37. ALA ÖKÜZÜN ƏHVALATI Bir kişi varıymış. Bı kişinin bir ala öküzü, bir inəyi varıymış. Öküz o qədər pis öküzüymüş ki, arvad gedif inəyi sağanda həmişə bı öküz südü aşırarmış, uşaxlar aj qalarmış. Çox mərdimazar öküzüymüş da. Bir gün bı kişi öküzü satır. Deyir ki, belə öküz maa lazım dəyil, bizi aj qoyur. Öküzü alan onu kəsir, həmin öküzün dərisinnən çarıx tikif satır. Öküzün yəəsi bilmir də, təsadüfən gedir həmən çarıxdan alır. Uşaxlara da alır, özünə də alır. Ayaxları yalınıymış da, satan da ucuz satıf da. Deyir, həə. Mən elə o ala öküzü kəseydim, mən də çarıx tikərdim. O öküz məni okqədər yandırdı ki, kəsif özümə çarıx eləmədim. Kişi bını camahat içərisində deyəndə, öküzü alan kişi deyir ki, elə sənin ala öküzünün dərisinnən tihmişdim da çarıxları, indi geyinmisən. Deyir, hə. Pərt olur, durur gəlir evə. Ayağından çarıxları çıxardır. Uşaxların da ayağından soyundurur çarıxları. Uşaxlar deyir ki, niyə soyundurursan? Bəs ayağımız yalın qalır axı.
Deyir:
– Bala, ala öküzün elədihləri yaddıma düşəndə çarıxlar öz-özünə ayağımdan çıxır.
