Üslub anlayışı və onun təşəkkülü tarixi. Üslub çox geniş anlayış olub, bir çox sahələrdə özünü göstərir. Musiqidə, rəssamlıqda, heykəltəraşlıqda, memarlıqda, bədii ədəbiyyatda və s. bu anlayış çox işlənir. Hansı sahə üzrə olmasından asılı olaraq sənətkarın yaradıcılığında diqqəti cəlb edən keyfiyyətlərin, fərqlənən əlamətlərin cəmi də üslub adlanır. Məsələn: böyük satirik M.Ə.Sabir üslubu, bəstəkar Üzeyir Hacıbəyov üslubu; zərif, incə mənalı və dərin fəlsəfi hikmətli söz ustası N.Həsənzadə üslubu və s.
Ümumiyyətlə, ədəbiyyat və incəsənət sahəsində üslub anlayışı, əsasən, tərz, üsul, yol, metod, intizam və s. mənalarda işlənir.
Dilçilikdə üslub xüsusi anlayışdır. Bu anlayışın məzmunu ayrı-ayrı tarixi dövrlərdə müxtəlif şəkillərdə başa düşülmüşdür. Hələ qədim dövrdə romalılar dil məsələləri ilə məşğul olarkən üslub və üslubiyyat problemlərinə də toxunmuş, bu barədə ilk dəfə elmi mülahizələr irəli sürmüşlər. Yunanlar üçün üslub sübutetmə vasitəsi olmuşdur. Klassik elmdə üslubiyyatı çox zaman ritorika kölgəsində şərh etmişlər.
Qədim hindlilər üsluba nitqin zahiri əlaməti, onun bəzəyi kimi baxmışlar. Üslubiyyatı isə dilin ifadə vasitələri haqqında təlim hesab etmişlər. Bu maraq XX əsrin 60-cı illərindən daha da vüsət almışdır.
Üslubiyyat üslublar haqqında elmdir. Azərbaycan dilinin funksional üslubları və onların yaranması. Ünsiyyət vasitəsi kimi dil insan fəaliyyətinin bütün sahələrində, eləcə də məişətdə, elmdə, təhsildə, ictimai həyatda, iqtisadiyyatda, sənayedə, siyasətdə və s. istifadə olunur. Dildən bu müxtəlif sahələrdə istifadə olunarkən bu və ya başqa şəraitdə fikrin ifadə edilməsi məqsədilə dil vasitələrini seçib işlətmək əsasında onun üslubları yaranır. Hər bir üslub mövcud dilin milli xüsusiyyətləri əsasında yaranır.
Funksional üslubların yaranması və formalaşmasına aşağıdakı amillər xüsusi təsir göstərir:
a)milli ənənə; b)milli mədəniyyət; c)dövlət quruluşu;
