| 470. İmam Sadiq (ə): Məhəmməd ibn Münkədər rəvayət edir: Mən güman etmirdim ki, İmam Zeynül-abidinin (ə) elə bir övladı olsun ki, onun özündən daha üstün ola bilsin. Amma bir gün İmam Baqirlə (ə) qarşılaşdım. Ona nəsihət etmək istədikdə, o, mənə nəsihət verdi.
Məhəmməd ibn Münkədərin yaxınları ona dedilər: Sənə hansı məsləhəti verdi?
Dedi: Bir gün hava çox isti isti idi. Mədinənin məntəqələrindən birinə gedirdim. Yolda İmam Baqirlə (ə) rastlaşdım. O kök və ağır çəkili idi. İki nökəri və ya xidmətçisi ilə birlikdə işləyirdi. Öz-özümə dedim: Sübhanəllah! Qüreyşin böyüklərindən biri, günün bu çağında, belə bir vəziyyətdə, dünya malı fikrindədir! Ona nəsihət verməliyəm.
Onun yanına gedib, salam verdim. Tərləmişdi, təngnəfəs halda mənim cavabımı aldı.
Mən dedim: Allah sənə xeyir versin. Qüreyşin böyüklərindən biri, günün bu çağında, belə bir vəziyyətdə, dünya vurğunudur! Bu vəziyyətdə əclin gəlib, çatarsa nə edərsən?
İmam Baqir (ə) buyurdu: "Əgər bu halda ölsəm, Allah-təalaya itaət etdiyim halda dünyadan köçərəm. Çünki bununla ailəmin və özümün sənə və başqalarına möhtac olmasının qarşısını alıram. Mən, (halal ruzi qazanmaqdan deyil,) Tanrı qarşısında hər hansı bir günahı işlədiyim halda ölməkdən qorxuram!"
Dedim: Doğru deyirsən. Allah səndən razı olsun. İsədim sənə nəsihət edəm, amma sən mənə nəsihət verdin.1
2\5
Dostları ilə paylaş: |
