Azərbaycan folklorunun ilkin nəşrləri” seriyası HÜMMƏT ƏLİzadə azərbaycan el əDƏBİyyati

Şahzada Bəhram:

Mən qorxuram dastan olam dillərdə

Bülbül kimi heç gəzmiyim güllərdə

İndi cumur dərin, dərin göllərdə

Çalxanıb buların sonalar indi.
Vəzir:

Qorxma oğul dastan olmaz dillərdə

Ta ölüncə səni qoymaram çöllərdə

Qürbət vilayətdə, qürbət əllərdə

Gərək tanıyıban bilələr indi.

Şahzada Bəhram:

Çox qorxuram danışallar biləllər

Dost, duşmannar rəxşə edib güləllər

Qorxum budu yarı mənnən alallar

Onda yaman olar aralar indi.
Vəzir:

Oğul Gül Xandan gözləyəcək yolunu

Sənnən qeyri yad vərməz əlin

Xar qonuban daha pozmaz gülünü

Siryaqıblar götürülsə aradan indi.

Vəzir saznan dildarlıq vərdi ki, “Şahzada xof etmə. Səni mət­ləbinə yetirərəm”.

Bu sözdən sora tamam qoşun atdanıb şahzada Bəhramnan İs­fahan şəhrinə gəldilər. Astan şaha xəbər verdilər, oğlun şikar­dan qayıtdı. Astan şah şad olub oğlunu hizurinə istədi. Bəhram bar­gahə varid oldu. Şah qolunu oğlunun boynuna salıb üzünnən, gö­zünnən öpdü və o oğluna diqqətnən baxırdı. Gördü Bəhram çox dilgirdur, soruşdu: – “Oğlum boyun balasın alım, söylə gö­rüm bu şikarda sənə nə olub belə dilgir olubsan”. Atayi məhri­ban, mənim dilim tutmaz əhvalatı sənə nağıl eləyəm. Ona görə vəzirindən xəbər al.

Şah əmr elədi, vəzir hizurə gəldi. Əhvalatı vəzirdən xəbər al­­dı. Vəzir dedi:

– Şah sağ olsun, bu əhvalatı dil ilə deyə bilmərəm hərgah izn versən saznan deyərəm.

Şah izn verib vəzir bu dillərnən Bəhramın dərdini Astan şa­ha söylüyür:

Vəzir:

Nagahandan bir ceyrana duş oldu

Əql başdan getdi can bihuş oldu

Ceyranın eşqinə fəramuş oldu

Axtarıb ceyranı tapa bilmədi.

Yoxdu onun tək bir kaşı hilal

Bu gözəllikdə hanı bir belə kamal

Bəhram da eşqinnən tapmır qərar

Dolandı ceyranı bula bilmədi.

Ürəgimizə vurdu bir yaman yarə

Uzaqlaşdı bizdən düşdü kənarə

Əgər Xtan şəhərinə gəlsən dübarə

Axtardı ceyranı bula bilmədi.

Şah dedi:

– Vəzir Allah oyunu yıxsın, mənim çırağımı yaxşı sön­dür­­dün. Mən hara, Xtan hara. Bu vilayət ilə, oranın arası altı ay­lıx yoldur. Oraya getməg olmaz. Şahzada Bəhram bu sözü eşidib ata­­sına dedi: – “Şah baba, hərgah izn versən, mən öz dərdimə dər­­­man elərəm. Və hasanddığnan məşuqəmi gəturrəm”.

– Oğlum, nə tör ilə gəturə bilərsən söylə görüm.

Şahzada Bəhram:

İsgəndər tək cəng libasın götürrəm

Götürübən göz önündən itirrəm

Tezliknən məktubımı gətirrəm

İzn versən qayıtmaram bu yoldan.
Əyər mənə izn versən icazə

Günü günnən ömrüm olar tər təzə

Gələn vəxtdə çıxarlarmı pişvaza

İzn versən qayıtmaram bu yoldan.

Sənin duan olsa mənim dalımca

Saraluban gül rəngim dönüb narınca

Qayıtmaram bu sodadan ölüncə

İzn versən qayıtmaram bu yoldan.

Astan şah:

Oğul yaman yerdə qara etdin baxtımı

Dağıtdın dölət tac taxtımı

Piran etdin oğul yaman vaxtımı

Oğul getmə indi aman günüdü.
Sən gedərsən çox xəyala dolaram

Saraluban hayva kimi solaram

Sən gedərsən mən intizar ölərəm

Oğul getmə indi aman günüdü.

Astan şahı bu fikirlər dindirər

Dostdarı ağladıb, duşmanları güldürər

Bəhram anan bilə öz-özünü öldürər

Oğul getmə indi aman günüdü.