licet à debito, quia eo est redemptionis modo à Deo redempta, qui ipsi proprius & genuinus est; in quo nihil majestati Redemptoris adimitur, cùm in ejus majorem gloriam id cedat: sic enim cum ea agi debuit, quæ tanto erat Filio decoranda: unde & de beneficio redemptionis, gratiarum scilicet cumulo, nihil minùs habuit, sed ineffabilem ubertatem, ex meritis inquam passionis Christi, unde præ alijs Crucifixo ad- stitit, ex quo & eminens redemptio etiam dici potest: nec de his jam scrupulosiùs præstat decernere, ubi Doctorum sana doctrina, & pietas suffragatur. Circa conceptum divinarum Proceßionum, prout intellectionem & volitionem concernunt. intellectus & voluntatis essentiali- bus sine aliqua notionalium distinctione divi- nas processiones convenienter explicari, ac sine notionalium adjectione. Circa quod P. Bonæ-Spei Tractatu 2. Disput. 1. Dub. 1. singu- larem modum dicendi amplectitur, quem im- meritò Scoto & Scotistis attribuit n. 21. Ait ergo dari intellectionem productam notiona- lem per generationem in Filio, & amorem in Spiritu Sancto, cùm tamen in Patre intellectio notionalis activa non sit, sicut neque amor, qui solùm est in Spiritu Sancto. Per circuminses- sionem autem substantialem Pater intelligit per intellectionem Filij, sicut Filius seipsum, & uterque amat Spiritu sancto. Itaque pro- cessiones activas in terminis productis consti- tuit, ad instar creatarum, quæ non in agente, sed in passo subjectantur: pro quo & Dub. 2. ubi n. 3. pro eo citat P. Albertinum & P. Præ- positum, à Nobis adductos nu. 240. & 241. & posteriorem quidem quatenus revera ita sentit, priorem autem cum distinctione lo- quentem, quam oportuisset præfatum Scrip- torem adnotasse. Ex eo autem intellectio & amor notionalis cum prædicta doctrina de in- distinctione originis activæ & passivæ videtur facilè explicari nec confusionem parere, du- plicata intellectione & amore: quod intelle- ctio notionalis nihil aliud est, quàm origo ip- sa, sicut amor intentionalis ipsa spiratio, utpo- tè actus intellectus & voluntatis; unde ex par- te actus primi in Patre nulla alia intellectio statuitur præter essentialem; sicut neque in Patre & Filio alius amor. Itaque intellectus Patris est principium generationis Filij quate- nus relationi Patris identificatur, & ita totus Pater objectivè, juxta illud D. Athanasij in Dialogo de SS. Trinitate contra Armenos, Hyposta- sis gignit, & mandato creat. Tum quia relatio ex una parte non videtur activa; ex altera Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|