| 607. "Müsnədi-ibn Hənbəl": İbrahim ibn Saleh rəvayət edir: Abdullah ibn Ömər, atasına dedi: Salehin qızını mənə almaq üçün üçün elçiliyə get.
Atası dedi: Onun bir neçə nəfər yetim qardaşı övladı var. Bizi onlara üstün saymayacaq. (Yəni; qızını bizə deyil, onlara ərə verəcək ki, mal-dövləti bəslədiyi yetimlərə qalsın.)
Abdullah, əmisi Zeyd ibn Xəttabın yanına getdi və ondan elçi getməyini istədi. Zeyd, Salehin yanına gedib, dedi: Abdullah ibn Ömər məni sənin qızını ona almaq üçün elçiliyə göndərib.
Saleh dedi: Mənim bir-neçə yetim övladım var və istəmirəm ki, öz ətimi terə bastırıb, sizin ətinizi ucaldam. Siz də şahid olun ki, mən onu filankəsə ərə verdim.
Qızın anası (ki, qızının Abdullah ibn Ömərə ərə getməyinə razı idi,) Peyğəmbərin (s) yanına gəlib, dedi: Ey Allahın rəsulu! Abdullah ibn Ömər mənim qızıma elçi gəlib. Amma atası qızımın fikrini soruşmadan onu himayə etdiyi bir yetimə ərə verib.
Allahın elçisi (s) Salehin ardınca bir nəfər göndərib, onu hüzuruna çağırdı. Saleh gəldikdə, ona buyurdu: "Qızının nəzərini soruşmadan onu ərə vermisən?"
Dedi: Bəli.
- "Qızlardan onlara aid olan işlər barəsində, fikirlərini soruşun. O, bakirədir."
- Mən ibn Ömərin qızıma verdiyi mehriyyəyə xatir belə etdim. Onun qızıma verdiyi mehriyyə qədər özümün mal-mülküm var. (Qızı ona verməkdənsə, hamilik etdiyim yetimə verərəm və mal-mülküm də, qızıma qalar.)1
Dostları ilə paylaş: | 
