Azərbaycan miLLİ elmlər akademiyasi folklor institutu azərbaycan folkloru antologiyasi (Cəbrayıl, Ağdam, Laçın, Qubadlı, Zəngilan, Ağcabədi və Kəlbəcər rayonlarından toplanmış folklor nümunələri) baki – “Nurlan“ – 2012

31. USTADINA RƏHMƏT
Dünya binnət olanda yer üzü xali idi, sirkələnif axırdı. Bir bə­ni-bəşər yox idi. Dünya su kim axırdı. Dünyanın əvvəllində məla­kələr nazil oldu: Cəbrayıl, Azrayıl, Mikayıl. Dünya salavat üsdə bərqərar oluf (salavat çəkir – top.). Həzrət Əli salavat çöördü dünya onda durdu. Onda Cənabi Cəbreyil zühr elədi Allahın hüzuruna. Getdi Allahın hüzurunda durdu. Allahdan səda gəldi ki, maxluq, sən kimsən? Dedi, sən sənsən, mən mənəm. Allah tərəfin­nən vurul­du, şapəri yandı, düşdü dəryaya. Cənabi Cəbreyil bir müddət qalan­nan sora qanatdandı bir də zühr oldu. Allahın dər­ga­hına gedəndə Allahdan səda gəldi ki, ya Əli, Cənabi Cəbreyil gəlir, onu örgət. Həzrət Əli deyir:

– Cənabi Cəbreyil, hara gedirsən?

Deyir:

– Allahın dərgahına gedirəm.

Deyir:

• 
  Nə deyəssən?
  

Genə əvvəlki sözü deyir. Deyir:

– Yox, Cənabi Cəbreyil. Heylə demə. Denən ki, sən xaliqsən, mən maxluğam. Sən yaratmısan, mən yaranmışam. Heylə de.

Cənabi Cəbreyil gedir Həzrət Əlinin örgətdiyini deyir. Allah­dan səda gəlir ki, ustadına rəhmət.