Azərbaycan folklorunun ilkin nəşrləri” seriyası HÜMMƏT ƏLİzadə azərbaycan el əDƏBİyyati

Fəğfur Pəri:

Ağa vəzir o bütləri səvərsən

Gəl öldürmə bu cavanı heyifdi

Nabələdə yol göstərməg ar olmaz

Yol azıban bu məkanə gəlibdi.
Şahzada Qasım:

Lalədən, qonçadan artıq rəngim var

Şah olgilan Fəğrur Pərim ağlama

Iki nərim maya üstə cəngi var

Gəlmə gətir din imanım ağlama.
Fəğfur Pəri:

Canım qurban o cavanın canına

Enim kəcavədən gedim yanına

Qılınc çəkim büdpərəstin qanına

Ay şevqin eylər gön ilğayibdi.
Şahzada Qasım:

İlahının yazısını görən var

Siyah zülfün dal gərdənə örən var

Olar çoxsa bizə kömək verən var

Gəlmə gətir din imanım ağlama.
Fəğfur Pəri:

Onların pirləri var zahir batil donunda

Qüdrət xonu qarışıqdı xonunda

Onlar bilməz beş min beş yüz onunda

Məşər həqdi bizim üçün eyibdi.
Şahzada Qasım:

Qasım qurd donunda girər meydana

Çəkər Mısır qılıncını boyayar qana

Yüz min tülkü neylər bir ac aslana

Gəlmə gətir din imanım ağlama.

Söz tamama yetişdi. Vəzir qızının iltimasına görə şahzadanı öl­dür­mədi. Şahzadanın dəlaləti ilə o büdpərəstlərin hamısını mü­səl­man etdi.

Bu zaman qızın kəbinini şahzada özünə kəsdirib qırx gün qırx gejə o sarayda qaldı. Bir gün Fəğfur Pəriyə dedi: Gözəl! Mənim in­tizarım var, Gərək Hind elinə gedim. Qız nə əlac razı oldu. Şah­za­da Qasım onunla halallaşıb Hind elinə rəvan oldu. Otuz altı gün at sürüb, otuz yeddinci gündə Əhməd Cəlalı deyilən bir həraminin vilayətinə varid oldu. Bu Əhməd Cəlalı özü qız idi.

Başında qırx həramisi var idi. Heç kəs bilmirdi ki, o Cəlalı qız­dır. Çünkü, bunun Əhməd adlı bir qardaşı var idi. O hər gün qırx qız gətirib başında olan həramilərə saqi etdikdən və na­mu­su­na toxunduqdan sonra həlak edərdi. Bir gün öz məclisində sərxoş əyləşmişdi. Həramilərə dedi: bu saat hər nə cür olsa qırx qız gətirin ki, burada saqi olsunlar. Həramilər gedib boş qayıtdılar.

Əhməd soruşdu:

– Bəs, qızlar hanı?

– Tapmadıq.

Əhməs bir qədər fikirdən sonra dedi:

– Gedin, mənim bacımı başındakı kənizlər ilə buraya gətirin, saqi olsunlar.

– Həramilər getdilər ki, gətirsinlər. Qız dedi:

– Bir qədər səbr edin gecəyə hələ çoxdu gedərik. Cəlalı özü ilə lazımi qədər behişdarı götürüb və and yad etdi ki, gərək qar­da­şımı və həramiləri qətlə yetirəm. Onlar dünyada qız qoy­ma­dı­lar səlamət qalsın. Mən bu fikirnən qırx qız ilə onların məclisinə getdim.

Hər tərəfdə badəni paylayırdılar. Və badəni doldurub verən Cəlalı idi.

O sonuncu badələrə bütün behişdari daxil etdi. Hamısı be­hişt oldu. O saat kənizlər Cəlalının hökmünə görə hamısını qətlə yetirdilər. Bütün qızlara tapşırdı:

– Hamınız kişi paltarı geyin və heç bir yerdə bu sirri aç­ma­yın. O əhd etdi ki, hər kimin güzarı buradan düşsə gərək öldürüb le­­şin­­dən hasar, başından minara qurduram ta inki məni yıxana qə­­dər. Elə ki, məni yıxdılar onda o oğlana gedib və sirrimi ona aça­­ca­ğam.

Şahzada Qasım qəfildən Cəlalının üstə çıxdı, Hind elinə ge­dən yolu mənə nişan ver, dedi.

– Ey pəhlivan, buraya gələn adamlar baş verib gedər.

Şahzada aldı Cəlalının cavabında: