143. ALLAHDAN İSTƏYƏN KİŞİ
Bir kişi gəlif günorta çörəyini yeyir. Hədinnən artıx zəngin bir kişidi. Günorta yeməyini yeyir, duruf gedəndə deyir məscitdə iki rüktə namaz qılım gedim iş yerinə. Keçir iki rükət namaz qılanda görür bir nəfər qabaxda duruf, əlin tutuf haqqın dərgahına yalvarır:
– Pərvərdigara, bir ruzu yetir mən borcumu ödüyüm. Sənnən başqa mənim bir kəsim yoxdu ki, onnan isdiyim. Hər şeyi sən vermisən. Bu borcu da almışam, ödüyə bilmirəm.
İki rükət namazın qılır, dua eliyir. Duasın qutarıf gələndə deyir:
– Qardaş, sənin nə qədər borcun var?
Deyir:
– Beş min manat borcum var.
Çıxardır cibinnən beş min manat sayıf verir, deyir, ala. Bir də çıxardır vizit kartıçkasını verir, deyir:
– Bunu ala, xayiş eliyirəm sənnən, sənin kimi halal insan az görmüşəm. Mən belə yox, belə zəngin insanam. Varım-döölətim, mağazinərim, restorannarım. Səni and verirəm Allaha, nə vaxdı nəyə ehtiyacın oldu gəl mənim yanıma. Elə bil özünündü.
Beş min manatı alır qoyur civinə, vizitkasın qaytarır özünə. Deyir:
– Niyə qaytardın?
Deyir:
– Mən bunu sənnən alsam, artıq o kişi yaddan çıxajax, sənin yanına gələjəm. Gənə mənə lazım olanda gəlif Allahdan isdiyəjəm, Allah da sənin kimisin göndərəjəh verəjəhdi mənə.
Bu elə-belə misal deyil, insannara dərsdi. O vizitkanı götürseydi sabahları gəlif məscitdə Allaha yalvarmıyajeydi, gedif həmin adama ağız açajaydı. Allahdan üz döndərif bəndəni tutajaydı.
Dostları ilə paylaş: |
