Avctarii indici tomus quartus
Yüklə 19,02 Mb.
|
|
bet, aut quod instituto possit specialiter deser- vire. Ex quo fit id quod additur ex ea parte nō conferre, ut stare possit unitas in persona, sed potiùs ut oppositum: stante enim personali di- versitate, etiamsi tantùm naturis dicantur ad- venire, minimè stare unum in persona potest, & idem est de unitate naturæ. Neque in eo sensu locutus est Eutyches, quando unam in Christo naturam esse contendit, quandoqui- dem secundùm datam explicationem manebant quidem naturæ, sed quodammodo una erat na- tura, id quod ex formali ejus errore in Conci- lijs condemnato, & SS. Patrum exacta decla- ratione compertum habetur. Leo citato Tractatu contra ipsum nu. 801. ubi ita scribit: Anathemathizetur ergo Nestorius, qui
Doctor sanctus omnium in hac caussa testis maximus. Non ergo est ad rem effatum illud, neque attendendum quidquid velint innomi- nati illi somni potiùs, quàm gesti verosimilis assertores. objicit: aut objectionem præoccupat: Nec di-<-P>@@ <-P>cas ex hac opinione nostra vim discursus Con- ciliorum, & SS. Patrum enervari: V. g. Huma- nitas Christi fuit unita Verbo: Ergo non ha- buit propriam subsistentiam. Quibus ita respon- det nu. 50. Respondeo in nostra etiam sententia bonam esse sequelam, quia sequela ista non est ita præcisè & simpliciter facienda, sed juxta Patrum mentem, hoc modo: Ergo non habet propriam subsistentiam, quæ Christum faciat hominem, non Deum, sive hominem Deum: quod est argumentum valde efficax, quia im- possibile est Christi humanitatem Verbo uniri, & Christum non esse Deum; matremq́ue Christi non esse Dei matrem, quod negabat Nestorius: possibile autem est humanitatem Verbo uniri, & ita ejus personalitatem pro- priam remanere, ut non impediat quo minus Christus sit homo & Deus: quod quia non faciebat ad intentum Patres examinare nolue-
qui propriam in humanitate personalitatem asseruit, nullo modo contra SS. Patrum do- ctrinam asserturum. Quod ergo illa negetur, Theologorum erit tantùm inventum, nec ma- gno quidem fundamento inductum, cùm ne- que ex doctrina Patrum, & consequenter ne- que Conciliorum, neque ex principijs phi- losophicis possit irrefragabili discursu stabi- liri.
est quàm quod maximè manifestum. Et Di- vum quidem Leonem jam audivimus nu. 801.
Et in ejus ore fidei regula, sicut in Anathema- tismo Nestorij, de quo nu. præced. Sed quid per alia non penitus prementia vagamur, cùm in Christo unam tantùm esse personam Concilia clament, Ephesinum ad hoc specialiter contra Nestorium congregatũ, Chalcedonense, Quin- ta Synodus, & alia adducta à P. Suario Tomo 1. in 3. p. Disputat. 7. Sect. 3. ex quibus con- vincitur veritatem esse de fide. Et consequen- ter personalitatem creatam in Christi humani- tate non fuisse, sic enim duæ essent personæ, ut constat. Ex quo penitus eliditur intricata illa responsio, quæ & manifestè etiam convel- litur; ait enim veram non esse illam conse- quentiam: Ergo non habet propriam subsistentiam, quæ Christum faciat hominem non Deum, sive ho- minem Deum. Atqui vera esset, si propria huma- nitatis subsistentia extaret; nam ratione illius non fieret homo Deus. Unde falsò dicitur Pa- tres, quod ad hoc spectat examinare noluisse. Cùm enim unam tantùm personam statuerint, personalitatem assumptæ naturæ removerunt: quod quidem non sine magno fundamento sta- re potuit. Neque aliud opportunius excogitari potest, quàm incompossibilitas utriusque sub- sistentiæ, quidquid cum novioribus quibus- dam velit citatus Scriptor. Ubi quidem est du- bio procul laudabilius cum antiquioribus & sentire, & loqui, quando ex novitate nihil, quod ad gloriam Christi conducat, adducitur, & incarnationis mysterium obscuratur potiùs, quàm illustratur. @@0@ @@1@ Conciliorum & SS. Patrum, qui communiter contra Nestorium probant humanitatem Chri- sti non habuisse proprium suppositum, ac pro- inde propriam subsistentiam constitutivam suppositi, quia fuit unio substantialis: si autem esset completa propria subsistentia, esset unio omnino accidentalis: nam quidquid advenit enti perfectè completo, qualis esset natura suppositata, advenit per accidens, & totum inde resultans, non est unum per se, sed unum per accidens. Sic ille arguit; ubi quod ad au- ctoritatem spectat est quidem meritò addu- ctum, sed infirmatur sanè per id, quod addi- tur, & est instantia in casu § præcedentis ab Auctore admissi in responsione ad Primum: Nam creata natura ab una Persona assumpta est com- pleta per unionem substantialem, & perfectiori modo, quàm per propriam subsistentiam, & tamen assumi ab alijs divinis Personis potest: non ergo completio obstat unioni substan- tiali, quando negotium supernaturale agi- tur. Unde est illatio illa in SS. Patrum aucto- ritate fundata, quæ quidem auctoritas aliter applicanda. & propria personalitas habent intimam & ne- cessariam connexionem, in quantùm persona- litas est primarius ejus actus dimanans per sim- plicem resultantiam: unde remanens cum ipsa non potest non assumi assumpta natura: sicut quia natura divina habet necessariam conne- xionem cum persona Verbi, ideò secundariò fuit unita cum humanitate Christi, cum qua primariô fuit unita persona Verbi. Sic Auctor, nonnulla addens, ut vim argumenti tueatur; quæ quidem est valde exigua, nisi quatenus concludit, quòd si personalitas creata posset esse in natura assumpta, Deus non privasset humanitatem Christi propria personalitate, cùm sit perfectio valde intima ipsius, & Deus assumpsit naturam humanam completam & perfectam quantùm possibile fuit: quod qui- dem est verissimum: primum autem illud fa- cillimè diluitur simplici negatione, quidquid enim de personalitatis intima affectione & emanatione dicatur, illa quidem inassumpti- bilis est, quia est ultimus terminus constituens incommunicabilitatem, ut est communis Phi- losophorum ac Theologorum sensus. Non er- go insistendum argumentorum cumulo, sed illorum robur, etsi pauca illa sint, etsi unum tantummodò, conquirendum. Neque id, quod de Verbo dicebatur, alicujus momenti est, quia natura dum secundariò unitur nihil con- tra formalem ipsius rationem agitur, sicut fie- ret in personalitatis assumptione, ob rationem dictam. Est autem non parvi facienda tanti viri auctoritas circa præcipuum assertum, licet fortè non desit, qui secus sentiat ob affecta- tam rigidorum Thomistarum sequelam in eo convenientium, ut numerum quidem augeat, nihil tamen momenti considerabilis, nisi styli brevitas augeatur. Laudo tamen iterùm, via quidem trita, sed secura, dum alteri sit, ut par est, benignior, procedentem. Nec dimittendus ille, sed per faventia advocandus, dum quærit.
rez ex primarijs luminaribus Thomistarum, Patrum inquam Dominicanorum, qui eo se volunt titulo specialiter prædicari, cùm tamen ut aliàs dixi, suam etiam Thomisticam Scho- lam Societatis Jesu gymnasia numerosa con- stituant. Patre ergo Alvarez Illustrissimo pa- riter Archipræsule derelicto, P. Philippus à SS. Trinitate, & nonnullis alijs, Societatis est communem sententiam amplexus Disputat. 4. Dubio 3. quam & doctè probat, doctrina ad Eucharistiam extensa, sicut & à Nobis præsti- tum. Illud autem videtur difficile in probatio- ne assumptum, quòd scilicet divinæ Personæ simul sint ratione mutuæ relationis: correla- tiva enim sunt simul, & unum oppositorum relativè est in altero secundùm intellectum. Quod quidem est verissimum, sed ad realem & physicam inexistentiam, de qua est sermo, derivatum, minimè deserviens intento, nisi addatur oppositionem quidem relationum di- vinarum propter excellentiam suam id habere, ut ipsa oppositio modum illum inexistentiæ exigat, ut hoc pacto unitati divinarum Perso- nalitatum quantùm fieri possit, in ipso etiam oppositionis genere consulatur. Quod quidem dici convenienter potest, licet ad præfati theo- rematis probationem inconcussa sint principia conquirenda. Addit pręfatus Scriptor rationem aliam ex origine desumptam, quia Verbum ma- net in dicente, sicut & amor in amante: ergo ubicumque est una divina Persona, ibi etiam sunt aliæ per concomitantiam. Sed verò ratio dicta non admodùm videtur caussam istam pro- movere; nam ratione præfata convincitur qui- dem Verbum esse in dicente, & amorem in amante: nihil autem circa specialem existen- tiam elicitur, cùm præfata ad circuminsessio- nem spectent, de quo à Nobis dictum Sect. 22.
bile divinæ Personæ non essent in omnibus rebus ratione immensitatis, adhuc essent in humanitate Christi, ubi est speciali modo ac titulo unionis hypostaticæ persona Filij. Quod est quidem verum; sed ex eo nullus alius exi- stendi modus colligitur, quàm merè præsen- tialis, quem revera habent divinæ personæ, cum speciali unione Filij: illum enim omnes tenentur concedere. Si enim non esset aliàs præsens, id deficeret, quod habetur ratione immensitatis: ergo eo posito, id tantùm inest, quod ratione immensitatis haberetur respectu Patris & Spiritus sācti: Filio enim ratione unio- nis modus alius specialiter conveniret. Oportet ergo id ampliùs explicare, quod à Nobis in
ratione operationis etiam nervosè præstatur. Ubi speciale illud, quod secunda Persona est<-P> @@0@ @@1@ minans hypostaticè, quod est proprium ipsi, cùm in hoc nulla sit actio, & ut uniens seip- sam, quæ actio unitiva est communis, sicut ea, quæ versatur circa justos, sed excellentior, cùm in illis speciali etiam modo Deus existat juxta dicta suprà §. 11. Licet in eo aliqua videatur esse diversitas, quòd ratione gratiæ sit quidem speciali modo Deus in justis, non tamen divinæ Personæ formaliter, quia ad illas specialis re- spectus non est, cùm non habeant aliundè pe- culiarem cum justo connexionem, qualis est in Christo ratione unitæ naturæ. speciali modo in justis, quia speciali modo est in illis Deus, unde & esse illæ dicuntur: sed modus ille etsi trahat secum divinas Personas, id quidem fit ratione naturæ, cujus gratia est participatio. Divinæ siquidem Personæ præ- sentes sunt secundùm realem præsentiam om- nibus creaturis, & quod habetur per gratiam id præ se fert speciale, ut præsentia illa subli- mior sit, sed sine intrinseca illarum ut talium affectione aliquid ad mysterium spectans con- tinente. Ex quo apparet diversitas existentiæ in humanitate Christi. Unde in illarum missio- ne nihil ex parte realis effectus habetur, quod omnibus physicè non respondeat, licet revera una mittatur Persona & non alia, sic enim immittuntur, ut & qui mittit, eam, quam mit- tit, comitetur. Unde & illud Christi: Qui me Spiritus sanctus potest. Potest autem id, quod est de præsentia in rebus ampliùs declarari ex eo quòd personalitates sunt relationes, & re- lationes non existunt per distinctam præsen- tiam, cùm sufficiat præsentia subjecti, secun- dùm communem sententiam, quod suo modo potest divinis applicari; si etiam dicamus idem haberi quatenus sunt actus notionales. Et hic videtur verosimilis explicandi modus, quamvis dici etiam possit ratione gratiæ sanctificantis & similium donorum haberi respectum ad Tri- nitatem, quia gratia est radix visionis beatifi- cæ ad ipsam formaliter terminatæ, sicut & suo modo fides & spes. Unde sicut ratione unionis hypostaticæ deducitur specialis præsentia di- vinarum Personarum, ita & respectu gratiæ: quatenus importat unionem, licet accidenta- lem. in Eucharistia peculiarem modum præsentiæ habere totam Trinitatem, id quod citatus Scri- ptor affirmat dicens id accidere per concomi- tantiam secundariam: & quod sic dicitur esse, non dicitur sacrificari & manducari, quia non pertinet ad corpus & sanguinem, quæ sacrifi- cantur & manducantur, benè tamen dicuntur sacrificari, quæ sunt per primariam concomi- tantiam, quamvis mediatè: omnia enim quæ pertinent ad humanitatem Christi vel hy- postaticam cũ ea unionem, illā primariò comi- tantur, sive mediatè, ut Divinitas, sive imme- diatè ut persona Filij. Sic ille, ubi id speciale quod ad manducationem spectat; cùm tamen circa modum specialem ab eo distinctum, quem divinæ Personæ habent in humanitate Christi,<-P>@@ <-P>nihil addatur, quod tamen à Nobis præstitum in Appendice Sect. 30. Problemate 4. ubi & circa manducationem cum Auctore sentimus, qui circa id non meminit esse aliquos oppositum arbitrantes, Patrem scilicet & Spiritum sanctũ māducari. Et quod non dicendi sint sacrificari, ex eo constat, quia quod sacrificatur, aliquo- modo esse desinit in Dei honorẽ, quod Patri & Spiritui sancto nequit cōvenienter aptari. Pro manducatione autem ratio est exacta reddita, quam non præ se fert concomitantia secunda- ria; hujus enim ratio reddenda est, cur scilicet ea, quæ ad concomitantiam secundariam per- tinent, non dicantur manducari. primaria, concomitantia, de Divinitate locu- tus, non est admittendum, juxta dicta §. 1. pro quo & videnda, quæ diximus nu. 1110. & in Amphitheatro n. 774. ubi aliqua ex D. Leone data, quæ & citato §. inserta, sed id non in- commodat, cùm ex ijs sint, quæ non semel aut decies, sed millies repetita placebunt. Ubi & præstat D. Cyrillum Alexandrinum, primarium Ephesini Concilij lumen, loquentem audijsse in Libro ad Evoptium contra Theodoretum in Decla- ratione Anathematismi 2. ubi sic scribit: Igitur, cùm Nestorius ubique nativitatem Verbi Dei secun- dùm carnem constanter neget, & solarum nobis di- gnitatum subintroducat unitatem, hominemque Deo junctum filij appellatione cohonestatum asse- rat, necessariò nos cum illis dictis pugnantes unio- nem secundùm subsistentiam factam esse dicimus, nihil aliud dicendo, Secundùm subsistentiam, signi- ficare volentes quàm hoc solùm, quòd Verbi natura, hoc est subsistentia, quæ est ipsum Verbum, humanæ naturæ verè unitum sit. Sic ille, subsistentiæ nomine pro natura usus, ijs temporibus, in qui- bus ejus significatio non erat, ut est jam aliter usurpatum, unde hypostasi respondebat, ut ibi- dem habetur, sic enim illud, Secundùm subsi-
autem videre in præfatis verbis unionem in natura factam, & quia idem illa cum Ver- bo, & hoc & illam pariter unita. Iuxta quod & procedit Anathematismus tertius, de quo idem in alia declaratione, quam Concilium omnium eorum in eodem Concilio prolato- rum, petierat latiorem, sic enim ille: Si quis in uno Christo subsistentias post factam illa- rum unionem dividit, conjunctione tantùm il- las, quæ sit secundùm dignitatem, vel authori- tatem, & non magis coitione secundùm natu- ram unionem connectans, anathema sit. Si hæc non perspicua, quænam possemus per- spicua reputare? Eodem autem modo lo- quuntur & alia Concilia & Patres, de quo cit. nu. 1110. @@0@ @@1@ de quo Problem. 4. dictum ibidem unum tantùm dicendum hominem cum D. Thoma, (de quo & nu. 344. 502. & seqq.) & multis alijs, nonnullis refragantibus, quibus ac- cedit ex parte P. Bonæ-Spei Disput. 6. Dub. 6. ubi ait: in casu dicto futuros duos homines, sicut è converso in assumptione unius naturæ à plu- ribus Personis, si id intelligatur de subsisten- tia divina: si verò de creata, in primo casu erunt duo homines & duæ personæ, in secundo verò unus homo & una persona. Probat, quia concreta multiplicantur per solam multiplica- tionem rectorum, quidquid de obliquis sit, quia propositiones verificantur ratione so- lius identitatis inter prædicati & subjecti recta: Atqui homo utpotè concretum expressum per nomen naturæ dicit in recto naturam, uti & creata persona: Persona verò divina subsisten- tiam: Ergo &c. Confirmatur, quia alioqui concreta multiplicarentur per multiplicatio- nem obliqui, quo casu essent tres dij: quia nomen Deus dicit personalitatem in obliquo, quæ est trina. Item esset una Persona, quia nomen Personæ dicit naturam in obliquo: Ergo &c. Sic ille, occupatus non parùm circa Dom. Caramuelis responsiones. Pro discrimi- ne autem illo in divinis, & in purè creatis agit initio Dubij, ubi ait in divinis suppositum di- cere suppositalitatem in recto, naturam in ob- liquo, secus in creatis, quod manifestè consta- re affirmat in his propositionibus, homo discur- rit, homo constat anima & corpore, quæ sunt ve- ræ ratione identitatis in recto. Et idem esse ait in nomine Deus, ut constat in his propositio- nibus: Deus est unus in natura, & trinus in per- sonis: Deus est communicabilis, quæ sunt veræ ratione identitatis, hoc sensu: Natura divina est una in natura, & trina in personis, quatenus tres personalitates illi conjunguntur. Natura divina est communicabilis. statuendum quæstionem de assumptione in unitatem personæ respectu personæ creatæ in nullius venturam mentem, si mysterinm Tri- nitatis & Incarnationis divinitus non inno- tuissent. Illis autem notis inde circa ea, quæ cogitari verosimiliter possunt mysteria illa con- cernentia, modum esse loquendi regulandum, ne dum contrarius tenetur, ex eo veritas illo- rum aliquatenus infirmetur. Sunt autem quæ- stiones propositæ tantùm de modo loquendi. Cùm ergo tres Personæ ratione unius naturæ unus Deus sint; consequenter, si tres divinæ Yüklə 19,02 Mb. Dostları ilə paylaş:
|