42. CÖNGƏ OĞURLUĞU
Bir dəfə bir kişi gedir qonşu kəntdən bir cöngə oğurruyur gətirir. Mal yəəsi cöngəsini axdara-axdara gəlir. Soraxlaşır, məlumat alır ki, cöngəni qonşu kəntdə bir kişi aparıf. Cöngə burdadı. Gəzə-gəzə gəlib çıxır bı oğrugilə. Tez qabağa yüyürüllər, deyillər ki, əşi, nə gəzirsən? Belə eliyillər ki, kişi onnardan şübhələnməsin. Deyir ki, bəs belə-belə da, bir cöngəm itif, axdara-axdara gəlirəm. Hardan tapıram, görüm kim bilir. Deyillər, nolar, malın itif axdarmalısan da. Kişi deyir, birdən olar da sorağın, səsini eşidərsən. Deyillər, əşi, sən nə danışırsan? Eylə söz olsa, özüm deyərəm. And içif deyir ki, quru-quru çaylar keçim, ölüm qarğa gözümü dimdihləsin, balalarımın ortasında oturum, mənim bu işdən xəbərim yoxdu.
Deyir ki:
Bu çulu, bu alığı,
Üstündə bağı cöngənin
Ocağın üstündə bişir,
İçində yağı cöngənin.
Ama bu şeiriynən təsdixliyir ki, mən kəsmişəm cöngəni. Cöngə yəəsi o qədər avam olur ki, genə də elə bilir ki, cöngəni bunnar yox, başqası oğurruyuf.
Dostları ilə paylaş: |
